Στην Ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, σε σχέση με το Σ/Ν του Υπουργείου Οικονομίας & Ανάπτυξης, «Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις».
Σύμφωνα με τον βουλευτή Ηρακλείου, το συγκεκριμένο νομοθέτημα, παρότι βρίσκεται προς την σωστή κατεύθυνση, ωστόσο, δεν «βλέπει» την μεγάλη εικόνα.
«Γιατί στη μεγάλη εικόνα, ο νομοθέτης πρέπει πάντα να συμπεριλαμβάνει, αυτούς για τους οποίους νομοθετεί. Ο νομοθέτης πρέπει να πηγαίνει πέρα από τον προφανή θεωρητικό στόχο και να απαντά στο «πως», στο «σε πόσο χρόνο» και στο «με τι κόστος»; Με άλλα λόγια, η ερώτηση είναι κατά πόσο ένας καινούριος νόμος θα είναι και πρακτικά εφαρμόσιμος, άρα αποτελεσματικός. Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν πια από μόνες τους».
Ο Σπύρος Δανέλλης τόνισε, πως ο τρόπος νομοθέτησης, αποτελεί και δομικό παράγοντα χρηστής διοίκησης, καθώς και ότι «είναι απαράδεκτο να μην υπάρχουν εμφανώς και ολοκληρωμένα, σε κάθε νομοσχέδιο που παίρνουμε στα χέρια μας, οι καταργούμενες διατάξεις, έτσι ώστε να υπάρχει άμεση αντιπαραβολή με το νέο κείμενο, κατά το πρότυπο του Ευρωκοινοβουλίου».
Άλλωστε, σύμφωνα με τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του Ποταμιού «οι καλές πρακτικές θα πρέπει να υιοθετηθούν, προκειμένου να ξεφύγουμε από τον κυκεώνα της πολυνομίας, δεδομένου πως στις συνθήκες, στις οποίες βρισκόμαστε, ένα δυσλειτουργικό και αναχρονιστικό δημόσιο, σε συνδυασμό με μια κακοδιατυπωμένη νομοθεσία, συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα».
Κλείνοντας, πρόσθεσε πως η παθογένεια της πολυνομίας, δυστυχώς εδράζεται στην πράξη γέννησης του νεοελληνικού κράτους, όπου η δημιουργία της κρατικής μηχανής είχε κυρίως στόχο να αποτελέσει εργαλείο άσκησης πελατειακών σχέσεων με την εκτελεστική εξουσία, και όχι να έχει τον φυσικό της ρόλο, που δεν είναι άλλος, παρά αυτός της εξυπηρέτησης των πολιτών.
«Έτσι φτάσαμε να έχουμε μια διοίκηση, που κάνει ότι μπορεί για να αυτοσυντηρηθεί, χάνοντας τον στόχο της που είναι να εξυπηρετεί τον πολίτη», συμπλήρωσε χαρακτηριστικά.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
«Νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας και άλλες διατάξεις».
Πρόκειται για το νομοσχέδιο που συζητούμε σήμερα και που πραγματεύεται ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για την άσκηση οικονομικών δραστηριοτήτων, στοχεύοντας στην απλοποίηση των διαδικασιών.
Σαφώς, βρίσκεται προς την σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως έτσι ακριβώς; Είναι έτσι αν δούμε τη μεγάλη εικόνα;
Γιατί στη μεγάλη εικόνα, ο νομοθέτης πρέπει πάντα να συμπεριλαμβάνει, αυτούς για τους οποίους νομοθετεί.
Ο νομοθέτης πρέπει να πηγαίνει πέρα από τον προφανή θεωρητικό στόχο και να απαντά στο «πως», στο «σε πόσο χρόνο» και στο «με τι κόστος»;
Με άλλα λόγια, η ερώτηση είναι κατά πόσο ένας καινούριος νόμος θα είναι και πρακτικά εφαρμόσιμος, άρα αποτελεσματικός. Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν πια από μόνες τους.
Το οικονομικό περιβάλλον της χώρας, απαιτεί απτά αποτελέσματα και συγκεκριμένες λύσεις.
Άρα στο παρόν ν/σ, που ευαγγελίζεται την απλοποίηση των διαδικασιών για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας, θα πρέπει να εξετάσουμε και σε ποιο βαθμό το επιτυγχάνει.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την παρ. 2 του Άρθρου 4 και ας δώσουμε βάση στην διατύπωσή της.
Διαβάζω:
«Η υπαγωγή της εγκατάστασης και λειτουργίας ορισμένης οικονομικής δραστηριότητας στο καθεστώς του παρόντος νόμου δεν απαλλάσσει τον ενδιαφερόμενο από την υποχρέωση για την τήρηση των ισχυουσών διατάξεων που διέπουν κατά τα λοιπά την άσκηση της δραστηριότητας. Σε περίπτωση παράβασης των διατάξεων αυτών επιβάλλονται οι κυρώσεις που προβλέπονται στις οικείες διατάξεις». Ας επικεντρωθούμε σε δύο κομβικές φράσεις. «Ο ενδιαφερόμενος υποχρεούται να τηρεί τις ισχύουσες διατάξεις». Ποιες είναι αυτές;
Όπως και ποιες είναι «οι κυρώσεις που προβλέπονται στις οικείες διατάξεις», σε περίπτωση παράβασης;
Με αυτήν την διατύπωση, ο πολίτης, ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας, αυτός που θέλει να ασκήσει οικονομική δραστηριότητα, αναπόφευκτα, νιώθει τον εαυτό του εγκλωβισμένο σε ένα κυκεώνα «ισχυουσών» και «οικείων» διατάξεων χωρίς όνομα, χωρίς αρχή και τέλος.
Το αποτέλεσμα;
Η εκούσια ή ακούσια παραβατικότητα από πλευράς του. Η αποσπασματικότητα στην διατύπωση της διάταξης και η πολυνομία που υποκρύπτεται δημιουργούν ένα «καφκικό» περιβάλλον.
Δυστυχώς, προχωρώντας την ανάγνωση του νομοσχεδίου διαπιστώνουμε δεκάδες για να μην πούμε εκατοντάδες παρόμοιες παραπομπές σε νόμους, κανονισμούς, προηγούμενες αποφάσεις, που είτε τροποποιούνται είτε καταργούνται.
Πέραν τούτου, το παρόν νομοσχέδιο προβλέπει και παραπέμπει σε περίπου 25 Υπουργικές Αποφάσεις ή Κανονισμούς για την υλοποίησή του!
Και να σημειώσω εδώ, πως είναι απαράδεκτο να μην υπάρχουν εμφανώς και ολοκληρωμένα, στο κείμενο που παίρνουμε στα χέρια μας, οι καταργούμενες διατάξεις, έτσι ώστε να υπάρχει άμεση αντιπαραβολή με το νέο κείμενο, κατά το πρότυπο του Ευρωκοινοβουλίου.
Οι καλές πρακτικές θα πρέπει να υιοθετηθούν, προκειμένου να φύγουμε από τον κυκεώνα της πολυνομίας και για το «ευ νομοθετείν».
Είναι καιρός πλέον να το κάνουμε. Δεν είναι απλό.
Αλλά θα βοηθήσει και θα απλουστεύσει την ζωή τη δική μας κατά την παραγωγή νομοθετημάτων, αλλά κυρίως την ζωή των πολιτών.
Η πρότασή μας για ένα «Τελικό Κείμενο», που θα ενσωματώνει όλες τις απαραίτητες κανονιστικές πράξεις, προκειμένου ο ενδιαφερόμενος πολίτης να γνωρίζει τι πρέπει να κάνει και να μην πελαγώνει σε ατελείωτα κείμενα που το ένα παραπέμπει στο άλλο, θεωρούμε πως αποτελεί κορυφαίο πρόταγμα και καλό θα ήταν να υιοθετηθεί από όλους.
Είναι ευκαιρία - κύριε Υπουργέ - να ξεκινήσει η κυβέρνησή σας αυτήν την προσπάθεια.
Γιατί η κωδικοποίηση της νομοθεσίας είναι πλέον απαραίτητη.
Γιατί σήμερα, το νομοσχέδιο που συζητούμε, αν δεν κωδικοποιηθεί δεν διαβάζεται από τον πολίτη.
Και στις συνθήκες, στις οποίες βρισκόμαστε, ένα δυσλειτουργικό και αναχρονιστικό δημόσιο, σε συνδυασμό με μια κακοδιατυπωμένη νομοθεσία, συνιστούν ένα εκρηκτικό μίγμα.
Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Οι νέες δομές ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, όταν είναι ατελώς προετοιμασμένες και αλληλεπικαλύπτονται με άλλες, προϋπάρχουσες ηλεκτρονικές δομές, δεν αποτελούν πανάκεια για όλα τα ζητήματα, αλλά αντιθέτως δημιουργούν μια νέα πρωτοτυπία:
Την ηλεκτρονική γραφειοκρατία!
Το άρθρο 14, το οποίο θεσμοθετεί το Ολοκληρωμένο Πληροφοριακό Σύστημα Άσκησης Δραστηριοτήτων και Ελέγχων, τη στιγμή που ήδη υπάρχει το Γενικό Εμπορικό Μητρώο (ΓΕΜΗ), δημιουργεί αυτό ακριβώς το πρόβλημα. Καίριο ζήτημα η διαλειτουργικότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η χώρας μας κατατάσσεται, δυστυχώς, σε μία από τις υψηλότερες θέσεις παγκοσμίως σε θέματα πολυνομίας. Μια νομοθετική ζούγκλα, κυριολεκτικά.
Μια πραγματικά τεράστια νομοθετική παραγωγή, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, που εντέλει έχει διαλυτικές συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο, στη δημόσια διοίκηση και στη Δημοκρατία.
Η ίδια η δικαστική εξουσία αδυνατεί να διαχειριστεί, πόσο μάλλον να εφαρμόσει τις χιλιάδες των διατάξεων που ισχύουν ταυτόχρονα για ένα θέμα.
Από την άλλη πλευρά, όλοι γνωρίζουν πως χιλιάδες εν ισχύ νόμοι, δεν εφαρμόζονται!
Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η πολυνομία οδηγεί στην κακονομία και εκείνη με την σειρά της στην ανομία.
Αξίζει ενδεικτικά να αναφερθώ στην φορολογική νομοθεσία δύο Δημοκρατιών.
Της Αμερικανικής και της Ελληνικής.
Στις ΗΠΑ από το 1776, που κηρύχθηκε η αμερικανική ανεξαρτησία, έως και σήμερα ψηφίστηκαν και ισχύουν μόνον δέκα φορολογικοί νόμοι.
Αντίθετα, στη χώρα μας, από το 1975 έως και σήμερα, ψηφίστηκαν τουλάχιστον 250 φορολογικά νομοθετήματα με άπειρες τροπολογίες διάσπαρτες σε διάφορους άλλους νόμους!
Η υπερπαραγωγή νόμων, οι περισσότεροι από τους οποίους περιλαμβάνουν και φωτογραφικού τύπου διατάξεις (ρουσφέτια), είναι κανόνας για όλα σχεδόν τα προς ρύθμιση θέματα.
Συνολικά από το 1975 έως σήμερα έχουν εκδοθεί σχεδόν 4.500 νόμοι, δηλαδή πάνω από 100 κάθε χρόνο, δηλαδή ένας νόμος κάθε 3 - 4 ημέρες!
Σε αυτά τα στοιχεία αν υπολογιστεί και το λεγόμενο «δευτερογενές δίκαιο», δηλαδή Υπουργικές Αποφάσεις, Προεδρικά Διατάγματα και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου τότε ο αριθμός πραγματικά εκτοξεύεται!
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Μεγάλος αριθμός νόμων αποτελεί μνημείο προχειρότητας.
Επιπροσθέτως, οι περισσότεροι διαθέτουν μεγάλο αριθμό διατάξεων φωτογραφικού τύπου, ως αποτέλεσμα αδιαφανών διαδικασιών και συναλλαγών μεταξύ πολιτικού προσωπικού και συγκεκριμένων κατά περίπτωση συντεχνιών, ομάδων επιρροής, ακόμη και προσώπων.
Και είναι κοινός τόπος πως αυτή η κατάσταση αποτελεί ιδανικό έδαφος για την ενδημική διαφθορά και αυθαιρεσία.
Ωστόσο, έτσι καταλύονται βασικοί κανόνες που χαρακτηρίζουν τις ευνομούμενες πολιτείες, αλλά και το Κράτος Δικαίου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Στην πράξη γέννησης του νεοελληνικού κράτους, δυστυχώς η δημιουργία της κρατικής μηχανής είχε κυρίως στόχο αυτή να αποτελέσει εργαλείο άσκησης πελατειακών σχέσεων με την εκτελεστική εξουσία, παρά αυτό που έπρεπε να είναι, δηλαδή μηχανισμός εξυπηρέτησης των πολιτών.
Έτσι φτάσαμε να έχουμε μια διοίκηση που κάνει ότι μπορεί για να αυτοσυντηρηθεί χάνοντας τον στόχο της που είναι να εξυπηρετεί τον πολίτη.
Τέτοια νομοθετήματα όπως το σημερινό αποτελούν ευκαιρία για επανακαθορισμό της σχέσης πολιτικού συστήματος – κράτους, αλλά και κράτους – πολίτη.
Έστω και αν το παρόν Ν/Σ αποτελεί προαπαιτούμενο της αξιολόγησης και όχι προιόν δικής μας βούλησης, ας αποτελέσει αφορμή για τη συνειδητοποίηση της απόλυτης προτεραιότητας επανακαθορισμού των παραπάνω σχέσεων.
Χωρίς αυτόν τον επανακαθορισμό, δεν μπορούμε να συζητούμε για την δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης, για την εκδήλωση πραγματικού επενδυτικού ενδιαφέροντος, που είναι ο μοναδικός όρος για την παραγωγή πλούτου και θέσεων εργασίας, που τόσο έχει ανάγκη η χώρα, για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των δανεικών.
Ευχαριστώ.
