Χθες η ομιλία του Σταύρου ήταν το «Ξεκινάμε Νο2» Ακριβώς 2χρόνια μετά…
Πολύ λόγος έχει γίνει τα τελευταία δύο χρόνια για το ιδεολογικό στίγμα του Ποταμιού. Το Ποτάμι είναι αριστερό ή δεξιό; Κεντροαριστερό ή κεντροδεξιό;
Χωρίς να έχουμε το άγχος της ιδεολογικής ταμπέλας, έχουμε προσδιορίσει τον εαυτό μας στο μεταρρυθμιστικό, ριζοσπαστικό, προοδευτικό κέντρο.
Μια ματιά στην Ευρώπη (Ισπανία, Αυστρία κλπ) θα μας δείξει ότι οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν ανάγκη από ευέλικτα κινήματα πολιτών με κοινοβουλευτική παρουσία που είναι γεννήτριες ιδεών και προτάσεων που μπορούν να προτείνουν λύσεις μέσα από μια περισσότερο προβληματοκεντρική και λιγότερο ιδεολογική προσέγγιση.
Να ψάχνουν δηλαδή τις βέλτιστες λύσεις σε κάθε πρόβλημα χωρίς ιδεολογικά συρματοπλέγματα. Να μπορούν να παντρέψουν ακομπλεξάριστα την οικονομική ανάπτυξη με την κοινωνική συνοχή.
Το Ποτάμι σκέφτεται έξω από το κουτί.
Κάποιοι που δεν τα καταλαβαίνουν αυτά και θέλουν ιδεολογικά χαρακώματα και ταμπέλες, κατηγορούν το Ποτάμι ότι είναι «απολιτίκ».
Το Ποτάμι είναι όντως απολιτίκ αν μιλάμε με όρους του 19ου αιώνα. Με όρους όμως του 21ου αιώνα είναι βαθιά πολιτικό το στίγμα του μεταρρυθμιστικού, μεσαίου χώρου που κινείται από τη σοσιαλδημοκρατία ως τον σοσιαλφιλελευθερισμό.
Η μάχη που δίνεται στην Ελλάδα του 2016 δεν είναι αριστερά εναντίον δεξιάς ή κεντροαριστερά εναντίον κεντροδεξιάς.
Η μάχη που δίνεται στην Ελλάδα του 2016 είναι μεταρρυθμίσεις ή στασιμότητα, λαϊκισμός ή ειλικρίνεια, αξιοκρατία ή ημετεροκρατία (= βάζω παντού «ημέτερους»), δημιουργία ή παρασιτισμός, εξωστρέφεια ή μιζέρια.
Ισότητα. Ισότητα; Ναι στη γραμμή της εκκίνησης όχι στη γραμμή του τερματισμού. Ίσες ευκαιρίες όχι ισοπέδωση. Όλοι ίσοι, όχι όλοι ίδιοι.
Ας έρθουμε στην Ελλάδα του σήμερα. Το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί η ελληνική πολιτική τα επόμενα χρόνια είναι λίγο πολύ υπαγορευμένο.
Το πολιτικό σύστημα έχει λίγους (αλλά υπαρκτούς) βαθμούς ελευθερίας για να διαμορφώσει πολιτικές.
Και κυρίως αυτό που χρειάζεται είναι πολιτικές που θα μας κάνουν να συγκλίνουμε με την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτή η σύγκλιση προϋποθέτει μεταρρυθμίσεις. Κι αυτές οι μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν συναινέσεις.
Ακούω συχνά να λέγεται ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν ιδεολογικό πρόσημο. Το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ το είπε σήμερα και η κ. Γεννηματά.
Αντίθετα, εγώ πιστεύω ότι οι βασικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα μας σήμερα δεν χαρακτηρίζονται από κάποιο ιδεολογικό πρόσημο αλλά είναι μια μάχη απέναντι σε παγιωμένες καταστάσεις.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τις αποκρατικοποιήσεις. Έχουν όντως οι αποκρατικοποιήσεις δεξιό πρόσημο; Με τη λογική αυτή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που έκανε κρατικοποιήσεις μόλις ανέλαβε στη μεταπολίτευση ήταν αριστερός.
Η αξιοκρατία στο δημόσιο και οι ανοιχτές διαδικασίες έχουν δεξιό ή αριστερό πρόσημο; Στην Ελλάδα πάντως, τα τελευταία 40 χρόνια όλοι, είτε δεξιοί είτε αριστεροί, διόριζαν με το τσουβάλι μέσω πελατειακών πρακτικών.
Η μείωση της γραφειοκρατίας και ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο;
Η ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο;
Η απελευθέρωση των επαγγελμάτων έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο;
Η προώθηση των πρότυπων πειραματικών σχολείων έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο;
Η αποκομματικοποίηση των πανεπιστημίων έχει δεξιό ή αριστερό πρόσημο;
Αυτές κι άλλες μεγάλες μεταρρυθμίσεις πρέπει να βάλουμε μπροστά, να προτείνουμε λύσεις και με βάσεις αυτές τις προτάσεις να πορευτούμε σε συμμαχίες. Οι συμμαχίες λοιπόν επί των μεταρρυθμίσεων κι όχι οι μεταρρυθμίσεις επί των συμμαχιών.
Το Ποτάμι είναι στην εμπροσθοφυλακή του μεταρρυθμιστικού μετώπου χωρίς να μασάει τα λόγια του γιατί δεν χρωστάει σε κανένα και γι αυτό δεν χαρίζεται σε κανένα.
Δεν έχει «πελάτες» να φοβάται μην τους δυσαρεστήσει, δεν έχει βαρίδια και σκελετούς κρυμμένους στην ντουλάπα.
Παρ’ όλο όμως που το Ποτάμι δεν έχει καμία ευθύνη για τις παθογένειες του παρελθόντος, έχει ωστόσο μεγάλη ευθύνη για τις λύσεις του μέλλοντος.
Πρέπει να δείξει τον δρόμο με επιμονή, ρυμουλκώντας το πολιτικό σύστημα σε αλλαγές δύσκολες αλλά αναγκαίες. Όχι εύκολες αλλά τουλάχιστον δίκαιες…
Στη συζήτηση που γίνεται περί κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς πιστεύω ότι στις σημερινές συνθήκες αν διχοτομηθεί το κέντρο θα εξαφανισθεί. Ενιαίος χώρος προοδευτικός, μεταρρυθμιστικός.
Με ποιους; Να βάλουμε τις προϋποθέσεις
Είναι έτοιμοι να πουν περιορισμός στον αριθμό των κοινοβουλευτικών θητειών; Στο ασυμβίβαστο βουλευτή/υπουργού;
Είναι έτοιμοι να πουν έξω τα κόμματα από τα Πανεπιστήμια;
Είναι έτοιμοι να πουν ότι θα καταργήσουν τον νόμο Τσοχατζόπουλου και μείωση του αριθμού των μετακλητών;
Είναι έτοιμοι να πουν άνοιγμα των επαγγελμάτων;
Είναι έτοιμοι να πουν διαχωρισμός εκκλησίας κράτους;
Θα κλείσω με τα δικά μας
Στον αθλητισμό έχω περάσει πολλές φορές από σκαμπανεβάσματα. Το μυστικό για να ξεπερνάς τις κρίσεις είναι περισσότερη δουλειά.
Στον αθλητισμό δεν ήμουν κολλητός φίλους με όλους τους συμπαίκτες μου. Συνεργαζόμασταν όμως για έναν κοινό σκοπό.
Καταλαβαίναμε ότι έπρεπε να βάλουμε τις ατομικές φιλοδοξίες κάτω από την ομαδική προσπάθεια.
Η ομάδα χρειάζεται καλούς παίκτες, αλλά πάνω απ’ όλα καλούς συμπαίκτες
Τι σημασία έχει να βγω εγώ πρώτος σκόρερ αν η ομάδα χάνει;
Κερδίζοντας η ομάδα, κερδίζαμε όλοι μας
Έτσι λοιπόν από τη Δευτέρα όλοι μαζί ενωμένοι να κάνουμε αυτά που θα αποφασίσουμε εδώ.
Σε μια δύσκολη συγκυρία για τη χώρα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Σε μια τελευταία ευκαιρία για το χώρο πρέπει να είμαστε έτοιμοι.
Στον αθλητισμό διακρίθηκα όχι γιατί ήμουν κανένα ταλέντο ή είχα τα σωματικά προσόντα αλλά γιατί βούταγα πρώτος στην πισίνα κι έβγαινα τελευταίος.
Το ίδιο θα κάνω και με το Ποτάμι...
Βούτηξα από τους πρώτους, θα βγω τελευταίος...
