της Χριστίνας Ταχιάου Έλα τώρα, για λίγο στη θέση μου. Του ανθρώπου ο οποίος, στα καλά καθούμενα, αλλάζει θέση κι από κριτής γίνεται κρινόμενος.
Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου
Έλα τώρα, για λίγο στη θέση μου. Του ανθρώπου ο οποίος, στα καλά καθούμενα, αλλάζει θέση κι από κριτής γίνεται κρινόμενος. Του απλού πολίτη που αποκτά ξαφνικά ιδιότητα: αυτή του πολιτευόμενου. Του υποψήφιου βουλευτή.
Το γιατί και πώς ασχολήθηκα με την πολιτική, θα το γράψω αύριο, είναι ζήτημα άλλης ανάρτησης. Το θέμα μου σήμερα είναι ότι από εκεί που είχα όλη την άνεση και την ευχέρεια να κριτικάρω τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι υποψήφιοι για να προβληθούν, να γελάω με αυτές ή να χλευάζω, να διακωμωδώ και να διασκεδάζω, ως υποψήφια είμαι, πλέον, κι εγώ αναγκασμένη να αναζητώ τρόπους προβολής.
Και να ξέρω, κιόλας, ότι υπάρχει ένας απροσδιόριστος αριθμός ανθρώπων που θα έχει κάθε ευκαιρία και δικαίωμα, φυσικά, να με διακωμωδήσει. Κοινώς, αυτά που κοροϊδεύεις τα λούζεσαι…
Το πρόβλημα το βρήκα μπροστά μου με το «καλημέρα σας, είστε υποψήφια, στις 25 έχουμε εκλογές». Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, ήρθαν τα Φώτα. Ο σωστός ο υποψήφιος πηγαίνει στον αγιασμό των υδάτων, φωτογραφίζεται με τη στρατιωτική κι εκκλησιαστική ηγεσία, τσουγκρίζει ποτήρια, κάνει χειραψίες, χαμογελάει αδιακρίτως, κλείνει μάτια, μοιράζει κάρτες και υποσχέσεις. Πώς να το αντιμετωπίσω εγώ αυτό το ζήτημα, ένας άνθρωπος που επί χρόνια τον έτρωγαν τα δάχτυλά του να γράφει στο facebook κριτικά status;
Όλοι με συμβούλευσαν να εμφανιστώ κάπου. Πήρα τηλέφωνο τη διακεκριμένη σύμβουλο επικοινωνίας μου: τη μαμά μου. «Μαμά, θα πας στην εκκλησία αύριο;» Θα πήγαινε, όπως κάθε χρόνο. «Μήπως να έρθω μαζί;» ρώτησα. «Όχι. Αφού δεν θα ερχόσουν εάν δεν ήσουν υποψήφια. Θα λένε α, τώρα μας θυμήθηκε…».
Δίκιο είχε. Σκέφτηκα, λοιπόν, να πάω, εκεί όπου θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς: στην επαγγελματική μου Ένωση και στους Προσκόπους.
Η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας Θράκης κόβει, παραδοσιακά, τη βασιλόπιτα κάθε χρόνο την ημέρα των Φώτων. Εννοείται ότι η κοπή της πίτας μας αποτελεί πόλο έλξης για κάθε ασχολούμενο με τα κοινά. «Α, να ο τάδε», «Ο δείνα ήρθε;» «Η τάδε είναι αυτή;» συνηθίζαμε να σχολιάζουμε με τους συναδέρφους. Και να που, φέτος, θα εμφανιζόμουν στην κοπή της πίτας μας κι εγώ ως «υποψήφια» και, μάλιστα, σε προεκλογική περίοδο, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί Γενάρη μήνα.
Έχοντας να κάνω με συναδέρφους που γνωριζόμαστε χρόνια, συναντιόμαστε και μιλάμε τακτικά, μου ήταν πολύ εύκολο και άνετο. Έταξα ποτάμια, μοίρασα γεφύρια, γελάσαμε και δέχτηκα με μεγάλη χαρά τις ευχές τους. «Μη μασάς, εδώ ο Τσίπρας σήμερα άφησε περιστέρι από το χέρι του», με καθησύχασαν…
Στη συνέχεια, πήγα στη Βάση των Ναυτοπροσκόπων στην Καλαμαριά, όπου πηγαίναμε κάθε χρόνο με τους γονείς μου. Ο προσκοπισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της οικογένειάς μου, ενώ ήμουν μέλος του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών για περίπου 20 χρόνια. Για την ακρίβεια, έχω περάσει κάποιες από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου στο ΣΕΟ, ενώ θεωρώ ότι μεγάλο μέρος του δυναμισμού μου οφείλεται στο ότι από παιδί, ως οδηγός, έμαθα να αναλαμβάνω ευθύνες και πρωτοβουλίες.
Με συνοδό τη διακεκριμένη σύμβουλο επικοινωνίας –τη μαμά μου- βρέθηκα στο γνώριμο περιβάλλον. Βρήκαμε τους παλιούς γνωστούς, κάναμε νέους, μιλήσαμε, θυμηθήκαμε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Με τη διαφορά, ότι αυτή τη φορά δεχόμασταν και ευχές για καλή επιτυχία.
Ήταν η πρώτη μου βουτιά ως υποψήφια βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης. Προτίμησα τα γνώριμα νερά.
* Η Χριστίνα Ταχιάου είναι υποψήφια στην Α' Θεσσαλονίκης
10 Ιανουαρίου 2015
