Μετά από ένα ιδιαίτερα οδυνηρό καλοκαίρι για τη χώρα μας, επιστροφή στα έδρανα: του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εννοώ. Στάθηκα όμως σχετικά τυχερός. Η πρώτη συνεδρίαση που συμμετείχα ήταν στην Επιτροπή Περιβάλλοντος, κι ένα από τα θέματά της συνέπιπτε με τα μακροχρόνια ενδιαφέροντα μου. Τη μείωση της καταστροφικής παρουσίας ορισμένων πλαστικών προϊόντων στο περιβάλλον, ιδιαίτερα στο θαλάσσιο. Έτσι η προσαρμογή μου από τον καλοκαιρινό ελληνικό ήλιο στον βροχερό ουρανό των Βρυξελλών είχε και τα ευοίωνα σημάδια της.
Είναι λοιπόν γεγονός. H Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει να απαγορευτούν ορισμένα πλαστικά προϊόντα μιας χρήσης που ρυπαίνουν τις ευρωπαϊκές θάλασσες. Καλαμάκια, μπατονέτες, πλαστικά μαχαιροπήρουνα και πιάτα. Ας σημειωθεί ότι γι’ αυτά τα είδη υπάρχουν εναλλακτικά προϊόντα άμεσα διαθέσιμα και οικονομικά προσιτά. Παράλληλα, για κάποια άλλα προϊόντα, όπως τα πλαστικά κουτιά για τη μεταφορά τροφίμων αλλά και τα ποτήρια, προτείνεται να καθοριστούν εθνικοί στόχοι μείωσης της χρήσης τους. Όλα μαζί αποτελούν -ούτε λίγο, ούτε πολύ!- το 70% των θαλάσσιων απορριμμάτων. Η επιτυχία που είχε, ακόμα και στην χώρα μας, η προσπάθεια περιορισμού της πλαστικής σακούλας μας δίνει αισιοδοξία για τους νέους αυτούς στόχους.
Ενώ όμως οι κατευθύνσεις που χαράζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και επεξεργάζεται ήδη η Επιτροπή Περιβάλλοντος είναι αναμφίβολα θετικές, στη δική μου παρέμβαση τόνισα ότι δεν αρκούν, και χρειάζεται μεγαλύτερη τόλμη. Ο λόγος είναι απλός: Έχουμε ήδη καθυστερήσει και ο πλανήτης μας, ιδιαίτερα όμως οι θάλασσες του, φέρουν ορατά τα τραύματα της περιβαλλοντικής μας ασυνειδησίας. Η πικρή αυτή αλήθεια είναι ιδιαίτερα οδυνηρή για μια χώρα που ευτύχησε να έχει ευλογημένες θάλασσες και απέραντες ακτές: την Ελλάδα. Στο βιβλίο μου «Ένας Αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής» έγραφα ήδη από παληά: «Το θαύμα του Αιγαίου και το Ιόνιο πέλαγος, οι απέραντες ελληνικές ακτές και τα συμπλέγματα των νησιών βρίσκονται σε πολλαπλή ομηρεία. Απειλούνται από τα πετρέλαια και τους ρύπους των πλοίων, τη δυναμίτιδα και τις παράνομες τράτες, τα σκουπίδια στις ακτές και στις ψυχές μας. Στο βυθό των θαλασσών διακρίνονται μπουκάλια και πλαστικά, που χρειάζονται δεκαετίες για να αποδομηθούν· ενώ μια θολή αίσθηση δεσπόζει εκεί που κάποτε έλαμπε το διάφανο νερό και τα μαγικά του χρώματα. Με ένα συμβολικό τρόπο, ο βυθός των ελληνικών θαλασσών απεικονίζει την ίδια την ελληνική πραγματικότητα».
Είθε, η πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να συναντήσει την ανταπόκριση που της αξίζει. Ιδιαίτερα για τη χώρα μας οι λέξεις περιβάλλον, οι θάλασσες και ο έμβιος κόσμος τους, ο δασικός μας πλούτος πρέπει να θεωρούνται ιερές. Όπως λέει και ο Ανδρέας Εμπειρικός «υψώνονται πίδακες στιλπνοί, ωρισμέναι λέξεις, λέξεις-χρησμοί, λέξεις ενώσεως αψιδωτής και κορυφαίας, λέξεις με σημασίαν απροσμέτρητον δια το παρόν και δια το μέλλον». Ας τον ακούσουμε.
Μπορείτε να δείτε στο βίντεο που ακολουθεί ολόκληρη την παρέμβασή του:
*Ο Γιώργος Γραμματικάκης είναι ευρωβουλευτής
