Ομιλία Γιώργου Μαυρωτά στην Επιτροπή Συνταγματικής Αναθεώρησης
Το ώριμο των συνθηκών για την κατάργηση της, πρακτικής, ατιμωρησίας του πολιτικού προσωπικού, διαπίστωσε ο Αντιπρόεδρος του Ποταμιού Γιώργος Μαυρωτάς, κατά τη σημερινή συνεδρίαση της Επιτροπής Αναθεώρησης του Συντάγματος με θέμα τη συζήτηση προτάσεων για τα άρθρα 62 και 86 του Συντάγματος.
Αναφερόμενος στο άρθρο 86, επεσήμανε την ανάγκη εύρεσης της χρυσής τομής μεταξύ της αίσθησης της ατιμωρησίας και της αδράνειας που μπορεί να προκαλέσει η φοβία πιθανών διώξεων. Πρότεινε την κατάργηση των ειδικών προβλέψεων παραγραφής, ώστε να ισχύουν οι ίδιοι χρόνοι παραγραφής αξιόποινων πράξεων για υπουργούς και πολίτες. Παρουσίασε μια καινοτόμο προσέγγιση στην κατεύθυνση της απεμπλοκής της διαδικασίας από την κοινοβουλευτική πρακτική, προτείνοντας τη θεσμοθέτηση Δικαστικού Συμβουλίου διευρυμένης σύνθεσης με πλειοψηφία ανώτατων δικαστών και εισαγγελέων, και συμμετοχή βουλευτών, με αρμοδιότητα τη δίωξη πολιτικών προσώπων.
Αναφερόμενος στο άρθρο 62, διαπίστωσε πως στην κοινωνία υπάρχει η αίσθηση συντεχνιακής νοοτροπίας στα ζητήματα άρσης βουλευτικής ασυλίας και πρότεινε να αποφασίζει γι’ αυτήν Δικαστικό Συμβούλιο με πλειοψηφία δικαστών και εισαγγελέων του Εφετείου, υπενθυμίζοντας το αστείο του πράγματος με τους κυβερνητικούς βουλευτές να διαθέτουν μονίμως ασυλία, ακόμα και για εξώφθαλμες περιπτώσεις που δεν αφορούν τη βουλευτική ή πολιτική τους δράση, όπως οι κ.κ. Καμμένος και Πολάκης.
Ολοκληρώνοντας, τόνισε πως η απεμπλοκή της Βουλής από τις διαδικασίες αυτές, θα συνδράμει στην κατεύθυνση της αποτοξίνωσης της πολιτικής ζωής.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Σχετικά με τις διώξεις πολιτικών προσώπων η αλήθεια είναι ότι είναι ώριμες οι συνθήκες και φαίνεται να υπάρχει και η συναίνεση για να προχωρήσουμε σε αλλαγές στα δύο άρθρα το 62 που μιλάει για τη βουλευτική ασυλία και το 86 που μιλάει για τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Το βασικό ζητούμενο είναι να πάμε προς μία κατεύθυνση που αφενός δεν θα υπάρχει η αίσθηση της ατιμωρησίας, αλλά ούτε και της κατάχρησης των διώξεων και από την άλλη δεν θα υπάρχει η ευκαιρία της πολιτικής εκμετάλλευσης.
Θα ξεκινήσω από το άρθρο 86 (νόμος περί ευθύνης υπουργών). Πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή. Ούτε να φοβάται να βάλει την υπογραφή του ένας υπουργός και οδηγούμαστε σε αδράνεια, ούτε να υπάρχει όμως η αίσθηση του ακαταδίωκτου. Κοινός τόπος φαίνεται είναι ότι η περίοδος παραγραφής των δύο συνόδων είναι πολύ μικρός και πρέπει να εξισωθεί με ότι ισχύει γενικότερα. Για αυτό εμείς, για την ποινική ευθύνη υπουργών προτείνουμε την κατάργηση των ειδικών προβλέψεων παραγραφής, ώστε να ισχύουν οι ίδιοι χρόνοι παραγραφής αξιόποινων πράξεων για υπουργούς και πολίτες.
Προκειμένου να μπορεί να παραπεμφθεί ένας Υπουργός προτείνουμε μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση από αυτές που ακούστηκαν που έχει να κάνει με την απεμπλοκή της διαδικασίας από την κοινοβουλευτική πρακτική.
Προτείνουμε τη θεσμοθέτηση Δικαστικού Συμβουλίου διευρυμένης σύνθεσης με πλειοψηφία ανώτατων δικαστών και εισαγγελέων, που θα έχει την αρμοδιότητα για τη δίωξη πολιτικών προσώπων. Δικαστικό συμβούλιο με π.χ. 4 ανώτατους δικαστές και 3 βουλευτές για παραπομπή υπουργών. Οι οποίοι θα κρίνουν αυτοί και όχι μια προκαταρκτική επιτροπή την παραπομπή ή όχι στο ειδικό δικαστήριο (Στην αντιπροσωπεία των βουλευτών θα είναι 2 μέλη της πλειοψηφίας και 1 της μειοψηφίας).
Έτσι, θα έχουμε, απεμπλοκή της Βουλής από ποινικές ευθύνες υπουργών που έχουμε δει συχνά οδηγούν σε τοξικοποίηση του πολιτικού κλίματος.
Όταν περνάει από τη Βουλή η κρίση αυτή περί παραπομπής σε προκαταρκτική επιτροπή (ή και κατά τη διάρκεια των εργασιών της) δημιουργείται ένα κλίμα σκανδαλολογίας και ρεβανσισμού («όταν θα έρθουμε εμείς θα δείτε…»). Μια διαδικασία που δημιουργεί μια εμπρηστική ατμόσφαιρα
(την έχουμε ζήσει, τη ζούμε…). Η κοινοβουλευτική παράσταση τέτοιων έργων, απλώς δηλητηριάζει το κλίμα χωρίς να προσφέρει κάτι παραπάνω.
Αν και οι Έλληνες έχουμε πολύ ταλέντο σε αυτό το σκανδαλολογικό - διχαστικό κλίμα, δεν είναι ότι ακριβώς έχει ανάγκη η χώρα. Και το λέει αυτό το Ποτάμι που ως νέο κόμμα θα ήταν προς όφελός του μια παρατεταμένη σκανδαλολογία, καθότι το ίδιο θα μπορούσε να το κάνει σημαία του επειδή δεν έχει ασκήσει εξουσία και έτσι δεν έχει μικρούς ή μεγάλους σκελετούς στη ντουλάπα.
Ας αφήσουμε λοιπόν τη Δικαιοσύνη απερίσπαστη να κάνει τη δουλειά της έχοντας βέβαια και τη συμμετοχή εκπροσώπων της Βουλής (αλλά όχι την πλειοψηφία) στο δικαστικό συμβούλιο (θυμίζω ότι τέτοιες μικτές επιτροπές δικαστών και βουλευτών υπάρχουν ήδη, π.χ. η επιτροπή ελέγχου δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης είναι 9μελής με δικαστικούς και βουλευτές και εκπροσώπους ανεξάρτητων αρχών).
Για το άρθρο 62 παρομοίως.
Επειδή υπάρχει η αίσθηση στην κοινωνία ότι κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, υπάρχει η κοινή αίσθηση για συντεχνιακή νοοτροπία που υπονομεύει την αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου.
Προτείνουμε η άρση ασυλίας των βουλευτών να μην είναι πλέον αρμοδιότητα της Βουλής, αλλά να αποφασίζει γι’ αυτήν Δικαστικό Συμβούλιο με πλειοψηφία δικαστών και εισαγγελέων του Εφετείου.
Να μην περνάει μέσα από τη Βουλή όπου ουσιαστικά υπάρχει ένα θέατρο με τους κυβερνητικούς βουλευτές να έχουν μονίμως ασυλία, ακόμα και για εξώφθαλμες περιπτώσεις που δεν αφορούν τη βουλευτική ή πολιτική τους δράση. Για παράδειγμα ο κ. Καμμένος ή ο κ. Πολάκης όλο απορρίπτονται οι αιτήσεις άρσεις ασυλίας τους. Έχει 0 άρσεις στις 8 περιπτώσεις ο κ. Καμμένος και 1 στις 6 ή 7 αν δεν κάνω λάθος ο κ. Πολάκης (και δεν ήταν σαφώς στα υπουργικά τους καθήκοντα για να μιλάμε για το άρθρο 86).
Η απεμπλοκή της Βουλής από αυτές τις διαδικασίες με την εκπροσώπησή της όμως στα αντίστοιχα δικαστικά συμβούλια που θα κρίνουν την παραπομπή, πιστεύουμε ότι θα πετύχουν πολλούς στόχους ταυτόχρονα:
1. Την αποκατάσταση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος
2. Την αποφυγή του τοξικού κλίματος που συναντάμε όταν έρχονται στη Βουλή δικογραφίες για σκάνδαλα κλπ
3. Την δήλωση εμπιστοσύνης στη δικαστική εξουσία με τους λειτουργούς της (σε ανώτατο βαθμό) που είναι και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι να αποφασίζουν αν μια περίπτωση εμπίπτει στα πολιτικά καθήκοντα του βουλευτή ή όχι
4. Τις ασφαλιστικές εκείνες δικλείδες ότι δεν θα μπορεί κάποιος να γίνεται θύμα των πολιτικών του αντιπάλων όταν αλλάζουν οι συσχετισμοί.
Γενικά είναι προτάσεις που θα συμβάλλουν στην αποτοξίνωση της πολιτικής μας ζωής. Κάτι που το έχουμε ανάγκη…
