Ομιλία του κ. Χάρη Θεοχάρη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου και Βουλευτή Β'Αθήνας με το Ποτάμι στην Ολομέλεια της Βουλής, στην ειδική συνεδρίαση για την 17 Νοέμβρη.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία:
Κυρίες & Κύριοι Συνάδελφοι,
Είναι μια μέρα πένθους και μνήμης.
Θυμόμαστε τους νεκρούς ήρωες του Πολυτεχνείου αλλά είναι και μέρα Γαλλικού, Ευρωπαϊκού, Παγκόσμιου πένθους. Νέοι τα θύματα τότε. Νέοι ως επί το πλείστον και σήμερα. Όμως οι εποχές δεν είναι ίδιες. Σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια τυφλή βία ενάντια στον πολιτισμό μας.
Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα αποτελέσματα της αστάθειας που έσπειραν οι μεγάλες δυνάμεις στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 στο Ιράκ. Καλούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα την αποτυχία του πιο σημαντικού και ενδιαφέροντος πολιτικού προτάγματος της εποχής μας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρόταγμα ειρήνης και ευημερίας. Ειρήνης και ευημερίας εντός των συνόρων της, αλλά και επέκτασής τους στους γειτονικούς χώρους. Απέτυχε η Ευρώπη να προβάλει την ειρήνη που κατέκτησε εσωτερικά και στην γειτονιά μας.
Απέτυχε, ακόμη και στο εσωτερικό της, να φέρει την ευημερία. Οι διαιρέσεις, η ξενοφοβία και τώρα ο τρόμος φούσκωσαν. Και ο πόλεμος ήρθε στην καρδιά της Ευρώπης. Διπλά αποτυχημένη λοιπόν.
Πρέπει να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας. Να βρούμε την εσωτερική ορμή, αυτή την élan που μας οδήγησε τόσες δεκαετίες προς την πρόοδο. Πολλοί βλέποντας τις αποτυχίες αυτές απορρίπτουν το Ευρωπαϊκό πρόταγμα συνολικά. Κάνουν λάθος.
Όσο υπάρχει ανάγκη για αλληλεγγύη, όσο η ειρήνη είναι αυτοσκοπός, όσο η προστασία των αδυνάμων καθίσταται επιτακτική ανάγκη, όσο η αριστεία και η προσπάθεια πρέπει να αναγνωρίζονται και να ανταμείβονται, η Ευρώπη ως ιδέα, η Ευρώπη ως δύναμη, η Ευρώπη ως φάρος που δείχνει τον δρόμο θα είναι σημαντική. Αυτή την Ευρώπη θέλουμε. Εμείς και τόσοι άλλοι λαοί.
Το όραμα αυτής της Ευρώπης αναζητούσαν και οι νέοι του Πολυτεχνείου. Το έψαχναν σε μια Ελλάδα που τότε ανήκε σε άλλη ήπειρο, που τότε ζούσε κάτω από το ζυγό της χούντας των συνταγματαρχών.
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
Δεν τα έδωσε η μεταπολίτευση; Έχουν νόημα αυτά τα συνθήματα σήμερα; Και όμως. Η μεταπολίτευση πνέει τα λοίσθια κλείνοντας επώδυνα τον κύκλο της. Και όσο επικριτικός και αν θέλει να είναι κάποιος, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει την πρόοδο.
Ψωμί και ευημερία έδωσε η μεταπολίτευση. Τώρα μας παίρνει πίσω μόνο ένα μέρος της προόδου. Άλλοι δείκτες μας γυρίζουν στο 2005, άλλοι στο 2000 όμως το 1974 μοιάζει μακρινό.
Για αυτό το ψωμί όμως, αμφισβητούμε τα πάντα. Γιατί η προσαρμογή και η λιτότητα έχουν πολλά θύματα. Θύματα που δεν καταφέραμε να προστατεύσουμε όπως έπρεπε και όπως είχαμε χρέος ως Πολιτεία.
Την ελευθερία, την έχουμε σίγουρα θεμελιώσει. Η αναγνώριση του ΚΚΕ, η αποχουντοποίηση των ενόπλων δυνάμεων, τo Σύνταγμα, η ελευθερία του τύπου και των ΜΜΕ είναι αναμφισβήτητες κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας.
Έχουμε όμως έλλειψη θεσμών και κυρίως μιας ανεξάρτητης, χειραφετημένης, Δικαιοσύνης, μιας ανεξάρτητης, χειραφετημένης Δημόσιας Διοίκησης. Μας λείπουν οι βάσεις για ένα ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός.
Στην παιδεία έχουμε τα πιο αμφισβητήσιμα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα στην τριτοβάθμια. Περισσότερα πανεπιστήμια ναι, καλύτερα όμως; Λίγοι θα στηρίξουν την άποψη πως όλα βαίνουν καλώς στο μέτωπο αυτό.
Και δυστυχώς, η παιδεία είναι η κρίσιμη επένδυση στο μέλλον της χώρας μας. Η αποτυχία μας εκεί εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την στασιμότητά μας.
Κλείνει λοιπόν ο κύκλος της μεταπολίτευσης νομοτελειακά.
Οι ψεύτικες υποσχέσεις, τα ψέματα, οι υπερβολές, οι κρυφές διευθετήσεις, το πελατειακό κράτος, τα ρουσφέτια, όλα όσα μας έφεραν εδώ και συνεχίζουν να μας βουλιάζουν πρέπει να τελειώσουν.
Φτάνει πια. Πρέπει όλοι να το φωνάξουμε.
Μόνο έτσι θα θέσουμε τις βάσεις ενός νέου προοδευτισμού. Θα ξαναδώσουμε φωνή στις δημιουργικές δυνάμεις, τους νοικοκυραίους, τους οπαδούς της κοινής λογικής. Η χώρα μας χρειάζεται ένα βαθύ σχέδιο ανασυγκρότησης, τις αδρές γραμμές του οποίου μπορώ μόνο να περιγράψω εδώ.
Ένα σχέδιο που θα ξεκινάει με την αυτοκριτική του πολιτικού συστήματος. Με την παραδοχή πως μόνο μέσα από την αναγέννησή του μπορεί να έλθει η πραγματική αλλαγή. Όχι στα ψευδεπίγραφα επικοινωνιακά τρικ περί παλιού και νέου.
Όλοι αξιολογούνται. Η εμπειρία διακυβέρνησης είναι μεγάλο πλεονέκτημα αλλά είναι δευτερεύον μπροστά στην διαφθορά της εξουσίας. Πρέπει όλοι να αξιολογηθούν σωστά για να ξεκινήσουμε με εντιμότητα, με ικανότητα, με σοβαρότητα.
Μόνο τότε μπορεί να ξεκινήσει το σχέδιο ανασυγκρότησης και προόδου:
Πρώτον, με την ριζική συνταγματική αναθεώρηση χωρίς παρωπίδες.
Δεύτερον, με την εκ βάθρων ισχυροποίηση των θεσμών στην χώρα μας ξεκινώντας από τη Δικαιοσύνη.
Τρίτον, με την απόλυτη προσήλωση στη χειραφέτηση και τον επαγγελματισμό της Δημόσιας Διοίκησης.
Τέταρτον, με την ισχυροποίηση των δράσεων κατά τις διαφθοράς.
Πέμπτον, με τη μείωση της γραφειοκρατίας.
Έκτον, με την προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων που θα φέρουν δουλειές.
Έβδομον, με τον εξορθολογισμό των δημοσίων οικονομικών, αλλά και την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος.
Όγδοον, με τη θεμελίωση ενός δίκαιου ασφαλιστικού συστήματος με τρεις πυλώνες.
Ένατον, με ένα κοινωνικό κράτος που στοχεύει σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.
Δέκατον, με την ουσιαστική επένδυση στην Παιδεία
Τέλος, με την εμπέδωση πως ο νόμος ισχύει για όλους όσο ψηλά και αν είναι. Αν ο νόμος είναι σκληρός και άδικος, η κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει τρόπους να τον διορθώσει. Δεν επαφίεται στο δημόσιο υπάλληλο ή τον κρατικό λειτουργό να χαράσσει κοινωνική ή άλλη πολιτική μέσω της ερμηνείας του νόμου. Ο λόγος είναι απλός. Ο εκφυλισμός έρχεται τάχιστα: την πρώτη φορά το κάνουμε για αυτόν που το αξίζει, τη δεύτερη για τον φίλο μας, την τρίτη για αυτόν που μας πληρώνει. Δεν μπορεί για παράδειγμα η Ιταλία και η Τουρκία να εφαρμόζουν για το νόμο για το κάπνισμα και εδώ να μην μπορεί να εφαρμοστεί. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτά.
Κυρίες & Κύριοι Συνάδελφοι,
Οι μέρες που το πολιτικό σύστημα εκπροσωπούσε τους κηφήνες, τους τεμπέληδες, τους ανεπάγγελτους και τους βολεμένους πρέπει να τελειώσουν.
Οι εργαζόμενοι που πονάνε την επιχείρηση στην οποία δουλεύουν, οι επιχειρηματίες που δεν θέλουν να κλέβουν κράτος ή ασφαλιστικά ταμεία, οι αγρότες που θέλουν να εξάγουν στα πέρατα της γης, οι μικρομεσαίοι που θέλουν να αναπτυχθούν, οι άνεργοι που πρέπει να βρουν δουλειές για να μη χάσουν την αξιοπρέπειά τους, οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν να κοιτάνε κάθε μήνα στην τράπεζα και να βλέπουν διαφορετικό ποσό σύνταξης, οι νέοι που πρέπει να έχουν ελπίδες να βρουν δουλειά πριν περάσουν τα τριάντα, θέλουν επειγόντως να ακουστεί η φωνή τους.
Στο τέλος-τέλος, ποιο ήταν το αίτημα πίσω από το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία;
Σεβασμός στις προσωπικές επιλογές. Αξιοπρέπεια στη διαβίωση. Δικαίωμα στη δημιουργία και στην προκοπή. Και αυτό, το υπάρχον πολιτικό σύστημα, δεν πέτυχε να το δώσει στον Ελληνικό λαό. Και η κατρακύλα δε θα σταματήσει αν δεν βρεθεί το πολιτικό σύστημα που θα το πετύχει.
