Δευτερολογία του Γιώργου Μαυρωτά στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό 2018
Κατά τη δευτερολογία του στη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018 στην Ολομέλεια, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού και βουλευτής Αττικής, Γιώργος Μαυρωτάς, ξεκίνησε αναφερόμενος στα νούμερα-κλειδιά του προϋπολογισμού, το 2,5% ανάπτυξη και το 3,82% πρωτογενή πλεονάσματα, σχολιάζοντας ότι τα πλεονάσματα τα πετυχαίνει η κυβέρνηση, αλλά χάνει το ραντεβού με την ανάπτυξη, όπως φάνηκε και πέρσι.
Επεσήμανε ότι το πιο δημιουργικό κομμάτι της οικονομίας, η μεσαία τάξη έχει στοχοποιηθεί, ενώ ταυτόχρονα η κατώτερη τάξη στρέφεται όλο και περισσότερο στα επιδόματα. Παρατήρησε ότι στον προυπολογισμό αυξάνεται η μισθολογική δαπάνη κυρίως στην κατηγορία «Κεντρική υπηρεσία», πράγμα που σημαίνει προσλήψεις, αυξήσεις, επιδόματα, στα μετόπισθεν του δημόσιου τομέα και όχι στην πρώτη γραμμή που υπάρχουν ανάγκες. Έτσι η κατανομή γίνεται με βάση τις ανάγκες του κόμματος και όχι της κοινωνίας.
Τέλος επεσήμανε την ανάγκη πολιτικής σταθερότητας έτσι ώστε να προχωρήσουν οι αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος μακριά από συνθήκες πόλωσης και διχασμού. Το πολιτικό κόστος όμως που διαφεντεύει τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν και είναι πάντα μεγαλύτερο από το πολιτικό θάρρος που απαιτείται.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Τα νούμερα κλειδιά του Προϋπολογισμού είναι το 2.5% ανάπτυξη και 3,82% πρωτογενή πλεονάσματα. Τα πλεονάσματα τα πετυχαίνετε, δεν λέω, η ανάπτυξη είναι που δεν έρχεται στο ραντεβού (ούτε φέτος ήρθε από 2.7% πάμε για το μισό). Γιατί; Διότι στηρίζετε σε σαθρές υποθέσεις σχετικά με επενδύσεις και απασχόληση όπως ανέλυσα στην πρωτολογία μου. Η μεσαία τάξη, το πιο δημιουργικό κομμάτι της οικονομίας, έχει στοχοποιηθεί («συνειδητή επιλογή» σύμφωνα με επίσημα χείλη). Η ανώτερη τάξη έχει προφανώς κάνει τα κουμάντα της, έχει βρει ένα modus vivendi μαζί σας. Η κατώτερη τάξη θα στρέφεται όλο και πιο πολύ στα επιδόματα. Η μεσαία τάξη είναι που συνεχώς θα ξεζουμίζεται. Από την υπερφορολόγηση και τις ασφαλιστικές εισφορές. Από τη μία δίνετε 400 ευρώ επίδομα σε νέους άνεργους και ετοιμάζεστε να επιβάλετε ασφαλιστική εισφορά 27% στις αποδείξεις δαπανών, ο τρόπος δηλαδή, με τον οποίο πληρώνονται νέοι, φοιτητές κλπ.
Θα τους τα παίρνετε κάθε μήνα και θα τους δίνετε ένα πουρμπουάρ τα Χριστούγεννα. Ή μιλάτε για υπερπλεόνασμα του ΕΦΚΑ και δεν λέτε ότι πληρώνουμε εισφορές μέχρι και σήμερα με βάση τα εισοδήματα του 2015. Ο περίφημος συμψηφισμός πότε θα γίνει; Έχει ληφθεί υπόψιν στον Προϋπολογισμό;
Και κλείνω με τον προϋπολογισμό, παρατηρώντας ότι αυξάνεται η μισθολογική δαπάνη ως επί το πλείστον στην κατηγορία «Κεντρική υπηρεσία». Τι σημαίνει αυτό; Προσλήψεις, αυξήσεις, επιδόματα στα μετόπισθεν και όχι στην πρώτη γραμμή που υπάρχουν οι ανάγκες. Κατανομή με βάση τις ανάγκες του κόμματος και όχι της κοινωνίας.
Ας δούμε και την επόμενη μέρα, μετά τον Αύγουστο του 2018. Το 3ο μνημόνιο φεύγει, η εποπτεία και τα ψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μένουν. Θα βγούμε από το λιμάνι των χαμηλών επιτοκίων και θα ανοιχτούμε στη θάλασσα των αγορών. Δεν θα έχουμε τρίμηνες αξιολογήσεις για να περιμένουμε δόσεις γιατί θα μας αξιολογούν καθημερινά οι αγορές.
Αυτό που με κάνει απαισιόδοξο είναι ο καιροσκοπισμός και η ανευθυνότητα που κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να πάει η κυβέρνηση σε εκλογές το φθινόπωρο του 2018 (κεφαλαιοποιώντας την ονομαστική έξοδο από τα μνημόνια και πριν οι συνταξιούχοι δουν τις ψηφισμένες μειώσεις στις συντάξεις).
Και θα προχωρήσει σε παροχές που θα θέσουν πάλι εν αμφιβόλω την πορεία μας. Σου λέει ας ελαχιστοποιήσω εγώ την εκλογική ζημιά και άσε τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Δυστυχώς χωρίς ένα minimum συνεννόησης και πολιτικής σταθερότητας μέσα στο στενό πλαίσιο που έχει η χώρα μας, θα μείνουμε στο βήμα σημειωτόν ενώ πρέπει να δρασκελίσουμε γρήγορα. Και η πολιτική σταθερότητα εκφράζεται ακόμα και με την ρητορική, την έκφραση.
Και αυτή τη στιγμή στο πολιτικό γίγνεσθαι το πάνω χέρι το έχουν οι συγκρουσιακοί και όχι οι συνθετικοί, οι διχαστικοί και όχι οι ενωτικοί. Η κυβέρνηση αυτή τα πάει καλά στην αντίδραση, όχι όμως στη δράση. Στη διαμαρτυρία, όχι στη δημιουργία. Όταν λοιπόν η πραγματικότητα γίνεται εχθρός σου, κατασκευάζεις άλλους εχθρούς, πιο βολικούς, ώστε ο τηλεοπτικός καυγάς να απορροφά την προσοχή. Να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδα και να αδειάζουν τα μυαλά. Οι εχθροί όμως δεν βρίσκονται στα άλλα έδρανα, αλλά στα προβλήματα της κοινωνίας και στις χρόνιες παθογένειες της χώρας.
Και η πλάκα είναι ότι συμφωνούμε όλοι μεταξύ μας για αυτά, αλλά δεν τα αντιμετωπίζουμε. Γιατί; Γιατί μπορεί να κινδυνεύσουν οι καρέκλες μας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Το πολιτικό κόστος ήταν και είναι σχεδόν πάντα μεγαλύτερο από το πολιτικό θάρρος. Και έτσι το «δια ταύτα» για το αύριο, που πρέπει να ακούσουν οι πολίτες, χάνεται στις κοκκορομαχίες για το χτες. Και αυτό (φοβάμαι) θα δούμε και σήμερα σε λίγες ώρες στη συζήτηση των αρχηγών. Δύο νέοι πολιτικοί να εξασκούνται σε παλιά πολιτική. Προς χάριν των κομματικών στρατών.
Όμως, η κοινωνία μετά από 8 χρόνια μπρος-πίσω, δεξιά-αριστερά, μεθυσμένη από τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία κουτουλάει στα στερεότυπα και δεν μπορεί να βγει από τον λαβύρινθο της κρίσης όπως έκαναν άλλες χώρες. Η αλλαγή που χρειαζόμαστε και όλοι επικαλούμαστε (ίσως εννοώντας την διαφορετικά ο καθένας), δεν φυτρώνει σε δηλητηριασμένα χώματα. Ας σκεφτεί ο καθένας μας τι έχει κάνει αλλά και το κυριότερο, τι μπορεί να κάνει από δω και πέρα, γι αυτό.
