Ομιλία Γ. Μαυρωτά στην Επιτροπή Οικονομικών για το πολυνομοσχέδιο
Σε 400 (!) άρθρα στρίμωξε τα προαπαιτούμενα (και όχι μόνο) η κυβέρνηση για άλλη μια κοινοβουλευτική διαδικασία «Περάστε-Ψηφίστε-Τελειώσατε». Μεταξύ άλλων, κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου, ο ειδικός αγορητής του Ποταμιού και βουλευτής Αττικής, Γιώργος Μαυρωτάς, καυτηρίασε την έλλειψη χρονοδιαγράμματος, τονίζοντας πως «νομοθεσία χωρίς χρονοδιαγράμματα, είναι τελικά πύργος κτισμένος στην άμμο». Συγκεκριμένα, στο πολυνομοσχέδιο των 400 άρθρων υπάρχουν περίπου 100 υπουργικές αποφάσεις υλοποίησης διαδικασιών, απαραίτητων για την εφαρμογή των νόμων, ενώ μόλις για ένα άρθρο τίθενται ρητές προθεσμίες.
Ο κ. Μαυρωτάς, σχολιάζοντας το περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου, στάθηκε ιδιαίτερα στο δημογραφικό ζήτημα, το οποίο και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με πιο δίκαιο τρόπο στο θέμα των εισοδηματικών κριτηρίων. Συγκεκριμένα, χρησιμοποίησε μία αριστοτέλεια ρήση: «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων» και παράλληλα πρότεινε να μπει ένας αυξανόμενος συντελεστής στον αριθμό τέκνων για τον υπολογισμό του οικογενειακού ισοδύναμου, καθώς με τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου μία τρίτεκνη οικογένεια με 35.000 οικογενειακό εισόδημα μένει εκτός επιδόματος τέκνων.
Στη συνέχεια της ομιλίας του αναφέρθηκε στο θέμα της απαρτίας για απόφαση απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία, λέγοντας πως υπάρχει ανάγκη εκσυγχρονισμού του συνδικαλιστικού νόμου και αυξημένης συμμετοχής των εργαζομένων στις διαδικασίες λήψης απόφασης, αλλά με τις διαδικασίες που ακολουθούνται, χωρίς ανοιχτό κοινωνικό διάλογο, δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση στις διαδικασίες. Άλλωστε, ξεκαθάρισε πως θα πρέπει στο ζήτημα των απεργιών να τεθεί ένα πλαίσιο, στο οποίο θα μετέχουν το περισσότερο δυνατό και οι εργαζόμενοι στις αποφάσεις απεργίας.
Τέλος, ο κ. Μαυρωτάς ολοκλήρωσε την ομιλία του, προτείνοντας στην κυβέρνηση να κάνει την αυτοκριτικής της λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «το νοσηρό κλίμα που εκθρέψατε, τώρα αρχίζει να σας καταπίνει» και ότι «πολλά πράγματα που θα έπρεπε να συζητήσουμε μεταξύ μας και να τα κάνουμε από μόνοι μας, τα συζητάτε με τους θεσμούς και τα ψηφίζετε μόνοι σας».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Το νομοσχέδιο αυτό περιλαμβάνει τα προαπαιτούμενα για να κλείσει η τρίτη αξιολόγηση. Κατά 95% λέει ο Υπουργός. Κατά τη γνώμη μου περιλαμβάνει και πλήθος διατάξεων που δεν φαντάζομαι να είναι προαπαιτούμενα (ραδιόφωνα, Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος κλπ). Τώρα που βρήκαμε παπά να θάψουμε 5-6.
Οι διαδικασίες ως γνωστόν είναι άψε-σβήσε να τελειώνουμε. Θα μου πείτε ότι πρόκειται για προαπαιτούμενα και όχι για κανονικά συζητούμενα οπότε δεν χρειάζεται να τα δούμε αφού δεν έχουμε περιθώριο να αλλάξουμε κάτι. Είναι δηλαδή αποφάσεις που έχουν συμφωνηθεί μεταξύ κυβέρνησης – θεσμών και θέλουν την νομοθετική βούλα. Όσο πιο γρήγορά περάσουν τόσο το καλύτερο.
Μια ρητορική ερώτηση: Νομοθετούμε επειδή μας το ζητάνε οι πιστωτές; ή επειδή υπάρχει η ανάγκη γι αυτές τις μεταρρυθμίσεις, αυτές τις αλλαγές; Αν ισχύει το πρώτο δεν είναι ανάγκη να συζητάμε ψηφίζουμε, σκουπίζουμε, τελειώσαμε. Αν ισχύει το δεύτερο, (τις έχουμε ανάγκη δηλαδή) δεν θα έπρεπε να φτάσουμε τελευταία στιγμή για να δούμε π.χ. τα σχέδιά σας για το κτηματολόγιο ή για τα λατομεία ή για την ενέργεια ή για τα ραδιόφωνα κλπ. Να τα συζητήσουμε πατ κιουτ σε 3 μέρες και τελειώσαμε.
Πρέπει να παραδεχθώ όμως ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι μια καινοτομία, είναι ξεχωριστό. Η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπεις συχνά νομοσχέδια με περισσότερα άρθρα από όσους είναι οι βουλευτές στη Βουλή. Να μείνω λίγο ακόμα στα γενικά και να πάω σε μια χρόνια παθογένεια που σε κάθε ευκαιρία την θίγω μπας και κάποτε εισακουστεί από τους εκάστοτε έχοντες τη νομοθετική πρωτοβουλία.
Μέτρησα χοντρικά, περίπου 100 Υπουργικές Αποφάσεις και Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις υλοποίησης διαδικασιών απαραίτητων για την εφαρμογή των νόμων μέσα στα 400 άρθρα. Από τα 400 άρθρα μόνο στο άρθρο 173 που τιτλοφορείται «Προθεσμίες έκδοσης δευτερογενούς νομοθεσίας» (Υπ. Ανάπτυξης) τίθενται ρητά προθεσμίες (για 9 Υ.Α.) και άλλη μία άρθρο 132 έχει προθεσμία (εντός δύο μηνών). Και νομοθεσία χωρίς χρονοδιαγράμματα είναι τελικά πύργος κτισμένος στην άμμο.
Σταχυολογώ. Πάμε στα επιδόματα τέκνων. Αλλάζει τελείως η φιλοσοφία. Δεν πάει ένα σταθερό επίδομα ανά παιδί, αλλά μεταβλητό ανάλογα με τις εισοδηματικές δυνατότητες. Ναι… «Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων» (Αριστοτέλειο).
Ναι, να βάλουμε και κάποια εισοδηματικά κριτήρια αλλά να μην απεμπολήσουμε τελείως το θέμα της δημογραφικής πολιτικής και της υπογεννητικότητας. Τη βοήθεια για όσους γενναίους, τολμούν και κάνουν περισσότερα παιδιά. Ναι δεν το έχει ανάγκη το επίδομα ο εκατομμυριούχος πολύτεκνος ή τρίτεκνος. Αλλά ο μεροκαματιάρης, ο υπάλληλος, ο ελεύθερος επαγγελματίας των 20-25 χιλ. ευρώ με οικογενειακό εισόδημα.
Να το συζητήσουμε να βρούμε μια πιο δίκαιη και πιο εθνική πολιτική έναντι του δημογραφικού προβλήματος. Π.χ. για τον προσδιορισμό του οικογενειακού ισοδύναμου (όπου το οικογενειακό εισόδημα διαιρείται με ένα σταθμισμένο άθροισμα των μελών), μπορούσε το κάθε παιδί αντί να είναι για όλα ¼ ο συντελεστής, να είναι αυξανόμενος όσο προχωράμε στον αριθμό των τέκνων
(π.χ. να προστίθεται για κάθε παιδί το μισό της προηγούμενης κατηγορίας)
1=1/4
2=3/8
3=9/16
4=27/32
Έτσι, κάθε επιπλέον παιδί θα συμβάλλει περισσότερο και όχι όλα το ίδιο. Με τον τρόπο αυτό θα αυξηθούν τα εισοδηματικά όρια για τους πολύτεκνους με βάση το οικογενειακό ισοδύναμο (γιατί μεγαλώνει ο παρανομαστής) και θα αποκατασταθεί κάπως η αδικία.
Για παράδειγμα:
Ένας τρίτεκνος με 35,000 εισόδημα με το προτεινόμενο από την κυβέρνηση αλγόριθμο μένει εκτός καθώς το οικογενειακό ισοδύναμο ξεπερνάει τις 15,000 (είναι 15,556). Με τη δική μας προσέγγιση βγαίνει 13,023 και είναι δικαιούχος. Αν είχαμε χρόνο θα μπορούσαμε να βρούμε τέτοιες λύσεις που συνδυάζουν το νέο σύστημα επιδομάτων με μια πιο φιλική προς τους πολύτεκνους πολιτική. Μην βλέπουμε δηλαδή μόνο τα κουκιά (ποιοι είναι περισσότεροι αλλά και την μακροπρόθεσμη προοπτική).
Και βέβαια υπάρχει πάντα το θέμα ότι με τον τρόπο αυτό παίζει μεγάλο ρόλο το τι δηλώνει ο καθένας και πόσα μπορεί να κρύψει. Και αυτό είναι το μεγάλο θέμα που μπορεί να δημιουργήσει επιπλέον αδικίες.
Για το θέμα της απαρτίας για απόφαση απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία. Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται εκσυγχρονισμός του πλαισίου από το 1982 (να μην αποφασίζουν 10-15 άτομα για απεργίες όπως είχε καταλήξει). Οι εργαζόμενοι πρέπει όσο το δυνατόν περισσότερο να συμμετέχουν, στις διαδικασίες λήψης απόφασης του σωματείου τους και πρέπει να βρούμε κατάλληλους τρόπους που μας προσφέρει η τεχνολογία (π.χ. τηλεδιασκέψη, ηλεκτρονική ψηφοφορία).
Έτσι μπορούν να ξεπεραστούν τα προβλήματα που ανακύπτουν από την ανάγκη φυσικής παρουσίας που πολλές φορές είναι δυσεπίλυτα. Όλα αυτά όμως θα έπρεπε να γίνουν με ένα ανοικτό κοινωνικό διάλογο, μια ζύμωση και όχι με διαδικασίες ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, με τις οποίες δεν μπορούμε να συναινέσουμε.
Κλείνοντας, απορώ γιατί είναι προαπαιτούμενο οι διαδικασίες για την αδειοδότηση Ραδιοφωνικών Σταθμών και οι διαδικασίες στον Πανελλήνιο ιατρικό Σύλλογο. Γιατί η διαμεσολάβηση γίνεται υποχρεωτική, για να επιταχυνθεί η απονομή δικαιοσύνης; Να δοθούν επιπλέον κίνητρα ναι, αλλά όχι να γίνει υποχρεωτική.
Η νομοθετική επιλογή της υποχρεωτικότητας αποκλίνει ουσιωδώς από όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά νομοθετικά πρότυπα, όπου η διαμεσολάβηση δεν είναι υποχρεωτική. (μόνο στην Ιταλία) Όπου υφίσταται υποχρεωτικότητα, αυτή αφορά αποκλειστικά στην ενημέρωση των μερών με ελάχιστο κόστος. Εδώ έτσι όπως γίνεται το κόστος μόνο ευκαταφρόνητο δεν είναι.
Για το ελεγκτικό σώμα η απορία είναι γιατί χρειαζόμαστε ένα νέο σώμα (όταν έχουμε ήδη τόσα) και μάλιστα υπό τον υπουργό και όχι από ανεξάρτητη αρχή. Η μη ανεξαρτησία, δεν δημιουργεί υποψίες για πολιτική χρήση ενός τέτοιου σώματος;
Επίλογος. Πρέπει να κάνετε την αυτοκριτική σας (που δεν την έχουμε ακούσει). Και δεν μιλάω για το περιεχόμενο αλλά για τη διαδικασία. Την αυτοκριτική σας για τις εποχές που όταν έφερναν και οι προηγούμενοι με fast track διαδικασίες τέτοια νομοθετήματα εσείς ανεβαίνατε στα κάγκελα…
και μιλάγατε για χούντες και γερμανοτσολιάδες;
Μήπως τελικά καταλάβετε, (καταλάβαμε όλοι) ότι οι αδιέξοδες κοκορομαχίες τα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» είναι αυτά που μας καθήλωσαν, όταν άλλες χώρες (Κύπρος Ιρλανδία Πορτογαλία) ξεφεύγοντας από τα δεσμά του λαϊκισμού και της πόλωσης άρχισαν ήδη να «αναπνέουν»;
Το κακό είναι ότι αυτό το νοσηρό κλίμα που εκθρέψατε, τώρα το σας καταπίνει, πολλά πράγματα που θα έπρεπε να συζητήσουμε μεταξύ μας και να τα κάνουμε από μόνοι μας τα συζητάτε με τους θεσμούς και τα ψηφίζετε μόνοι σας.
