Σε τοποθέτησή της για το ν/σ «Κύρωση της από 27 Μαρτίου 2015 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου - Κατεπείγουσα ρύθμιση για τη βιωσιμότητα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης Α.Ε. και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές», η Βουλευτής του Ποταμιού Αντιγόνη Λυμπεράκη τόνισε ότι η Κυβέρνηση δίνει €30 εκατομμύρια σε μια ζημιογόνο εταιρεία την στιγμή που παίρνει διαθέσιμα από Ταμεία, Πανεπιστήμια, ΟΤΑ και που έχει κηρύξει στάση πληρωμών σε προμηθευτές, εξαγωγείς.
Σε σημερινή της τοποθέτηση για το ν/σ «Κύρωση της από 27 Μαρτίου 2015 Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «Κατεπείγουσα ρύθμιση για τη βιωσιμότητα της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης Α.Ε.» και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές», η Βουλευτής του Ποταμιού κ. Αντιγόνη Λυμπεράκη τόνισε ότι η Κυβέρνηση δίνει €30 εκατομμύρια σε μια ζημιογόνο εταιρεία την στιγμή που παίρνει διαθέσιμα από Ταμεία, Πανεπιστήμια, ΟΤΑ και που έχει κηρύξει στάση πληρωμών σε προμηθευτές, εξαγωγείς.
Το εργοστάσιο της Ζάχαρης λειτουργεί 4 μήνες το χρόνο, οι εργαζόμενοι πληρώνονται ολόκληρο το έτος, το ΔΣ παίρνει υπέρογκες αμοιβές και όλα αυτά θα πρέπει να υποστηριχθούν από τον μέσο φορολογούμενο που είναι σαφώς σε δυσμενέστερη θέση. Όταν αναγκάζονται να κλείσουν πολλές μικρές επιχειρήσεις λόγω παροδικής έλλειψης ρευστότητας, όταν οι εξαγωγείς δεν παίρνουν την επιστροφή ΦΠΑ που δικαιούνται, όταν άλλες εταιρείες δεν μπορούν να λειτουργήσουν επειδή τους λείπουν κεφάλαια κίνησης που δεν δανείζουν πια οι Τράπεζες. Επιχειρήσεις στις οποίες θα θέλουμε να βασιστούμε για την ανάκαμψη, οδηγούνται σε πρόωρο θάνατο προκειμένου να εξοικονομηθούν τα 30 εκ € για την Ζάχαρη.
Και ούτε θα έχουμε ένα ισχυρό κρατικό εργοστάσιο Ζάχαρης αφού η παραγωγικότητα είναι μικρή και τα 30 εκ. θα έλθουν ως επιστέγασμα και επιβράβευση ετών πελατειακής και πολυτελούς διαχείρισης.
Αλλά η έννοια της μελέτης του κόστους- οφέλους είναι κάτι τελείως ξένο σε αυτή την κυβέρνηση. Η μόνη μελέτη που φαίνεται να κυριαρχεί η μελέτη της σχέσης συνιστώσας/συντεχνίας.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας:
[youtube id="Sd2-lGS9bHw"]
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ομιλία.
Αντιγόνη Λυμπεράκη
12/05/2015
Ομιλία για το ν/σ για την ΕΒΖ
Το Κράτος δίνει €30 εκατομμύρια σε μια ζημιογόνο (Το 2014 παρουσίασε ζημιά ύψους 49,5 εκατ ευρώ) εταιρεία την στιγμή που παίρνει διαθέσιμα από Ταμεία, Πανεπιστήμια, ΟΤΑ και που έχει κηρύξει στάση πληρωμών σε προμηθευτές, εξαγωγείς και γενικών από όλους τους συναλλασσόμενους - εκτός από τους μεγάλους διεθνείς δανειστές.
Είναι αυτό λογικό;
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Τείνει δυστυχώς να γίνει ο κανόνας – αφού η αρχή επιδότησης είναι συχνά ‘ο φωνασκών ή ο αποτελεσματικό παραπονούμενος αμειφθήσεται ’ – γιατί σε αυτούς ανήκει η Βασιλείου του Κρατισμού.
Όμως η έκταση του παραλογισμού στην σημερινή συγκυρία είναι ασύλληπτη:
Αυτές είναι περιπτώσεις όπου επιχειρήσεις που είναι καλές, ανταγωνιστικές, βιώσιμες, απόλυτα φερέγγυες, σπρώχνονται να κλείσουν για να διατηρηθεί αυτός ο τρόπος λειτουργίας του Δημοσίου. Έτσι είναι πια καθημερινότητα –ένα τελείως παροδικό (και ίσως τεχνητό, με την έννοια ότι οφείλεται και αυτό σε ενέργεια του Δημοσίου) πρόβλημα ρευστότητας να σπρώχνει παραγωγικές επιχειρήσεις στο μη παρέκει. Μετατρέπει δηλαδή το πρόβλημα ρευστότητας σε χρεοκοπία. Επιχειρήσεις στις οποίες θα θέλουμε να βασιστούμε για την ανάκαμψη, οδηγούνται σε πρόωρο θάνατο προκειμένου να εξοικονομηθούν τα 30 εκ € για την Ζάχαρη.
Θα έχουμε όμως, θα μου πείτε, ακόμη μια ισχυρή κρατική βιομηχανία Ζάχαρης. Κάθε βαρύς γλυκός θα ευγνωμονεί το κρατικό δαιμόνιο και επιχειρηματικό πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα έχουμε όμως;
Η παραγωγικότητα του εργοστασίου ήταν εξαιρετικά χαμηλή … πχ το εργοστάσιο στο Πλατύ, όπου πραγματοποιείται πλέον όλη η επεξεργασία επεξεργάστηκε πέρυσι μόνο 78.000 στρέμματα τεύτλων και οι προβλέψεις για τη φετινή χρονιά είναι ακόμη χαμηλότερες. ΤΟ ΔΣ της εταιρείας φρόντισε ιδιόκτητο οικόπεδο να διατηρηθεί ως πάρκινγκ για τους εαυτούς τους. Τα 30 εκ. θα έλθουν ως επιστέγασμα και επιβράβευση ετών πελατειακής και πολυτελούς διαχείρισης. Ολη η διεθνής εμπειρία καταλήγει ότι μια τέτοια επιδότηση απλώς δημιουργεί τις συνθήκες για περαιτέρω επιδότηση. Ιδίως όταν έρχεται χωρίς ούτε ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης – έστω και για τα μάτια. Αν ρωτήσουμε τι μας λέει ότι δεν θα ψηφίσουμε το ίδιο πράγμα ξανά του χρόνου, φοβάμαι δεν υπάρχει απάντηση.
Αλήθεια, όταν και αν προσφύγει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για να εξετάσει αν υπήρξε κρατική ενίσχυση, τι θα της πούμε;
Αλλά και τα ίδια τα €30 εκ τι θα επετύγχαναν στον κοινωνικό τομέα ή τον τομέα της εργασίας; Πόσα αντιστοιχούν σε κάθε εργαζόμενο της Βιομηχανίας – μήπως θα ήταν καλύτερα να τα δίναμε στον καθένα να αρχίσει μια δική του επιχείρηση; Μήπως να χρηματοδοτούσαμε προγράμματα επιμόρφωσης για νέους ανέργους; (πόσα επιδόματα; Πόσες συντάξεις ανασφαλίστων; Πόσα επιδόματα και θέσεις σε βρεφονηπιακούς σταθμούς για να μπορούν να εργάζονται μητέρες;
Αλλά η έννοια της μελέτης του κόστους- οφέλους, της απλής δηλαδή σκέψης να φροντίσουμε να μην πετάμε τα λεφτά μας, να μη μας κοστίζει κάτι περισσότερο από ότι αποδίδει είναι κάτι τελείως ξένο σε αυτή την κυβέρνηση. Η μόνη μελέτη που φαίνεται να κυριαρχεί η μελέτη της σχέσης συνιστώσας/συντεχνίας.
*Η Αντιγόνη Λυμπεράκη είναι βουλευτής Β' Αθήνας
13 Μαΐου 2015
