Στην ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, κατά τη συζήτηση της Πρότασης Νόμου του Κ.Κ.Ε. «Μέτρα ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://youtu.be/NNPGJarUjsE
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Θα πρέπει όλοι να συμφωνήσουμε ότι το πώς λειτουργεί και το πώς οργανώνεται η Δικαιοσύνη, σε μια ευνομούμενη Πολιτεία καταδεικνύει την ποιότητα της Δημοκρατίας και την αποτελεσματικότητα της εκτελεστικής εξουσίας.
Υπόθεση Siemens.
Χύθηκε άφθονο μελάνι, κατηγορήθηκαν στελέχη, λοιδορήθηκαν δικαίως ή αδίκως πολιτικοί και δηλητηριάστηκε, ίσως ανεπανόρθωτα, ο δημόσιος διάλογος, στον αφορισμό του «όλοι το ίδιο είναι – όλοι τα παίρνουν».
Και τώρα που έφτασε η στιγμή της κρίσης, η υπόθεση Siemens αναβάλλεται επ’ αόριστον!
Είναι προφανές ότι υπάρχουν τραγικές ανεπάρκειες και παθογένειες στην λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Το ξέρουμε και το επαναλαμβάνουμε μονότονα όλοι.
Δεν μπορούμε, όμως, να μετατρέψουμε την Δικαιοσύνη σε αποδιοπομπαίο τράγο, σε μια τόσο ευαίσθητη υπόθεση, όπου η Πολιτεία και το πολιτικό προσωπικό της έχει επενδύσει τόσο μεγάλη υπεραξία, πολιτική υπεραξία.
Ενώ θα έπρεπε να πρόκειται για ζήτημα τιμής του πολιτικού κόσμου και επομένως να έχει αντιμετωπιστεί από όλες τις πλευρές με την ανάλογη σοβαρότητα.
Παρόλα αυτά, αφήσαμε τον χρόνο να φύγει, επιτρέποντας το μοιραίο της αναβολής της δίκης, να μας προλάβει.
Φοβάμαι πως τα ίδια θα μας βρουν και στην υπόθεση της δίκης της ΧΑ.
Καλομελέτα και έρχεται...
Ας το προλάβουμε.
Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε, γιατί τα θέματα που μας δυσκολεύουν συλλογικά ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα, τελικώς, παραπέμπονται στις καλένδες.
Δεν επιθυμούμε στα αλήθεια, ως πολιτικό σύστημα, να τα θεραπεύσουμε όλα αυτά;
Μας αρκούν τα εκ των υστέρων κροκοδείλια δάκρυα της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, που κανέναν τελικά δεν πείθουν;
Αυτές είναι παθογένειες που μας χαρακτηρίζουν διαχρονικά και εν πολλοίς μας οδήγησαν στην γενικότερη και όχι μόνο στην οικονομική χρεοκοπία.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το ΚΚΕ διακρίνεται διαχρονικά, από την σταθερότητα των απόψεών του και των ιδεών του.
Για την σταθερότητα των αναφορών και των δράσεών του και είναι άξιο σεβασμού για αυτό.
Με την πρόταση νόμου του, το ΚΚΕ φιλοδοξεί να βοηθήσει την «λαϊκή οικογένεια», προτείνοντας έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας, για το πολύπαθο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, έναν τρόπο λειτουργίας που είναι συνεπής με τις πάγιες απόψεις του.
Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με ό,τι βεβαίως έλεγε δύο χρόνια πριν.
Αναγνωρίζοντας το ουτοπικό των προτάσεών του, για την σημερινή πραγματικότητα, και το ανεφάρμοστό τους παραπέμπουμε την πρόταση νόμου του, σε ένα μέλλον απροσδιόριστο.
Προφανώς, αναφαίρετο δικαίωμα και υποχρέωση του ΚΚΕ και κάθε κόμματος της αντιπολίτευσης είναι να καταθέτει όποια πρόταση νόμου νομίζει.
Το Ποτάμι, όμως θεωρεί ότι αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται προσχηματικά και οφείλουμε όλοι να διασφαλίσουμε το κύρος των νομοθετικών διαδικασιών.
Επιστρέφοντας στο σήμερα και στο τώρα, στον πραγματικό κόσμο, ας αναλογιστούμε την κρισιμότητα των στιγμών για το ευρύτερο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αναπόσπαστο τμήμα του οποίου, βεβαίως, είναι και το ελληνικό.
Το ευρωπαϊκό τραπεζικό οικοδόμημα βρίσκεται σε φάση ωδίνης.
Σε μια περίοδο αυξημένων σεισμικών δονήσεων, όπου πίσω από κάθε χτύπημα καιροφυλακτεί ένας πιθανός Αρμαγεδδών.
Οι καθυστερήσεις στην ουσιαστική Ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, με ένα συνολικό ευρωπαϊκό σχέδιο αντιμετώπισης των κόκκινων δανείων, με τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού ταμείου εγγύησης καταθέσεων, αν δεν πραγματοποιηθούν σύντομα, πιθανόν να αποτελέσουν έναν νέο πυροκροτητή μιας πιθανής πολύ μεγαλύτερης κρίσης.
Είναι ήδη γνωστό το μέγεθος του προβλήματος των Ιταλικών τραπεζών, όπως και τα όσα ψιθυρίζονται για τις Πορτογαλικές τράπεζες.
Τα κόκκινα δάνεια των Ιταλικών τραπεζών ανέρχονται στο δυσθεώρητο ποσό των 360 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τα ανοίγματα των κεντρικών τραπεζών του ευρωπαϊκού Βορρά προς το Νότο αυξάνονται.
Τα ανοίγματα της Deutsche Bank σε παράγωγα πλησιάζουν δυσθεώρητα επίπεδα.
Η ανάγκη ριζικής αλλαγής του ευρωπαϊκού τραπεζικού παραδείγματος είναι πλέον εμφανής.
Οι τράπεζες στην Ευρώπη πρέπει να χωριστούν ως προς τις λειτουργίες τους, και αυτό ίσως να σημαίνει πως οι τράπεζες δεν θα πρέπει να ασχολούνται με πάσης φύσεως οικονομική δραστηριότητα.
Πρέπει να εξευρεθεί επειγόντως μια λύση, που θα ενισχύει την ασφάλεια των καταθέσεων των πολιτών, των ίδιων των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αλλά και των θέσεων εργασίας που αυτά δημιουργούν, ώστε να μην φτάσουμε σε μία νέα, μη αντιμετωπίσιμη κρίση.
Γιατί τίθεται πάλι το ερώτημα ποιος θα την πληρώσει.
Πάλι ο ευρωπαίος φορολογούμενος πολίτης;
Δεν φτάνουν τα άνω των τριών τρις ευρώ που του κόστισαν οι τράπεζες ως τώρα;
Και σε ό,τι αφορά τις ελληνικές τράπεζες;
Πάλι ο έλληνας πολίτης που έχει ανακεφαλαιοποιήσει τρεις φορές τα εγχώρια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, έστω και εν μέρει;
Και επειδή επίσης πολύ λόγος γίνεται για τον αφελληνισμό των τραπεζών θα ήθελα να προσθέσω ότι είναι πολύ αργά πια, για δάκρυα.
Πρόκειται για μία εξέλιξη που έχει συμβεί εδώ και καιρό.
Το 2013 το ελληνικό Δημόσιο δανείστηκε περίπου 25 δισεκατομμύρια ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Οι ιδιοκτήτες έχασαν τότε τις Τράπεζες, αλλά και τα κεφάλαια που επένδυσαν.
Οι Τράπεζες πέρασαν στον έλεγχο του Δημοσίου σε ποσοστό έως και 94%.
Υπό κανονικές συνθήκες το Δημόσιο, όποτε έκρινε εύλογο, θα έπρεπε να πωλήσει τις μετοχές, προκείμενου να έχει κέρδος.
Αν το σενάριο αυτό εξελισσόταν ομαλά μετά το 2013, το ελληνικό δημόσιο εύλογα θα μπορούσε να προσδοκά πωλήσεις των μετοχών αυτών, έναντι σχετικά υψηλού τιμήματος.
Στα μέσα του 2014 η χρηματιστηριακή αξία των μετοχών που απέκτησε το Δημόσιο ανερχόταν στα 18,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Στα τέλη του 2015 και μετά τους γνωστούς τραγικούς χειρισμούς της Κυβέρνησης, η τιμή των ελληνικών τραπεζών έφτασε να αποτιμάται σε μόλις 800 εκατομμύρια ευρώ.
Ήταν η περίοδος όπου είχε ακουστεί το πικρόχολο «ανέκδοτο» πως με ένα επίδομα ΟΑΕΔ μπορούσε κάποιος να γίνει μεγαλομέτοχος σε ελληνική τράπεζα.
Τελικά οι ελληνικές τράπεζες εξαγοράστηκαν από ξένα Funds.
Αυτός ήταν ο πραγματικός αφελληνισμός των Τραπεζών και συντελέστηκε εκείνη την όχι και τόσο μακρινή περίοδο, με αποκλειστική ευθύνη της σημερινής Κυβέρνησης.
Τότε συνέβη, και όχι τώρα που βρισκόμαστε εν μέσω της άγονης διαμάχης για τα Διοικητικά Συμβούλια των Τραπεζών και τη στελέχωση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, από έλληνες ή ξένους μάνατζερ.
Ως συνήθως, καταπίνουμε την κάμηλο και διυλίζουμε τον κώνωπα.
Και για να επιστρέψω στην αρχή, μας αρέσει ως έθνος να κάνουμε «φασαρία» ή να συζητούμε βολικά, πλην όμως ανεδαφικά νομοσχέδια, μάλλον, σε λάθος στιγμές.
Ευχαριστώ.
Σπύρος Δανέλλης - Ηρακλείου
