Σήμερα, εμείς οι 300 Βουλευτές καλούμαστε να αποφασίσουμε μέσα σε λιγότερο από 30 ώρες για ένα λεπτομερές σχέδιο σχετικά με την πορεία της χώρας τα επόμενα 3 χρόνια και για το ποιες θα είναι οι βάσεις των εξελίξεων για τα επόμενα 30 κατά πάσα πιθανότητα χρόνια. Μέτρα και κατευθύνσεις που συνωστίζονται σε περίπου 300 σελίδες.
Γιατί βιαζόμαστε; Βιαζόμαστε γιατί έχουμε μπροστά μας μια προθεσμία. Και γιατί δεν ξεκινήσαμε νωρίτερα; Γιατί χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Και για να είμαι ακριβής, η κυβέρνηση σπατάλησε ένα εξάμηνο στο οποίο θα μπορούσε να είχε θέσει πάρα πολύ σημαντικά ζητήματα και για διαπραγμάτευση και για διαβούλευση στο εσωτερικό.
Έτσι φτάνουμε στο παρά πέντε κυριολεκτικά με την κατάσταση να φαίνεται μονόδρομος. Και θέλω να αναρωτηθώ δυνατά: Είναι μοιραίο να είναι μονόδρομος μια συμφωνία που μας κρατάει στην καρδιά της Ευρώπης; Γιατί, τα τελευταία 5 χρόνια το ακούμε συνέχεια αυτό. Από τη μια κυβέρνηση μετά την άλλη. Αδικεί όμως και τη χώρα και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, αν προκειμένου να μην κάνουν οι πολιτικοί τη δουλειά τους, αποδίδουν στην ΕΕ το ρόλο του μπαμπούλα που σκοτώνει τη δημοκρατία.
Ξεχνούν οι πολιτικοί μας ότι, πράγματι, σε μια νομισματική ένωση υπάρχουν αρκετοί μακροοικονομικοί περιορισμοί. Υπάρχουν και τα διαρθρωτικά τα οποία μπορούμε να τα χειριστούμε εμείς οι ίδιοι, όπως ακριβώς κάνουν οι Γερμανοί και οι Φιλανδοί.
Αντίθετα, στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλές ΤΙΝΕΣ (ΤΙΝΑ: There is no alternative). Είχαμε πρώτα την ΤΙΝΑ ΠΑΣΟΚ, μετά την ΤΙΝΑ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τώρα γνωρίζουμε στα γρήγορα την ΤΙΝΑ Τσίπρα-Καμμένου. Όλες μαζί οι ξαδέρφες ΤΙΝΕΣ αποπνέουν την αύρα του παλιού πολιτικού συστήματος, το οποίο κάθε φορά που ήταν αντιμέτωπο με κρίσιμες επιλογές περίμενέ να εξαντληθεί ο χρόνος, να μπουν οι όροι από κάποιους άλλους και να πει: «Δεν φταίω εγώ. Κάποιος άλλος με έβαλε να τα κάνω.»
Προσωπικά, περίμενα η ΤΙΝΑ –ΣΥΡΙΖΑ να ενηλικιωθεί και να γίνει μια συμφωνία με την Ευρώπη.
13 Αυγούστου 2015
