“Το Ποτάμι απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Προτεραιότητες, συμμαχίες και συνεργασίες”
Μετά από 7 χρόνια λιτότητας, ύφεσης, συλλογικής κατάθλιψης και απομυθοποίησης προσώπων και κομμάτων, ανακαλύπτουμε διαρκώς έναν νέο πάτο. Για την ακρίβεια σκάβουμε για να βρούμε έναν νέο πάτο. Όλοι βλέπουμε πια ότι το χάος που ζούμε δεν θα τελειώσει ποτέ χωρίς νέες συνεργασίες και ενότητα. Ενότητα αυτών που προσδιορίζονται ως μεταρρυθμιστές. Και ναι το ποτάμι είναι το κατ’εξοχήν μεταρρυθμιστικό κόμμα.
Μπορεί ο καθένας να νιώθει ασφαλής μέσα σε γερασμένα, οικεία μικρά μαγαζιά -που νομίζουν ότι είναι μεγάλα, να διαπραγματεύεται ένα μικρό κομμάτι της πίτας ή κάποιες καρέκλες σε μία συμμαχική κυβέρνηση.
Αυτή όμως δεν ήταν και δεν πρέπει να είναι ποτέ η φιλοδοξία των προοδευτικών, των δημοκρατών, των σοσιαλοδημοκρατών, των κεντρώων, των ανθρώπων της κοινής λογικής. Αυτών που δεν κατάφεραν να πείσουν την κοινωνία ότι εκτός του διλήμματος μνημόνιο - αντιμνημόνιο υπάρχει και ο δρόμος των πραγματικών μεταρρυθμίσεων των πραγματικών αλλαγών. Μεταρρυθμίσεις όμως, όχι για τις μεταρρυθμίσεις. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν πρόσημο. Και για εμάς πρέπει να έχουν κοινωνικό πρόσημο.
Προοδευτικες αλλαγές που παρουσιάζουν στην κοινωνία ένα πολιτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Ένα ελληνικό σχέδιο. Αλλαγές για τους πολλούς, για το δημόσιο συμφέρον, για την Ελλάδα, για την δημοκρατία. Και θα πρέπει κάποιοι από τους πρωινούς ομιλητές -οι οποιοι σήμερα σηκώνουν ψηλά την σημαία των μεταρρυθμίσεων- να θυμηθουν οτι κατά την θητεία τους, οταν δοκιμάστηκαν σε διάφορες θέσεις ευθύνης δεν προώθησαν καμια απολύτως αλλαγή.
Και αυτό δίνει και την ταυτότητα των συνεργασιών που πρέπει να αναζητήσει το ποτάμι. Να πρωτοστατήσει και να γίνει ο καταλύτης του σχηματισμού της μεγάλης προοδευτικής συμμαχίας. Αυτή η προσπάθεια ούτε ήταν, ούτε είναι ούτε θα είναι εύκολη. Είναι λογικό σε ένα νέο κίνημα όπως το ποτάμι να υπάρχει καχυποψία και φόβος για το παλιό και το φθαρμένο. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει ότι το χτες καταρρέει όταν η δημοκρατία καταφέρει να κερδίσει τους μηχανισμούς και οι θέσεις τα συνθήματα. Και δεν είναι τυχαίο ότι το σλόγκαν του συνεδρίου του ποταμιού είναι τέλος τα συνθήματα.
Πάνω απ’όλα όμως, θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι για να αλλάξουμε την Ελλάδα πρέπει να αλλάξουμε πρωτα εμείς. Και θα αλλάξουμε μόνο αν πάμε προοδευτικά Μπροστά….!
