«Ο ευτελισμός της δικαιοσύνης παραπέμπει σε αυταρχικά καθεστώτα», σχολίασε στην Ολομέλεια της Βουλής ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, στο νομοσχέδιο για την κοινωνική οικονομία, αναφερόμενος στα όσα συμβαίνουν στον χώρο της Δικαιοσύνης το τελευταίο διάστημα.
Ο βουλευτής Ηρακλείου τόνισε, πως οι χειρισμοί της κυβέρνησης θυμίζουν την Ουγγαρία του Όρμπαν.
«Διώξεις, τρομοκρατία, αλλά και στοχοποίηση Δικαστικών Λειτουργών, δεν συμβαδίζουν με την λειτουργία της δημοκρατίας και δεν επιτρέπουν στη Δικαιοσύνη να επιτελεί το έργο της» υπογράμμισε.
Σε σχέση με το νομοσχέδιο επισήμανε πως ενώ ο «τρίτος τομέας» της οικονομίας είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένος σε πολλές χώρες της Ε.Ε., ωστόσο η Ελλάδα ακολουθεί τις εξελίξεις από την θέση του ουραγού.
«Προβαίνετε σε μια λεπτομερώς εξαντλητική και άκρως γραφειοκρατική ρύθμιση λεπτομερειών λειτουργίας των εν λόγω επιχειρήσεων, θέτοντας εκ των πραγμάτων φραγμό στην αυτενέργεια και την συλλογική διαχείριση, που αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους για την ίδρυση ΚοινΣΕπ.
Κατά την άποψή μας, ο ρόλος της κεντρικής διοίκησης θα έπρεπε να αφορά στον τελικό έλεγχο, όπως οφείλει να γίνεται σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και όχι στον λεπτομερειακό και εξαντλητικό προσδιορισμό κάθε λεπτομέρειας, κατά το πρότυπο των προσφιλών σας άκρως πεπαλαιωμένων κρατικιστικών μοντέλων» τόνισε χαρακτηριστικά.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ο ευτελισμός της δικαιοσύνης παραπέμπει σε αυταρχικά καθεστώτα, ξένα προς ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Αλίμονο αν πρότυπό σας είναι η Ουγγαρία του Όρμπαν.
Διώξεις, τρομοκρατία, στοχοποίηση Δικαστικών Λειτουργών δεν συμβαδίζουν με την λειτουργία της δημοκρατίας και επιτρέπουν στη Δικαιοσύνη να επιτελεί το έργο της.
Όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στη θλιβερή ηθική κατάπτωση της Αυγής.
Και βέβαια αναφέρομαι στο κίτρινο δημοσίευμα για τον δικαστικό λειτουργό του ΣτΕ συμμετέχοντας ενεργά στην εκστρατεία εκβιασμού.
Μου είναι αδιανόητο!
Η ιστορική εφημερίδα, σύμβολο της ανανέωσης της Αριστεράς, η εφημερίδα των Λεωνίδα Κύρκου, Γρηγόρη Γιάνναρου, Σοφιανού Χρυσοστομίδη να μεταλλάσσεται σε υποκοσμική και φαιά «ζούγκλα».
Μου προξενεί θλίψη το ότι ο κόσμος της Αυγής, οι άνθρωποί της, δεν έχουν ακόμη ξεσηκωθεί για αυτό το όνειδος.
Επί του συζητούμενου νομοσχεδίου τώρα.
Η κοινωνική επιχειρηματικότητα για την οποία συζητούμε σήμερα, ιστορικά, βρίσκεται στο ενδιάμεσο της κρατικοδίαιτης και κρατικοεξαρτώμενης και ξεπερασμένης πλέον οικονομίας και της δίχως φραγμούς και έλεγχο οικονομίας της αγοράς.
Κατ ‘ουσία δηλαδή, η κοινωνική οικονομία αποτελεί τον «τρίτο δρόμο» της οικονομίας και δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε, πως μέσω αυτής εκφράζεται οικονομικά η κοινωνία των πολιτών, καθώς αξιοποιείται τόσο η συλλογική, όσο και η ατομική υπευθυνότητα.
Με αυτήν την έννοια λοιπόν πιστεύω πως πολιτική προτεραιότητά μας θα έπρεπε να είναι η στήριξη του μοντέλου του "τρίτου τομέα".
Ενός τομέα, που συνδέεται στενά με τις έννοιες, της προστασίας του περιβάλλοντος, της κοινωνικής συνοχής, αλλά και πολλών κοινωνικών κατακτήσεων.
Γιατί η κοινωνική επιχειρηματικότητα συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, στη βιώσιμη ανάπτυξη και στη δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου.
Και αυτό συμβαίνει, επειδή μπορεί να συνδυάσει την κερδοφορία με την κοινωνική ένταξη και τα δημοκρατικά συστήματα διακυβέρνησης, προάγοντας παράλληλα τις συνέργειες του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, με σκοπό για την προσαρμογή των υπηρεσιών στις τρέχουσες ανάγκες της κοινωνίας.
Δεν είναι τυχαίο, ότι διεθνώς, ο τομέας αυτός διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται την οικονομική κρίση, πολύ καλύτερα από άλλους τομείς και για αυτό το λόγο κερδίζει συνεχώς αναγνώριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι κοινωνικοί συνεταιριστές έχουν καταφέρει να κατευθύνουν διασκορπισμένους και αδρανείς πόρους προς την οικονομική δραστηριότητα, κινητοποιώντας πόρους σε τοπικό επίπεδο, ενισχύοντας παράλληλα το επιχειρηματικό πνεύμα.
Γιατί οι κοινωνικές επιχειρήσεις, σε άλλες χώρες τουλάχιστον, δύνανται να εξαλείψουν την ακαμψία της αγοράς, ενθαρρύνοντας την ευελιξία, αλλά και προάγοντας παράλληλα την κατά τόπους προσαρμογή της παραγωγής.
Αναγνωρίζοντας όλα τα παραπάνω οι ευρωπαίοι νομοθέτες οδηγήθηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, σε σημαντικές βελτιώσεις της υφιστάμενης ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Έτσι, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην πολιτική και νομική αναγνώριση του τομέα, όπως έγινε παραδείγματος χάρη με την πράξη για την ενιαία αγορά, την πρωτοβουλία για την κοινωνική επιχειρηματικότητα, το θεσμικό πλαίσιο του ευρωπαϊκού ιδρύματος και τα ταμεία κοινωνικής επιχειρηματικότητας.
Ως συνήθως, ωστόσο, η χώρα μας ακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις από την θέση του ουραγού.
Ο δικός μας 4019/2011 για την «Κοινωνική Οικονομία και την Κοινωνική Επιχειρηματικότητα», που αποτέλεσε την πρώτη νομοθετική πρωτοβουλία στην Ελλάδα, προκειμένου να θεσμοθετηθεί αυτό ο νέος για τα ελληνικά δεδομένα τύπος εμπορικών επιχειρήσεων αποτέλεσε μεν, ένα καλό βήμα, βούλιαξε δε μέσα στις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου, αλλά και στις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, των χρόνων της κρίσης.
Παρόλο που ο 4019/2011 προέβλεπε κάποιες φορολογικές ελαφρύνσεις και κάποια κίνητρα για την απασχόληση των εργαζομένων σε ΚοινΣΕπ, αυτές όχι μόνο δεν εφαρμόστηκαν, αλλά καταργήθηκαν οριζόντια, λόγω σφιχτών δεσμεύσεων και περιορισμών που επιβλήθηκαν το 2013.
Η επιβολή τέλους επιτηδεύματος σε όλες ανεξαιρέτως τις ΚοινΣΕπ - ακόμη και σε αυτές που δεν έχουν έσοδα - έδωσε σχεδόν τη χαριστική βολή, σε όλους όσοι επέλεξαν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά με αυτόν τον τρόπο.
Ακόμη περισσότερο, οι ασφυκτικές συνθήκες λειτουργίας των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, όπως η έλλειψη ρευστότητας, η υπερφορολόγηση, οι προκαταβολές φόρων, η αδυναμία δανεισμού ως νέων επιχειρήσεων, αλλά και η αδυναμία πρόσβασης σε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μεταφέρθηκαν και στον χώρο της κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Ο νόμος που φέρνετε είναι ασαφής ως προς την στρατηγική σας επιλογή.
Επιδιώκετε την ενίσχυση της αυτό-οργάνωσης του χώρου της Κοινωνικής κι Αλληλέγγυας Οικονομίας ή τον κρατικό έλεγχο και την πλήρη εξάρτησή του από το κράτος;
Η φιλοσοφία του bottom up, πάνω στην οποία στηρίζεται η κοινωνική επιχειρηματικότητα στο νομοθέτημά σας, κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης, σχεδόν εκλείπει.
Προβαίνετε σε μια λεπτομερώς εξαντλητική και άκρως γραφειοκρατική ρύθμιση λεπτομερειών λειτουργίας των εν λόγω επιχειρήσεων, θέτοντας εκ των πραγμάτων φραγμό στην αυτενέργεια και την συλλογική διαχείριση, που αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους για την ίδρυση ΚοινΣΕπ.
Κατά την άποψή μας, ο ρόλος της κεντρικής διοίκησης θα έπρεπε να αφορά στον τελικό έλεγχο, όπως οφείλει να γίνεται σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος και όχι στον λεπτομερειακό και εξαντλητικό προσδιορισμό κάθε λεπτομέρειας, κατά το πρότυπο των προσφιλών σας άκρως πεπαλαιωμένων κρατικιστικών μοντέλων.
Αυτό δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να αυξάνει την εσωτερική γραφειοκρατία των ΚοινΣΕπ, που σημαίνει σημαντική επιβάρυνση του κόστους λειτουργίας τους, στραγγαλίζοντάς τις κατ’ ουσία εν τη γενέσει τους. Και ως συνήθως, δημιουργείτε νέες, επιπρόσθετες κρατικές δομές.
Συστήνονται δύο επιπλέον Ειδικές Γραμματείες, 2 Επιτροπές, 1 νέα Διεύθυνση, 7 νέα τμήματα με 39 υπαλλήλους, κόστους αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως. Και ας επιμένετε εσείς, πως είναι άκρως αναγκαίες για το εγχείρημά σας.
Επιπροσθέτως, κατά την προσφιλή σας και άκρως ανορθολογική συνήθεια συνεχίζετε, όπως και στην περίπτωση των τηλεοπτικών καναλιών, να προσπαθείτε να επιβάλλετε νομοθετικά τον αριθμό των δημιουργούμενων θέσεων εργασίας.
Στις σύγχρονες συνθήκες της αγοράς, όμως, αυτό δεν μπορεί να ισχύσει για κανέναν τύπο, για καμία μορφή επιχείρησης.
Το μόνο που δημιουργεί αυτός ο τρόπος άνωθεν νομοθέτησης και ασφυκτικής επιβολής λεπτομερειών ως προς την λειτουργία των κοινωνικών επιχειρήσεων, είναι η ασφυξία.
Ακόμη και τα οικονομικά, φορολογικά ή εργασιακά κίνητρα, που θα έπρεπε να αποτελούν τον κύριο κορμό του συζητούμενου νομοσχεδίου η αρμόδια Υπουργός μας λέει ότι θα προστεθούν αργότερα με τροπολογία (!).
Από την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε πως η απαλλαγή από εισφορές στην εφορία είναι δύσκολη έως απίθανη στο σημερινό περιβάλλον…
Ειλικρινά, αναρωτιέμαι αν παραδειγματιστήκατε καθόλου από την σχετική νομολογία, άλλων ευρωπαϊκών χωρών, που στηρίζουν ενεργά και με ορθό τρόπο την κοινωνική επιχειρηματικότητα.
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης,
Τι είναι το πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, εργαλείο - όπως το αποκαλείτε - του «κοινωνικού αντίκτυπου»; Ποια επιστημονική μεθοδολογία το ορίζει;
Και πως μια μελλοντική υπουργική απόφαση θα κρίνει ποια επιχείρηση έχει και ποια δεν έχει κοινωνικό αντίκτυπο;
Ποια σχέση με την κοινωνική επιχειρηματικότητα μπορούν να έχουν σωματεία και σύλλογοι, κρατικές και δημοτικές εταιρείες, όπως και εταιρίες ιδιωτικών συμφερόντων; Τι σημαίνουν πρακτικώς όλα αυτά;
Ότι οποιαδήποτε εταιρεία γράψει κάτι στο καταστατικό της για φιλανθρωπικούς και κοινωνικούς σκοπούς, μπορεί να χαρακτηριστεί αυτόματα και φορέας κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας;
Φοβάμαι πως πρόκειται για προχειρότητες, με προεκτάσεις στον χώρο του φαιδρού ή και του ύποπτου.
Σε ποιον θα πρωτο-μοιραστούν τα 157 εκ. ευρώ ή στην μαξιμαλιστική περίπτωση τα 500 εκ ευρώ – αλλά αυτό απομένει να το δούμε - που λέτε ότι θα διαθέσετε για την κοινωνική επιχειρηματικότητα;
Ή από την άλλη αρκούν από μόνες τους οι προγραμματικές συμβάσεις με τους Δήμους για παραχώρηση ακινήτων, προκειμένου να πάρει εμπρός η κοινωνική οικονομία στη χώρα;
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης.
Δυστυχώς, και στο ζήτημα της κοινωνικής επιχειρηματικότητας, δεν μπορέσατε να αποφύγετε την παγίδα μιας ευκαιριακής προσέγγισης, με άλλα αποτελέσματα από αυτά που η ελληνική οικονομία και κοινωνία προσδοκούσε.
Γιατί ενώ σε αυτήν την συγκυρία η κοινωνική οικονομία θα μπορούσε να αποτελέσει μια απάντηση στο πως βελτιστοποιείται η παραγωγή σε επίπεδο οργάνωσης, πως δημοκρατικοποιείται η οικονομία από «τα κάτω» και πως δύναται να συνδεθεί με την κοινωνία των πολιτών και τις νέες ανάγκες της, εσείς αδυνατείτε να θεσμοθετήσετε ακόμη και τα αυτονόητα.
Δυο λόγια για την τροπολογία 719-16.
Επιστροφή στο παρελθόν.
Προβλέπετε την μετατροπή των θέσεων σε καθαριότητα, φύλαξη, επισιτισμό σε όλον τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου.
Χιλιάδες εργαζομένους υπό τον εκάστοτε Υπουργό και την κυβέρνηση.
Πίσω ολοταχώς στην προηγούμενη δεκαετία, δίχως όμως το φτηνό δανεικό που φόρτωναν οι τότε κυβερνήσεις στις πλάτες των επόμενων γενεών.
Κι αν υπάρχει παραβατικότητα στον χώρο των εργολαβιών οφείλουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να κάνουν τη δουλειά τους.
Βάζετε σε δικαστικές περιπέτειες χιλιάδες εργαζόμενους αφού το Σύνταγμα, η εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν επιτρέπουν τη μονιμοποίηση όλων αυτών που θα δημιουργήσετε προσδοκίες.
Η «επείγουσα ή απρόβλεπτη» ανάγκη δεν καθορίζεται από το νόμο.
Διαπιστώνεται στην πράξη και κατά περίπτωση.
Ωθείτε σε περιπέτειες εργαζόμενους και δημόσιο.
Ευχαριστώ.
