«Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην πολιτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης, όπου περισσεύει η υποκρισία και δεν επιτρέπει σε κανέναν να δει την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσει. Στο πρώτο μόλις νομοσχέδιο αυτής της Κυβέρνησης, την περίφημη αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, όταν εγκλήθησαν οι συνάδελφοι της Συμπολίτευσης για κάποιους διορισμούς εκείνη την εποχή, η άμεση ομοθυμαδόν απάντηση ήταν, «γιατί, οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Προφανώς και όχι» ανέφερε χαρακτηριστικά ο βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στην αρμόδια επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής στη συζήτηση της β΄ ανάγνωσης του νομοσχεδίου για το νέο εκλογικό νόμο.
Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στην Δικαιοσύνη, με την αναβολή της δίκης της Siemens, τόνισε την γνωστή ανεπάρκειά της, λέγοντας «εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το ξέρουν, καθώς είναι εγκλωβισμένοι σε μια δικαιοσύνη που είτε είναι ανήμπορη, είτε πολλές φορές απρόθυμη να λύσει τα προβλήματα, όμως κανένας δεν θέλει να δει την ουσία. Δεν θέλει κανείς να δει ότι το σημερινό θέμα, είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου και το πραγματικό πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο πολύπλοκο».
Αναφερόμενος στον εκλογικό νόμο, επεσήμανε πως το βασικό πρόβλημα είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς, «το βασικό πρόβλημα με τη λειτουργία του εκλογικού συστήματος, αλλά και γενικά του πολιτικού συστήματος της χώρας, είναι η απαξία, η όλο και μεγαλύτερη αποχή και η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών του εκλογικού σώματος στους θεσμούς και στη δημοκρατία». Τέλος κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι χρησιμοποιεί την απλή αναλογική ως ιδεολογική εξιλέωση για την οικονομική της πολιτική «ότι είναι δήθεν μια αριστερή πολιτική με πρόσημο, άρα ξαναγυρνάμε στις ράγες μετά από ένα σύντομο εκτροχιασμό. Αφετέρου, η απλή αναλογική γίνεται όχημα χειραγώγησης της έκφρασης του εκλογικού σώματος, όπως έγινε ξανά το 1989 με την απλή αναλογική του κ. Τσοχατζόπουλου, που επιχειρούσε πάλι να σταματήσει έναν Μητσοτάκη».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας:
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΑΡΓΙΩΤΑΣ (Ειδικός Αγορητής του Ποταμιού): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε
Θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω από ένα φαινομενικά άσχετο σχόλιο, το οποίο αφορά το θέμα της δικαιοσύνης και της αναβολής της δίκης της Siemens, μια πολύκροτη υπόθεση, η οποία φαίνεται ότι με προσχήματα, οδηγείται στο αρχείο -ελπίζω να μην είναι έτσι- και κυρίως με ενδιαφέρει αυτό που ακολούθησε το οποίο ήταν οι συνήθεις κομματικοί διαπληκτισμοί και αυτή η διελκυστίνδα μεταξύ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και της Κυβέρνησης για το ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει. Εμφανίστηκαν κάποιοι αυτόκλητοι προστάτες της δικαιοσύνης, κάποιοι που κατηγορούν το ένα κόμμα για πράγματα και το άλλο.
Υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια συγγνωστή ανεπάρκεια της δικαιοσύνης. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το ξέρουν, καθώς είναι εγκλωβισμένοι σε μια δικαιοσύνη που είτε είναι ανήμπορη είτε πολλές φορές είναι και απρόθυμη να λύσει τα προβλήματα, όμως, κανένας δεν θέλει να δει την ουσία. Δεν θέλει κανείς να δει ότι μόλις η κορυφή του παγόβουνου είναι το σημερινό θέμα και το πραγματικό πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και πολύ πιο πολύπλοκο.
Δυστυχώς φαίνεται ότι το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην πολιτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης, όπου περισσεύει η υποκρισία και δεν επιτρέπει σε κανέναν να δει την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσει. Θυμάμαι ότι μου προκάλεσε πολύ μεγάλη αίσθηση στο πρώτο μόλις νομοσχέδιο αυτής της Κυβέρνησης, την περίφημη αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, όπου όταν εγκλήθησαν οι συνάδελφοι της Συμπολίτευσης για κάποιους διορισμούς εκείνη την εποχή, η άμεση ομοθυμαδόν απάντηση ήταν «Γιατί, οι άλλοι ήταν καλύτεροι;». Προφανώς και δεν ήταν.
Μόνο που αυτό δεν αγιάζει ούτε κάποιες κινήσεις ούτε δικαιολογεί κάποιες άλλες.
Προφανώς, και δεν είναι δικαιολογία, γιατί έτσι όπως γίνεται με τη δικαιοσύνη σήμερα το ίδιο γίνεται και με τον εκλογικό νόμο χθες και διαχρονικά έλεγα.
Το βασικό πρόβλημα παρακάμπτεται και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να πάμε στην ουσία το πραγμάτων, το βασικό πρόβλημα με τη λειτουργία του εκλογικού συστήματος, αλλά και γενικά του πολιτικού συστήματος της χώρας είναι η απαξία, η όλο και μεγαλύτερη αποχή και η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών του εκλογικού σώματος στους θεσμούς και στη δημοκρατία.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, λύσεις και ένα ζωηρό και μεγάλο διάλογο για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό και πώς μπορεί να ξαναγυρίσει η εμπιστοσύνη και οι ψηφοφόροι στις κάλπες.
Θα περίμενα, δηλαδή, μια συζήτηση για μια ριζική μεταρρύθμιση, η οποία θα μπορούσε να πάρει διάφορες μορφές, αλλά στην πραγματικότητα, δυστυχώς, για ακόμη μια φορά ο εκλογικός νόμος γίνεται εργαλείο μικροπολιτικής, ακριβώς με τον τρόπο που γινόταν και στο παρελθόν.
Είπα και χθες, ότι δεν άκουσα ούτε ένα καινούργιο επιχείρημα, ούτε μια καινούργια ιδέα σε σχέση με αυτήν την αέναη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο, που γίνεται λίγο – πολύ την ίδια εποχή και με τον ίδιο τρόπο, τα τελευταία τριάντα πέντε - σαράντα χρόνια, που μπορώ να θυμηθώ τη λειτουργία του Κοινοβουλίου.
Έτσι, λοιπόν, αυτή τη φορά η απλή αναλογική αφενός μεν έρχεται ως ιδεολογική εξιλέωση για την οικονομική πολιτική, ότι τάχα είναι μια αριστερή πολιτική με πρόσημο, άρα ξαναγυρνάμε στις ράγες μετά από ένα σύγχρονο εκτροχιασμό και αφετέρου η αναλογικότητα αυτή τη φορά γίνεται η απλή αναλογική όχημα χειραγώγησης της έκφρασης του εκλογικού σώματος, όπως έγινε ξανά και το έχουμε ξαναπεί το 1989 με την απλή αναλογική του κ. Τσοχατζόπουλου, που επιχειρούσε πάλι να σταματήσει έναν Μητσοτάκη.
Στο βωμό μάλιστα των συγκυριακών παζαριών για να ψηφίσει ο κ. Λεβέντης και η Ένωση Κεντρώων, η Χρυσή Αυγή και το Κ.Κ.Ε. αυτό θα είναι ένα επίτευγμα πραγματικά μεγάλο, διότι η επίτευξη ενός τέτοιου μετώπου είναι ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα στην Κυβέρνηση αυτή.
Η Κυβέρνηση ξέχασε και τις περιφέρειες και την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού.
Θέλω να υπενθυμίσω – και το κάνω κάθε μέρα σε όλες τις ομιλίες που έχουν σχέση με τον εκλογικό νόμο - ότι το αίτημα του προοδευτικού κόσμου της χώρας και της Αριστεράς δεν ήταν απλή αναλογική από μόνη της, αλλά ένα σταθερό, μόνιμο δίκαιο αναλογικό σύστημα με αναπροσαρμογή των περιφερειών, συζητημένο και συμφωνημένο, πάγιο για να μην αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, να μην αλλάζει κάθε φορά που η Κυβέρνηση αισθάνεται, ότι χάνει την πλειοψηφία, αλλά να είναι πάντα το ίδιο.
Το πιεστικό αίτημα της κοινωνίας σήμερα είναι η εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού συστήματος, όμως δεν νομίζω, ότι απαντά το συγκεκριμένο νομοσχέδιο σε κανένα από αυτά τα αιτήματα.
Εμείς κάναμε μια συγκροτημένη πρόταση, την οποία δεν θα επαναλάβω για λόγους χρόνου, γιατί θα μπορούσαν να υπάρχουν συζητήσεις επί συζητήσεων και άλλες προτάσεις,
Δυστυχώς, δεν ακούσαμε καμία άλλη συγκροτημένη, πλήρη πρόταση και θα περιμένουμε με πολύ μεγάλη περιέργεια να ακούσουμε, όπως θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τις τροπολογίες που καταθέσαμε για την ψήφο στα 17, για τη θέσπιση ενός κλιμακούμενου bonus.
Η απάντησή μου στην ερώτηση ενός συναδέλφου τι σχέση έχουμε με την απλή αναλογική είναι, ότι η σχέση είναι πολύ καλή, μόνο που πιστεύουμε, ότι πρέπει να υπάρχει ένα μικρό bonus, που να εξασφαλίζει εκτός από την αναλογικότητα και την κυβερνησιμότητα.
Περιμένω, καθώς φαίνεται, ότι όλες οι πτέρυγες της Βουλής συμφωνούν και η Κυβέρνηση συμφωνεί από ό,τι ακούω, ότι είναι καιρός τώρα, παρόλες τις ευθύνες των προηγούμενων, να θεσπιστεί και να ψηφιστεί το δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες μόνιμους κατοίκους εξωτερικού.
Έχουν κατατεθεί τροπολογίες από όλους, αλλά δεν έχουμε ακούσει καμία θέση από την Κυβέρνηση, εκτός από μια δήλωση καλής πρόθεσης για το απώτατο μέλλον.
Νομίζω, ότι η Κυβέρνηση πρέπει να τοποθετηθεί και περιμένουμε, όπως είπε και άλλος ομιλητής προηγουμένως, γιατί υπάρχουν δέκα μέρες καιρός μέχρι την Ολομέλεια, να δούμε την πρόταση της Κυβέρνησης για τη θέσπιση της ψήφου στο εξωτερικό.
Θέλω να πω, λοιπόν, ότι πρέπει να υπάρξει αυτή η δέσμευση της Κυβέρνησης για την ψήφο στο εξωτερικό.
Ναι στην ψήφο στα 17 υπό προϋποθέσεις, ναι, όμως, και στην ψήφο των 25χρονων, που δουλεύουν γκαρσόνια στη Γερμανία και βάφουν σπίτια στο Παρίσι, γιατί δεν βλέπω κανένα λόγο, γιατί οι μεν μπορούν και οι δε δεν πρέπει.
Πολύ φοβάμαι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι και θα κλείσω με αυτό, ότι η πρόταση της Κυβέρνησης είναι και ημιτελής και ανεπαρκής.
Είπα και χθες εκτενώς, ότι δυστυχώς είναι ακόμη μια χαμένη ευκαιρία και ένα ακόμη θλιβερό επεισόδιο μικροπολιτικής στη συγκεκριμένη τακτική της μεταπολίτευσης.
Κωνσταντίνος Μπαργιώτας - Λάρισας
