του Κώστα Κανελλάκη Η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού ενσωματώθηκε γρήγορα σ ένα σύστημα διακυβέρνησης, που δεν ήθελε να αλλάξει τη δομή και τη λειτουργία του κράτους που ευνοούσε τους λίγους εις βάρος των πολλών.
Γράφει ο Κώστας Κανελλάκης
Μεγαλώσαμε σε μια χώρα που η χαρά και η ελπίδα ήταν διάχυτες σε όλη την ελληνική κοινωνία.
Η πτώση της χούντας και η είσοδος μας στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, μας έδινε την προσδοκία για ένα καλύτερο αύριο, για μια δίκαιη κοινωνία με αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία, πρόοδο. Υπήρχαν αρκετά χρόνια στην μεταπολίτευση που η Ελλάδα έκανε προόδους, μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη συνέχεια στο ευρώ, πέτυχε την εθνική συμφιλίωση βοηθώντας να αναδειχθούν αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες, και όλα έδειχναν ότι θα γινόμαστε μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα.
Ζούσαμε τότε σε μια εποχή ευμάρειας και ατενίζαμε το μέλλον με αισιοδοξία. Πιστεύαμε ότι η Ελλάδα θα ξέφευγε από τον παραδοσιακό της συντηρητισμό, το ραγιαδισμό και θα γινόταν ένα σύγχρονο Κράτος, που θα σεβόταν τους πολίτες του, θα τους βοηθούσε στις επιχειρηματικές ή άλλες δραστηριότητες και θα γινόταν ο Μέγας Θεματοφύλακας των θεσμών.
Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα, που η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας στήριξε με την ψήφο του, με δύναμη και πάθος, δεν ανταποκρίθηκε. Υπήρχαν, βέβαια, αρκετές εξαιρέσεις που κατάφεραν με την επιμονή τους να προχωρήσουν τα πράγματα αλλά δυστυχώς όχι τόσο όσο θα έπρεπε, όχι τόσο όσο θα ήθελαν.
Η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού ενσωματώθηκε γρήγορα σ ένα σύστημα διακυβέρνησης, που δεν ήθελε να αλλάξει τη δομή και τη λειτουργία του κράτους που ευνοούσε τους λίγους εις βάρος των πολλών.
Παράλληλα, μοίρασε και χρήματα, από δανεισμό και κοινοτικά κονδύλια, χωρίς να δημιουργήσει, πραγματική ανάπτυξη και θέσεις δουλειάς, χρεώνοντας εμάς και τα παιδιά μας, ενώ εξασφάλισε για τον εαυτό του ατιμωρησία και άφθονη κρατική επιχορήγηση. Η ένταξη μας στο ευρώ ήταν μια πρόκληση, και μια μεγάλη ευκαιρία που απαιτούσε όμως τεράστιες αλλαγές στη δομή και λειτουργία του κράτους, αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αλλαγές που ποτέ δεν έγιναν.
Άνθρωποι που ποτέ δεν εργάστηκαν στη ζωή τους παραγωγικά ,που ποτέ δεν δημιούργησαν κάτι μόνοι τους, εξελίχθηκαν μέσα από τον κομματικό σωλήνα, καταλαμβάνοντας κυβερνητικές θέσεις και αξιώματα.
Τα κόμματα από τη δεξιά έως την αριστερά απολάμβαναν τη δική τους μερίδα διανομής της εξουσίας, ανεξάρτητα αν κυβερνούσαν ή όχι. Παράλληλα με την ακραία αντιπαράθεση τους και την πόλωση, εκτόνωναν την λαϊκή οργή, υφάρπαζαν την ψήφο μας και εναλλάσσονταν στην εξουσία. Η κρίση ήταν βαθιά.
Σε όλη τη μεταπολίτευση οι δομές του κράτους δεν άλλαξαν καθώς οποιαδήποτε αλλαγή προς την πρόοδο συναντούσε την “αντίδραση” όλων των κομμάτων αντιπολίτευσης και την αντίδραση ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, κινήματος.
Ακόμη και σήμερα, στα έξι χρόνια κρίσης, το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να συνταχθεί με την κοινωνία που θέλει μεταρρυθμίσεις και τις δύσκολες αποφάσεις τις ρίχνει στους “κακούς” της τρόικας.
Πρέπει να το καταλάβουμε. Τα πολιτικά κόμματα και οι νοοτροπίες που κουβαλάνε έχουν χρεοκοπήσει. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να συνεννοηθούν σε κανένα απολύτως ζήτημα, πρέπει να σταματήσουμε να τους δίνουμε δύναμη με την ψήφο μας. Ο τόπος χρειάζεται εθνική συνεννόηση, συνεργασία, σύμπνοια, μεταρρυθμίσεις, λύσεις, δουλειά.
Σαράντα χρόνια μετά από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας παρακολουθεί με φόβο και αβεβαιότητα το μέλλον.
Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να δώσει δύναμη σε καταξιωμένους ανθρώπους της παραγωγής, της κοινωνικής προσφοράς, της ανάπτυξης, που αγωνίζονται με μόνο γνώμονα την αγάπη τους για τον τόπο τους , ανθρώπους που δεν πολώνουν αλλά συνθέτουν απόψεις, που αντιμετωπίζουν και ξεπερνούν προβλήματα, που αξιολογούν τους άλλους, με το έργο τους, που σέβονται τον κόπο του συνανθρώπου τους, που δημιουργούν οι ίδιοι με την εργασία τους, που αγαπούν τον τόπο τους και το δείχνουν με τις πράξεις τους.
Αυτοί είναι όσοι έχουν δουλέψει στη ζωή τους και δεν ξεπούλησαν την ψυχή τους στα χρόνια της εικονικής ευδαιμονίας, στην αναξιοκρατία του πολιτικού - οικονομικού κατεστημένου.
Aυτοί είναι εκείνοι που κάνουν, όλους, όσοι με τον ακραίο λόγο τους σήμερα εμφανίζονται ως σωτήρες, να φαίνονται γραφικοί.
Γέννημα της ανάγκης των καιρών είναι το Ποτάμι.
Είναι η ήρεμη δύναμη που σεβάστηκε από την πρώτη στιγμή τους Έλληνες. Είναι το κίνημα, που μπορεί να ενώσει κάθε προοδευτική φωνή με μόνο γνώμονα την ανάπτυξη την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη. Είναι ένας πολιτικός φορέας που εκπροσωπεί το κέντρο, που συμπεριλαμβάνει, απόψεις κεντροδεξιών, κεντροαριστερών, φιλελευθέρων, σοσιαλδημοκρατών σε μια δημιουργική σύνθεση και ισορροπία.
Αποτελείται από καταξιωμένους ανθρώπους στο χώρο δουλειάς τους, εκφράζει την πλειοψηφία της κοινωνίας μας, καθώς προέρχεται απ’ αυτήν, έρχεται να ενώσει και όχι να χωρίσει, θέτει βασικές αρχές που σέβονται την αξιοπρέπεια του έλληνα.
- Είναι έτοιμο να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος απαιτεί, αυτές που η ελληνική κοινωνία χρειάζεται και περιμένει.. - Είναι ο εγγυητής των αλλαγών.
- Είναι η καλύτερη ελπίδα απέναντι στο Λαϊκισμό.
- Σα νέο κίνημα δεν χρωστάει τίποτε σε κανένα.
- Λέει την αλήθεια. Δεν υπόσχεται, αν ξέρει ότι δεν μπορεί.
- Είναι το μόνο κόμμα που δεν θα επιτρέψει να γυρίσουμε στο 2009, γιατί το 2009 μας έστειλε στο γκρεμό.
- Είναι το μόνο κόμμα που αντιτάσσει ένα δικό του σχέδιο απέναντι στην τρόικα.
-Με τη δική σου στήριξη, θέλει και μπορεί να γίνει ο εγγυητής της επόμενης μέρας
- Θέλει να τα αλλάξει όλα χωρίς να γκρεμίσει την χώρα
*Ο Κώστας Κανελλάκης είναι υποψήφιος με το Ποτάμι στη Β' Αθηνών
16 Ιανουαρίου 2015
