Ομιλία Σπ. Δανέλλη για το «μίνι» φορολογικό
«Μιλάμε συχνά για την ανάγκη ανασυγκρότησης του παραγωγικού μας μοντέλου, όμως απλώς μιλάμε. Καθόλου δεν πράττουμε προς αυτή την κατεύθυνση», δήλωσε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, στην συζήτηση ενός ακόμη «μίνι» φορολογικού νομοσχεδίου, συμπληρώνοντας πως με αυτόν τρόπο συντηρείται ένας «κυκεώνας νομοθετικών ρυθμίσεων, με πάνω από 250 φορολογικούς νόμους από το 1975 έως σήμερα».
Επεσήμανε δε, πως έχει αναρωτηθεί «επανειλημμένα, για το που μπορεί να βρει ο ενδιαφερόμενος επενδυτής, επιχειρηματίας ή οποιοσδήποτε φορολογούμενος στην ελληνική επικράτεια, τη διάταξη που κατά περίπτωση τον ενδιαφέρει».
Ο βουλευτής Ηρακλείου αναγνώρισε βέβαια πως «το να επιτευχθεί ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, μέσα σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης, που επιβάλλουν διαρκείς αναπροσαρμογές, ανάλογα, με τους εκάστοτε προσδοκώμενους στόχους, αλλά και τα κατά περίπτωση αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας, είναι δύσκολο».
Άλλωστε, «οι εταίροι μας, έχοντας χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη τους στη δική μας θέληση να αλλάξουμε, περιορίζονται απλώς στο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους… και αυτό σημαίνει πως τακτοποιούν τα του οίκου μας, όχι με τον καλύτερο για εμάς τρόπο».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Επείγον, κατεπείγον και ξανά από την αρχή.
Η νομοθετική μας καθημερινότητα εξαντλείται σε αυτές τις δύο λέξεις.
Σε αυτούς τους δύο κατ’ εξαίρεση τρόπους νομοθέτησης, που προβλέπονται από τον Κανονισμό της Βουλής, μόνο όταν προκύπτει σοβαρή ανάγκη.
Σοβαρή ανάγκη δεν συνιστούν σε καμία περίπτωση, όμως, οι καθυστερήσεις από πλευράς των Υπουργείων, σε σχέση με την έγκαιρη ενσωμάτωση Ευρωπαϊκών Οδηγιών στο εθνικό μας δίκαιο.
Βεβαίως, ούτε και η άρνηση σοβαρού και εμπεριστατωμένου διαλόγου, από πλευράς σας, συνιστά λόγο επείγουσας νομοθέτησης.
Και τι εννοώ;
Ότι σήμερα συζητούμε ένα σχέδιο νόμου εξαιρετικά ανισοβαρές, αφού μόλις έξι άρθρα του αφορούν την εν λόγω Ευρωπαϊκή Οδηγία και τα υπόλοιπα 23 θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως ένα «μίνι» φορολογικό.
Έχω αναρωτηθεί επανειλημμένα από αυτό εδώ το βήμα, για το που μπορεί να βρει ο ενδιαφερόμενος επενδυτής, επιχειρηματίας ή οποιοσδήποτε φορολογούμενος στην ελληνική επικράτεια, τη διάταξη που κατά περίπτωση τον ενδιαφέρει.
Υπάρχει τέτοια πανσπερμία και διάχυση φορολογικών ρυθμίσεων μέσα σε έναν απίστευτο αριθμό άσχετων νόμων, που κάτι τέτοιο απαιτεί στην καλύτερη περίπτωση ικανότητες «ντετέκτιβ» και στην χειρότερη ισχυρές μαντικές ικανότητες.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Μιλάμε συχνά για την ανάγκη ανασυγκρότησης του παραγωγικού μας μοντέλου.
Μιλάμε επίσης για την ανάγκη δημιουργίας φιλο-επενδυτικού κλίματος, προκειμένου να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο των δανεικών και του χρέους.
Φοβάμαι πως απλώς μιλάμε, αλλά καθόλου δεν πράττουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Τι κάνουμε αντί αυτού;
Συντηρούμε έναν κυκεώνα.
Έναν κυκεώνα νομοθετικών ρυθμίσεων, με πάνω από 250 φορολογικούς νόμους από το 1975 έως σήμερα.
Μόνο την τελευταία τριετία, μπορώ να μετρήσω 6 ή 7 αμιγώς φορολογικά νομοσχέδια.
Την ίδια στιγμή, στα περίπου 250 χρόνια που υφίσταται η αμερικανική δημοκρατία, οι εκεί συνάδελφοί μας έχουν θεσμοθετήσει μόλις 10 αλλαγές του φορολογικού τους πλαισίου.
Για αυτό οι ΗΠΑ βρίσκονται στην 3η θέση προσέλκυσης ξένων επενδύσεων διεθνώς, και η Ελλάδα στην 86η.
Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για εμάς, ούτε στο κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι, όπου βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της σχετικής κατάταξης, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Eurostat.
Και όμως η κατεξοχήν χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αυτήν τη στιγμή χρειάζεται τις περισσότερες επενδύσεις από οποιαδήποτε άλλη, είναι η δική μας.
Στην πρώτη θέση δε, φιγουράρει και όχι τυχαία, μια παλιά μας σύντροφος στην περιπέτεια των μνημονίων.
Η Ιρλανδία.
Αλλά δεν θα επεκταθώ, ας μείνουμε στα δικά μας.
Σύμφωνα, με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, οι άμεσες ξένες επενδύσεις ανήλθαν το 2016 σε μόλις 2,8 δισ. ευρώ, αυξημένες βεβαίως σε σύγκριση με το καταστροφικό 2015:
Τη χρονιά δηλαδή των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, του δημοψηφίσματος, της τραπεζικής αργίας και των αυστηρών capital controls, αλλά πάλι χαμηλές.
Συνολικά οι επενδύσεις στην Ελλάδα – όχι μόνον οι ξένες άμεσες επενδύσεις – ως ποσοστό του ΑΕΠ υποχώρησαν κάτω από 20% από το 2010 και μετά, χωρίς ποτέ να ανακάμψουν.
Οι λόγοι για τους οποίους καταγράφονται αυτά τα θλιβερά ποσοστά, συμπεριλαμβάνουν μεταξύ άλλων την πολιτική αστάθεια, την δυσκολία πρόσβασης στη χρηματοδότηση, αλλά προεξαρχόντως την ασταθή φορολογική νομοθεσία, την δαιδαλώδη πολυνομία και τη συνεπακόλουθη γραφειοκρατία, όπως και τους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές.
Με απλά λόγια, νομοθετήματα σαν το σημερινό, δεν βοηθούν τον εθνικό στόχο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Ας μην περιμένουμε κανέναν, ούτε καν τους ευρωπαίους εταίρους μας, να μας βγάλει από αυτόν τον φαύλο κύκλο, των μόνιμων δανεικών, της σταθερά χαμηλής επενδυτικής δραστηριότητας, του μόνιμου χαροπαλέματος της ελληνικής οικονομίας.
Προφανώς, το να επιτευχθεί ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, μέσα σε συνθήκες δημοσιονομικής κρίσης, που επιβάλλουν διαρκείς αναπροσαρμογές, ανάλογα, με τους εκάστοτε προσδοκώμενους στόχους, αλλά και τα κατά περίπτωση αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας, είναι δύσκολο.
Πρέπει όμως να είμαστε ειλικρινείς.
Κανείς δεν θα σκεφτεί το δικό μας σπίτι και τις δικές μας ανάγκες.
Οι εταίροι μας, έχοντας χάσει σχεδόν ολοκληρωτικά την εμπιστοσύνη τους στη δική μας θέληση να αλλάξουμε, περιορίζονται απλώς στο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.
Και αυτό σημαίνει πως τακτοποιούν τα του οίκου μας, και φυσικά όπως θα αναμένονταν, όχι με τον καλύτερο για εμάς τρόπο.
Έχουν ευθύνη για αυτό, αλλά πρωτίστως η ευθύνη βαρύνει εμάς και την διαχρονική μας αμφιθυμία στην υλοποίηση των αναγκαίων για την χώρα μεταρρυθμίσεων.
Νομοσχέδια σαν το σημερινό αποδεικνύουν πως η συνήθης μας προχειρότητα, μας κατατρέχει ακόμη.
Δεν έχει σημασία ότι στο σημερινό νομοσχέδιο εισάγονται και διατάξεις, που μας βρίσκουν σύμφωνους, όπως η εξαίρεση των αγροτεμαχίων από τον Συμπληρωματικό Φόρο του ΕΝΦΙΑ για μία ακόμα διετία.
Προφανώς είμαστε σύμφωνοι, καθώς πρέπει να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος στους φορολογούμενους να ελέγξουν τους δασικούς χάρτες και να προβούν σε διορθώσεις.
Προφανώς είμαστε σύμφωνοι και σε ορισμένες άλλες ρυθμίσεις όπως αυτές του άρθρου 13, που αφορούν την φορολογία των ακινήτων…
Εκεί όμως που είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι, είναι η μεγάλη εικόνα, την οποία εξακολουθείτε να αγνοείτε.
Μοιάζει να νομοθετείτε day by day.
Με την λογική του «την βγάλαμε και σήμερα».
Χωρίς σχέδιο, χωρίς συνεκτικό όραμα, χωρίς σοβαρή προοπτική ανάκαμψης.
Αν αυτή κάποτε έρθει με ένα νούμερο που θα ξεπερνάει τη μία (!) μονάδα – γιατί βλέπω πολλούς να πανηγυρίζουν για το ασθενικό 0,5% του πρώτου τριμήνου του 2017, όπως παλαιότερα έβλεπα και την κυβέρνηση του κ. Σαμαρά να επιχαίρει για ένα παρόμοιο ποσοστό - θα είναι καθαρά θέμα τύχης ή εξωτερικής συγκυρίας.
Και δυστυχώς «χώρα στην τύχη», δύσκολα μπορεί να σταθεί στην πολύπλοκη παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα.
Ευχαριστώ.
