Στην ολομέλεια τοποθετήθηκε ο βουλευτής Ηρακλείου με Το Ποτάμι, Σπύρος Δανέλλης, σχετικά με το νομοσχέδιο για Σύμφωνο Συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης,
Τα νομοσχέδια δεν είναι προϊόντα προσφοράς σε σούπερ μάρκετ. Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε ένα και να παίρνουμε δύο ή και περισσότερα. Σήμερα συζητούμε ένα νομοσχέδιο, που μόλις το 20% των άρθρων του αφορά τον βασικό του τίτλο.
Το υπόλοιπο 80% των άρθρων αναφέρεται σε τροποποιήσεις του Ποινικού και του Σωφρονιστικού Κώδικα, καθώς και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, αλλά και σε άλλες διατάξεις που αφορούν την γενικότερη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Πριν λίγες ημέρες σε αυτήν εδώ την αίθουσα, ο κ. Κοντονής μου επιτέθηκε με βαρείς χαρακτηρισμούς και σχεδόν πραξικοπηματικά μου αφαιρέθηκε ο λόγος, όταν αναφέρθηκα σε διατάξεις που συνήθως φέρνετε από την «πίσω πόρτα» και αφορούν προνομιακά σας ακροατήρια. Περιμένω σήμερα μια απάντηση από τον κ. Κοντονή, αφού η κυβέρνηση επιμένει να κλείνει το μάτι, στα δικά της «άτακτα» παιδιά.
Και αναφέρομαι σε καταδικασμένα για τρομοκρατικές πράξεις άτομα, όπως στην περίπτωση του άρθρου 42, αλλά και σε μειοψηφικές ομάδες, όπως στην περίπτωση των άρθρων 27 και 28, που με το πρόσχημα του «αγώνα» για την «προάσπιση μείζονος κοινωνικού συμφέροντος», μπορούν να παρακωλύουν και να παραλύουν την καθημερινότητα των πολιτών.
Θα ήθελα βέβαια να σας θυμίσω ότι είναι δική σας δουλειά η προάσπιση του ευρύτερου κοινωνικού συμφέροντος και όχι μειοψηφικών ομάδων, με τις οποίες συστηματικά φλερτάρετε.
Αναρωτιέμαι, επιπλέον, με τον τρόπο που νομοθετείτε, ποιος δικαστής θα μπορέσει να κρίνει ποιοι διαδηλωτές προασπίζονται μείζονα κοινωνικά συμφέροντα και ποιοι όχι.
Και στην όχι και τόσο εμφανή παρ. 3 του άρθρ. 46.
Τι είδους πραξικόπημα είναι αυτό που επιχειρείτε στην Δικαιοσύνη;
Δίνετε υπερεξουσίες στους Προέδρους του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου, έναντι των συναδέλφων τους.
Είναι δυνατόν ο ίδιος δικαστικός που διώκει, να ασκεί παράλληλα και πειθαρχική εξουσία, όντας ο πρόεδρος του οργάνου που θα τον κρίνει;
Σε ποια τριτοκοσμική χώρα, σε ποιο ολοκληρωτικό καθεστώς συμβαίνουν τέτοιου είδους καταστάσεις;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Οι πολιτικοί οφείλουν να ανοίγουν δρόμους και να πείθουν την κοινωνία και όχι να χαϊδεύουν αφτιά. Για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται πως τα κοινωνικά μας ταμπού και στερεότυπα τροφοδοτούν την υποκρισία και εμποδίζουν την ωρίμανσή μας.
Κατοχυρώνουμε σήμερα με μεγάλη καθυστέρηση και μετά από καταδίκη της χώρας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το ελάχιστο.
Που να μιλούσαμε και για γάμο ομοφύλων, όταν ακόμη και για τον πολιτικό γάμο των ετεροφύλων αδυνατούμε να διακρίνουμε πως άλλο πράγμα μια διοικητική πράξη, μια αστική σύμβαση μεταξύ δυο ανθρώπων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί, κι άλλο πράγμα η αυτονόητη επιλογή του κάθε θρησκευόμενου να τύχει της ευλογίας του μυστηρίου της ένωσής του από την Εκκλησία.
Για τον απλούστατο αυτό λόγο, ο πολιτικός γάμος δεν υπήρξε ποτέ ανταγωνιστικός του θρησκευτικού.
Το Ποτάμι από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα εισαγωγής τέτοιων ρυθμίσεων στην ελληνική νομοθεσία, χωρίς αστερίσκους, υποσημειώσεις και εξαιρέσεις.
Για αυτόν το λόγο, καταθέσαμε και σας καλούμε να στηρίξετε τροπολογία που πηγαίνει το όλο νομοθέτημα ένα βήμα παρά πέρα και μεριμνά για τα παιδιά.
Είναι γνωστό ότι πολλοί συμβιούντες ομόφυλοι είναι είτε φυσικοί γονείς, είτε έχουν υιοθετήσει παιδιά πολύ πριν από την έναρξη της συμβίωσής τους.
Τα παιδιά που ζουν σε τέτοιες οικογένειες είναι αναγκασμένα σε περίπτωση απώλειας του φυσικού ή θετού γονέα να αποχωριστούν από το οικογενειακό περιβάλλον και να καταλήξουν στην χειρότερη περίπτωση σε ίδρυμα, ενώ στην καλύτερη σε κάποιον μακρινό συγγενή, με τον οποίο δεν έχουν καμία σχέση.
Το να αποκτήσει ο ομόφυλος συμβίος ή συμβία δικαιώματα πάνω στο παιδί του/ της συντρόφου συνιστά ουσιαστική μέριμνα για το παιδί και μόνο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Είναι απογοητευτικό να ανακαλύπτουμε πως μια αριστερή κυβέρνηση υποκύπτει στις πιέσεις του ομοφοβικού δεξιού της εταίρου και αμβλύνει τις στοχεύσεις του όλου εγχειρήματος.
Η αριστερά άφηνε χώρο στην διαφορετικότητα και δεν φοβόταν να συγκρουστεί με εκείνες τις συντηρητικές φωνές που επιμένουν στην οπισθοδρόμηση.
Εξάλλου, η δημοκρατία στα δικαιώματα των μειονοτήτων δοκιμάζεται.
Η αριστερή κυβέρνηση της χώρας αποφεύγει να αντιπαρατεθεί με μισαλλόδοξους και φανατισμένους, υποτίθεται «ιεράρχες» της θρησκείας της αγάπης, οι οποίοι καλούν τους πιστούς σε βία, απέναντι σε συνανθρώπους μας, αλλά και στους πολιτικούς που υποστηρίζουν το δικαίωμα στην διαφορετικότητα.
Οι ιεράρχες αυτοί όμως δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να ευλογήσουν τον όποιο γάμο σκοπιμότητας και οικονομικής αντιπαροχής.
Έτσι, γάμοι μεταξύ οικονομικά εύρωστων υπερηλίκων και νεαρών, ευειδών δεσποινίδων δεν ενοχλούν τα χρηστά μας ήθη.
Είναι γνωστό, όμως, πως ακραία εμπάθεια και μισαλλοδοξία κρύβει συνήθως σύνδρομα ακραίας καταπίεσης και μη συμφιλίωσης με τον εαυτό μας.
