Ομιλία Σπ. Δανέλλη στη συζήτηση της επερώτησης που κατέθεσαν από κοινού η Δημοκρατική Συμπαράταξη & Το Ποτάμι
«Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (Κ.Α.Π.) επαν-εθνικοποιείται», τόνισε ο βουλευτής Ηρακλείου, Σπύρος Δανέλλης, στη συζήτηση της επερώτησης που κατέθεσαν από κοινού η Δημοκρατική Συμπαράταξη & Το Ποτάμι με θέμα τις αντι-αγροτικές πολιτικές της κυβέρνησης, συμπληρώνοντας πως αυτό σηματοδοτεί μία αρνητική εξέλιξη για εμάς, δεδομένου ότι μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις άμεσες ενισχύσεις που λαμβάνουν οι Έλληνες αγρότες.
«Υπενθυμίζω πως η χώρα μας, σταθερά χώρα λήπτρια κονδυλίων – σε αντίθεση με τις χώρες του Βορρά, οι οποίες εισπράττουν πολύ λιγότερους πόρους από όσους εισφέρουν – είχε ταχθεί από την 10ετία του ’90, σταθερά αντίθετη στην επανεθνικοποίηση της Κ.Α.Π.. Πράγμα λογικό, αφού ποτέ δεν είχε την δυνατότητα να καλύψει τα 2,2 δις ευρώ των άμεσων ετήσιων ενισχύσεων που κατευθύνονται στους έλληνες αγρότες, από τον εθνικό προϋπολογισμό».
Σύμφωνα με τον βουλευτή, φαίνεται πως ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Αξιωματική Αντιπολίτευση φαίνονται να έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει η υποστήριξή τους στο νέο αυτό μοντέλο Κοινής Αγροτικής Πολιτικής που θα παράσχει μεγαλύτερο βαθμό επικουρικότητας στα κράτη μέλη.
Και αυτό είναι αν μη τι άλλο περίεργο, συμπλήρωσε ο Σπύρος Δανέλλης, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να συντάσσεται με το αίτημα των Βορείων εταίρων μας για επανεθνικοποίηση της ΚΑΠ και να έρχεται σε αντίθεση με τις χώρες που παραδοσιακά συμπράττει, όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Γαλλία κι η Ιταλία, τα συμφέροντα των οποίων είναι ομοειδή με τα δικά μας, σε σχέση τουλάχιστον με τις ευρωπαϊκές αγροτικές πολιτικές».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Θα ξεκινήσω με τη μεγάλη εικόνα.
Και η μεγάλη εικόνα είναι η Κοινή Αγροτική πολιτική (Κ.Α.Π) και το πως θα αλλάξει μετά το 2020.
Και βέβαια, οι αλλαγές επιβάλλονται από τα οικονομικά δεδομένα στην Ευρώπη που είναι σήμερα διαφορετικά και θα επηρεάσουν κυρίως τον πρώτο πυλώνα της Κ.Α.Π. αυτόν των άμεσων ενισχύσεων.
Τόσο η πίεση του Brexit που μειώνει τον συνολικό κοινοτικό προϋπολογισμό, όσο και η χρηματοδότηση της νέας πολιτικής για την ασφάλεια στην Ευρώπη, καθώς και η ενίσχυση του ταμείου για το μεταναστευτικό, φαίνεται να οδηγούν στη μείωση του ποσοστού χρηματοδότησης της Κ.Α.Π. από τον κοινοτικό προϋπολογισμό μέσω της επανεθνικοποίησης ή επικουρικότητας της Κ.Α.Π..
Το δελτίο τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις 29/11/2017, επιβεβαιώνει αυτή την κατεύθυνση.
Οι δηλώσεις του αρμόδιου αντιπροέδρου για την απασχόληση, την ανάπτυξη τις επενδύσεις και την ανταγωνιστικότητα Γύρκι Κατάινεν, αλλά και του αρμόδιου Επιτρόπου για την γεωργία και την αγροτική ανάπτυξη Φιλ Χόγκαν, μιλούν ξεκάθαρα για ένα νέο μοντέλο Κοινής Γεωργικής Πολιτικής που θα παράσχει μεγαλύτερο βαθμό επικουρικότητας στα κράτη μέλη.
Με απλά λόγια, ναι μεν θα υπάρχουν ορισμένοι κοινοί κανόνες ως πλαίσιο που θα διασφαλίζουν τον ανταγωνισμό, αλλά το κάθε κ-μ θα υποβάλλει ένα εθνικό σχέδιο (φάκελο) κατά το πρότυπο λειτουργίας του 2ου πυλώνα, για το πώς θα αξιοποιήσει τους πόρους που του αναλογούν και θα λογοδοτεί στη συνέχεια αν δεν έχει επιτύχει τους στόχους που έχει θέσει.
Πρόκειται για μία αρνητική εξέλιξη για μας, που όμως φαίνεται να μην την κατανοούμε.
Υπενθυμίζω πως η χώρα μας, σταθερά χώρα λήπτρια κονδυλίων – σε αντίθεση με τις χώρες του Βορρά, οι οποίες εισπράττουν πολύ λιγότερους πόρους από όσους εισφέρουν – έχει ταχθεί από την 10ετία του ’90, σταθερά αντίθετη στην επανεθνικοποίηση της Κ.Α.Π..
Και είναι λογικό, αφού δεν είχε ποτέ την δυνατότητα να καλύψει από τον εθνικό προϋπολογισμό τα 2,2 δις ευρώ των άμεσων ενισχύσεων που κατευθύνονται στους έλληνες αγρότες.
Αντίθετα, οι χώρες του βορρά, κάθε φορά που συζητιέται σε επίπεδο Ε.Ε. ο προϋπολογισμός του αγροτικού τομέα, βάζουν θέμα επανεθνικοποίησης της ΚΑΠ, δηλαδή η κάθε χώρα να χρηματοδοτεί τον αγροτικό της τομέα από εθνικούς πόρους.
Μέχρι σήμερα σε αυτή τη συζήτηση, το κοινοτικό κεκτημένο για στήριξη του ευρωπαϊκού αγροτικού τομέα με κοινούς όρους και κανόνες υπερίσχυε, όμως τα πράγματα δυστυχώς αλλάζουν.
Το πρώτο βήμα για την επανεθνικοποίηση της Κ.Α.Π., δηλαδή για τη χρηματοδότηση του αγροτικού τομέα από εθνικούς πόρους, ήδη έχει γίνει.
Το περίεργο είναι πως και η Ελλάδα συντάσσεται με το αίτημα των Βορείων εταίρων μας για επανεθνικοποίηση της ΚΑΠ.
Ο κ. Υπουργός όχι μόνο συμφώνησε με τον εθνικό σχεδιασμό αντί να τον απορρίψει, αλλά επιπλέον ζήτησε να μην λογοδοτούν τα κ-μ, για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιούν τους πόρους της ΚΑΠ.
Η λογική «δικά μας είναι, ότι θέλουμε τα κάνουμε» είναι κοντόφθαλμη.
Και ίσως κουτοπόνηρη.
Έχουμε ξεχάσει τι έγινε τις προηγούμενες δεκαετίες όπου πρυτάνευσαν η κατασπατάληση των επιδοτήσεων, ο πελατειασμός και εν τέλει ο εκμαυλισμός μερίδας του αγροτικού κόσμου, με αποτέλεσμα την απαξίωση της εθνικής παραγωγής.
Αλλά και από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είδαμε να γίνεται αντιληπτή η μεγάλη εικόνα, όπως και τα παιχνίδια συσχετισμών που παίζονται.
Παιχνίδια στα οποία εμείς με την γνωστή μας ελαφρύτητα, μονίμως παίρνουμε τη λάθος πλευρά.
Στο πλαίσιο ενός κακώς εννοούμενου «κομματικού πατριωτισμού» με το αδελφό της Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η ΝΔ επαίρεται πως συνδιαμόρφωσε τη νέα αρχιτεκτονική της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Στην κατεύθυνση των βορείων χωρών όμως…
Δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο πως οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου κράτησαν αποστάσεις από την πρόταση της Επιτροπής και το νέο μοντέλο.
Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, ακόμη και οι χώρες του Visengrant βρέθηκαν σε άλλο από εμάς στρατόπεδο, δηλώνοντας ότι δεν συζητούν την συγχρηματοδότηση του πρώτου πυλώνα, αλλά αντίθετα ότι επιθυμούν να διατηρηθεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο..!
Όπως δεν είναι επίσης τυχαίο πως και η νέα ΠΑΣΕΓΕΣ επεσήμανε – μάλλον κομψά - με ανακοίνωσή της πως ο στρατηγικός σχεδιασμός της χώρας μας σε ό,τι αφορά την ευρωπαϊκή αγροτική πολιτική δεν είναι κι ο καλύτερος…
Οι άμεσες ενισχύσεις της ΚΑΠ, αποτελούν χρηματοδότηση ζωτικής σημασίας για την ευρωπαϊκή γεωργία και ιδιαιτέρως για τον ελληνικό αγροτικό τομέα.
Η διάρθρωση του σε μικρομεσαίες οικογενειακού τύπου αγροτικές εκμεταλλεύσεις δεν του επιτρέπουν να επιβιώσει σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και μεγάλων εθνικών κλιμάκων.
Αυτό είναι βέβαιο.
Το να δεσμευόμαστε με πολιτικές υπέρ της επανεθνικοποίησης και μάλιστα να δεσμευόμαστε για αυτές, ακόμη και για τις - μετά το 2020 - προγραμματικές περιόδους που θα αλλάξουν τελείως το τοπίο των άμεσων ενισχύσεων, είναι τουλάχιστον αφελές.
Λίγα λόγια για το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης.
Το τρέχον Π.Α.Α., πέρα από τα μέτρα που συνεχίζονται, όπως είναι οι Νέοι Αγρότες (για την ηλικιακή ανανέωση του αγροτικού πληθυσμού), τα Σχέδια Βελτίωσης (για τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας), η ενίσχυση της βιολογικής παραγωγής και οι κάθε είδους επενδύσεις, είχε δυο πολύ σημαντικά νέα μέτρα: την οικονομική ενίσχυση των Ομάδων και Οργανώσεων Παραγωγών και τους Γεωργικούς Συμβούλους.
Θα επικεντρωθώ – λόγω χρόνου - στους τελευταίους.
Το μέτρο του Συστήματος Παροχής Γεωργικών Συμβουλών (κανονιστική υποχρέωση, χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ – δέσμευση 120 εκατ. ευρώ), το οποίο θα πρέπει να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα συμβουλών για τις κανονιστικές υποχρεώσεις των παραγωγών καθώς και τις οικονομοτεχνικές συμβουλές για την οικονομική μεγέθυνση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων, είναι αναμφισβήτητα σημαντικό.
Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβανόμαστε όλοι την σπουδαιότητά του όμως.
Γιατί, το σύστημα Γ.Σ. θα έβαζε σε μια τάξη το υφιστάμενο άναρχο καθεστώς των συμβουλών που ακριβοπληρώνονται από τους αγρότες, θα κάλυπτε τα κενά τα οποία υπάρχουν και που εντοπίζονται κυρίως στην περιφερειακή εξειδίκευση της αγροτικής πολιτικής του Υπουργείου, στην διασύνδεση της έρευνας με την πραγματική παραγωγή και την διάχυση των αποτελεσμάτων της.
Θα συνέβαλε τέλος στην αναβάθμιση της βιωσιμότητας των αγροτικών εκμεταλλεύσεων και θα δημιουργούσε νέες θέσεις εργασίας επιστημονικού προσωπικού στην ύπαιθρο.
Για να «τρέξει» το Μέτρο, πρέπει να δημιουργηθεί όμως εθνικό θεσμικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηριχθεί.
Που βρισκόμαστε σήμερα;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Μέρες Ιανουαρίου και ως συνήθως το καθιερωμένο ραντεβού των αγροτών στα μπλόκα πραγματοποιείται με συνέπεια.
Όμως, η επαναστατική γυμναστική της κατάληψης των εθνικών οδών δεν είναι η απάντηση στα υπαρκτά προβλήματα των αγροτών.
Εξάλλου και οι πιο σκληρές κινητοποιήσεις κατάληγαν σχεδόν πάντα σε απόλυτη ήττα του ίδιου του αγροτοσυνεταιριστικού κινήματος.
Για να μπορέσουν οι αγρότες να έχουν φοροδοτική και εισφοροδοτική ικανότητα η κυβέρνηση πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για παραγωγή εισοδήματος.
Αυτό που σήμερα ζητείται είναι η αξιοποίηση των θεσμικών και οικονομικών ευκαιριών που η ΚΑΠ, αλλά και οι ευκαιρίες που το ελληνικό – μεσογειακό αγροδιατροφικό πρότυπο προσφέρουν στον Έλληνα παραγωγό.
Με την συμμετοχή του βέβαια σε μεγάλα συλλογικά σχήματα - κυρίως ομάδες παραγωγών – που αποτελούν και το κλειδί της βιωσιμότητάς του, δεδομένου ότι έξω από αυτά, δεν μπορεί να καρπωθεί την προστιθέμενη αξία του προϊόντος που παράγει.
Αλλιώς, μοιραία θα βλέπουμε τα χρόνια να περνούν, τις ευκαιρίες να χάνονται και τα προβλήματα να πολλαπλασιάζονται.
Ευχαριστώ.
