Ο βουλευτής Αττικής του Ποταμιού, Γιώργος Μαυρωτάς, πήρε το λόγο κατά την ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, αφιερωμένη στην ημέρα μνήμης και τιμής για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ο κ. Μαυρωτάς ξεκίνησε την τοποθέτησή του, παρατηρώντας πως οι Η.Π.Α. βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο της επετείου, όμως φέτος, για πρώτη φορά, για διαφορετικούς λόγους, παραπέμποντας στην επίσκεψη Obama. Δανειζόμενος από την ομιλία του Αμερικανού Προέδρου την αποστροφή «ότι ο σημαντικότερος τίτλος στη δημοκρατία δεν είναι αυτός του Πρωθυπουργού ή του Προέδρου αλλά αυτός του Πολίτη», απέδωσε τον τίτλο του Πολίτη στους εξεγερθέντες του Πολυτεχνείου, οι οποίοι διεκδίκησαν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, στις ίσες ευκαιρίες, στην επιλογή της ηγεσίας τους. Επεσήμανε, πως είναι περισσότεροι οι αφανείς αγωνιστές από αυτούς, που βρέθηκαν στο φως των προβολέων και πως στο σύνολό τους οι εξεγερθέντες έσωσαν ως μικρή μειοψηφία την τιμή μιας συμβιβασμένης κοινωνίας.
Περνώντας στο σήμερα, εκτίμησε πως οι νέοι αντιμετωπίζουν μιαν άλλη μορφή δικτατορίας, βαθιά ριζωμένης στην ελληνική κοινωνία, αυτήν της ημετεροκρατίας, η οποία ανοίγει δρόμους στους «δικούς μας» σε επίπεδο κόμματος, συναφιού, περιοχής, πλήττοντας την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ισοπολιτεία. Εκτίμησε πως αυτή αποτελεί έναν ακόμα λόγο, πέραν της οικονομικής κρίσης, διαρροής των καλυτέρων νέων στο εξωτερικό. Προέτρεψε σε μια νέα «εξέγερση», κατά της πελατοκρατίας αυτή τη φορά, η οποία θα χρειαστεί να διαρκέσει πολύ περισσότερο από τρεις ημέρες. Σε αυτήν πρωτεύοντα ρόλο θα πρέπει να έχει το πολιτικό σύστημα το οποίο θα εκπαιδεύει και θα δημιουργεί πολίτες και όχι πελάτες.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου η Αμερική είναι στο επίκεντρο. Φέτος όμως για άλλους λόγους απ’ ότι συνήθως.
Χθες είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε από έναν σημαντικό πολιτικό των καιρών μας, τον Πρόεδρο Ομπάμα, μια πραγματικά σπουδαία ομιλία για τη Δημοκρατία. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η αποστροφή του «ότι ο σημαντικότερος τίτλος στη δημοκρατία δεν είναι αυτός του Πρωθυπουργού ή του Προέδρου αλλά αυτός του Πολίτη».
Πολίτες λοιπόν, με το «Π» κεφαλαίο ήταν αυτοί που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο σαν σήμερα πριν 43 χρόνια. Φοιτητές κατά κύριο λόγο αλλά και εργάτες και μαθητές, και άνδρες και γυναίκες και νεότεροι και μεγαλύτεροι. Πολίτες όλοι τους με «Π» κεφαλαίο που διεκδίκησαν «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Διεκδίκησαν το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα. Διεκδίκησαν το δικαίωμα να βρίσκουν δουλειά χωρίς πιστοποιητικό φρονημάτων, να έχουν ίσες ευκαιρίες. Διεκδίκησαν το δικαίωμα να μπορούν να επιλέγουν τους ηγέτες τους. Διεκδίκησαν με μια λέξη το δικαίωμα στη δημοκρατία. Κοιτώντας όλοι αυτοί πίσω, σίγουρα θα θεωρούν τις ημέρες αυτές ως ορόσημο στη ζωή τους. Είχαν θάρρος, είχαν τόλμη. Ήταν ένας αγώνας με μεγάλο τίμημα για τους συμμετέχοντες. Για αυτό και σήμερα τους τιμούμε.
Κάποιοι από όσους συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ακολούθησαν τα χνάρια της πολιτικής. Πολλοί περισσότεροι όμως συνέχισαν μετά τις ζωές τους θεωρώντας ότι απλά έκαναν το καθήκον τους. Αφανείς ήρωες που όταν άναψαν οι προβολείς της δημοσιότητας, εκείνοι έκαναν ένα βήμα πίσω. Ξέρουμε αρκετούς από τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Υπάρχουν όμως πολλοί περισσότεροι που δεν τους ξέρουμε και τους χρωστάμε. Και μη γελιόμαστε, οι πολίτες που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο ήταν μια μικρή μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Μια μειοψηφία που έσωσε την τιμή μιας ως επί το πλείστον αμήχανης και συμβιβασμένης πλειοψηφίας. Οι μεγάλες αλλαγές όμως από κάποιες μειοψηφίες ξεκινούν.
Γκρεμίζοντας την πύλη εκείνο το τανκ, γκρέμισε συγχρόνως και το σαθρό προσωπείο της δικτατορίας. Τον Νοέμβριο του ’73, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ο καταλύτης για να πέσει η Χούντα. Ένας ματωμένος καταλύτης που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, τιμώντας όσους θυσιάστηκαν.
Σήμερα όμως οι πολίτες και ιδίως οι νέοι μας έχουν να παλέψουν με μια άλλη «δικτατορία». Μια δικτατορία που πρέπει να αποτινάξουμε, για να απελευθερώσει η χώρα τις δυνάμεις της. Μια δικτατορία που έχει υφάνει τον ιστό της στην κοινωνία και χρειάζεται μια πραγματική επανάσταση για να φύγει. Είναι η δικτατορία της ημετεροκρατίας (το «η» με ηττα), η κυριαρχία δηλαδή των «δικών μας». Για να προχωρήσεις πρέπει να είσαι δικός μας. Του κόμματος, του συναφιού, της περιοχής, της οικογένειας. Δεν έχει σημασία τι ξέρεις αλλά ποιόν ξέρεις. Και υπάρχουν πάντα κάποιοι λίγοι, οριζόντια από όλους τους χώρους, που προσπαθούν να οχυρωθούν πίσω από τα τείχη της αξιοκρατίας, φωνάζοντας για δικαιοσύνη, διαφάνεια και ίσες ευκαιρίες. Μάταια. Έρχονται τα τανκς του πελατειακού κράτους και σπάνε την πύλη. Και κάθε φορά το ίδιο έργο. Όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, οι σκουριασμένες ερπύστριες του πελατειακού συστήματος θα είναι πάντα εκεί με τον ανατριχιαστικό τους θόρυβο να ρίχνουν την πύλη. Να συνθλίβουν αρχές και αξίες και να ισοπεδώνουν το τοπίο.
Γιατί δεν αλλάζουμε; Γιατί η αντίσταση στην αλλαγή να είναι το αγαπημένο μας σπορ; Διότι το ξεβόλεμα δεν αρέσει σε κανέναν. Διότι ο λαϊκισμός και η δημαγωγία συνεχίζουν να κυριαρχούν. Διότι παίρνουμε τις αποφάσεις μας με γνώμονα το παρελθόν κι όχι το μέλλον. Και το παρελθόν όχι μόνο το πρόσφατο, αλλά και το απώτερο. Στο καθεστώς λοιπόν της ημετεροκρατίας η γνωριμία κερδίζει την αξία. Γιατί; Μήπως δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να μετρήσουμε την αξία; Μπορούμε. Αλλά όσο κερδίζει η αξία, χάνει το πελατειακό σύστημα την εξουσία. Χάνει και το μοναδικό κίνητρο που προσφέρει στον ψηφοφόρο «Ψήφισέ μας και θα σε βολέψουμε»
Χρειάζεται λοιπόν και σήμερα μια επανάσταση, μια σιωπηλή εξέγερση. Κι εδώ τον πρώτο λόγο έχει το πολιτικό σύστημα. Που θα εκπαιδεύει και θα δημιουργεί πολίτες κι όχι πελάτες. Που θα κριθεί από το πλαίσιο που θα δημιουργήσει, από τα «όχι» που θα πει. Από το αν θα βάλει τους κοινούς κανόνες, τις ίσες ευκαιρίες, την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη πάνω από τα ψηφαλάκια. Και τέτοιες δυνάμεις πιστεύω ότι υπάρχουν οριζόντια σε όλους τους χώρους, αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο, απλώς πρέπει να βγούν στην επιφάνεια.
Επιστρέφω στη χθεσινή ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Ομπάμα ζήτησε χθες από τους νέους μας να μείνουν στη πατρίδα για να παλέψουν να την ξαναστήσουν στα πόδια της. Όταν όμως βλέπουν ότι επικρατεί η αναξιοκρατία, οι άξιοι θα φύγουν. Όταν μετράει η κομματική ταυτότητα κι όχι η ικανότητα οι ακομμάτιστοι θα φύγουν. Όταν βλέπουν να μετράει η συγγένεια, η γνωριμία, όσοι δεν έχουν Μπάρμπα στην Κορώνη θα φύγουν. Και ποιοι θα μείνουν τελικά πίσω για να αλλάξουν την χώρα; Δεν είναι λοιπόν μόνο η οικονομία η γενεσιουργός αιτία της διαρροής εγκεφάλων. Είναι και οι κλειστές πόρτες, οι πιασμένες καρέκλες που δημιουργεί το πελατειακό σύστημα. Κι όσο η κοινωνία διαβρώνεται με το δόγμα ότι η πρόοδός σου δεν έχει να κάνει με την αξία σου αλλά με τη γνωριμία σου, ότι η επιτυχία δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, ότι οι ίσες ευκαιρίες, για κάποιους είναι πιο ίσες, τόσο θα βυθιζόμαστε στο σπιράλ της απαξίωσης και τόσο θα βλέπουμε τους καλύτερους να φεύγουν ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια σιωπηλή εξέγερση κατά της πελατοκρατίας. Η εξέγερση αυτή βέβαια δεν θα διαρκέσει 3 μέρες όπως του Πολυτεχνείου. Ίσως να θέλει τρεις δεκαετίες. Κάποτε όμως πρέπει να γίνει η αρχή. Κι αν ξαναθυμηθούμε, αυτό που είπε χθες ο Πρόεδρος Ομπάμα: Ο σημαντικότερος τίτλος στη δημοκρατία είναι ο τίτλος του πολίτη. Όχι του πελάτη.
Για το καλό της Δημοκρατίας μας.
Ευχαριστώ πολύ
