του Γιώργου Γκάτση Σ' ένα Κίνημα των καθημερινών εργαζόμενων, όλων αυτών που ζητούν τα αυτονόητα: Αξιοκρατία, δικαιοσύνη, εργασία, εκπαίδευση. Σ' ένα Κίνημα χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς, μια φωνή λογικής για ένα καλύτερο αύριο.
Αισθανόμουν τεράστιο βάρος. Αισθανόμουν ότι η ζωή μας γέμισε με φόβο. Ότι άδειασε η ψυχή μας από ελπίδα. Ότι ο γείτονας, ο φίλος, ο συνάνθρωπος, λυγίζει από την ανέχεια, την αναξιοκρατία, την αδικία και (σκυφτός, βιαστικός και αποκαμωμένος) σπεύδει να τυλιχθεί τη μοναξιά του.
Παρακολουθούσα πολιτικούς να επαγγέλλονται τους σωτήρες και τον άνθρωπο του καθημερινού μόχθου απλώς να τους χειροκροτεί ή να τους αποδοκιμάζει, την ίδια στιγμή που ο γιος του αναγκαζόταν να αναζητήσει το μέλλον του στο εξωτερικό.
Νέοι επερχόμενοι σωτήρες υπόσχονται απίστευτα πράγματα, βγαλμένα από σελίδες του λαϊκισμού της δεκαετίας του '80. Ο δικομματισμός μοιάζει να επανεμφανίζεται, ενώ έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους και... κάποιοι άλλοι.
Αυτή ήταν η κρίσιμη στιγμή για μένα για να μπω στο Ποτάμι. Σ' ένα κίνημα των καθημερινών εργαζόμενων, όλων αυτών που ζητούν τα αυτονόητα: Αξιοκρατία, δικαιοσύνη, εργασία, εκπαίδευση. Σ' ένα κίνημα χωρίς επαγγελματίες πολιτικούς, μια φωνή λογικής για ένα καλύτερο αύριο. Για ένα αύριο που θα υπογράφεται ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και από εμάς.
* Ο Γιώργος Γκάτσης είναι υποψήφιος βουλευτής στην Αργολίδα
16 Ιανουαρίου
