Ο κόσμος της οικονομίας και των επιχειρήσεων έχει τεράστιες διαφορές με το σύμπαν της πολιτικής. Μια μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη σε έναν τομέα της οικονομίας για παράδειγμα αλλάζει άρδην το τοπίο. Νέες πρωτοβουλίες εμφανίζονται για να καλύψουν τις ανάγκες που δημιουργούν οι καινούριες συνθήκες και σε σύντομο σχετικά χρόνο το παλιό εξαφανίζεται ενώ το νέο κυριαρχεί. Συντελείται λοιπόν μία δημιουργική καταστροφή. Όσο κι αν θέλουν επιχειρήσεις κι εργαζόμενοι να συντηρήσουν την παλιά κατάσταση, η πραγματικότητα τους συντρίβει. Έχουμε πλείστα παραδείγματα επιτυχημένων παγκόσμιων κολοσσών που η διαφοροποίηση της οικονομίας τους έκανε να καταρρεύσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Διεσώθησαν μόνο όσοι κατάφεραν να αλλάξουν και να καβαλήσουν γρήγορα το νέο κύμα.
Αν προσπαθήσουμε να φέρουμε αυτό το παράδειγμά στην πολιτική, θα δούμε πως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Οι εξελίξεις πολλές φορές έρχονται σε καθυστέρηση με τα γεγονότα σε κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, όπως το περιέγραψε κάποτε σε άλλο πλαίσιο ο Durkheim ως ανομία. Στον μικρόκοσμο της πολιτικής, οι παράγοντες έχουν πάντα ένα ιδιότυπο βέτο στην εξέλιξη των πραγμάτων και επειδή αυτό συμβαδίζει με την αντίστοιχη αίσθηση του λαού ο οποίος πάντα προτιμά την ασφάλεια του παρελθόντος από το ανοικτό πέλαγος του μέλλοντος, τους δίνει τη δυνατότητα να συντηρούνται στο προσκήνιο περισσότερο χρόνο από όσο πραγματικά θα έπρεπε.
Δείτε την κυβέρνηση του τελευταίου ενάμιση έτους. Φαινομενικά νέα, αν και γεμάτη με Υπουργούς και Γενικούς Γραμματείς με βαρύ κυβερνητικό παρελθόν. Νίκησε εκλογικά δύο φορές μιλώντας για την ελπίδα και το μέλλον, ενώ υποσχόταν επιστροφή σε ένα ασφαλές και πλούσιο παρελθόν. Κάπως έτσι παίζεται και το παιχνίδι για την ενοποίηση του κέντρου, των προοδευτικών φιλελευθέρων, της σοσιαλδημοκρατίας και της μεταρρυθμιστικής αριστεράς.
Ο επιθανάτιος ρόγχος ενός παλαιού συστήματος πολιτικών παραγόντων που στα μάτια τους δείχνει σαν ανάσταση μπλοκάρει τη γέννηση ενός νέου κινήματος. Ενός νέου κινήματος που σαν κύμα θα αλλάξει το πολιτικό τοπίο και θα το φέρει κοντύτερα στην πραγματικότητα. Πίστευα και πιστεύω ότι ένα νέο τέτοιο κίνημα με δυνάμεις και απήχηση πολύ μεγαλύτερες από το άθροισμα των κομμάτων του χώρου θα μπορούσε να αλλάξει το προφίλ και τη λογική στο μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό και μία καινούρια προσπάθεια είναι τώρα περισσότερο απαραίτητη από ποτέ, μία πρωτοβουλία ανοικτή σε όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους που θα εκφράσει τον μεταρρυθμιστικό χώρο, που δεν θα είναι δέσμια κομματικών στεγανών ή ιδιοκτησιακών αντιλήψεων.
Είναι καιρός όσοι και όσες θεωρούν τις θέσεις ευθύνης τους ως μόνιμες και ισόβιες να δείξουν μία πολιτική ανιδιοτέλεια. Ιδιαίτερα τώρα που δεν έχουν το άγχος της καθημερινής διοίκησης και βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Οφείλουν να δώσουν μία ευκαιρία στη δημιουργική Ελλάδα να εκφραστεί πολιτικά. Να αφήσουν τους πολίτες να μιλήσουν. Να τους δώσουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν επιτέλους στη διαμόρφωση μίας σύγχρονης πολιτείας προσανατολισμένης στις ανάγκες του λαού.
Αν δεν υποχωρήσει η Ελλάδα του λαϊκισμού και του κομματικού κράτους, τα επόμενα βήματα μας οδηγούν στη σαρωτική παρακμή. Η δημιουργία, η πρωτοβουλία, η καινοτομία που είναι συνυφασμένα με το ελληνικό πνεύμα θα γίνουν παρελθόν. Οι προσδοκίες ευημερίας σε μία νέα Ελλάδα θα σβήσουν.
Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα για κάποιους να δουν την πραγματικότητα και να κάνουν το σωστό βήμα χωρίς προφάσεις και βερμπαλισμούς.
* Ο Παντελής Αβραμίδης είναι γραμματέας του οργανωτικού του Ποταμιού
