Ομιλία Γ. Μαυρωτά στην Ολομέλεια της Βουλής για την επέτειο του Πολυτεχνείου
Στην ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής για την επέτειο του Πολυτεχνείου, τοποθετήθηκε ο Γραμματέας Κοινοβουλευτικού έργου και βουλευτής Αττικής του Ποταμιού, Γ. Μαυρωτάς.
Ξεκινώντας την ομιλία του, αναφέρθηκε στη γενιά του Πολυτεχνείου, που σήμερα 44 χρόνια μετά, λογικά συνταξιοδοτείται. Οι ιδέες, όμως, αυτών των πρωταγωνιστών δεν συνταξιοδοτούνται ποτέ. Όπως υποστήριξε, «ένας σκοπός είναι τόσο σημαντικός ανάλογα με το τίμημα που τον συνοδεύει», αντίθετα, αν πετάς μολότωφ, και κάδους και αυτοκίνητα, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα σε πιάσουν ή αν σε πιάσουν θα σε αφήσουν, παίζεις σε ένα σικέ παιχνίδι. Για αυτό ας μην μπερδεύουμε τους αγώνες και τους αγωνιστές με «σιγουρατζήδες» επαναστάτες.
Στη συνέχεια τόνισε τη σημαντικότητα των ανθρώπων που πάνε κόντρα στην κοινωνία, στην οποία περιορίζονται οι ελευθερίες τους και ελέγχεται η νομιμοφροσύνη τους, θυσιάζοντας τους εαυτούς τους. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «αυτοί είναι που γράφουν ιστορία. Αυτοί, που αποφασίζουν να βγουν μπροστά, όταν όλοι τους λένε “να κοιτάζουν τη δουλειά τους”».
Ο βουλευτής του Ποταμιού, ως καθηγητής και ο ίδιος στο Πολυτεχνείο, σημείωσε ότι το Πολυτεχνείο σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα το Πολυτεχνείο του 1973. Σήμερα, μοιάζει περισσότερο με ορμητήριο μπαχαλάκηδων, ναρκεμπόρων και λαθρεμπόρων. Εκμεταλλεύονται την αδράνεια, που πηγάζει από τον νόμο περί ασύλου και το χρησιμοποιούν ως κρυψώνα, προκειμένου να κρυφτούν από την αστυνομία. Ωστόσο, η λύση θα δοθεί, όπως υποστήριξε, μόνο αν το Πολυτεχνείο ξαναποκτήσει τη ζωή που είχε, «αξιοποιώντας το πλήρως είτε με μαθήματα, είτε με εκδηλώσεις, είτε με μετατροπή του σε κέντρο πολιτισμού. Το σκοτάδι πάντα υποχωρεί μπροστά στο φως».
Τέλος, κλείνοντας την ομιλία του έκανε μια αντιπαραβολή μεταξύ του συνθήματος της γαλλικής επανάστασης και του Πολυτεχνείου, με το βασικό σύνθημα που πρέπει να κυριαρχήσει στις μέρες μας. Συγκεκριμένα, ανέφερε πως και σήμερα χρειαζόμαστε μια επανάσταση, για να βγούμε από την εθνική μιζέρια. Μια επανάσταση με συναφές σύνθημα: «παραγωγή, παιδεία, αξιοκρατία».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Σημαδιακή η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου, 44 χρόνια μετά τον Νοέμβρη του 1973. Τυπικά, φέτος συνταξιοδοτείται η γενιά του Πολυτεχνείου. (Οι τότε τελειόφοιτοι του Μετσοβίου, φέτος γίνονται 67 χρονών). Συνταξιοδοτούνται οι άνθρωποι. Οι ιδέες όμως δεν συνταξιοδοτούνται. Η φλόγα δεν συνταξιοδοτείται...
Το μέγεθος ενός εγχειρήματος πολλές φορές αναδεικνύεται από το ρίσκο που παίρνουν οι πρωταγωνιστές του. Ένας σκοπός είναι τόσο σημαντικός ανάλογα με το τίμημα που τον συνοδεύει. Οι αγώνες, οι κάθε λογής αγώνες, μόνο όταν έχουν τίμημα έχουν νόημα…
Αλλιώς δεν είναι αγώνες, είναι ρουτίνα, για να μην πω επάγγελμα… Αν είσαι σκαρφαλωμένος στα κάγκελα και βλέπεις το τανκ απέναντι, ξέροντας ότι σε μερικά λεπτά μπορεί να είσαι νεκρός ή, αν είσαι πιο τυχερός, απλώς τραυματισμένος και δαρμένος σε κάποιο μπουντρούμι ή επιστρατευμένος σε μια εσχατιά της Ελλάδας…
Το τίμημα το βλέπεις και αποφασίζεις να μείνεις. Από την άλλη, αν πετάς μολότωφ, καις κάδους και αυτοκίνητα, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα σε πιάσουν ή αν σε πιάσουν θα σε αφήσουν, παίζεις σε ένα σικέ παιχνίδι.
Γι' αυτό ας μην μπερδεύουμε τους αγώνες και τους αγωνιστές με «σιγουρατζήδες» επαναστάτες. Στο Πολυτεχνείο το ’73 δεν είχαν μπει κάποιοι ήρωες. Είχαν μπει παιδιά καθημερινά, που τα έσπρωξε η μοίρα να γίνουν ήρωες μιας εποχής.
Όταν μια κοινωνία είχε συνθηκολογήσει, είχε συμφιλιωθεί με το «να κοιτάει τη δουλειά της, για να μην βρει τον μπελά της», κάποιοι αποφάσισαν «να βρουν τον μπελά τους παρατώντας τη δουλειά τους».
Και αυτοί είναι που γράφουν ιστορία. Αυτοί, που αποφασίζουν να βγουν μπροστά, όταν όλοι τους λένε «να κοιτάζουν τη δουλειά τους». Αυτοί που ξεβολεύονται και ξεβολεύουν. Συνειδήσεις και καταστάσεις…
Όταν όμως βλέπεις, όπως εκείνα τα παιδιά,
τότε επαναστατείς. Και ταμπουρώνεσαι στο δικό σου Πολυτεχνείο.
Το 1984, όταν μπήκα στο Πολυτεχνείο, είχαν περάσει 11 μόλις χρόνια από τις ματωμένες μέρες του. Κάθε μέρα στο συγκρότημα της Στουρνάρη και Πατησίων είχε ακόμα την αύρα του μύθου. Τα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια, τα σκαλιά, οι τοίχοι, οι αυλές σιγοψιθύριζαν μυστικά και ιστορίες από κείνη την εποχή.
Σήμερα, όποτε περνάω σφίγγεται η καρδιά μου. Πολύ μουτζούρα, μαυρίλα και κουκούλα. Πού είναι εκείνο το Πολυτεχνείο, που βούιζε σαν μελίσσι; Πού είναι το πολύχρωμο λεφούσι φοιτητών, που πλημμύριζε όχι μόνο τους χώρους του, αλλά όλην την περιοχή ως πάνω στα Εξάρχεια.
Σήμερα, μόνο αραιά και πού, κάποιοι φοιτητές της αρχιτεκτονικής (της μόνης σχολής που έμεινε) να βηματίζουν βιαστικά. Δυστυχώς, το Πολυτεχνείο τα τελευταία χρόνια κινδυνεύει να γίνει (αν δεν έχει ήδη γίνει) ορμητήριο μπαχαλάκηδων, ναρκεμπόρων και λαθρεμπόρων. Εκμεταλλευόμενη την αδράνεια, που πηγάζει από τον νόμο περί ασύλου, το χρησιμοποιούν ως το βασικό τους κάστρο στο κρυφτούλι που παίζουν με την αστυνομία. Έχει γίνει ένας χώρος «φτου ξελευθερία» για κάθε παραβατικό.
Πώς μπορεί να σταματήσει αυτό; Μόνο αν το Πολυτεχνείο ξαναποκτήσει τη ζωή που είχε!
Πώς; Αξιοποιώντας το πλήρως είτε με μαθήματα, είτε με εκδηλώσεις, είτε με μετατροπή του σε κέντρο πολιτισμού. Το σκοτάδι πάντα υποχωρεί μπροστά στο φως. Ας το φωτίσουμε, λοιπόν, ας το ζωντανέψουμε και η κουκούλα θα φύγει.
Το να παραδοθεί το συγκρότημα του Πολυτεχνείου ξανά στην κοινωνία, αυτό το ιστορικό κτίριο, αριστούργημα, που συνδέθηκε με την ανάπτυξη της χώρας και με τον αντιφασιστικό αγώνα, αυτό πρέπει να είναι το δικό μας στοίχημα, αυτό πρέπει να είναι το δικό μας «Πολυτεχνείο».
Κλείνοντας, κάθε ιστορική καμπή κάθε επανάσταση έχει το δικό της σύνθημα. Πολλές φορές αυτό είναι τρίπτυχο. Η γαλλική επανάσταση είχε το «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» και άλλαξε τον κόσμο. Περίπου 200 χρόνια μετά μερικές χιλιάδες νέοι στην Αθήνα φώναζαν «ψωμί παιδεία ελευθερία»… και άλλαξαν τη χώρα.
Πέρασαν 44 χρόνια από τότε… Χρειαζόμαστε και σήμερα μια επανάσταση, για να βγούμε από την εθνική μιζέρια. Μια επανάσταση με συναφές σύνθημα: «παραγωγή, παιδεία, αξιοκρατία».
