Ομιλία του βουλευτή Λάρισας, Κώστα Μπαργιώτα, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τον Εθνικό Μηχανισμό Συντονισμού Πολιτικών Κοινωνικής Ένταξης.
«Κάναμε μια έρευνα ως Ποτάμι. Ψάξαμε πόσες νέες δομές, επιτροπές και φορείς έφτιαξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με 24 νόμους. Τα αποτελέσματα είναι αποκαλυπτικά. Συστήσατε 121 δομές πάσης φύσεως που προβλέπουν 352 νέες θέσεις εργασίας στο Δημόσιο. Πολλά προβλήματα έχει το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ποτέ δεν είχε έλλειψη νέων οργανισμών και δομών, μάλλον το αντίθετο. Όλες αυτές οι δομές τελικά είναι αυτοαναφορικές και το μόνο που κάνουν είναι να μειώνουν το ποσοστό των χρημάτων που φτάνει στον τελικό χρήστη, απορροφώντας οι ίδιες τα περισσότερα», τόνισε ο κ. Μπαργιώτας, βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, στην Ολομέλεια της Βουλής κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου για τον Εθνικό Μηχανισμό Συντονισμού Πολιτικών Κοινωνικής Ένταξης.
Σχολιάζοντας στη συνέχεια την απόφαση του Πρωθυπουργού για την χορήγηση επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, κατηγόρησε την κυβέρνηση για προσοδοθηρία λέγοντας ότι είναι «ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα και τις μεγαλύτερες κατάρες που διαχρονικά έχει αυτή η χώρα και η διακυβέρνησή και συνδυάζεται άριστα με το λαϊκισμό. Από την μεριά της κυβέρνησης έχουμε την κατάληψης της εξουσίας και του δημόσιου ταμείου και την διαχείρισή του κατά το δοκούν και σύμφωνα με ψηφοθηρικά κριτήρια και από την άλλη μεριά τη διαμόρφωση ομάδων πίεσης, οι οποίες αποσκοπούν ακριβώς σε αυτό, δηλαδή, στην απόσπαση προσόδων από το δημόσιο χωρίς κριτήρια, χωρίς ορθολογισμό. Αυτό γινόταν από καταβολής Ελληνικού Κράτους και προέρχεται ουσιαστικά από έναν βαλκανικό μεσαίωνα και επικράτησε στον εικοστό αιώνα να λέγεται «δεληγιαννισμός» από τον γνωστό μεγάλο αντίπαλο ενός πολύ μεγάλου εκσυγχρονιστή, του Χαρίλαου Τρικούπη».
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στον Εθνικό Μηχανισμό Συντονισμού, μια καλή ιδέα όπως τόνισε, που όμως «είναι παράδειγμα πως μπορεί πραγματικά να θαφτεί από μία γραφειοκρατική λογική, η οποία είναι εγγενής στο ελληνικό δημόσιο και εξακολουθεί να δημιουργεί τα ίδια προβλήματα. Ο νόμος συνθέτει έναν γραφειοκρατικό δεινόσαυρο με δέκα αλλεπάλληλες στοιβάδες, με κοινωνικές επιτροπές και παρατηρητήρια, τα οποία το μόνο που θα κάνουν, αν και όταν συσταθούν -γιατί αυτό, επίσης, είναι ένα πρόβλημα- είναι να αρχίσουν να συγκρούονται μεταξύ τους ή να δημιουργούν αιτήσεις για περισσότερα χαρτιά και περισσότερα παραστατικά, όπως συνήθως γίνεται στο δημόσιο».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας:
Δείτε εδώ τον κατάλογο με τους νέους φορείς, που κατέθεσε το Ποτάμι στη Βουλή:
Νέες δομές ΣΥΡΙΖΑ που κατέγραψε το Ποτάμι
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας:
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα και τις μεγαλύτερες κατάρες που διαχρονικά έχει αυτή η χώρα και η διακυβέρνησή της είναι η γνωστή προσοδοθηρία, που συνδυάζεται άριστα με τον λαϊκισμό. Δηλαδή, η λογική από τη μια μεριά, από τη μεριά της κυβέρνησης, της κατάληψης της εξουσίας και του δημόσιου ταμείου και η διαχείρισή του, κατά το δοκούν, και σύμφωνα με ψηφοθηρικά κριτήρια και τη δημιουργία συστημάτων εξουσίας και από την άλλη μεριά η διαμόρφωση ομάδων πιέσεως, οι οποίες αποσκοπούν ακριβώς σε αυτό, δηλαδή, στην απόσπαση προσόδων από το δημόσιο χωρίς κριτήρια, χωρίς ορθολογισμό.
Έτσι παραδοσιακά οι ελληνικές κυβερνήσεις για χρόνια διόριζαν, έχτιζαν, μοίραζαν χρήμα ανάλογα με τις ψηφοθηρικές τους ανάγκες και όχι τις ανάγκες της κυβέρνησης. Αυτό γινόταν από καταβολής, προέρχεται ουσιαστικά από έναν βαλκανικό μεσαίωνα και επικράτησε στον εικοστό αιώνα να λέγεται «δεληγιαννισμός» από τον γνωστό μεγάλο αντίπαλο ενός πολύ μεγάλου εκσυγχρονιστή, του Χαρίλαου Τρικούπη.
Στις σημερινές εποχές έχει προχωρήσει αρκετά και, δυστυχώς, δεν μπόρεσε το Ελληνικό Δημόσιο να απαλλαγεί απ’ αυτό. Θυμίζω μόνο ενδεικτικά εκείνα τα περίφημα πεντοχίλιαρα, τριχίλιαρα και δεκαχίλιαρα που μοιράζονταν μετά τις φωτιές. Και είμαι αναγκασμένος, δυστυχώς, να συνδέσω την τροπολογία περί δέκατης τρίτης σύνταξης ακριβώς με αυτή τη λογική, γιατί στην ουσία γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται, για τη διανομή προσόδου με ψηφοθηρικά κριτήρια και με γνώμονα την αλλαγή της κυβερνητικής εικόνας στις δημοσκοπήσεις και τίποτα άλλο. Ποτέ δεν ήταν τόσο φανερό, μάλιστα, γιατί η πηγή του πλεονάσματος φέτος είναι η περσινή υπερφορολόγηση, η περικοπή των ίδιων συντάξεων που σήμερα επιδοτούνται. Δηλαδή, παίρνουμε ένα δεκάρικο από την αριστερή τσέπη του συνταξιούχου και του επιστρέφουμε στη δεξιά τριάντα σεντς μετά από έναν χρόνο. Είναι εξαιρετική λογική!
Βέβαια, το πού επιστρέφει και πώς έχει να κάνει μόνο με αυτό που θεωρεί η Κυβέρνηση, προφανώς, προνομιακό χώρο παρέμβασης και προνομιακή ομάδα επηρεασμού. Δεν θα θέλω να σας βάλω στον κόπο, αλλά σκεφτείτε μόνο την εικόνα δύο ανέργων με δύο παιδιά, χωρίς κανένα εισόδημα, στη Β΄ Αθηνών, που έρχονται Χριστούγεννα και δεν μπορούν καν να θερμάνουν το σπίτι τους και αναρωτηθείτε: Εκεί γιατί όχι;
Και μετά προσθέστε πολλά παραδείγματα. Σε μια Ελλάδα η οποία μαστίζεται από την κρίση, ανάγκη βοηθήματος έχουν παρά πολλοί. Αναρωτηθείτε μόνο ποιος ζει πιο δύσκολα, το ζευγάρι, η οικογένεια που σας είπα ή ο συνταξιούχος με 850 ευρώ, ο οποίος θα πάρει κάποιο εισόδημα και καλά θα κάνει.
Κανείς δεν έχει αντίρρηση στο να παίρνει κάποιος. Γιατί, όμως, δεν πάνε στην υγεία η οποία χειμάζεται; Σήμερα έκτισαν την πόρτα του Υπουργείου οι εκπρόσωποι της ΠΟΕΔΗΝ. Πραγματικά, συμφωνώ μαζί σας ότι είναι πολύ κακή τακτική, την οποία χρησιμοποιούσατε για χρόνια, όμως, στα πανεπιστήμια. Εν πάση περιπτώσει, πραγματικά ως τακτική είναι άθλια, δείχνει όμως ένα τεράστιο πρόβλημα στα γραφεία διασύνδεσης που υπάρχει για πολλά χρόνια. Γιατί να μην πάει ένα μέρος ή όλο το ποσό στην υγεία; Γιατί να μην πάει στην κοινωνική πρόνοια; Γιατί να μην πάει σε σαράντα χιλιάδες πράγματα; Γιατί ο Άη Βασίλης πρέπει να δώσει δώρα και η Κυβέρνηση είναι ο Άη Βασίλης που δίνει δώρα στους υπηκόους της με αυτή τη λογική. Δεν έχει καμία σχέση με τον καπιταλισμό, τον σοσιαλισμό και τη λειτουργία του κράτους στον καπιταλισμό, που έλεγε προηγουμένως ο κ. Κατσώτης. Έχει μόνο με τον δεληγιαννισμό, με έναν αφόρητο λαϊκισμό και ουσιαστικά είναι μια βαθύτατη περιφρόνηση των συνταξιούχων που θεωρούνται κορόιδα, τα οποία χαρτζιλικώνονται και αντιδρούν αναλόγως. Σκεφτείτε τη λογική. Είναι απίστευτη! Δεν νομίζω ότι «τσιμπά» κανείς πλέον. Ελπίζω, τουλάχιστον.
Δυστυχώς, η ίδια αυτή λογική του λαϊκισμού, της ψηφοθηρίας υπάρχει σε όλη τη γραμμή της Κυβέρνησης. Διαχείριση προσόδων. Βρήκαμε 60 εκατομμύρια. Εγκρίθηκαν 60 εκατομμύρια, όπως είπε η κ. Φωτίου χθες στην Επιτροπή, και πρέπει να τα απορροφήσουμε, να προχωρήσουμε να κάνουμε τους διορισμούς. Να τους κάνουμε. Πρόκειται περί διαχείρισης φτώχειας. Όμως, αυτό υπάρχει σ’ όλη την λειτουργία της κυβέρνησης. Έτσι, φέρνουμε ένα νομοσχέδιο το οποίο είναι προχειρότατο – τα είπαμε και χθες- δημιουργεί έναν μηχανισμό, που πολύ-πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορέσει να λειτουργήσει ποτέ, γιατί πρέπει να απορροφήσουμε χρήματα, κονδύλια και τρέχουμε τον Δεκέμβριο, για να είμαστε έτοιμοι την 1η Ιανουαρίου.
Επεσήμανε κάποιος συνάδελφος χθες την πολύ χαμηλή και προσχηματική, όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος συνάδελφος της Συμπολίτευσης –όχι εγώ- συζήτηση στην ακρόαση φορέων από την άποψη ότι ούτε οι φορείς είχαν έρθει όλοι ούτε η συζήτηση που αναπτύχθηκε είχε ιδιαίτερο βάθος. Και αυτό έχει να κάνει με τις επείγουσες διαδικασίες.
Αντί, λοιπόν, να το διαπιστώνουμε πού και πού, είναι καλό να ξαναδούμε τι ψηφίζουμε και πώς. Οι συγκεκριμένες διαδικασίες, με τις οποίες ψηφίζονται τα περισσότερα νομοσχέδια στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων κι όχι μόνο, καταλήγουν στο πολύ προφανές αποτέλεσμα ότι οι μισοί περίπου Βουλευτές αντικειμενικά δεν έχουν καταλάβει καλά-καλά τι ψηφίζουν. Νομίζω ότι το θέμα εδώ είναι συνολικότερο –αυτή είναι μια παρένθεση άσχετη με το νομοσχέδιο- και έχει να κάνει μ’ έναν απαρχαιωμένο Κανονισμό, ο οποίος δεν βοηθά για τη συζήτηση εις βάθος των νομοσχεδίων και ο οποίος κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει. Είναι κάτι που πρέπει να το δούμε.
Η θεσμοθέτηση και η λειτουργία του εθνικού μηχανισμού -για να περάσω στο νομοσχέδιο αυτό καθαυτό- είναι μνημονιακή επιταγή, μια δέσμευση του Ελληνικού Δημοσίου από το 2014 ακόμα για τη δημιουργία ενός μηχανισμού ελέγχου του χάους των προνοιακών επιδομάτων. Γίνεται πρόχειρα, την τελευταία στιγμή και η αίσθηση που έχουμε είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να εφαρμόσει κάτι απ’ όλα αυτά. Απλώς, όπως είπα και προηγουμένως, είναι μια προσπάθεια να προλάβουμε να ανοίξουμε τον κωδικό και να αρχίσει «τρέχει» το χρήμα. Το πού θα πάει είναι μια άλλη δουλειά.
Είναι, επίσης, ένα καλό παράδειγμα για το πώς μία καλή ιδέα μπορεί πραγματικά να θαφτεί από μία γραφειοκρατική λογική, η οποία είναι εγγενής στο ελληνικό δημόσιο και η οποία εξακολουθεί να δημιουργεί τα ίδια προβλήματα. Έτσι, λοιπόν, ο νόμος, κατά τη γνώμη μας, συνθέτει έναν γραφειοκρατικό δεινόσαυρο με δέκα αλλεπάλληλες στοιβάδες, με κοινωνικές επιτροπές, παρατηρητήρια, τα οποία το μόνο που θα κάνουν είναι, αν και όταν συσταθούν -γιατί αυτό, επίσης, είναι ένα πρόβλημα- θα αρχίσουν να συγκρούονται μεταξύ τους ή να δημιουργούν αιτήσεις για περισσότερα χαρτιά και περισσότερα παραστατικά, όπως συνήθως γίνεται στο δημόσιο.
Βέβαια, η ουσία επιτυγχάνεται στο άρθρο 7 και 8 με τις νέες θέσεις εργασίας. Θα καταθέσω μία μελέτη που έχουμε κάνει ως Ποτάμι, η οποία δείχνει ότι σε είκοσι τέσσερις νόμους, δηλαδή περίπου στο ένα τρίτο περίπου των νόμων που ψήφισε αυτή η Κυβέρνηση συστήνονται εκατόν είκοσι μία καινούργιες δομές πάσης φύσεως που προβλέπουν νέες θέσεις εργασίας. Πολλά προβλήματα έχει το ελληνικό δημόσιο που ποτέ δεν είχε πρόβλημα λίγων οργανισμών και λίγων δομών! Μάλλον είχε ακριβώς το αντίθετο και προς τα εκεί πάμε.
Οι θέσεις, λοιπόν -πολύ περιληπτικά τις είπαμε- είναι τριάντα εννέα, από τις νέες οργανικές θέσεις που συστήνονται. Κάντε μία αναφορά, σας παρακαλώ, στον νόμο 4440 για τις αποσπάσεις. Είναι ο νόμος που ψηφίστηκε προχθές. Εγώ δεν ψήφισα ούτε εκείνον ούτε αυτόν, αλλά είναι ντροπή για την κοινοβουλευτική διαδικασία μέσα σε μία βδομάδα να ψηφίζουμε νόμο για την κινητικότητα και ο αμέσως επόμενος νόμος να προσβλέπει διαφορετικού τύπου κινητικότητα από αυτή που προέβλεπε ο προηγούμενος. Τουλάχιστον, σεβαστείτε αυτά που ψηφίζετε.
Είπαμε «θέσεις, θέσεις» και είπα και προχθές ότι σε όλο τον κόσμο η εισαγωγή ψηφιακής τεχνολογίας μειώνει τις θέσεις εργασίας. Κάνει τα πράγματα πιο εύκολα, πιο φθηνά και πιο γρήγορα. Εδώ έχουμε ακριβώς το αντίθετο παράδειγμα.
Και για να απαντήσω και στην κ. Τζούφη που μου είπε προχθές «μα να μην κάνουμε τις προσλήψεις;», η απάντηση είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχει όλο το προνοιακό σύστημα, συνήθως είναι ο λόγος του κεφαλαίου, το ποσοστό των χρημάτων που δαπανώνται που φτάνουν στον τελικό χρήστη και αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον τρόπο που λειτουργούν οι μηχανισμοί και με την τάση που είναι αποδεδειγμένοι και μελετημένοι να αρχίζουν να γίνονται όλο και πιο ακριβοί και να απορροφούν οι ίδιοι τα χρήματα που πρέπει να δώσουν στους δικαιούχους.
Άρα, λοιπόν, η απάντηση είναι ότι με τη χρήση ψηφιακών εργαλείων, που θα σχολιάσω αμέσως μετά, ο Μηχανισμός πρέπει να είναι όσο πιο φθηνός γίνεται και όσο πιο σφικτός γίνεται, για να μην απορροφάει ο ίδιος τα κονδύλια που πρέπει να πάνε εκεί.
Η απάντηση, λοιπόν, για τις επτακόσιες πενήντα θέσεις είναι να τις κάνουμε, εάν χρειάζονται, και θα το δούμε εάν χρειάζονται. Όμως, πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι το κόστος είναι σημαντικό και πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερο.
Τώρα, για τα ψηφιακά, όπως είπα και χθες, μπερδεύτηκα ακόμη περισσότερο με τον κ. Τάγαρη, τον Πρόεδρο της ΗΔΙΚΑ χθες, ο οποίος με πολύ μεγάλη σαφήνεια περιέγραψε αυτό που έλεγα και εγώ στην Επιτροπή: Ένα σύγχρονο σύστημα ψηφιακό για την εισαγωγή δεδομένων, την αυτόματη διασταύρωση και δημιουργία μητρώων, το οποίο όμως δεν έχει καμία, μα καμία σχέση, με αυτό που περιγράφεται στο άρθρο 20. Το άρθρο 20 περιγράφει κάτι τελείως διαφορετικό, αν περιγράφει κάτι.
Ελπίζω τουλάχιστον να αφήσετε την ΗΔΙΚΑ, όντως, να συνεχίσει να φτιάχνει αυτό που κάνει, το οποίο κανονικά έπρεπε να είναι στο άρθρο 2, να περιγράφει το πώς είναι ο ψηφιακός μηχανισμός, πώς είναι η πλατφόρμα η πληροφορική και πώς κουμπώνουν γύρω-γύρω οι υπηρεσίες. Εδώ έχουμε το αντίθετο, το οποίο είναι, όπως είπα, του 1990. Δεν είναι βοηθητικό το σύστημα. Το σύστημα το ψηφιακό είναι ο μηχανισμός. Όλα τα άλλα θα μπορούσαν να λείπουν, να είναι φθηνότερα, πιο γρήγορα και πιο απλά. Αλλά είπαμε, μάνατζμεντ του 1950 και η απαίτηση για καινούργιες θέσεις και καινούργιους βραχίονες η οποία εκτροχιάζει αυτού του τύπου τις προσπάθειες και τις παραπέμπει στις καλένδες.
Δεν πήρα επαρκή απάντηση από κανέναν, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, για το τι είναι το e-pronoia.gr, που παραδόθηκε πριν από ένα χρόνο, γιατί αγνοείται και γιατί, εν πάση περιπτώσει, εάν δεν κάνει τη δουλειά για την οποία δημιουργήθηκε, δεν καταργείται. Γιατί πρέπει να το νομιμοποιήσουμε εκ των υστέρων, από τη στιγμή που θα αγνοηθεί πρακτικά και θα δημιουργήσει ένα άλλο. Είναι ένα μεγάλο ερώτημα.
Αν υπάρχει πρόβλημα και είναι έτσι, ας συζητήσουμε το θέμα και ας παραπεμφθεί στον Εισαγγελέα. Εδώ νομιμοποιούμε μία δαπάνη και μία λειτουργία η οποία στο αμέσως προηγούμενο άρθρο ουσιαστικά αναιρείται από τη δημιουργία ενός παράλληλου μηχανισμού. Δεν υπάρχει απάντηση σ’ αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται αυτό.
Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Επιτέλους, Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης. Το πρώτο νομοσχέδιο στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, αφορούσε, όπως θυμάστε πολύ καλά όλοι, την ανθρωπιστική κρίση και την αντιμετώπισή της.
Οι μοναδικοί πολιτικοί φορείς, οι οποίοι αρνούνταν μετά βδελυγμίας να συζητήσουν την επέκταση του κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης, ήταν η Κυβέρνηση. Όλοι οι άλλοι λέγαμε και προσπαθούσαμε να σας πείσουμε ότι ο δρόμος για την αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας είναι η επέκταση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, όπως λεγόταν τότε.
Εμείς τότε μιλούσαμε για την ανάπτυξη ενός μηχανισμού, που να μπορεί να χειρίζεται με ενιαίο τρόπο όλα τα προνοιακά, να μπορεί να χειρίζεται, επίσης, και τους μηχανισμούς υποστήριξης επανένταξης στην εργασία κλπ, δηλαδή αυτό, που πάτε στρεβλά και κούτσα-κούτσα να κάνετε τώρα με αυτόν τον ατελέστατο νόμο.
Εσείς επιμένατε τότε ουσιαστικά στη διαιώνιση της επιδοματικής πολιτικής με τα παλαιοκομματικά κριτήρια, που έλεγα στην αρχή, τα οποία, όμως, τώρα ανακαλύπτετε επιτέλους και κανείς δεν ξέρει πόσα είναι, κανένας δεν ξέρει πόσα δίνει, κανένας δεν ξέρει ποιος τα παίρνει.
Αυτός είναι ο μηχανισμός, ο οποίος απαντά, μόνο που μας πήρε δυο χρόνια να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον, επί της αρχής ότι αυτός πρέπει να είναι και χρειάστηκε η πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δυστυχώς, για να γίνει. Γιατί, μην κρυβόμαστε, η υιοθέτηση του συγκεκριμένου μέτρου, και του νομοσχεδίου και του μέτρου, είναι μνημονιακές επιταγές -αλλιώς δεν θα τα κάνατε- ενώ θα έπρεπε να τα είχαμε κάνει και θα έπρεπε να είχαμε συνεχίσει από εκεί που είχαν σταματήσει ήδη από την άνοιξη του 2015. Αυτό θα το ψηφίσουμε.
Κάνω μια παρένθεση. Το νομοσχέδιο δεν θα το ψηφίσουμε. Και δεν θα το ψηφίσουμε, γιατί θα σταματήσουμε να ψηφίζουμε αγαθές προαιρέσεις, οι οποίες δεν συζητιούνται, δεν είναι επεξεργασμένες, δεν καταθέτονται στη Βουλή εγκαίρως και στην ουσία δεν κάνουν τη δουλειά, την οποία ισχυρίζονται ότι κάνουν, επειδή είναι ανεπαρκείς, ατζαμίδικες ή πολλές φορές και πονηρές.
Επομένως, για να ψηφίσουμε οτιδήποτε από εδώ και πέρα, θα χρειάζεται να γίνεται κανονική συζήτηση, ενδελεχής και ο νόμος να είναι ανεπτυγμένος και να μην βρίθει από ασάφειες, όπως ο συγκεκριμένος.
Για το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης. Θα το ψηφίσουμε, παρόλα αυτά, γιατί είμαστε διαχρονικά υπέρ. Όμως, τα ερωτήματα παραμένουν: Θα είναι η ΗΔΙΚΑ έτοιμη στην 1/1/2017 για να εφαρμόσει το σύστημα, που αναπτύσσει; Θα αφήσουμε την ΗΔΙΚΑ να το λειτουργήσει, όπως το περιέγραψε χθες ο κ. Τάγαρης; Υπάρχουν λεφτά για το 2018; Μήπως αυτό το περίφημο πλεόνασμα, που βγήκε από την υπερφορολόγηση του ελληνικού λαού, θα ήταν πιο σωστά από αναδιανεμητική άποψη να πάει για την υποστήριξη του κοινωνικού επιδόματος αλληλεγγύης και όχι να γίνεται κομφετί χριστουγεννιάτικο για μικροκομματικούς λόγους; Άλλη μια ερώτηση. Απαντήστε την μόνοι σας, κύριοι συνάδελφοι της Συμπολίτευσης.
Κύριε Πετρόπουλε, ο πρώτος νομοθέτης, που παραδίδεται στην ελληνική γραμματεία –α, δεν είναι ο κ. Πετρόπουλος εδώ- στα όρια του μύθου, λεγόταν Ζάλευκος, στους Επιζεφύριους Λοκρούς της Κάτω Ιταλίας. Ένα από τα πράγματα, που λέει ο μύθος, είναι ότι ουσιαστικά προέβλεπε η νομοθεσία του Ζάλευκου ότι όποιος πήγαινε στην αγορά να προτείνει την αλλαγή υφιστάμενου νόμου ή νέου νόμου, πήγαινε με μια θηλιά κρεμασμένη στο λαιμό και η απόρριψη του νόμου επέσυρε τη θανατική καταδίκη. Δεν νομίζω ότι η θανατική καταδίκη είναι καλή, αλλά μια ποινή γι’ αυτό το ατελείωτο κομπολόι αναθεωρήσεων νόμων, τροπολογιών από εβδομάδα σε εβδομάδα και την αλλαγή των νόμων, που οι ίδιοι ψηφίζετε με την ταχύτητα και στην έκταση την οποία γίνεται, θα ήταν καλό να μπει κάποια στιγμή. Θα μας γλίτωνε, τουλάχιστον, από τις προχειρότητες και από την αδυναμία να νομοθετήσουμε σωστά και σοβαρά.
Το τελευταίο κομμάτι του νομοσχεδίου ουσιαστικά είναι η αναθεώρηση του νόμου, που ψηφίστηκε τον Μάιο. Για μένα η ενοποίηση του ΕΦΚΑ είναι από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα και η οποία σε έξι μήνες μόνο, όχι απλώς αναθεωρείται, ουσιαστικά πηγαίνει στις καλένδες, γιατί γίνεται παραδεκτό αυτό που ήταν προφανές, ότι το βάθος της ελληνικής διοίκησης και της κυβερνώσας παράταξης δεν είναι τέτοιο, που να επιτρέπει την αναθεώρηση, την ενοποίηση του οργανισμού μέσα σε έξι μήνες.
Ήταν από την αρχή ένας στόχος υπερβολικός και υπερφίαλος. Επωλήθη ενδεχομένως προς την τρόικα ως μια μεγάλη μεταρρύθμιση η οποία θα γίνει, η οποία δεν γίνεται, γιατί αυτό που γίνεται είναι να μετονομάζουμε τις υπηρεσίες του ΙΚΑ σε υπηρεσίες του ΕΦΚΑ και δημιουργούμε το γνωστό «δεντράκι» όπου έχουμε διοικητικό συμβούλιο στην κορυφή και διοικητικά συμβούλια παρακάτω, και όπως είπα και προχθές, καμία καρέκλα δεν θα αλλάξει γραφείο, κανένας εργαζόμενος δεν θα συνεργαστεί με κανέναν και καμία ενοποίηση δεν θα γίνει σε κανένα επίπεδο.
Εκκρεμούν, όπως είπαμε, και ο Ενιαίος Κανονισμός Παροχών, ο οποίος θα βγει. Και ο νέος οργανισμός του ΕΦΚΑ εκκρεμεί και πολύ φοβάμαι ότι θα εκκρεμούν για πάρα πολύ καιρό, γιατί άκουσα τον κ. Πετρόπουλο πάλι χθες στις Επιτροπές να διαβεβαιώνει ότι όλα αυτά θα γίνουν, μόνο που χρονοδιάγραμμα προγραμματισμού δεν άκουσα και πολύ φοβάμαι μέχρι την επόμενη φορά που η τρόικα θα απαιτήσει την ενοποίηση των ταμείων, θα συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, όπως ήμασταν πάντα.
Σας ευχαριστώ».
