του Λάζαρου Γυμνόπουλου Η χώρα δεν θέλει πολύ για να "ξεφύγει" μετά τις εκλογές. Το Ποτάμι δεν συνεργάζεται με αυτούς που έφεραν την κρίση, αναλαμβάνει υπεύθυνη και ξεκάθαρη στάση.
Γράφει ο Λάζαρος Γυμνόπουλος
Γεννήθηκα το 1975, στην αρχή του μεγάλου πολιτικοοικονομικού κύκλου για τη χώρα μας, που έχουμε ονομάσει μεταπολίτευση. Μέσα σ’ αυτό τον κύκλο ανδρώθηκα, και καρπώθηκα – όπως πιστεύω και πολλοί άλλοι – μια σειρά από σημαντικά οφέλη και προνόμια. Οφέλη και προνόμια για τα οποία παλιότερες γενιές είχαν μοχθήσει και αγωνιστεί.
Η μεταπολεμική-μετεμφυλιακή γενιά – οι γιαγιάδες κι οι παππούδες μας – είχε καταφέρει να ξαναχτίσει από το μηδέν μια ισοπεδωμένη χώρα. Η γενιά του Πολυτεχνείου – οι γονείς μας – είχε καταφέρει να γκρεμίσει αρχικά το σκοτάδι και, μέχρι καλά-καλά να τελειώσω το δημοτικό, είχε στήσει μια αληθινή δημοκρατία για όλους.
Η δημοκρατία αυτή έφερε – αρχικά τουλάχιστον – νέους θεσμούς κοινωνικής προστασίας και κοινωνικές παροχές, ένα διαρκώς αυξανόμενο βιοτικό επίπεδο, ευημερία για τους περισσότερους, την αποδοχή της χώρας στην ομάδα των πιο ισχυρών Ευρωπαϊκών κρατών, και μετέπειτα στην ομάδα των πιο ισχυρών Ευρωπαϊκών οικονομιών.
Ήταν αυτή όμως η πραγματικότητα; Όσο περνούσαν τα χρόνια της μεταπολίτευσης, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα, μου έμοιαζαν όλα αυτά σαν όνειρο. Το νεοελληνικό όνειρο της μεταπολίτευσης. Βαθιά μέσα μου, μια όλο και αυξανόμενη αίσθηση ανησυχίας κυριαρχούσε σταδιακά. Μια αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν είναι σωστό. Το όνειρο έμοιαζε όλο και πιο υπερβολικό, όλο και πιο ψεύτικο, όλο και πιο επικίνδυνο. Τα ερωτήματα ήταν πολλά:
- Πώς ήταν δυνατό σε μια χώρα όπου όλο και πιο συχνά επιτρεπόταν η αυθαιρεσία, να ωριμάσει και να βαθύνει η δημοκρατία;
- Πώς ήταν δυνατό μια κοινωνία στην οποία σταδιακά αλλά συστηματικά επιβραβευόταν όλο και περισσότερο η μετριότητα, να έχει μέλλον;
- Πώς ήταν δυνατό σε μια χώρα όπου όλες οι παραγωγικές δυνάμεις και δομές έφθιναν σταθερά, να αυξάνει διαρκώς το βιοτικό επίπεδο με εντυπωσιακή συνέπεια;
- Πώς ήταν δυνατό σε ένα κράτος όπου ο κομματισμός διείσδυε σταθερά παντού, να παραμείνουν λειτουργικοί οι θεσμοί του;
- Πώς ήταν δυνατό σε μια χώρα όπου όλοι οι θεσμοί αξιολόγησης ακυρώνονταν στην πράξη ή απλά δεν λαμβάνονταν υπόψη, να βελτιώνεται το οτιδήποτε;
- Πώς ήταν δυνατό μια οικονομία να παραμείνει ανταγωνιστική (μέσα σε ένα ταχύτατα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον), χωρίς επί δεκαετίες να επιδιώκεται η παραμικρή μεταρρύθμιση;
- Πώς ήταν, εν τέλει, δυνατό σε μια μονίμως και αναιτίως πολωμένη πολιτική σκηνή, να βρίσκονται οι βέλτιστες λύσεις
για τους πολίτες;
Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα ήρθαν με πάταγο το 2009. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν δυνατό. Απλά ζήσαμε ένα όνειρό το οποίο όμως το κλέψαμε από τα παιδιά μας…
Θλιβερό, απογοητευτικό, εξοργιστικό. Αλλά δυστυχώς πραγματικό.
Και τώρα λοιπόν, τι; Παραίτηση; Όχι. Δεν διορθώνονται τόσο απλά τα λάθη… Είμαι αρκετά μεγάλος για να ξέρω ότι μπορεί να προδοθείς από τον εαυτό σου, μπορεί να πέσεις με πάταγο, επιβάλλεται όμως να σηκωθείς με θάρρος και κουράγιο, να κοιτάξεις τα λάθη σου με ειλικρίνεια και να μοχθήσεις για να αλλάξεις.
Τώρα λοιπόν Ποτάμι!
- Για έναν νέο πατριωτισμό βασισμένο στις θεμελιακές αξίες του έθνους μας: την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.
- Για συνεργασία και σύμπραξη δυνάμεων με στόχο το κοινό καλό, για την «συνομωσία του καλού» όπως μας αρέσει να την λέμε.
- Για μια πραγματική δημοκρατία για όλους, στην οποία υπάρχουν δικαιώματα αλλά υπάρχουν και υποχρεώσεις.
- Για αξιοκρατία, αξιολόγηση και κοινωνική λογοδοσία ΠΑΝΤΟΥ.
- Για να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις της οικονομίας της αγοράς χωρίς όμως να υποτάξουμε την κοινωνία στην αγορά.
- Για μια κοινωνία ανοικτή, χωρίς πελατειακό κράτος, με ίσες ευκαιρίες για όλους, με ισχυρό κράτος δικαίου και εξωστρεφή οικονομία.
- Για μια Ελλάδα όπως την θέλουμε, μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Μια χώρα που θα νιώσουμε περήφανοι να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.
Ποτάμι, για να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα!
* Ο Λάζαρος Γυμνόπουλος είναι υποψήφιος στην Φλώρινα
14 Ιανουαρίου 2015
