Το ζήτημα αγαπητές φίλες και φίλοι του Ποταμιού είναι «τώρα τι λες» που έλεγε και ο ποιητής.
Τώρα κατά τη γνώμη μου είναι η ώρα των αποφάσεων και των ριζικών αλλαγών στο κίνημά μας, αν θέλουμε πραγματικά το Ποτάμι να ανακάμψει και να αποτελέσει χρήσιμη επιλογή των πολιτών για την ανάταση του τόπου.
Βιώνουμε καθημερινά την κατάρρευση των μύθων που μας αράδιαζε η Πρώτη και Δεύτερη φορά Αριστερά!!!.
Η καταστροφή συνέπεια της κατάρρευσης αυτής προχωρεί ακάθεκτη και δύσκολα κρύβεται σε όλους τους τομείς της οικονομίας, αλλά και της κοινωνίας.
Όχι μόνο σε όσα ζητήματα σχετίζονται με την εφαρμογή του μνημονίου. Εκεί άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δρέπει τους καρπούς του λαϊκισμού, που ο ίδιος εξέθρεψε και γιγάντωσε τάζοντας στους πάντες τα πάντα!
Δεν θα τον λυπηθούμε γι’ αυτό!
Πιο σημαντική και ανησυχητική είναι όμως η καταστροφή σε όσα πράττει η κυβέρνηση και εκτός των μνημονιακών της υποχρεώσεων.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον κατήφορο αυταρχισμού και αντισυνταγματικότητας στη ρύθμιση των καναλιών ή τη νομοθέτηση με συνεχόμενες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κατά παράβαση όλων των διατάξεων του Συντάγματος; Την απουσία επενδυτικών σχεδίων για τη δημιουργία θέσεων εργασίας ή την μανία ενάντια στις ιδιωτικές επενδύσεις; Την υποβάθμιση της παιδείας με την κατάργηση των πρότυπων πειραματικών σχολείων ή την κομματοκρατία στη δημόσια διοίκηση και τόσα άλλα «ων ουκ έστι» αριθμός;
Δεν έχει τέλος η λίστα…
Ακόμα και στο προσφυγικό, που όντως είναι ένα ζήτημα που ξεπερνάει τη χώρα μας, κι εκεί η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου δε δείχνει καμία διάθεση συνεννόησης, αλλά αντίθετα δυναμιτίζει το κλίμα(!!!), δείχνοντας ότι δεν αντιλαμβάνεται ή ακόμα χειρότερα αδιαφορεί για τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Η δική μου λοιπόν πρόταση για την πορεία του Ποταμιού βασίζεται σε αυτές τις παραδοχές και γι’ αυτό την έθεσα τόσο καθαρά και θέλω να την κουβεντιάσουμε ψύχραιμα.
Απαντά, καταρχάς, στο βασικό ερώτημα:
Θέλουμε πραγματικά να φύγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;;; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει να είναι καθαρή φίλες και φίλοι και δεν χρήζει μεσοβέζικων αποκρίσεων!
ΝΑΙ λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο για τον τόπο, όπως επεσήμανε χθες και ο ΣΘ, να απαλλαγούμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα και δημοκρατικά, από το «παρεάκι» του Μαξίμου, γιατί ο λογαριασμός μεγαλώνει επικίνδυνα για τη χώρα.
Αν θέλουμε λοιπόν να απαλλαγούμε αγαπητές και αγαπητοί φίλοι από αυτή την κυβέρνηση δεν μπορεί να λέμε «αν δεν μπορεί ο Τσίπρας, να μας στο πει για να βρούμε από κοινού υπουργούς σε μια νέα κυβέρνηση» !!!
Από κοινού μαζί με τον Τσίπρα θα τους βρούμε, είναι δυνατόν; Όχι, φίλες και φίλοι δεν είναι δυνατόν και πρέπει να είμαστε κάθετοι εδώ.
Δίνουμε λάθος μηνύματα στους πολίτες αν παραδοθούμε κατά αυτόν τον τρόπο.
Ήταν άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που το Ποτάμι καταψηφίστηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, γιατί οι πολίτες διαισθανόντουσαν ότι θέλαμε να συγκυβερνήσουμε με τον Τσίπρα. Αφήστε που όταν δώσαμε συναίνεση τον Ιούλιο, και καλά κάναμε, πάλι χλεύη και ύβρεις ακούσαμε, πώς θα πάμε μαζί του και με υπουργούς, όπως ο Σκουρλέτης ή ο Σπίρτζης, να συνεργαστούμε;;;
Αν θέλουμε λοιπόν να φύγει αυτή η κυβέρνηση της καταστροφής, και προκειμένου να κυβερνηθεί η χώρα, η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει αναπόφευκτα θα πρέπει να είναι συνεργασίας πολιτικών χώρων.
Οι δύο προτάσεις από μέλη της Κ.Ο που εδώ και μέρες υπάρχουν στο δημόσιο διάλογο, του Σπύρου και του Χάρη, διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους.
Ο Σπύρος μιλά για ανασύσταση της κεντροαριστεράς, ενώ ο Χάρης για ανασύσταση του κέντρου. Όμως, μιλάμε λίγο πολύ για τον αυτό χώρο. Γιατί δεν μπορώ να σκεφτώ ποιοι από αυτούς που θα περιλαμβάνονται στην κεντροαριστερά του Σπύρου αποκλείονται από το κέντρο του Χάρη.
Και έρχομαι στην πρόταση του Σταύρου, το “Κοινοβούλιο του Κέντρου”. Να συζητήσει, να μελετήσει, να συσπειρώσει, να προτείνει, να οργανώσει. Ακούγεται πράγματι ενδιαφέρον.
Πότε όμως θα γίνουν όλα αυτά; Μην ξεχνάμε ότι αυτή η προσπάθεια για την οποία άλλωστε μιλάει και ο Σπύρος και ο Χάρης, γιατί η δεξαμενή στην οποία όλοι απευθύνονται είναι πάνω κάτω η ίδια, έχει ξεκινήσει εδώ και πάνω από 2 χρόνια και μέχρι τώρα έχει ναυαγήσει. Τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι τώρα ξαφνικά θα πετύχει;
Θα ήμουν ο πρώτος που θα το επιθυμούσα αν διανύαμε πολιτικό βίο και περίοδο ομαλή ή έστω σχεδόν ομαλή. Όμως η χώρα βυθίζεται μέρα με την μέρα και συμφωνήσαμε όλοι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει να φύγει χτες. Ως εκ τούτου, όσο κι αν το συγκεκριμένο σχέδιο ακούγεται ελκυστικό, νομίζω πως, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι τουλάχιστον πολυτελές.
Άκουσα εχθές προσεκτικά τον επικεφαλής μας, που είπε ότι ανάλογα με τη συγκυρία, τις ανάγκες της χώρας, εμείς θα πρωτοστατήσουμε σε μικρές και μεγάλες συνεργασίες.
Μα πότε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η συγκυρία και οι ανάγκες απαιτούσαν όσο σήμερα μια συνεργασία που θα διώξει μια κυβέρνηση που με μαθηματική ακρίβεια και με τόσο ταχύ ρυθμό μας οδηγεί στην καταστροφή; ΠΟΤΕ φίλες και φίλοι.
Είναι η χειρότερη και πιο επικίνδυνη μεταπολιτευτική κυβέρνηση και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα. Πιστεύω πως οποιαδήποτε πρόταση επιλέξουμε, πρέπει να είναι συγκεκριμένη, πρακτική και άμεσα εφαρμόσιμη. «Οι καιροί ου μενετοί»!!! Και για να το πω στα Νέα Ελληνικά για τους νέους εθελοντές μας που είναι θετικής κατεύθυνσης: «Σταύρο ήρθε η ώρα ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις!!!».
Επιπλέον, αυτό που με ανησυχεί στις παραπάνω προτάσεις είναι ότι παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Σταύρου να αποφύγει την συμμετοχή όσων έχουν ασκήσει εξουσία σε αυτή τη προσπάθεια, πολύ φοβάμαι ότι τελικά το αποτέλεσμα θα είναι να “ανασυστήσουν”, το συγκεκριμένο χώρο οι παλιοί γνώριμοι.
Και πιο σημαντικό, με ποιον ηγέτη; Θα εκλέξει η βάση ακούγεται… Ας μη γελιόμαστε! Όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργούν οι κομματικοί μηχανισμοί. Το πιθανότερο είναι ο νέος ηγέτης να μην είναι τόσο νέος.
Χρειάζεται λοιπόν αναμασόμενη τροφή ή στην πραγματικότητα χρειάζεται επανίδρυση ή ακριβέστερα ΙΔΡΥΣΗ ενός νέου κεντρώου κόμματος που θα μπορέσει να ενθουσιάσει και να συγκινήσει τους πολίτες;
Γιατί αγαπητοί συνεθελοντές, ας μιλήσουμε ξεκάθαρα τώρα που έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε μεταξύ μας.
Η ιστορία δείχνει πως κανένας πολιτικός χώρος δεν ευδοκίμησε, πόσω μάλλον ο πολυδιασπασμένος χώρος του κέντρου, χωρίς την παρουσία μίας ηγετικής φυσιογνωμίας που θα δώσει έμπνευση στον κόσμο, ώστε να πλαισιώσει το όποιο νέο κεντρώο εγχείρημα. Άλλωστε οι μεταρρυθμίσεις που επιδιώκουμε, μέσες άκρες, είναι δεδομένες σε αυτούς που απευθυνόμαστε, δεν μας λείπει αυτό λοιπόν για να προχωρήσουμε.
Και επειδή αμφιβάλω για τα πραγματικά κίνητρα- και όχι άδικα πιστεύω – ύστερα από την ιστορία των δύο τελευταίων ετών σχετικά με την ανασύσταση της κεντροαριστεράς, σε περίπτωση που το συνέδριό μας, το ανώτατο θεσμικό όργανο, αποφασίσει προς αυτή την κατεύθυνση προτείνω μία βασική, κατά τη γνώμη μου, προϋπόθεση:
Ο νέος ηγέτης που θα εκλεγεί να μην έχει διατελέσει ποτέ Αρχηγός ή Υπουργός, κι εκεί θα δούμε «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος»!
Θα διαπιστώσουμε δηλαδή έμπρακτα ποιος θα δεχθεί να βάλει πάνω από το «εγώ» του το καλό του χώρου.
Έρχομαι τώρα στη δική μου πρόταση, η οποία θεωρώ πως εξυπηρετεί τόσο το καλό του κινήματος όσο πρωτίστως το καλό της χώρας και σε κάθε περίπτωση, θεωρώ πως είναι η πιο ξεκάθαρη και συγκεκριμένη: Προτείνω να αναζητηθούν προγραμματικές συγκλίσεις στην προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας με συγκεκριμένες και άμεσες δράσεις βάσει συγκεκριμένων χρονοδιαγραμμάτων, μεταξύ του Ποταμιού με επικεφαλής τον Σταύρο Θεοδωράκη και της ΝΔ με επικεφαλής τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σε αντίθεση με κάποιους, πιστεύω ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης με το Ποτάμι έχει να προσφέρει ακόμα πολλά στην ελληνική κοινωνία.
Σε τελική ανάλυση, και ας είμαστε ειλικρινείς, βλέποντας όλους εμάς του βουλευτές του Ποταμιού νυν και πρώην, εκτός του Σπύρου και του Γρηγόρη αν δεν κάνω λάθος, οφείλουμε την κοινοβουλευτική μας παρουσία στον Σταύρο Θεοδωράκη που ίδρυσε αυτό το πολιτικό κίνημα κόντρα σε θεούς και δαίμονες πριν από 2 χρόνια!!!
Ο ίδιος o Σταύρος «το πλήρωσε» αυτό έχοντας γίνει στόχος απίθανων επιθέσεων χωρίς όρια από μερίδα των ΜΜΕ που σήμερα επαινούν το νέο «βασιλιά» πρωθυπουργό και τον υπουργό του καναλάρχη!!! Δεν μπορούμε λοιπόν να τον αποδομούμε!
Επιστρέφω όμως στην πρότασή μου για να γίνω πιο ξεκάθαρος.
Θέλω κυρίως να απαντήσω στις καλόπιστες φίλες και φίλους, που αναρωτήθηκαν και θέλουν απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα: Μα αλλάζει η ΝΔ; Μπορεί να αποτελέσει φερέγγυο σύμμαχο σε κυβερνητική συνεργασία;
Απαντώ.
Είναι αντιφατικά τα δεδομένα.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι και η ΝΔ αποτελούσε κομμάτι του παλαιού πολιτικού συστήματος με τις δικές της, πολύ μεγάλες ευθύνες, για τον εκτροχιασμό της οικονομίας και την κομματοκρατία στη δημόσια διοίκηση, ειδικά επί κυβέρνησης Καραμανλή του νεότερου.
Με τη νέα της όμως ηγεσία δείχνει, με γενναία δόση αυτοκριτικής να θέλει να προχωρήσει σε αλλαγές. Ακούσαμε και τον πρόεδρό της σήμερα το πρωί.
Προφανώς πρέπει να το αποδείξει και στα κρίσιμα ζητήματα, όπως για παράδειγμα στο ασφαλιστικό και τη φορολόγηση των αγροτών, όπου φαίνεται να συνεχίζει την παλαιοκομματική νοοτροπία, κι ας γνωρίζει πως υπάρχουν δεσμεύσεις της χώρας στις οποίες κι εκείνη έχει συμφωνήσει.
Όμως εδώ είναι ο χρήσιμος και κρίσιμος θα έλεγα ρόλος ο δικός μας φίλες και φίλοι εθελοντές, του Ποταμιού δηλαδή, ως χώρου που δημοκρατικά οργανωμένος, αταλάντευτα επιθυμεί προοδευτικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος της κοινωνίας, όχι μόνο απλώς για να τις διακηρύσσει αλλά κυρίως για να βρίσκει συμμάχους ώστε να τις εφαρμόσει στην κοινωνία.
Άλλωστε εμείς δεν θέλουμε μόνο να διεκδικούμε την αποκλειστικότητα των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, θέλουμε να επηρεάζουμε και άλλους χώρους, ειδικά αυτούς που βλέπουμε ότι μπορούμε από κοινού να δώσουμε κυβερνητικά αξιόπιστη λύση απέναντι στην επικίνδυνη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Εμείς λοιπόν πρέπει να θέσουμε δημόσια και «επιθετικά» την ατζέντα των αλλαγών ολοκληρωμένων και με πλάνο υλοποίησής τους (πολλές τις έχουμε κατά καιρούς επεξεργαστεί και προτείνει).
θα προκαλούμε να τοποθετηθούν επί αυτών όχι μόνο η ΝΔ, αλλά και όσες πολιτικές δυνάμεις ή κινήσεις πολιτών με κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές καταβολές επιθυμούν την πραγματική αλλαγή στον τόπο!!!
Το κάναμε στην παιδεία με τα πρότυπα σχολεία και στο δημόσιο για την αποκομματικοποίησή του, να το συνεχίσουμε και σε άλλους τομείς (επενδυτικό πλάνο για νέες θέσεις εργασίας για παράδειγμα).
Θα αποδείξουμε έτσι στους πολίτες ότι ενισχύοντας με τη ψήφο τους και ισχυροποιώντας το Ποτάμι μπορούν να έχουν ελπίδα ότι θα εφαρμοστεί κυβερνητικά σημαντικό μέρος τουλάχιστον του προγράμματός μας.
Πιο εύκολα μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να τους πείσουμε ότι θα είμαστε η χρήσιμη επιλογή για τη διακυβέρνηση του τόπου!
Πώς αλλιώς αγαπητές φίλες και φίλοι θα εφαρμοστούν οι μεταρρυθμίσεις και από ποιον, αν όχι με αυτό το σχέδιο; Εδώ χρειάζονται σαφείς απαντήσεις.
Ποτάμι λοιπόν ισχυρό, με πολιτική συνεργασιών για την υλοποίηση προοδευτικών λύσεων προς όφελος της κοινωνίας.
Ολοκληρώνω λέγοντας τούτο.
Στη Γερμανία του Μεσοπολέμου οι δημοκρατικές δυνάμεις (και ήταν δυνάμεις της λογικής, κεντροαριστερής κυρίως αλλά και κεντροδεξιάς προέλευσης) δεν κατόρθωσαν να συνεννοηθούν την κρίσιμη περίοδο που χρειαζόταν για να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση του ‘29 που ήρθε από τις ΗΠΑ.
Άφησαν έτσι ανοιχτό το δρόμο στην άνοδο του ναζισμού με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για την Ευρώπη και τον κόσμο.
Τηρουμένων των αναλογιών η χώρα μας αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις στην οικονομία, με το προσφυγικό ως αποτέλεσμα του πολέμου να βρίσκονται στη γειτονιά μας.
Με μία κυβέρνηση απαράδεκτη, που συνεχίζει να καλλιεργεί το διχασμό αντί τη συνεννόηση.
Οι κλώνοι των ναζιστών είναι επίσης παρόντες μέσα στο κοινοβούλιό μας μαζί με άλλες ακραίες φωνές.
Είναι λοιπόν η ώρα της συνεννόησης για της αλλαγή που τόσο έχουμε ανάγκη. Ας μην αφήσουμε την ιστορία να επαναληφθεί.
Από Δευτέρα συνεχίζουμε ενωμένοι και πιο δυνατοί.
Σας ευχαριστώ
