Σε διάσκεψη του FEPS στη Ρώμη μίλησε ο Μίλτος Κύρκος
Σε διάσκεψη του FEPS (Ίδρυμα Ευρωπαϊκών Προοδευτικών Μελετών) στη Ρώμη μίλησε ο Μίλτος Κύρκος μαζί με τον πρώην Πρωθυπουργό της Ιταλίας Massimo D’Alema, τον πρώην υπουργό εσωτερικών Marco Miniti και άλλους. Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης και η συζήτηση επικεντρώθηκε κυρίως σε πτυχές που συνδέονται στενά με την ευρωπαϊκή διάσταση: τις προοπτικές για τη μεταρρύθμιση του κανονισμού του Δουβλίνου, την ενίσχυση των δράσεων στα εξωτερικά σύνορα μέσω ad hoc συμφωνιών, όπως είναι η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας τον Μάρτιο του 2016 και τη δημιουργία ευρωπαϊκής συνοριακής και ακτοφυλακής.
Ακολουθούν τα βασικά σημεία της ομιλίας του Μίλτου Κύρκου:
«Η Κομισιόν και το Κοινοβούλιο με μικρές διαφορές έχουν εδώ και μήνες ολοκληρώσει την ευρωπαϊκή πρόταση αντιμετώπισης των ροών. Αυτή έχει τέσσερα σκέλη:
• Ελάφρυνση του διοικητικού βάρους των κρατών πρώτης γραμμής με τον περιορισμό της υποχρέωσης τους στο να καταγράφουν πλήρως τους εισερχόμενους και να οργανώνουν τον φάκελο που θα τους ακολουθεί.
• Κατόπιν οι αιτούντες άσυλου θα διαμοιράζονται σε όλα τα κράτη μέλη στη βάση μιας συμφωνημένης ποσόστωσης και τα ΚΜ θα αναλαμβάνουν την εξέταση της αίτησης τους.
• Όσοι δεν χρήζουν προστασίας επιστρέφονται στις χώρες τους.
• Θα λαμβάνονται μέτρα, ώστε να αποφεύγονται οι δευτερογενείς μετακινήσεις καθώς ο πρόσφυγας θα πρέπει να διαμένει στο κράτος, όπου αναγνωρίστηκε ως τέτοιος.
Όμως, μετά το τελευταίο Συμβούλιο έγινε καθαρό πως τέτοια ευρωπαϊκή απάντηση δεν θα υπάρξει, καθώς πολλά κράτη μέλη δεν επιδεικνύουν αλληλεγγύη αρνούμενα οποιαδήποτε συνεργασία. Έτσι η προσπάθεια περιορίζεται στην εύρεση ενός αριθμού κρατών “πρόθυμων” για μια στενή συνεργασία, στη δημιουργία πλατφορμών αποβίβασης όσων διασώζονται σε διεθνή ύδατα εκτός ΕΕ (πχ στην Αφρική) και σε ίδρυση κλειστών χώρων για την fast track εξέταση ασύλου όσων το αιτούνται, σε όποιες χώρες είναι πρόθυμες να τα προσφέρουν.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη. Είναι φανερό εδώ και καιρό πως η ΕΕ καθυστερεί να δώσει απαντήσεις όταν χρειάζονται:
• Όταν χρεοκόπησε μια χώρα της ευρωζώνης δεν υπήρχε σχέδιο αντίδρασης
• Οι φορολογικοί παράδεισοι ανθίζουν και η φορολογία του πλούτου όπου παράγεται είναι όνειρο
• Στην προσφυγική κρίση του 2015 δόθηκαν πολλά χρήματα και συμφωνήθηκε η σωτήρια συνεργασία με την Τουρκία, αλλά δεν υπάρχει ακόμη Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου με ανάλογη υπηρεσία και είμαστε ανοιχτοί σε εκβιασμούς
• Στη στήριξη των νέων μορφών γεωργίας έναντι των μη ανταγωνιστικών, στην ενεργειακή επάρκεια, στην ενιαία ψηφιακή αγορά, στην εξωτερική πολιτική και ασφάλεια συνόρων, τα βήματα είναι απελπιστικά αργά.
Πολλά κράτη μέλη ονειρεύονται εθνικές λύσεις και πιθανώς θα χρειαστεί μια καταστροφή για να δοθεί στην ΕΕ η ώθηση που χρειάζεται. Φανταζόσαστε τις εθνικές λύσεις κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας με κάποια μετάλλαξη πχ του έμπολα που θα τον κάνει μεταδιδόμενο μέσω του αέρα; Τότε η ΕΕ θα ανακαλύψει πολύ αργάι την ανάγκη μιας ενωσιακής πολιτικής υγείας. Είναι ανάγκη να φτάσουμε ως εκεί;
Ο κόσμος, όπως πολύ σωστά μας είπε η κ. Τριανταφυλλίδου, έχει αλλάξει και η άναρχη παγκοσμιοποίηση που επικράτησε μετά την πτώση του τείχους έχει οδηγήσει σε αδιέξοδα τις πολιτικές της σοσιαλδημοκρατίας. Η μόνη διέξοδος για την ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκεται στον συνεχή καθορισμό εμπορικών κανόνων, όπως για παράδειγμα ο φόρος άνθρακα του Μακρόν. Αυτός θα επιβαρύνει προϊόντα εισερχόμενα στην ΕΕ, εάν ο τρόπος παραγωγής τους δεν στηρίζει τη συμφωνία του Παρισιού, όπως με σημαντικό κόστος κάνουν οι ευρωπαϊκές βιομηχανίες. Τέτοιοι φόροι μπορούν να σχετίζονται με τα εργασιακά δικαιώματα (η παιδική εργασία θα έπρεπε να αποτελεί λόγο ολικού αποκλεισμού από τις αγορές μας), με τις φορολογικές στρεβλώσεις κλπ. Εάν δεν εκμεταλλευτούμε την πλούσια αγορά της ΕΕ, αύριο θα είναι αργά.
Εμείς όμως, η σοσιαλδημοκρατία; Αντί να κινηθούμε με πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση αυτή, αντιδρούμε όπως τα χαμένα παιδιά μέσα στην σπηλιά της Ταϊλάνδης. Φοβισμένοι, μέσα στο σκοτάδι, πεινασμένοι, χωρίς πραγματική ελπίδα, επαναλαμβάνουμε μια μάντρα, λέξεις που μας κρατάνε παρέα και πού ξέρεις, εάν επαναλάβουμε μια πρόταση πολλές φορές μπορεί και να γίνει αληθινή: “Αλληλεγγύη και υπευθυνότητα”. “Προστασία των κεκτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων”. “Δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη εις όφελος των πολλών”. Τα παιδιά όμως δεν σώθηκαν από το περιεχόμενο των επικλήσεων τους ούτε, και ας με συγχωρήσουν οι ιερωμένοι που παρευρίσκονται, από θεϊκή παρέμβαση: σώθηκαν επειδή πολλοί άνθρωποι, ειδικοί σε διάφορους τομείς, ανέλυσαν και κατανόησαν την πραγματικότητα, πρότειναν πρωτοπόρες λύσεις και υλοποίησαν κάτι που μπορεί να φαινόταν τρελό από όλους μας. Μα σαν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται και η σωτηρία της Σοσιαλδημοκρατίας; Μόνο που στην περίπτωσή μας παιδιά και ειδικοί είμαστε ταυτόχρονα όλοι εμείς.»
