Η εναρκτήρια ομιλία του Σταύρου Θεοδωράκη και η πλειοψηφία των ομιλιών των συνέδρων σηματοδοτούν, έχω την αίσθηση, ένα νέο ξεκίνημα για το Ποτάμι. Ένα ξεκίνημα σε πιο στέρεες βάσεις. Συνειδητοποιούμε ότι, πέρα από τις διαφωνίες για τα φευγαλέα και τα μικρά (και πιστεύω ότι αυτές ήταν απότοκο της αγάπης όλων για το κοινό μας εγχείρημα), μας ενώνει η κοινή μας στάση απέναντι στα σημαντικά και τα μεγάλα. Γιατί το Ποτάμι φτιάχτηκε για αυτά: τα σημαντικά και τα μεγάλα. Ήρθε να γκρεμίσει την καθιερωμένη αντίληψη για την πορεία της χώρας, μία πεπατημένη δεκαετιών και να προτείνει ένα μοντέλο ανάπτυξης απαλλαγμένο από τις αγκυλώσεις που μας κρατούσαν στο χθες. Οι στιγμές που ο ΣΘ αναφέρθηκε στην αποκομματικοποίηση και την αξιολόγηση της Δημόσιας Διοίκησης, που μίλησε για μεταρρύθμιση της παιδείας και μη κρατικά πανεπιστήμια, για διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους ήταν αυτές που νιώσαμε ότι παλλόμασταν στο ρυθμό ενός κοινού οράματος. Και αυτό είναι η πεμπτουσία της πολιτικής συμμετοχής.
Τι ειρωνεία: τη στιγμή που όρθιοι διατρανώναμε τη συμπαράστασή μας στον Σταύρο Τσακυράκη, η συνδικαλιστική Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων εξέδιδε Ανακοίνωση με την οποίαν παρενέβαινε στην υπόθεση της μήνυσης της Β. Θάνου εναντίον του και προδίκαζε την απόφαση: σε βάρος του Τσακυράκη και υπέρ της Προέδρου του ΑΠ. Σε ευρωπαϊκή χώρα, σε κράτος-μέλος της ΕΕ, η Ένωση Δικαστών βγάζει ανακοίνωση σε βάρος του κατηγορουμένου σε ποινική δίκη, πριν καν αυτή ξεκινήσει. Τελικά, σε αυτήν τη Χώρα δεν μπορούν να μας πάρουν τρία πράγματα: τον Ήλιο, το Τσίπουρο και τις Συντεχνίες…
Και για αυτό να μη γελιόμαστε: ο δρόμος είναι ανηφορικός και δύσβατος. Πρέπει να στοχεύσουμε εκεί που για εμάς υπάρχει προνομιακό πεδίο: στην καρδιά της κοινωνίας που περιμένει να δημιουργήσει. Στους άνεργους, στους νέους επιχειρηματίες, στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους οραματιστές επιχειρηματίες, σε αυτούς που έχουν γίνει η νέα γενιά των «μη προνομιούχων Ελλήνων». Αυτή θα είναι η δική μας «Αλλαγή».
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ; Δεν ξέρω πως το Ποτάμι θα μπορέσει να συνεργαστεί με αυτούς οι οποίοι επί σειρά δεκαετιών στελέχωσαν αυτές τις άρρωστες δομές, δημιούργησαν τις συντεχνιακές αγκυλώσεις που κρατάνε την Ελλάδα πίσω. Δεν ξέρω πως το Ποτάμι θα μπορέσει να συμπλεύσει με αυτούς που όποια σοβαρή προσπάθεια για μεταρρύθμιση έγινε σ' αυτή τη χώρα, πρώτοι προσφέρθηκαν για να την μπλοκάρουν και τελικά να τη ματαιώσουν. Δεν ξέρω πως το Ποτάμι θα συνεργαστεί με τους πρυτάνεις εκείνους που αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το νόμο Διαμαντοπούλου, στύλωσαν τα πόδια και ακύρωσαν την εφαρμογή του στην πράξη: Επιτρέψτε μου να είμαι προβληματισμένος.
Κρατάω στη σκέψη μου ότι το "νέο" χτίζεται πάντα στα ερείπια του παλιού - όχι ως έξτρα όροφος σε προϋπάρχον κτίσμα με εκμετάλλευση του απομένοντος συντελεστή δόμησης, όχι με συνενώσεις του τύπου «εδώ είμαστε πλέον λίγοι – πάμε κάπου αλλού να γίνουμε περισσότεροι». Πιστεύω ότι η συμμετοχή μας στα μελλοντικά πολιτικά δρώμενα απαιτεί δυνατό Ποτάμι - Ποτάμι με κοινοβουλευτική δύναμη και διαπραγματευτική ισχύ.
Για αυτό πρέπει τώρα να παλέψουμε – για τον καθορισμό της ταυτότητας και τη σφυρηλάτηση της φυσιογνωμίας μας – για την προβολή της φυσιογνωμίας αυτής στην Κοινωνία των Πολιτών. Οι όποιες συμμαχίες θα χτιστούν πάνω στο έδαφος μίας ακλόνητης πλατφόρμας δικών μας ιδεών, ενός «κλειστού» και ανελαστικού προγράμματος μεταρρυθμίσεων, το οποίο θα αποτελεί τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή της συνεννόησης και της συνεργασίας.
