Φίλες και φίλοι η άρνηση συμφιλίωσης με την πραγματικότητα, που χαρακτηρίζει και το πολιτικό μας σύστημα και την κοινωνία, είναι πλέον τόσο ισχυρή, που τείνει σε έναν ιδιότυπο πολιτικό αυτισμό.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ζοφερή πραγματικότητα.
Σε ένα βαρομετρικό χαμηλό.
Η προσφυγική κρίση αποκαλύπτει όχι μόνο τις εγγενείς αδυναμίες και ανεπάρκειες του ελληνικού κράτους, αλλά και τις αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η Ελληνική κυβέρνηση, αρνούμενη να δει εγκαίρως τη δυναμική των προσφυγικών – μεταναστευτικών ροών περιχαρακώθηκε σε ανερμάτιστες και παρωχημένες ιδεοληψίες, με αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί από όλους.
Με την Ευρώπη να αδυνατεί να ελέγξει την έξαρση των εθνικών εγωισμών, η Ελλάδα κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα χρεωκοπημένο, προσφυγικό γκέτο.
Οι Βρυξέλλες ήδη μιλούν για ανθρωπιστική κρίση, την πραγματική.
Παράλληλα, η κλιμάκωση των αντιδράσεων των αγροτών και η υιοθέτηση ακραία βίαιων συμπεριφορών, ως κληρονομιά του αντιμνημονιακού χυλού, τους απομακρύνει από την υπόλοιπη κοινωνία και από τα δίκια τους.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός στρέφει όλους εναντίον όλων.
Ο κίνδυνος του failed state είναι πλέον ορατός.
Σ’ αυτή τη συγκυρία έχουμε τις εργασίες του συνεδρίου μας.
Οι αποφάσεις που καλούμαστε να λάβουμε, αποκτούν, επομένως δραματικότερο χαρακτήρα.
Καλούμαστε όλοι να επιδείξουμε σύνεση, ψυχραιμία, αυτογνωσία και ωριμότητα.
Ένα κόμμα επιβάλλεται στο πολιτικό στερέωμα μιας χώρας, αν πείσει την κοινωνία ότι εκφράζει έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο.
Η ευφυής και τολμηρή πρωτοβουλία του Σταύρου Θεοδωράκη ακριβώς δύο χρόνια πριν, να προτείνει – με «ποταμίσιους» όρους – έναν καινοτόμο start up κομματικό σχηματισμό, βρήκε απήχηση στην κοινωνία, πείθοντας ότι καλύπτει ένα υπαρκτό κενό.
Εμφανίστηκε ως ο χώρος συνάντησης των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων της κοινωνίας, που ασφυκτιούσαν στο αποπνικτικό δίπολο του λαϊκισμού: ανεπάρκεια και ανικανότητα από τη μια και τυχοδιωκτισμός και ιδεοληψία από την άλλη.
Το Ποτάμι πρόβαλε ως το σημείο αναφοράς ενός «μετώπου λογικής».
Έλεγα τον Ιούνιο του 2014:
«Η μεγάλη πρόκληση της πολιτικής διαχείρισης του Ποταμιού και της συμβολής του στη δημιουργία προϋποθέσεων για τη συνάντηση των μεταρρυθμιστικών προοδευτικών δυνάμεων, είναι το μεγάλο στοίχημα μπροστά μας.
Η συνεννόηση των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων πρέπει να γίνει σε προγραμματική αξιακή βάση, ανοίγοντας καθαρό μέτωπο με τις δυνάμεις που αντιστέκονται σε κάθε αλλαγή, πασχίζοντας για την αναβίωση του συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.
Με άμεσους στόχους την υποστήριξη ενός βιώσιμου παραγωγικού μοντέλου που θα φέρει εθνικό πλούτο και απασχόληση, παράλληλα με την αντιμετώπιση των πηγών της λαϊκής οργής και απόγνωσης: τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, τις μεγάλες ανισότητες.»
Τι έχει αλλάξει από τότε;
Τι δεν κάναμε καλά;
Τι πρέπει να αναθεωρήσουμε;
Ας δούμε που βρισκόμαστε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και απαλλάχτηκε από την νέο-κομμουνιστική του συνιστώσα παραμένει δέσμιος του αριστερού λαϊκισμού, των ιδεοληψιών, της άγνοιας και της ανεπάρκειάς του.
Οικοδομεί έναν καθεστωτισμό που στηρίζεται σε ένα σκληρά κομματικό - πελατειακό κράτος, φλερτάροντας με αυταρχικές μεθοδεύσεις για τον έλεγχο δικαστικής εξουσίας και ενημέρωσης.
Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα ξόδεψε το πολιτικό κεφάλαιο, που κέρδισε μέσα στο 2015.
Και ενώ ο κ. Τσίπρας αντιλαμβάνεται, πως η μόνη του προοπτική είναι η ανταπόκριση στο φλερτ της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, δεν έχει τη δυνατότητα να πείσει το κομματικό του ακροατήριο.
Στην Ν.Δ. τώρα.
Παρά την απρόσμενη εκλογή Μητσοτάκη, ο πολιτικο-ιδεολογικός της πυρήνας παραμένει βαθιά δεξιός, με συντηρητικές, αναχρονιστικές αντιλήψεις.
Η απομάκρυνσή της από τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Το εγχείρημα του νέου της προέδρου να την μετακινήσει στο κέντρο, προσκρούει σε ιδεολογικά βαρίδια, που δεν αντιμετωπίζονται με προσωπικές διευθετήσεις και διανομή ρόλων.
Το στοίχημα του Κυριάκου Μητσοτάκη να επιβάλλει στο κόμμα του, την δική του πολιτική ατζέντα, αποφεύγοντας εκπτώσεις και παραλυτικές ισορροπίες, απαιτεί υπέρβαση των κομματικών του ορίων.
Είναι βέβαιο ότι οι πιέσεις που δεχόμαστε από δεξιά, είναι ισχυρές.
Ας έχουν υπόψη τους, τους παραπάνω προβληματισμούς οι κεντροδεξιοί – φιλελεύθεροι σύντροφοί μας στο Ποτάμι…
Αποτελεί αφελή μύθο πως τελείωσε η Αριστερά και η Δεξιά.
Και θα καταστούμε αναμφίβολα, ευάλωτοι, στην αμφίπλευρη πίεση που θα επιχειρηθεί, αν δεν καταφέρουμε να αρθρώσουμε ισχυρό και καθαρό πολιτικό λόγο.
Στις μέρες μας, όμως, υπάρχει μια άλλη διαχωριστική γραμμή, που ορίζει τη μοίρα του τόπου και διαπερνά οριζόντια το πολιτικό σύστημα: μεταρρυθμιστικός εκσυγχρονισμός ή λαϊκισμός δεξιός και αριστερός που αποτελούν συντήρηση και αναχρονισμό.
Αναρωτιόμαστε γιατί συρρικνωνόμαστε δημοσκοπικά.
Οφείλαμε, επιθετικά, να προτείνουμε στο δημόσιο διάλογο τον προγραμματικό μας λόγο.
Τις συγκεκριμένες μας προτάσεις για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που ιεραρχούμε ως απαραίτητες, για να μπει η χώρα επιτέλους στην ευρωπαϊκή κανονικότητα.
Φαίνεται πως δεν τα καταφέραμε.
Έχουμε όντως δυνατότητα να προτείνουμε συγκεκριμένο και συγκροτημένο λόγο, και όχι συνθήματα;
Μόνο έτσι θα παίξουμε ηγεμονικό ρόλο στις ραγδαίες εξελίξεις.
Εγώ πιστεύω ότι έχουμε τη δυνατότητα.
Για αυτό χρειάζεται αναδιοργάνωση και πλήρης αξιοποίηση των Τομέων Πολιτικής και της Επιτροπής Διαλόγου.
Όπως επίσης χρειαζόμαστε και οργανωτικές δομές, που επιτέλους θα διαχύσουν στην κοινωνία τον παραγόμενο πολιτικό μας λόγο.
Να λειτουργήσουμε επιτέλους ως συλλογικότητα.
Ένα κόμμα που ετεροπροσδιορίζεται, επιδεικνύοντας φοβικότητα και εσωστρέφεια, σε σχέση με συμμαχίες, συνεργασίες και κοινές πρωτοβουλίες είναι καταδικασμένο σε μαρασμό.
Ας αποφύγουμε επιτέλους το καταστροφικό σύνδρομο του σκαντζόχοιρου.
Στη ζωή θα δοκιμαστούν και ή θα αποτύχουν ή θα προωθηθούν θέσεις, εκλεκτικές συγγένειες, κοινές πρωτοβουλίες.
Το “small and pure is beautiful”ή το «πολιτική χωρίς πολιτικούς», ας έχουμε υπόψη μας πως είναι συνταγή καταστροφής.
Πολιτικός αυτοχειριασμός.
Άλλο πολιτικό κόμμα και άλλο παρέα ακτιβιστών.
Ιδιαιτέρως αν μιλάμε για κόμμα που θέλει να σφραγίσει τις πολιτικές εξελίξεις του τόπου.
Αντιλαμβάνομαι τους φόβους και την αγωνία, για το μέλλον του πολιτικού μας εγχειρήματος, το μέλλον του Ποταμιού.
Όμως, η πολιτική δεν ασκείται με όρους θυμικού, αλλά με όρους ορθολογισμού.
Η πορεία των πραγμάτων αμφισβητεί τον τρόπο λειτουργίας και οργάνωσης του κόμματος και επιβάλλει αναθεώρηση.
Αποφασίσαμε κάποια πράγματα.
Από Δευτέρα θα δοκιμαστούν.
Η κατάθεση διαφορετικών πολιτικών απόψεων αποτελεί πλούτο για το κόμμα.
Επιβάλλεται να συνθέσουμε τις αντιθέσεις μας και να λειτουργήσουμε ως ευρύτερη συλλογικότητα.
Είναι μια πρόκληση, που μπορούμε να την αξιοποιήσουμε.
Να αγκαλιαστεί και να αξιοποιηθεί το σύνολο του πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού του κόμματος.
Είναι η προίκα μας, η διαφορετικότητά μας.
Κλείνοντας, φίλοι και φίλοι, οι λόγοι που μας έφεραν κοντά, συνεχίζουν να ισχύουν στο ακέραιο και ενισχυμένοι, από όλα αυτά που μας περιβάλλουν.
Το στοίχημά μας είναι ανοιχτό και στο χέρι μας είναι, αν όχι, τουλάχιστον να το παλέψουμε…
Ευχαριστώ.
