Φίλες & φίλοι, εθελόντριες & εθελοντές.
Ας ξεκινήσουμε με το Ποτάμι απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και τις συνεργασίες αλλά και τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.
Δε θεωρούσα αμάρτημα τη συζήτηση για συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα, ακόμη και με την κυβέρνηση που είχε προκύψει από τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Βέβαια, τα έργα και οι ημέρες των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έκαναν πολύ γρήγορα το ενδεχόμενο αυτό να φαντάζει για μας απίθανο: ήξεις-αφίξεις στο κομβικό ζήτημα της ευρωπαϊκής μας πορείας, εναγκαλισμός με τη διαπλοκή, βαθύ κομματικό κράτος, "ερασιτεχνισμοί" σε κάθε τομέα κυβερνητικού έργου αλλά και καμία διάθεση για μεταρρυθμίσεις. Αποκορύφωμα της κυβερνητικής ανεπάρκειας αποτελεί η αντιμετώπιση των πρόσφατων προσφυγικών ροών με παντελή έλλειψη σχεδιασμού, μη τήρηση ευρωπαϊκών και διεθνών υποχρεώσεων αλλά ενίοτε και με απερίσκεπτη "φλυαρία" και υπέρμετρο "τσαμπουκά" των Υπουργών – όλα φυσικά επιζήμια για τη χώρα (δείτε τι γίνεται αυτές τις ημέρες στον Πειραιά και την Ειδομένη). Κι απέναντι εμείς, το Ποτάμι, με λόγο ορθολογικό, μεστό αλλά ενίοτε και πιο αιχμηρό, αντιπολιτευόμενοι εδώ και ένα χρόνο δημιουργικά – όχι υποτακτικά, δυναμικά – όχι νευρωτικά.
Στη συζήτηση περί συνεργασιών εισήλθε βέβαια εσχάτως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης – όχι η Ν.Δ., μόνο ο Κυριάκος. Όμως από τους δημόσιους πανηγυρισμούς (δυστυχώς και στελεχών μας) μέχρι την αυριανή – ίσως – κυβερνητική συνεργασία με τη Ν.Δ. – όχι τον Κυριάκο, τη Ν.Δ. – υπάρχει πολλή και κοπιαστική δουλειά που πρέπει να γίνει: απαιτείται η ουσιαστική επανίδρυση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε έναν πολιτικό φορέα με σύγχρονο μεταρρυθμιστικό λόγο και όχι φυσικά με τις λαϊκές ακρο-δεξιές κορώνες του παρελθόντος. ‘Θα καταργήσουμε το νόμο για την ιθαγένεια της 2ης γενιάς’, κραύγαζε προεκλογικά το 2012 ο τότε Πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς, βασικός υποστηρικτής στη συνέχεια της υποψηφιότητας Μητσοτάκη! Κι απ’ την άλλη μεριά εμείς, το Ποτάμι, συνεπείς εδώ και 2 χρόνια θεματοφύλακες του κεντρώου ριζοσπαστικού χώρου, θα προκαλούμε καθημερινά τους όποιους "μεταρρυθμιστές": άρση μονιμότητας στο δημόσιο, χωρισμός κράτους – εκκλησίας και πολλές άλλες, μικρές ή μεγάλες μεταρρυθμίσεις τις οποίες ο τόπος έχει πραγματικά ανάγκη.
Τέλος, ανάξια ακόμη και συζήτησης θεωρώ την πρόταση για τη λεγόμενη "ανασύνθεση" του κεντροαριστερού χώρου: παλαιο-ΠΑΣΟΚικές νοοτροπίες και "υπόλοιπα" ΔΗΜΑΡ, οικοδόμημα χτισμένο με "αντιπαροχές" αλλά και, οπωσδήποτε, σαθρά θεμέλια.
Δεν υπάρχουν επομένως για το Ποτάμι, φίλες & φίλοι, 2 ή 3 δρόμοι. Ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός, η αυτόνομη πορεία με εξωστρέφεια αλλά και πραγματική διάθεση για συνεργασίες, με υπευθυνότητα και προοπτική.
Οφείλω όμως να κάνω και δύο παρατηρήσεις για τα εσωτερικά ζητήματα του Ποταμιού, σε σχέση και με όσα άκουσα μέχρι τώρα στο συνέδριό μας.
Παρακολούθησα λοιπόν με προσοχή τις τοποθετήσεις των βουλευτών και ευρωβουλευτών μας, τους οποίους άλλωστε εκτιμώ ιδιαίτερα. Όμως, ο Χάρης Θεοχάρης και ο Σπύρος Λυκούδης μου άφησαν πολλά ερωτηματικά για την επόμενη μέρα: τους ρωτάω λοιπόν από το βήμα αυτό – προσωπικά αλλά πιστεύω και εκ μέρους πολλών εθελοντών του Ποταμιού – τι προτίθενται να πράξουν την επόμενη μέρα, εάν μάλιστα δεν υιοθετηθούν όσα οι ίδιοι ζήτησαν από το συνέδριο; Θα βρίσκονται μαζί μας στο Ποτάμι;
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στελέχη του κινήματος που εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν κοντά στο Σταύρο Θεοδωράκη, αποφασίζοντας από κοινού για τις προγραμματικές θέσεις, τη στρατηγική και την επικοινωνιακή τακτική του κινήματος. Είχαν λοιπόν προνόμια, τώρα όμως ζητάνε κι άλλα. Δεν τους αρέσει μάλιστα η ‘Σεβαστουπόλεως’, αντιπολιτεύονται το Ποτάμι, κατηγορούν την ‘αυλή’ που ο Σταύρος δεν έχει – θέλουν ακόμη και να μιλάνε στο συνέδριο όποτε επιλέξουν αυτοί! Τέρμα όμως τα προνόμια, τα κακομαθημένα να φύγουν τώρα απ’ το κίνημα!
Φίλες & φίλοι,
Δε θα πεθάνουμε αλλά "θα ζήσουμε και θα μακροημερεύσουμε", γιατί μας έχει ανάγκη η χώρα. Με λιγότερη γκρίνια και περισσότερη δουλειά, με λιγότερο "εγώ" και περισσότερο "εμείς".
Μπορούμε και θα πετύχουμε!
