του Αναστάσιου Περράκη Αισθάνομαι ότι έχω λόγο για το τι θα γίνει στην Ελλάδα που θέλω να γυρίσω. Πέφτει και η πρόταση, υποψήφιος στην πατρίδα, στο Λασίθι. Πολιτικός εγώ; "Ναι ρε, πολιτικός, ως πολίτης που σκέφτεται και ενεργεί" λέει ο Ροβυθέ.
Γράφει ο Αναστάσιος Περράκης
Έφυγα από την Ελλάδα στα εικοσιδύο μου, ερωτευμένος με την Ευρώπη, την Έρευνα, και την Παυλίνα. Εικοσιδύο χρόνια μετά παντρεμένος και με τους τρεις έρωτες. Με την Ευρώπη γνώρισα φίλους καλούς, πόλεις όμορφες, απίθανα μπαράκια και εξαίρετα εστιατόρια, κολλημένος Ευρωπαίος από το διδακτορικό μου στο Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Μοριακής Βιολογίας, μέχρι σήμερα στα Ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα, αμετανόητος. Με την Έρευνα συγκινήσεις, επιτυχίες μεγάλες, αποτυχίες ευτυχώς μικρές, άγχος, δουλειά, πολύ δουλειά, ολόκληρα εικοσιτετράωρα άυπνος στους επιταχυντές σωματιδίων στο Αμβούργο, στην Γκρενόμπλ, στο Βίλλιγκεν, στο Παρίσι, αλλά και οι μικρές στιγμές θριάμβου που βλέπεις κάτι που δεν το έχει δει ποτέ άλλος κανείς. Με την Παυλίνα ταξιδέψαμε - τραίνα, αεροπλάνα, βαπόρια, αυτοκίνητα - σπουδάσαμε, μείναμε μαζί, παντρευτήκαμε, κάναμε και δυο παιδιά, συνεχίζουμε.
Έχεις καβατζάρει τα σαράντα λοιπόν, έχεις μια σίγουρη θέση, ένα δικό σου επιστημονικό εργαστήριο - όνειρο ζωής, μια ήρεμη ζωή αλλά γεμάτη, τη σιγουριά ενός κοινωνικού κράτους όπως αυτό της Ολλανδίας. Και κάπου εκεί σου σκάει και ο τέταρτος έρωτας. Ένα σπίτι γεμάτο καλοκαίρια, στο χωριό του πατέρα σου, στο Λασίθι. Οι πρώτες διακοπές με τους γονείς σου, που δεν τις θυμάσαι, αλλά και οι τελευταίες, που τις θυμάσαι καλά. Οι διακοπές από δυο βδομάδες το καλοκαίρι, γίνονται τέσσερις, "δεν πάμε και το Πάσχα;", "να βάλουμε σόμπα να περνάμε και τα Χριστούγεννα;"... και κάπου εκεί καταλαβαίνεις και την έννοια της λέξης "νόστος".
Είμαστε πάνω-κάτω στις αρχές της δεκαετίας λοιπόν. Και εκεί που λες να γυρίσεις, όλα έρχονται τα επάνω κάτω. Αυτά που γκρίνιαζες είκοσι χρόνια τώρα και τα εκτόνωνες μέσα από σποραδικούς ψευδώνυμους αφορισμούς στο "Επταήμερο του Διόδωρου" (να το πάρει το ποτάμι; "Συνήγορος του Αββαδών"), τα βλέπουν όλοι μπροστά τους. Κάποιοι γνωστοί σου χάνουν δουλειές, πουλάνε αμάξια, φτιάχνουν βιογραφικά για το εξωτερικό, και από εκεί που οι συζητήσεις αρχίζανε με ένα "ρε παιδιά πότε θα γυρίσετε εσείς;" τώρα ξεκινάνε με "εμείς πάντως το σκεφτόμαστε για έξω...".
Και κάπου εκεί βλέπεις το Ποτάμι. Επιφυλακτικός στην αρχή. Αισιόδοξος μετά, κοιτάς το Ευρωψηφοδέλτιο. Ψηφίζεις. Αν και άλλους "σταύρωσες", το Ποτάμι πήγε καλά, κάτι κινείται, είναι μπλεγμένοι και δυο - τρεις συνάδελφοι που εκτιμάς. Χτυπάει το κινητό μέσα στο συνέδριο στη Γερμανία, πρώτη συνομιλία με τον Σταύρο. Να μπεις στην Επιτροπή Διαλόγου. Γιατί όχι. 21 Σεπτεμβρίου, κατάμεστο το Κακογιάννη, κάτι λες για πέντε λεπτά, δυο μέρες είναι και πρωτοσέλιδο στο Ποτάμι. Ένα βράδυ με τον Σταύρο στο Αλάτσι, εντυπωσιασμένος. Ο Σταύρος είναι ανθρώπινος, περίεργος, ενθουσιώδης, αγχωμένος, αισιόδοξος - θα γινόταν καταπληκτικός επιστήμονας αν δεν τον είχε φάει η δημοσιογραφία.
Συζητάω, ηλεκτρονικά πάντα, συμμετέχω, ακούνε, συμβάλλω. Δικαιοσύνη, Εργασία, Παιδεία. Διαχωρισμός των διακριτών ρόλων της εκκλησίας και του κράτους, ένταξη και ενσωμάτωση των μεταναστών με τα παιδιά των μεταναστών που ζουν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα να μπορούν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα, καθιέρωση Εθνικής Ασφάλισης Υγείας που να μπορεί να παρέχει δωρεάν πρόσβαση σε ένα βασικό πακέτο υπηρεσιών υγείας σε όλους τους μόνιμους κατοίκους της χώρας, προτεραιότητα στην παραγωγή προϊόντων που είναι διεθνώς εμπορεύσιμα. Μέσα στην Ευρώπη. Καθαρά. Έμφαση στην Εκπαίδευση, σαφή μέτρα για την Ανώτατη Παιδεία, ένα σωστό σκεπτικό για την Έρευνα. Αισθάνομαι ότι έχω λόγο για το τι θα γίνει στην Ελλάδα που θέλω να γυρίσω.
Πέφτει και η πρόταση, υποψήφιος στην πατρίδα, στο Λασίθι. Πολιτικός εγώ; "Ναι ρε, πολιτικός, ως πολίτης που σκέφτεται και ενεργεί" λέει ο Ροβυθέ.
Κάπως έτσι ήρθανε τα πράγματα, και κατεβαίνω με το Ποτάμι.
* Ο Αναστάσιος Περράκης είναι υποψήφιος στο Λασίθι
12 Ιανουαρίου 2015
