Στην Ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης στο πλαίσιο της συζήτησης για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, «Ρυθμίσεις για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση και άλλες διατάξεις».
Ο Σπύρος Δανέλλης σχολιάζοντας την επικαιρότητα αναφέρθηκε στον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, κ. Γεωργίου, επισημαίνοντας πως αναβιώνει και πάλι η απλοϊκή αντιμνημονιακή προπαγάνδα πως με ένα στατιστικό τρικ, οι εταίροι μας μετατράπηκαν σε δανειστές μας.
«Η συνωμοσιολογική αυτή ερμηνεία των δεινών της χρεοκοπίας θα ήταν απλώς γελοία, αν δεν κινδύνευε να εξανεμίσει τα τελευταία στοιχεία διεθνούς αξιοπιστίας που διαθέτει η χώρα απέναντι στους εταίρους, αλλά και τις διεθνείς αγορές.», τόνισε χαρακτηριστικά.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού αναφερόμενος στο καυτό θέμα των τηλεοπτικών αδειών επεσήμανε πως η κυβέρνηση επέλεξε τις αλχημείες, ακολουθώντας μια μεθοδολογία αμφιβόλου νομιμότητας, από τη στιγμή που εξαιρεί από τη διαδικασία τη συνταγματικά κατοχυρωμένη αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή του ΕΣΡ και δεν περίμενε τη σχετική γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας.
«Η κυβέρνηση υπέπεσε στον πειρασμό της καταγγελίας περί “κακής διαπλοκής” των άλλων και τη δημιουργία ενός νέου μιντιακού ολιγοπωλίου, που θα στηρίζει τις όποιες κυβερνητικές επιλογές.»
Ο Σπύρος Δανέλλης, στη συνέχεια καυτηρίασε τη σχέση του κ. Φίλη με την «αριστεία», λέγοντας χαρακτηριστικά, πως ο Υπουργός κατατρέχεται από διαφορετικές αναγνώσεις – ιδεολογικές φορτίσεις του όρου, επισημαίνοντας πως η προώθηση της μετριοκρατίας δεν προάγει την ταξική αναβάθμιση.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=E_wbareoJ9s&feature=youtu.be
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Με την ολοκλήρωση της περυσινής διαπραγμάτευσης και την υπογραφή του μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απαντήθηκε και ένα δίλλημα που δοκίμασε όσο λίγα, τις σχέσεις μας με τον ορθό λόγο.
Το ερώτημα δηλαδή: «η χρεοκοπία έφερε τα μνημόνια ή τα μνημόνια προκάλεσαν την χρεοκοπία;»
Έτσι νομίζαμε.
Μέχρι που κατακαλόκαιρο η «τυφλή Θέμις» ξανα-αποφασίζει να διερευνήσει σε βάθος τις ποινικές ευθύνες του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, κ. Γεωργίου για κακουργηματικές παραποιήσεις των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας, αφού βάσει αυτών η χώρα υποχρεώθηκε στην ένταξη σε προγράμματα στήριξης.
Αναβιώνει πάλι η απλοϊκή προπαγάνδα πως με ένα στατιστικό τρικ, οι εταίροι μας μετατράπηκαν σε δανειστές μας, χρησιμοποιώντας ντόπια μίσθαρνα ή μη όργανά τους, όπως και τον συγκεκριμένο, που υπήρξε εξάλλου και στέλεχος του ΔΝΤ.
Η συνωμοσιολογική αυτή ερμηνεία των δεινών της χρεοκοπίας θα ήταν απλώς γελοία, αν δεν κινδύνευε να εξανεμίσει τα τελευταία στοιχεία διεθνούς αξιοπιστίας που διαθέτει η χώρα απέναντι στους εταίρους, αλλά και τις διεθνείς αγορές.
Πέραν όλων των λοιπών, είναι τραγικό η κυβέρνηση να θεωρεί ότι την βολεύει πολιτικά να αναβιώσει τη συνωμοσιολογία περί προδοσιών, αναθερμαίνοντας τον τυφλό αντιμνημονιακό διχασμό και ενισχύοντας, παράλληλα, την ιδιότυπη προσέγγιση με τους καραμανλικούς της ΝΔ.
Είναι τραγικό η κυβέρνηση να καμώνεται, πως η Δικαιοσύνη διαθέτει την «επιστημολογική» επάρκεια να κρίνει, ό,τι η ίδια είναι ανίκανη να κρίνει, ενώ διαθέτει το ΓΛΚ, την Στατιστική Υπηρεσία και τις λοιπές υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών.
Ο κ. Πρωθυπουργός, ας αντιληφθεί έστω και τώρα, πως με τα καμώματα αυτά, το μήνυμα που εκπέμπεται δεν είναι άλλο, παρά η αμφισβήτηση της ουσίας των συμφωνιών που κάναμε με τους εταίρους, ώστε να ενταχθούμε σε προγράμματα στήριξης, για να μην καταρρεύσουμε άτακτα, καταστρέφοντας ολοσχερώς χώρα και κοινωνία.
Πάλι θύματα διεθνούς συνομωσίας, πάλι ανάδελφοι και προδομένοι.
Να μην αναρωτιόμαστε πώς φαινόμενα τύπου Αρτέμη Σώρρα βρίσκουν έδαφος σε μια κοινωνία που εκπαιδεύεται συστηματικά, να ερμηνεύει με τόσο βολικό τρόπο ό,τι αρνητικό της συμβαίνει.
Η αποκατάσταση της νομιμότητας και της διαφάνειας στην λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών, αποτελεί διαχρονικό αίτημα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Η σκανδαλώδης σχέση πολιτικής αντιπαροχής μεταξύ πολιτικού συστήματος, ΜΜΕ και τραπεζών είναι μια από τις βασικές πηγές απώλειας της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικούς.
Η κυβέρνηση της αριστεράς είχε ένα προνομιακό πεδίο στη διάθεσή της και θα μπορούσε να γραφτεί στην ιστορία, ως ένα από τα μεγαλύτερά της επιτεύγματα, το ξεκαθάρισμα και η εξυγίανση του τηλεοπτικού τοπίου.
Θα μπορούσε παράλληλα, να ασχοληθεί με την ρύθμιση του «αντισυστημικού» ενημερωτικού χώρου, με το ξεκαθάρισμα από τις διάφορες γκρίζες σχολές δημοσιογραφίας που άνθισαν στην περίοδο του άκρατου λαϊκισμού, ως «φιλολαϊκές» και καταγγελτικές – αποκαλυπτικές, ευρισκόμενες στο περιθώριο των επίσημων μέσων, που ανεξέλεγκτα παραπληροφορούν, συκοφαντούν, εκβιάζουν.
Αντί να επιδιώξει τον πλουραλισμό της ενημέρωσης και την εξυγίανση του τοπίου μέσω της κατοχυρωμένης στο Σύνταγμα ανεξάρτητης Αρχής του ΕΣΡ.
Η κυβέρνηση υπέπεσε στον πειρασμό της καταγγελίας περί κακής διαπλοκής των άλλων και τη δημιουργία ενός νέου μιντιακού ολιγοπωλίου, που θα στηρίζει τις όποιες κυβερνητικές επιλογές.
Επιλέξατε τις αλχημείες.
Επιλέξατε να μην περιμένετε την τελική κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας, σχετικά με τον αποκλεισμό του ΕΣΡ από την όλη διαδικασία.
Μιας Ανεξάρτητης Αρχής - που υπενθυμίζω - ότι για την θεσμοθέτησή της στις αρχές της δεκαετίας του ’90, καθοριστικός ήταν ο ρόλος του τότε Συνασπισμού, στον οποίο από κοινού συμμετείχαμε με πολλούς από εσάς.
Την οποία υποστηρίζαμε ως θεσμική δικλείδα διασφάλισης της ανεξαρτησίας της ενημέρωσης από την όποια εξουσία.
Η προσπάθεια ελέγχου της πληροφόρησης, μας απομακρύνει από το ευρωπαϊκό πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ, κινδυνεύοντας να καταγραφούμε μαζί με την Ουγγαρία του Όρμπαν σε μια κατηγορία ειδικών χωρών.
Επιπλέον, είναι ιδιαιτέρως αντιφατικό ότι εσείς που δώσατε τόσους αγώνες για τους απολυμένους της ΕΡΤ, δεν ενδιαφέρεστε διόλου για τη μοίρα αρκετών εκατοντάδων εργαζομένων στα υφιστάμενα κανάλια, τα οποία από μεθαύριο θα βρεθούν εκτός λειτουργίας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Συζητούμε σήμερα ένα νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας.
Άκουσα εχθές τον κ. Φίλη να αναφέρεται σε διαφορετικές αναγνώσεις – ιδεολογικές φορτίσεις του όρου «αριστεία».
Τι διαφορετικό εννοούσε ο εκ των ιστορικών μορφών της Αριστεράς, Γρηγόρης Φαράκος, όταν λίγο μετά τη χούντα προέτρεπε τους νέους της ΚΝΕ να είναι «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα».
Η προτροπή στη μετριοκρατία προάγει τα συμφέροντα των αδυνάτων;
Η προς τα κάτω ισοπέδωση ανοίγει άραγε προοπτικές για μια ταξική αναβάθμιση των λαϊκών στρωμάτων;
Αλλά και αναφορικά με την συζήτηση για τον τρόπο εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια, η πληθώρα εναλλακτικών προτάσεων και η πιθανολογούμενη κατάργηση των πανελληνίων εξετάσεων δεν είναι ούτε πρωτότυπη, ούτε καινούρια.
Το θέμα έχει απασχολήσει τον δημόσιο διάλογο πολλές φορές, χωρίς να προσφέρει τελικά ένα σταθερό, μη προσανατολισμένο στην παπαγαλία και μη εξοντωτικό για το μαθητή σύστημα.
Κυρίως δεν έχει προσφέρει ένα σύστημα που να αναβαθμίζει την δευτεροβάθμια παιδεία, αλλά και το ίδιο το ελληνικό πανεπιστήμιο.
Φέτος, είδαμε να περνά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μεγάλος αριθμός μαθητών, με βαθμούς πολύ κάτω από τη βάση.
Είναι ανάγκη να συζητήσουμε για την αναβάθμιση της Β’θμιας εκπαίδευσης.
Την αποσύνδεση του λυκείου από τις πανελλήνιες εξετάσεις και την απομάκρυνσή του από την παπαγαλία, που εξοντώνει τον μαθητή, χωρίς να του δίνει γνώσεις και κρίση.
Χρειαζόμαστε εκσυγχρονισμό της διδακτέας ύλης, αλλά και την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού προσωπικού, που δεν μπορεί παρά να περνά από τη δημιουργία κινήτρων για διαρκή επιμόρφωση και βεβαίως την αξιολόγηση.
Σχετικά με τις σκέψεις περί κατάργησης των εισαγωγικών εξετάσεων θα πρέπει να διευκρινίσετε κ. Υπουργέ πως αυτές αφορούν τις χαμηλής ζήτησης σχολές, που κινούνται μακράν των γνώσεων και των δεξιοτήτων που απαιτούνται από την σύγχρονη αγορά εργασίας.
Δηλώσατε επίσης κ. Φίλη, πως δεν πρέπει να υπάρχουν λευκές σελίδες στα σχολικά βιβλία ιστορίας σε σχέση με τον Εμφύλιο.
Και εμείς στο Ποτάμι πιστεύουμε πως έχει περάσει ικανός χρόνος από τα γεγονότα, ώστε αυτά να μπορούν να ειδωθούν και να ειπωθούν, χωρίς τον κίνδυνο αναμόχλευσης ολέθριων παθών του παρελθόντος.
Εξάλλου αποτελεί στοιχείο ωριμότητας για μια κοινωνία το να μπορεί να αναστοχάζεται τις επώδυνες στιγμές του παρελθόντος της.
Η χρησιμοθηρική προσέγγιση της Ιστορίας, που κατά κόρον επιχειρήθηκε στο παρελθόν. ήταν πάντα κάτι που η αριστερά καυτηρίαζε.
Οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί πολίτες πρέπει να διδάσκονται τις μαύρες σελίδες της νεώτερης ιστορίας μας, δηλαδή τον εμφύλιο, όπως και την επτάχρονη δικτατορία.
Ναι λοιπόν στην διδασκαλία του εμφυλίου, μακριά όμως από ιδεοληπτικές και μονόπλευρες προσεγγίσεις.
Έρχομαι τώρα στο συζητούμενο σχέδιο νόμου, που είναι εξαιρετικά σημαντικό και χρήζει ιδιαίτερης προσοχής για δύο λόγους.
Ο πρώτος αφορά την δομή των σύγχρονων κοινωνιών, οι οποίες χαρακτηρίζονται σήμερα από πολιτισμική και εθνική ανομοιογένεια.
Με αυτό ως δεδομένο, είναι σαφές πως απαιτούνται σήμερα νέες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις που θα καλύψουν τις δυσκολίες και τις ιδιαίτερες ανάγκες τόσο των παλιννοστούντων, όσο και των αλλοδαπών μαθητών στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Γιατί αυτές οι προσεγγίσεις αποτελούν βασική προϋπόθεση για την κάλυψη τόσο των γνωστικών, όσο και των ψυχολογικών αναγκών τους, χωρίς να παραγνωρίζεται βέβαια και η ομαλή προσαρμογή τους σε μια ολοένα μεταβαλλόμενη ανοιχτή κοινωνία.
Σε αυτό το πλαίσιο, τα διαπολιτισμικά σχολεία οφείλουν να παίξουν έναν καθοριστικό ρόλο.
Επιβάλλεται η αύξηση του αριθμού τους, προκειμένου οι καλές πρακτικές που εφαρμόζονται σε αυτά να διαχυθούν γρηγορότερα στο σύνολο του εκπαιδευτικού φάσματος.
Ο δεύτερος λόγος αφορά μια ακόμη διάσταση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται από τα 8 χρόνια της κρίσης.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην περίοδο της κρίσης περίπου 500.000 Έλληνες έχουν σπρωχθεί προς τη μετανάστευση, αναζητώντας τις ευκαιρίες που δεν τους προσφέρονται πλέον εδώ.
Αυτοί οι καινούριοι μετανάστες, που έρχονται να προστεθούν στους Έλληνες της διασποράς δικαιούνται να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ελληνική παιδεία στις χώρες υποδοχής.
Για τις δε αποσπάσεις εκπαιδευτικών στο εξωτερικό μην υιοθετήσετε την λογική των «δικών μας παιδιών».
Μην υιοθετήσετε τις λογικές που στο παρελθόν, σε σημαντικό βαθμό ακολουθούνταν.
Τα κριτήρια πρέπει να είναι ορθολογικά και δίκαια.
Δεν είναι ήσσονος σημασίας η διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών που θέλουν να παραμείνουν στο εξωτερικό και κάνουν καλά τη δουλειά τους, χωρίς επιμίσθιο μετά το πέρας της τριετίας.
Θέλω όμως να σταθώ και στο άρθρο 28, που επισκίασε τον κύριο κορμό του νομοσχεδίου και απασχόλησε σε μεγάλο βαθμό τα ΜΜΕ.
Σε αυτήν την ιδιότυπη και διχαστική διελκυστίνδα μεταξύ Κυβέρνησης – ΟΙΕΛΕ αφενός και Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – Ιδιοκτητών Ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων αφετέρου, Το Ποτάμι απαντά θεσμικά, καταθέτοντας σχετική τροπολογία, με την οποία επιχειρείται η εύρεση της χρυσής τομής, αλλά και η ουσιαστική επίλυση του προβλήματος.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια έχουν την ιδιαιτερότητα να είναι ταυτόχρονα και σχολεία, αλλά και επιχειρήσεις.
Ως εκ τούτου δεν πρέπει να περιορίζονται οι βαθμοί ελευθερίας που επιτρέπουν τον υγιή ανταγωνισμό, με απώτερο πάντα σκοπό την παροχή υπηρεσιών εκπαίδευσης υψηλής ποιότητας.
Έτσι προτείνουμε τη σύσταση μίας 5μελούς επιτροπής εκπροσώπησης των εμπλεκόμενων φορέων, η οποία θα αξιολογεί, θα αποφαίνεται και θα εισηγείται για το αν είναι καταχρηστική η απόλυση ιδιωτικών εκπαιδευτικών.
Στην επιτροπή θα εκπροσωπούνται και οι τρεις εμπλεκόμενες πλευρές δηλαδή η Πολιτεία, οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, αλλά και οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί.
Ευχαριστώ.
