Ομιλία του Σπύρου Λυκούδη στη Βουλή στο πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα μέτρα.
Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,
Εάν ήθελε κανείς να απονείμει κάποια εύσημα στην κυβέρνηση, τώρα που λέει ότι τα βάσανα τέλειωσαν και μας βγάζει από τα Μνημόνια, θα την επαινούσε πρωτίστως για την αδιαμφισβήτητη ικανότητά της στην πολιτική μεταγλώττιση. Η εθνική υπερηφάνεια διεσώθη όταν η τρόϊκα μετονομάστηκε σε «θεσμούς» με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα, όταν τα ταπεινά γραφεία των Υπουργείων αντικατέστησαν οι πολυτελείς αίθουσες του Χίλτον για τις συναντήσεις και τις διαπραγματεύσεις κι όταν το Τρίτο και Επαχθέστερο Μνημόνιο στα 8 χρόνια της κρίσης μετονομάστηκε ευπρεπώς και ουδέτερα σε Πρόγραμμα Στήριξης. Δεν δανειζόμαστε εμείς. Οι άλλοι μας στηρίζουν. Δεν πρόκειται για άγριες περικοπές των συνταξιούχων αλλά για «σημαντική επίπτωση στην εξέλιξη της συνταξιοδοτικής δαπάνης που έχει η ασφαλιστική μεταρρύθμιση», όπως με θρασύτητα αναγράφεται, εκτός αν το δεις ως χιούμορ.
Αντιλαμβάνομαι τη δύσκολη θέση των συναδέλφων της συμπολίτευσης, αλλά καθόλου δεν τη συμμερίζομαι. Ελπίζω να βρήκαν το χρόνο για να διαβάσουν και να κατανοήσουν τη σημασία των διάφορων κειμένων, συνολικά πάνω από 500 σελίδες και να μην κλονιστούν από το Κατεπείγον της διαδικασίας την οποία κατακεραυνώναμε κάποτε όλοι μαζί αλλά και την οποία τώρα οι ίδιοι την χειροκροτούν.
Ελπίζω, εκτός των άγριων περικοπών στις συντάξεις, την υποχρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους (οι πρωτογενείς δαπάνες της Γενικής Κυβέρνησης για κοινωνικές παροχές μειώνονται στην περίοδο 2019-2022 από 53% το 2016 στο 48%) και μια σειρά από άλλες επεμβάσεις, όπως η πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ, να εντόπισαν την κυνικότητα με την οποία ομολογείται ότι μεγάλο μέρος αυτών που αποκαλούν «εξισορροπητικές κοινωνικές παρεμβάσεις» θα χρηματοδοτηθούν από την περιστολή των συντάξεων (σελ. 154). Δηλαδή, τσακίζουμε τους συνταξιούχους για να κάνουμε επιδοματική «κοινωνική πολιτική», ενώ οι συντάξεις όχι μόνο θα κατακρεουργηθούν αλλά θα παραμείνουν και στάσιμες τουλάχιστον μέχρι το 2022. Τα πλεονάσματα των προηγούμενων ήταν «αιματοβαμμένα», ενώ τα θηριώδη και μη απαιτούμενα σημερινά είναι θεόπεμπτα.
Ελπίζω, επίσης,
οι κυρίες και κύριοι συνάδελφοι της συμπολίτευσης, να παρατήρησαν
ότι βασική πηγή των διαθέσιμων πόρων ύψους 29,2 δις. για την περίοδο του Μεσοπρόθεσμου (2019-2022) σχετικά με το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων προέρχονται κατά 80% από κοινοτικές εισροές. (σελ. 182).Τώρα που μας απαλλάξατε από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής μήπως έχετε την περιέργεια να αναγνώσετε ποια χώρα συμβάλλει κατά 1/5 στον κοινοτικό προϋπολογισμό από τον οποίο και θα προέλθουν τα χρήματα αυτά, όπως επίσης και τα χρήματα αυξημένα κατά 5 δις και πλέον για την περίοδο 2020-2027; Ως πότε θα πλανάσθε κυρίες και κύριοι συνάδελφοι συνεχώς, θα περιπλανάσθε και όμως θα επιμένετε να κάνετε πλάνα;
Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι, αγωνιάτε «να προστατευθεί η δημοσιονομική αξιοπιστία ως κόρη οφθαλμού» (σελ.97) ενώ ετοιμάζεστε για χείμαρρο προεκλογικών παροχών χειρίστης παλαιοκομματικής κοπής κι ενώ γνωρίζετε ότι με την «έξοδο» που επιλέξατε εκτίθεται υπέρμετρα η ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία σε εξωγενείς παράγοντες κινδύνου.
Αλλά κυρίες και κύριοι συνάδερφοι, οι κυβερνητικοί κύκλοι όσα μέσα κι αν μετέρχονται κι όση σκοτεινή προπαγάνδα κι αν χρησιμοποιήσουν δεν θα αποφύγουν τελικά να απαντήσουν στα γνωστά αμείλικτα ερωτήματα. Θα τους ακολουθούν όπου κι αν βρεθούν.
1. Για ποιο λόγο έπρεπε να φέρουν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, να την ζημιώσουν τουλάχιστον κατά 100.δις ευρώ για να βρεθεί στην κατάσταση που ήταν στα τέλη του 2014 αλλά με χειρότερη αφετηρία και περισσότερους κινδύνους; Ας δώσουν μια απάντηση.
2. Αν έχουν σκοπό να επαναλάβουν τους χορούς στο Σύνταγμα ας εξηγήσουν στους πολίτες πότε είχαν δίκαιο: όταν υπέγραφαν το χείριστο 3ο Μνημόνιο με θρήνους και δάκρυα δημοσίως ή τώρα που επιχαίρουν διαφεύγοντας από την έξοδο κινδύνου ακριβώς επειδή εφαρμόσατε τα μέτρα του Μνημονίου, μάλιστα ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Αδίκως ή δικαίως θρηνούσαν; Πώς είναι δυνατόν να παρουσιάζουν ως τεράστια επιτυχία τα «εκβιαστικά» μέτρα των εταίρων μας που «αναγκάστηκαν» να αποδεχθούν με σπαραγμό καρδιάς;
3. Έχουν κάτι οι ίδιοι να επιδείξουν ως διακριτή συμβολή δική τους, στην «επιτυχία» της εξόδου πέραν από την αφαίμαξη των φορολογούμενων, την απηνή φορολογική καταδίωξη των μκρο-μεσαίων και μεσαίων τάξεων με πιθανολογούμενο ταξικό στόχο την εξόντωσή και αποπτώχευσή τους;
4. Μήπως έχουν να επιδείξουν κάτι αξιόλογο στον τομέα της Παιδείας όπου η αντι-μεταρρύθμιση έχει πλήρως επικρατήσει; Μήπως έγιναν καλύτερα τα Νοσοκομεία μας; βελτιώθηκε η ποσότητα και η ποιότητα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η ποιότητα της Διοίκησης με την αποκομματικοποίηση του κράτους, h ποσότητα και ποιότητα της παροχής των δημόσιων υπηρεσιών προς τον πολίτη, η δημόσια ευταξία και ασφάλεια, οι συγκοινωνίες; κ.τ.λ. Δεν έχω χρόνο για να συνεχίσω.
Ένας νεαρός Έλληνας οικονομικός μετανάστης στην περίοδο της κρίσης είπε σε δηλώσεις προς την εφημερίδα New York Times (6/6) σε σχετικό της άρθρο για την φυγή των νέων μας. «Όταν συνειδητοποιείς ότι η χώρα σου έχει γίνει νεκροταφείο ονείρων, προσπαθείς να βρεις όνειρα αλλού».
ΝΑΙ. Όλοι έχουμε αναλογικά τις ευθύνες μας, ως πολιτικά κόμματα, ως συνδικαλιστές, ως κοινωνικοί φορείς, ως καταναλωτές, ως πολιτικοί ατομικά, ως θεσμοί, ως Κράτος και Διοίκηση, ως απλοί πολίτες, ως γονείς. Αλλά, μεγαλύτερη συντριβή των ονείρων της νέας γενιάς από αυτή που βιώνει σήμερα, δεν έχει υπάρξει.
Κυρίες και κύριοι συνάδερφοι,
Η θρυλούμενη έξοδος από τα μνημόνια ας συνοδευτεί και με την εξόδιο πολιτική ακολουθία του λαϊκισμού κάθε κοπής.
