Ομιλία του Γιώργου Μαυρωτά για το νομοσχέδιο του κοινωνικού μερίσματος
Με τη διαπίστωση ότι υπήρχε το περιθώριο, σε αντίθεση με όσα υποστήριζε η Κυβέρνηση, μεγαλύτερης συζήτησης για το νομοσχέδιο για τη διάθεση του κοινωνικού μερίσματος, ξεκίνησε την ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής ο Γραμματέας Κοινοβουλευτικού Έργου και βουλευτής Αττικής του Ποταμιού, Γιώργος Μαυρωτάς. Επεσήμανε, ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο λευκή επιταγή, μη σωστά μελετημένο, κάτι άλλωστε το οποίο παρατηρεί και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής. Στο σημείο αυτό εξέφρασε την απορία, αφού όλα ήταν έτοιμα, γιατί δεν υπάρχουν στο νομοσχέδιο;
Ο βουλευτής του Ποταμιού διερωτήθηκε μήπως το εν λόγω νομοσχέδιο χρειαζόταν και ως διανομή επικοινωνιακού ερείσματος από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Το Ποτάμι, όπως είπε, δεν θα παρασυρθεί από το γαϊτανάκι της πόλωσης ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, καθώς όπως υποστήριξε η κοινωνία έχει ανάγκη από συνθέσεις, ενώ η επικοινωνία από αντιθέσεις.
Υπενθύμισε το αίτημα του Ποταμιού να δοθεί μέρος από το πλεόνασμα προς τις σφοδρά πληγείσες περιοχές της Δυτικής Αττικής από τη βιβλική φυσική καταστροφή, κάτι το οποίο έγινε δεκτό, ενώ πρότεινε και συμπληρωματικές ενέργειες σχετικά με την προμήθεια φαρμάκων, τη γρήγορη καταγραφή και εκτίμηση ζημιών, την έγκριση δανείων με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά και επιδοτήσεις για ένα πρώτο κεφάλαιο κίνησης. Όπως τόνισε το σημαντικό είναι να σταθούν ξανά στα πόδια τους τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις.
Ο κ. Μαυρωτάς αναφέρθηκε ξανά στην πρότασή του να λαμβάνεται υπόψη στη διάθεση του κοινωνικού μερίσματος και το ποσό των καταθέσεων, καθώς επίσης να υπάρχει πρόνοια για τους πολύτεκνους. Συνεχίζοντας με την πρόταση για απαλλαγή από την 5η δόση του ΕΝΦΙΑ (500 εκ.) με την προϋπόθεση ότι τουλάχιστον το 70% της τελευταίας δόσης θα πηγαίνει σε δραστηριότητες ανακαίνισης και ενεργειακής αναβάθμισης των κτιρίων, ο βουλευτής του Ποταμιού αντέκρουσε κάποιες διαστρεβλώσεις που ακούστηκαν. Μεταξύ άλλων, σημείωσε ότι κάτι τέτοιο θα τονώσει τα επαγγέλματα του χώρου της οικοδομής, αντιπαραβάλλοντας την ισχνή απορροφητικότητα και τις αργές διαδικασίες του ΕΣΠΑ.
Για την προέλευση του υπερπλεονάσματος ξεκαθάρισε ότι αυτό προέρχεται από την υπερφορολόγηση κυρίως της μεσαίας τάξης και όχι από την πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως είπε, επιχειρεί αναδιανομή της μιζέριας και όχι αναδιανομή του πλούτου. Η πολιτική της Κυβέρνησης, που την παρουσιάζει ως ταξική είναι δυστυχώς τοξική και προκύπτει από τον στραγγαλισμό του πιο δημιουργικού κομματιού της κοινωνίας, αλλά και από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του κράτους.
Τόνισε για ακόμη μία φορά, ότι πρώτα πρέπει να παραχθεί πλούτος και για αυτό χρειάζονται επενδύσεις και φιλόξενο περιβάλλον και όχι δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας, όπως συμβαίνει επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Διεπίστωσε ότι υπάρχει ένα διαχρονικό πρόβλημα με όλες τις κυβερνήσεις, οι οποίες στέκονται ανήμπορες στην οριζόντια συμμαχία της αδράνειας και της συντήρησης, μια κατάσταση που έχει μεγεθυνθεί λόγω της ιδεολογικής δυσανεξίας της σημερινής κυβέρνησης.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, αναφέρθηκε στη βιώσιμη ανάπτυξη και στην ύπαρξη και των τριών πυλώνων της: οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και σεβασμός στο περιβάλλον. Σχετικά με το περιβάλλον επεσήμανε ότι η φύση εκδικείται και δυστυχώς αυτό συνέβη με τον χειρότερο τρόπο στη Δυτική Αττική. Ένα διαχρονικό έγκλημα, όπως είπε, με αυθαιρεσίες πολιτών και υπηρεσιών, που το κράτος έκανε τα στραβά μάτια, λόγω του πολιτικού κόστους και έτσι τελικά χάθηκαν 20 ανθρώπινες ζωές. Στο σημείο αυτό έθεσε το ερώτημα: «Τι προτιμάμε τελικά, αποφάσεις με πολιτικό κόστος ή κηδείες δημοσία δαπάνη;». Για όλα αυτά πέραν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχει ευθύνη πλέον, όπως είπε, και ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε κυβερνά 3 χρόνια και δεν άλλαξε τίποτα από όσα έλεγε όντας στην αντιπολίτευση.
Επειδή, όμως, τουλάχιστον καταρρίφθηκαν οι όποιες ψευδαισθήσεις, πρέπει όλοι να καταλάβατε ότι για την έξοδο από την κρίση δεν υπάρχει ασανσέρ, αλλά πρέπει να πάμε από τις σκάλες. Κλείνοντας, τόνισε ότι η χώρα έχει ανάγκη από αναπτυξιακή και όχι επιδοματική πολιτική και το καθήκον όλων, δεδομένων των ευθυνών του παρελθόντος, είναι να γυρίσουμε σελίδα και να δούμε τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Το νομοσχέδιο για το κοινωνικό μέρισμα που συζητάμε σήμερα, ήταν να ολοκληρωθεί την Πέμπτη. Τα τραγικά γεγονότα στη Δυτική Αττική του έδωσαν τελικά αναβολή ολίγων ημερών. Υπήρχε λοιπόν το περιθώριο της μικρής αναβολής που κι εμείς ζητάγαμε, απλώς είναι άλλο να το ζητάει η αντιπολίτευση και άλλο τα γεγονότα. Από τη συζήτηση στις επιτροπές φάνηκε ότι το νομοσχέδιο για το κοινωνικό μέρισμα θα ψηφισθεί απ’ όλες τις κοινοβουλευτικές ομάδες.
Όχι γιατί είναι σωστά μελετημένο, αλλά γιατί είναι έστω κάτι, σε μια εποχή που οι πολίτες δοκιμάζονται. Το ότι δεν είναι σωστά μελετημένο το νομοσχέδιο αποδεικνύεται και από την έκθεση της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής. Που λέει αυτά που σας λέγαμε κι εμείς την Τετάρτη. Ότι πρόκειται για ένα νομοσχέδιο λευκή επιταγή. Ένα νομοσχέδιο που κάνει την Βουλή διακοσμητική και δίνει την εξουσία στη διοίκηση να αποφασίσει. Και η απορία είναι:
Αν ήταν όλα έτοιμα την Τετάρτη γιατί δεν μπήκαν στο νομοσχέδιο;
Αν δεν ήταν όλα έτοιμα, γιατί ήρθε και μάλιστα ως κατεπείγον και δεν πήγαινε με τις κανονικές διαδικασίες ώστε να ακούσετε και καμιά ιδέα.
Τελικά, χρειάζεται ολόκληρο νομοσχέδιο για να δοθεί το μέρισμα ή αρκουν οι υπουργικές αποφάσεις;
Η επιστημονική επιτροπή ξεκάθαρα αναφέρει ότι η νομοθετική εξουσιοδότηση που επιχειρείται προς τους Υπουργούς πρέπει να αφορά ουσιαστική ρύθμιση η οποία να αναφέρεται στο νομοθέτημα, κάτι το οποίο δεν κάνετε. Μήπως το νομοσχέδιο έχει τον χαρακτήρα του τελάλη της φιλευσπλαχνίας της κυβέρνησης; Μήπως είναι επικοινωνιακό ταρατατζούμ, όταν όλα θα μπορούσαν να γίνουν με κοινές υπουργικές αποφάσεις; Μήπως τελικά το νομοσχέδιο αυτό χρειαζόταν όχι μόνο ως μια διαδικασία διανομής κοινωνικού μερίσματος αλλά διανομής επικοινωνιακού ερείσματος στην κυβέρνηση;
Δεν θα παρασυρθούμε στο γαϊτανάκι της πόλωσης που επιδιώκει η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, γιατί η κοινωνία έχει ανάγκη από συνθέσεις, η επικοινωνία έχει ανάγκη από αντιθέσεις. Την Τετάρτη κάναμε κάποιες προτάσεις.
Εισακούσθηκε η πρότασή μας για βοήθεια στους πληγέντες. Μπορείτε να δείτε και κάποια άμεσα μέτρα όπως προμήθεια φαρμάκων για όσους χρειάζονται και τα έχασαν (π.χ. από το Θριάσιο νοσοκομείο εφόσον με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση υπάρχει η πληροφορία). Γρήγορη καταγραφή, εκτίμηση ζημιών, δάνεια με συνοπτικές διαδικασίες, επιδοτήσεις για ένα πρώτο κεφάλαιο κίνησης. Να στηθούν στα πόδια τους πάλι νοικοκυριά και επιχειρήσεις
Πάμε και στα υπόλοιπα. Φαίνεται, απ’ότι είπε ο κ. Τσακαλώτος ότι η πρότασή μας να συνυπολογίζεται στα κριτήρια και το ποσό των καταθέσεων, εκτός από το εισόδημα μελετάται. Αυτό θα συμβάλλει στο να βρεθούν οι αντικειμενικά πιο αδύναμοι για να επιμερισθεί το μέρισμα. Όμως υπάρχουν κι άλλα που είπαμε. Για παράδειγμα η προσαύξηση για κάθε παιδί δεν πρέπει να υπολογίζεται μόνο στα εισοδηματικά κριτήρια (δηλαδή στο ποιός δικαιούται) αλλά να υπάρχει προσαύξηση και για το επίδομα κάθε οικογένειας ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών. Η πολυτεκνία δηλαδή να ανταμείβεται ανάλογα. Έτσι όπως είναι διατυπωμένο είτε 2 παιδιά έχει μια οικογένεια είτε 5 θα πάρει το ίδιο επίδομα, με μόνη διαφορά ότι ο πολύτεκνος σε σχέση με τον δίτεκνο έχει αυξημένο εισοδηματικό πλαφόν.
Στη συζήτηση στις επιτροπές είπα μια πρόταση που είτε κάποιοι δεν την κατάλαβαν ή σκόπιμα την διαστρέβλωσαν. Η πρόταση για απαλλαγή από την 5η δόση του ΕΝΦΙΑ (500 εκ.) με την προϋπόθεση ότι τουλάχιστον το 70% της τελευταίας δόσης για κάθε φορολογούμενο θα πάει σε δραστηριότητες ανακαίνισης και ενεργειακής αναβάθμισης των κτιρίων. Κάποιοι βιαστικοί είπαν ότι έτσι θα απαλλαγούν οι πιο πλούσιοι που έχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία. Ας το δούμε αυτό.
Πρώτα απ’όλα κάποιος που έχει ένα ακίνητο από τους γονείς του δεν σημαίνει ότι είναι και πλούσιος, επειδή η περιοχή έχει αυξημένο ΕΝΦΙΑ. «Να το πουλήσει» λέτε, «…αν δεν μπορεί να το συντηρήσει». Μάλιστα. Δηλαδή, οι «απεταξάμην τον νεοφιλελευθερισμό» γίνεστε εδώ πιο νεοφιλελεύθεροι και από την Θάτσερ!
Σε ποιόν να το πουλήσει σήμερα; Μήπως εννοείτε «να το σκοτώσει»; Μήπως αυτοί είναι οι νέοι αδύναμοι τους οποίους και αυτούς πρέπει να δούμε; Που πληρώνουν υπέρογκο νοίκι, για το ίδιο τους το σπίτι. Που κάνουν ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων όπως οι επιχειρηματίες. Και δεν λέμε να τους χαριστεί. Αλλά να ξοδέψουν υποχρεωτικά το 70% της τελευταίας δόσης για ανακαίνιση και ενεργειακή αναβάθμιση.
Έτσι θα επωφεληθούν αυτοί το 30% της τελευταίας δόσης και το 70% (δηλαδή 350 εκ) θα πέσουν στην αγορά, στα επαγγέλματα της οικοδομής. Μου λέτε ότι υπάρχουν ειδικά ΕΣΠΑ γι αυτό. Είσαστε κύριοι της κυβέρνησης ικανοποιημένοι από την απορροφητικότητα και τις διαδικασίες των ΕΣΠΑ; Και γιατί να μην επαυξηθούν λοιπόν τα κονδύλια αυτά κατά 350 εκ.;
Το μέτρο αυτό είναι και ανακουφιστικό για μια μερίδα «νεόπτωχων» συμπολιτών μας και αναζωογονητικό για την οικοδομή, την οικονομία δηλαδή. Το κοινωνικό μέρισμα που δίνετε σήμερα είναι η μισή ιστορία. Η άλλη μισή είναι η προέλευσή του. Από το υπερπλεόνασμα. Το υπερπλεόνασμα προήλθε από την υπερφορολόγηση κυρίως της μεσαίας τάξης. (Οι πολύ πλούσιοι βρίσκουν τις άκρες τους και οι κυβερνήσεις τα βρίσκουν μαζί τους όπως πολύ καλά ξέρετε). Το υπερπλεόνασμα δεν προήλθε ούτε από την πάταξη της φοροδιαφυγής ούτε του λαθρεμπορίου.
Προήλθε από την υπερφορολόγηση των συνήθων υποζυγίων των φορολογούμενων της μεσαίας τάξης που είναι συνεπείς και αποτελούν τα κορόιδα της υπόθεσης. Γίνεται δηλαδή ουσιαστικά, όχι μια αναδιανομή του πλούτου, αλλά αναδιανομή της μιζέριας. Η πολιτική αυτή που την παρουσιάζετε ως ταξική δυστυχώς είναι τοξική. Γιατί δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο
Η μεσαία τάξη, το πιο δημιουργικό κομμάτι της κοινωνίας στραγγαλίζεται. Υπερφορολόγηση, (αν βάλουμε και τις ασφαλιστικές εισφορές που ουσιαστικά είναι μια επιπλέον φορολογία), ληξιπρόθεσμες οφειλές που τους οφείλονται. Αυτό για τη μεσαία τάξη σημαίνει μεγαλύτερη φτωχοποίηση όσων κουτσά στραβά τα έβγαζαν πέρα και άντεχαν.
Έτσι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θα οδηγείται στο να εξαρτάται από τα επιδόματα και την «καλοσύνη της κυβέρνησης». Είναι αυτός ο στόχος; Η πληβειοποίηση της κοινωνίας για να αντλούν κάποιοι πολιτικά οφέλη από τη μιζέρια ενός λαού; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος; Με μια διαφορετική κυβερνητική πολιτική μια διαφορετική προσέγγιση. Είμαστε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει. Πρέπει να αρχίσει να παράγει. Για να παράξεις πλούτο χρειάζεσαι επενδύσεις.
Δεν έχεις δικά σου χρήματα να επενδύσεις (δημόσιες δαπάνες) πρέπει να προσελκύσεις επενδύσεις. Επενδύσεις στα συγκριτικά πλεονεκτήματα σου. Σε διεθνώς εμπορεύσιμους κλάδους. Και όχι μόνο στις υπηρεσίες (τριτογενής τομέας) αλλά και στον πρωτογενή και στον δευτερογενή τομέα. Το επενδυτικό κλίμα όμως στην Ελλάδα είναι αφιλόξενο. Για τους γνωστούς λόγους (γραφειοκρατία, υπερφορολόγηση, ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης, ασαφές θεσμικό πλαίσιο κλπ). Σε όλα αυτά προστίθεται και η δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας επί θητείας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Υπάρχουν διαχρονικά οριζόντια συμφέροντα, ένα κατεστημένο που δεν θέλει να προχωράει τίποτε, αν δεν είναι δικό του. Βάζουν ένα ιδεολογικό μανδύα στις επιδιώξεις τους και αντιστέκονται με νύχια και με δόντια να μην προχωρήσει τίποτε. Και οι εκάστοτε κυβερνήσεις παρακολουθούν ανήμπορες αυτήν την οριζόντια ιερή συμμαχία της αδράνειας και της συντήρησης. Το ίδιο, σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό λόγω ιδεολογικής δυσανεξίας κάνει και η σημερινή κυβέρνηση
Αυτό είναι όμως το κράτος μας.
Νομοθετεί πρόχειρα, επιβαρύνει αδικαιολόγητα, εξοφλεί καθυστερημένα τα χρέη του και, όταν το κάνει, θέλει να του φιλούμε το χέρι με ευγνωμοσύνη. Πολιτική σημαίνει προτεραιότητες. Προτεραιότητα λοιπόν πρέπει να είναι η βιώσιμη ανάπτυξη και το πώς θα αναπτύξεις και τους τρείς πυλώνες της:
Την Οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και το σεβασμό στο περιβάλλον. Το βέλτιστο μίγμα των τριών αυτών κριτηρίων είναι το μυστικό της επιτυχίας των πετυχημένων κρατών. Εύκολο; Όχι...
Σε κάθε απόφαση πρέπει αυτά τα τρία κριτήρια να είναι η πυξίδα. Τα τρία αυτά κριτήρια δεν είναι ομόροπα και πρέπει να βρίσκουμε εκείνες τις λύσεις που παντρεύονται αρμονικά, δηλαδή έχουμε ικανοποιητικές τιμές και για τα τρία κριτήρια (οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον) και όχι μια πολύ ικανοποιητική για ένα από αυτά και απαράδεκτες για τα υπόλοιπα.
Για παράδειγμα δεν μπορεί στις αποφάσεις μας να μην λογαριάζεται καθόλου ο σεβασμός στο περιβάλλον. Γιατί έρχεται η φύση και εκδικείται. Και το είδαμε με τον χειρότερο τρόπο στη Δυτική Αττική. Όπου η σημερινή κυβέρνηση μπήκε και αυτή εμφατικά στη φωτογραφία των υπευθύνων για ένα διαχρονικό έγκλημα. Άλλωστε τα σχεδόν 3 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι λίγα, δεν είστε καινούργιοι πια για να κάνετε τον Πόντιο Πιλάτο, ο μήνας του μέλιτος τελείωσε…
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι ανικανότητα, είναι μάλλον επιτηδευμένη αδράνεια. Αυθαιρεσίες πολιτών που το κράτος κάνει τα στραβά μάτια γιατί υπάρχει πολιτικό κόστος. Αδειοδοτήσεις εκεί που δεν πρέπει γιατί υπάρχει πολιτικό κόστος. Εκ των υστέρων νομιμοποιήσεις γιατί υπάρχει πολιτικό κόστος. Επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί που κανένας δεν τους αγγίζει ποτέ γιατί υπάρχει πολιτικό κόστος. Τις 20 ζωές που χάθηκαν σε ποιό κόστος να τις κατατάξουμε; Στις παράπλευρες απώλειες; Πότε θα το καταλάβουμε; Προτιμάμε τελικά, αποφάσεις με πολιτικό κόστος ή κηδείες δημοσία δαπάνη; Οι νόμοι έχουν παραθυράκια γιατί πολλοί αντλούν εξουσία από αυτά. Όχι μόνο σήμερα, διαχρονικά. Παραθυράκια που υπηρετούν ένα πελατειακό, παρασιτικό σύστημα.
Κύριοι της κυβέρνησης ήρθατε λέγοντας ότι θα τα αλλάξετε όλα αυτά. Είπατε τέλος τα ρουσφέτια, τέλος οι πελατειακές σχέσεις, τέλος όλα αυτά. Αν κάνατε ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση θα σας χειροκροτούσαμε. Εσείς όμως πάτε από κει που πήγαιναν και οι άλλοι. Όμως έχετε προσφέρει και κάποιες καλές υπηρεσίες. Καταρρίψατε τις όποιες ψευδαισθήσεις. Ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση με ένα νόμο κι ένα άρθρο, ότι πατώντας ένα κουμπί τα σβήνουμε όλα, ότι εμείς θα παίζουμε το νταούλι και οι άλλοι θα χορεύουν…
Τώρα οι πολίτες έχουν καταλάβει ελπίζω. Δεν υπάρχουν μαγικά ματζούνια. Η έξοδος από την κρίση είναι ανηφορική πορεία. Και δεν υπάρχει ασανσέρ, πρέπει να πάμε από τις σκάλες... Το ξεβόλεμα όμως έχει πολιτικό κόστος που δεν ήμασταν ποτέ διατεθιμένοι να αναλάβουμε. Και η χώρα μας έχει ανάγκη από ξεβόλεμα. Από αλλαγές από μεταρρυθμίσεις. Μόνο που στην Ελλάδα όταν μιλάς γι αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ευθύνες όλοι δείχνουν τον άλλον, κανένας τον εαυτό του, κανένας δεν κοιτάζεται στον καθρέφτη.
Κλείνοντας,
Η διανομή του κοινωνικού μερίσματος είναι η μισή ιστορία, ένα ωραίο sequel όπως λέμε στον κινηματογράφο. Η άλλη μισή ιστορία, το προηγούμενο επεισόδιο, το prequel είναι η υπερφορολόγηση των συνήθων υποζυγίων της μεσαίας τάξης τα ληξιπρόθεσμα που οφείλονται. Αντί να δίνει ελπίδα η κυβέρνηση, δίνει επιδόματα.
Η χώρα έχει ανάγκη από αναπτυξιακή και όχι επιδοματική πολιτική. Tην ανάγκη συστηματικής μεγέθυνσης της πίτας της οικονομίας, όχι αναδιανομής ενός στάσιμου εισοδήματος. Μια βιώσιμη ανάπτυξη που θα μοιράζει προοπτική και όχι επιδόματα. Εύχομαι όλοι οι πολιτικοί χώροι, είτε στα δεξιά, είτε στο κέντρο, είτε στα αριστερά να λαμβάνουν το μήνυμα. Να βάλουμε τέλος στην πολωτική παράλυση και να προχωρήσουμε στη βιώσιμη επίλυση των προβλημάτων και να βγούμε στο ξέφωτο. Αυτό είναι το δικό μας καθήκον, δεδομένων των ευθυνών του παρελθόντος (απώτερου και πρόσφατου) πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να δούμε τις προκλήσεις του μέλλοντος.
