Τον εθισμό της Βουλής στην παρείσφρηση τροπολογιών σε κυρώσεις συμφωνιών επεσήμανε για ακόμη μία φορά ο Γραμματέας Κοινοβουλευτικού Έργου του Ποταμιού Γιώργος Μαυρωτάς κατά τη διάρκεια της σημερινής συζήτησης στην Ολομέλεια.
Αναφερόμενος σε θέματα της επικαιρότητας, διερωτήθηκε εάν είναι φυσιολογικό ο Υπουργός Άμυνας να συνομιλεί με καταδικασμένο σε ισόβια για υπόθεση ναρκωτικών και να καλύπτεται πλήρως από τον Υπουργό Δικαιοσύνης.
Επαίνεσε τους 471 φοιτητές που πήραν την πρωτοβουλία να διαμαρτυρηθούν για τα φαινόμενα ανομίας και παραβατικότητας στους χώρους του Πανεπιστημίου τους, διακινδυνεύοντας τη στοχοποίησή τους, διερωτώμενος παράλληλα εάν ο Υπουργός Παιδείας καλεί με την τοποθέτησή του, τους φοιτητές να συγκρούονται με τις συμμορίες που λυμαίνονται πανεπιστημιακούς χώρους, αντί να αναλάβει τις ευθύνες του και να προχωρήσει σε συντονισμένες δράσεις με τα Υπουργεία Δικαιοσύνης και Προστασίας του Πολίτη.
Σχετικά με την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, παρατήρησε ότι αυτή έγινε με μεγάλη καθυστέρηση και το «όφελος» κάποιων διατυπώσεων και αναδιατυπώσεων είχε ως αντίτιμο την απώλεια 1,5 % του Α.Ε.Π., που είναι το μέγεθος που θα πρέπει να αυξηθεί ώστε να καταστεί βιώσιμο το χρέος. Κάλεσε, για πολλοστή φορά, την Κυβέρνηση να προβεί σε μεταρρυθμίσεις με βασικότερη αυτήν της αλλαγής νοοτροπίας, απομακρυνόμενη από τη λογική της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης. Συνέχισε λέγοντας ότι πρέπει να περάσει από τη λογική της αντίδρασης που συνεχίζει παρότι ανέλαβε την εξουσία εδώ και 2,5 χρόνια, στη λογική της δράσης, θέτοντας τον πήχη στο μέλλον και όχι στο παρελθόν.
Ολοκληρώνοντας, παρουσίασε για μια ακόμη φορά σειρά γνωστών μεταρρυθμίσεων στην αναπτυξιακή προοπτική, εκτιμώντας πως η χώρα έχει μια τελευταία ευκαιρία να προλάβει το τρένο της ανάπτυξης, φθάνει να κοιτάξει προς τα εμπρός, στην αντίθετη κατεύθυνση από εμμονές και ιδεοληψίες.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του κ. Μαυρωτά:
Συζητάμε σήμερα ένα σπονδυλωτό νομοσχέδιο με τέσσερα μέρη που έχουν να κάνουν ως επί το πλείστον με τη συμμόρφωση με Ευρωπαϊκές Οδηγίες και Συμβάσεις. Πρώτα την κύρωση και προσαρμογή στην ελληνική νομοθεσία της Σύμβασης της Βαρσοβίας του Συμβουλίου της Ευρώπης για τη νομιμοποίηση, ανίχνευση, κατάσχεση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και για τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας, δεύτερον προϋποθέσεις τοποθέτησης ανηλίκων σε ίδρυμα ή ανάδοχη οικογένεια από και προς κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τρίτον ενσωμάτωση της Οδηγίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 22ας Οκτωβρίου 2013, σχετικά με το δικαίωμα πρόσβασης σε δικηγόρο στο πλαίσιο ποινικής διαδικασίας και διαδικασίας εκτέλεσης του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης και τέταρτον ενσωμάτωση της Οδηγίας για τη θέσπιση ελάχιστων προτύπων σχετικά με τα δικαιώματα, την υποστήριξη και την προστασία θυμάτων της εγκληματικότητας και την αντικατάσταση της Απόφασης- Πλαίσιο 2001/220/ΔΕΥ του Συμβουλίου.
Τo είπε και ο εισηγητής μας ότι είμαστε θετικοί στα συγκεκριμένα. Έχουμε, όμως και εννέα τροπολογίες. Δεν μας αιφνιδιάζει αυτό. Οι τροπολογίες σε κύρωση συνθηκών είναι κάτι που ως νομοθετικό Σώμα έχουμε αρχίσει να εθιζόμαστε επικίνδυνα με την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Θα έρθει καμία κύρωση συνθήκης στην οποία δεν θα έχει τροπολογίες μέσα και θα πάθουμε στερητικό σύνδρομο.
Τις παρατηρήσεις επί των τροπολογιών τις έκανε ο εισηγητής μας, ο κ. Δανέλλης. Εγώ ως Κοινοβουλευτικός θα έχω λίγο πιο ελεύθερο θέμα και επιτρέψτε μου να σταθώ σε τρία θέματα της επικαιρότητας.
Θα ξεκινήσω από το θέμα της εμπλοκής του Υπουργού Άμυνας και συγκυβερνήτη, του κ. Καμμένου, σε μια υπόθεση συνομιλίας με κάποιον ισοβίτη για υπόθεση ναρκωτικών. Δεν ξέρω τι είπαν. Είναι, όμως, φυσιολογικό ένας Υπουργός Άμυνας να σηκώνει το τηλέφωνο και να συνομιλεί με έναν καταδικασμένο σε ισόβια για υπόθεση ναρκωτικών; Θεωρείτε ότι αυτό είναι ότι κάνει κάθε πολίτης ή ακούγοντάς το αυτό ο κάθε πολίτης θα αρχίσει να χάνει την εμπιστοσύνη του στους θεσμούς;
Όταν μπαίνουν στο «μίξερ» Υπουργοί με ποινικούς ισοβίτες με υποθέσεις ναρκωτικών που βρίσκονται στη δικαιοσύνη, τότε τι γεύση νομίζετε ότι θα έχει ο χυμός που βγαίνει; Θα έχει τη γεύση της σαπίλας. Δεν θεωρείτε, λοιπόν, ότι εκθέτει αυτό την Κυβέρνηση; Και δεν είναι και το μόνο άλλωστε από τον κ. Καμμένο.
Θα περάσουμε στη συνέχεια σε ένα θέμα που έχει να κάνει με τα Πανεπιστήμια και έχει να κάνει με τη χθεσινή συνέντευξη του κ. Γαβρόγλου σε τηλεοπτική εκπομπή.
Χθες, λοιπόν, ο κύριος Υπουργός σε τηλεοπτική του εμφάνιση έκανε κάποιες δηλώσεις με αφορμή την επιστολή τετρακοσίων εβδομήντα ένα φοιτητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που διαμαρτύρονται για την ανομία και την παραβατικότητα στους χώρους του Πανεπιστημίου. Εδώ, θέλω να επαινέσω τους φοιτητές αυτούς, γιατί ξέρετε ότι στα πανεπιστήμια πολύ δύσκολα ανοίγουν τα στόματα και δεν είναι εύκολο να υπογράφεις με το όνομά σου τέτοια κείμενα που ενδεχομένως σε στοχοποιούν. Το έχουμε ζήσει αυτό και ως καθηγητές.
Χθες, λοιπόν, ο κύριος Υπουργός με αφορμή την επιστολή αυτή στα πανεπιστήμια έκανε την εξής δήλωση: «Αυτά τα θέματα λύνονται από μέσα, αν υπάρχει ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα και σύλλογος καθηγητών. Αν κάποιοι καλοθελητές θέλουν να το παρουσιάσουν ως κανόνα, τι να πω; Ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». Αυτά ήταν τα λόγια του Υπουργού.
Δεν τα παρουσιάζω, βέβαια, ως κανόνα τέτοια περιστατικά, αλλά αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, σύντομα θα γίνουν ο κανόνας. Και δεν κατάλαβα σε τι προτρέπει ο κύριος Υπουργός. Είναι δυνατόν να τα βάλουν οι φοιτητές με συμμορίες ναρκωτικών; Όσο ρωμαλέο κι αν είναι το φοιτητικό κίνημα. Και είπε επίσης, ότι δεν λύνονται με αστυνομικούς τρόπους, επειδή κάποιοι έχουν εμμονές και απωθημένα από τη δεκαετία του ’70 και ’80, δεν θα μπαίνει η Αστυνομία στα πανεπιστήμια, σε τέτοιες περιπτώσεις; Μην τρελαθούμε. Υπάρχει Αστυνομία στη Βουλή, υπάρχει Αστυνομία στα δικαστήρια και δεν θα μπορεί να υπάρχει στα πανεπιστήμια επειδή κάποιοι έχουν παράλογες ανησυχίες;
Στο Αριστοτέλειο, στο Πολυτεχνείο, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο έχουμε τρανταχτές περιπτώσεις όπου κάποιοι εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο και την απουσία της Αστυνομίας για να κάνουν μπίζνες, παράνομες μπίζνες αλλά και εύκολες μπάζες. Και εννοώ διάφορες κλοπές, για τις οποίες καταθέσαμε μάλιστα ερώτηση την προηγούμενη εβδομάδα, για τις κλοπές σε εργαστήρια και σε γραφεία πανεπιστημίων, μια επιδημία που εκτός των άλλων επιβαρύνει και τον Έλληνα φορολογούμενο.
Το Υπουργείο Παιδείας δεν μπορεί να είναι θεατής σε αυτά τα γεγονότα, Πόντιος Πιλάτος, ρίχνοντας το μπαλάκι αλλού. Αν δεν υπάρχει συντονισμένη δράση πολιτείας, Υπουργείου Παιδείας, Δικαιοσύνης, Προστασίας του Πολίτη, αλλά και πανεπιστημιακών αρχών, αυτά τα φαινόμενα θα συνεχίζονται και θα εντείνονται. Ένα σχέδιο για το πώς θα απαλλαγούν τα πανεπιστήμια από τις εστίες αυτές παραβατικότητας και ανομίας σε μόνιμη βάση είναι αναγκαίο.
Για να είμαι δίκαιος, στο νομοσχέδιο αυτό, όπως παρουσιάστηκε στη διαβούλευση για τα πανεπιστήμια, ακούστηκε πολύ το θέμα του ασύλου, αλλά δεν ακούστηκε ότι η Αστυνομία μπορεί να επεμβαίνει αυτεπάγγελτα, χωρίς δηλαδή τη συγκατάθεση Πρυτανικού Συμβουλίου, εκτός από τα κακουργήματα, όπως ήταν στην αρχική του έκδοση και στα πλημμελήματα. Δηλαδή σχεδόν πάντα. Οπότε το θέμα είναι να υπάρξει συνεννόηση και βούληση για το πώς θα γίνεται αυτό.
Άρα, κλείνοντας, το συγκεκριμένο θέμα, δεν είναι ένα θέμα που θα το λύσει το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα, όπως θεωρεί ο Υπουργός, αλλά οι εντεταλμένοι φορείς του κράτους ώστε να φύγει η ανασφάλεια από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια. Εν κατακλείδι, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε ακόμα για τα αυτονόητα με τη λογική του άσπρου-μαύρου. Από την πλήρη ασυδοσία δηλαδή, κάποιοι να πηγαίνουν βολικά στην αστυνομοκρατία.
Τέλος, θα κλείσω με την οικονομία. Έκλεισε η δεύτερη αξιολόγηση με καθυστέρηση, γιατί αναδείξαμε περισσότερο για επικοινωνιακούς λόγους το θέμα του χρέους ως το μείζον που έπρεπε να πάρουμε. Σε λάθος timing, σε λάθος χρόνο δηλαδή, πριν τις γερμανικές εκλογές, βάζοντας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια διελκυστίνδα κι εμείς να είμαστε στη μέση. Στη διαδικασία αυτή, κερδίσαμε κάποιες διατυπώσεις και αναδιατυπώσεις σε σχέση με αυτά που είχαν συμφωνηθεί παλαιότερα, χάσαμε όμως μιάμιση μονάδα ανάπτυξης του ΑΕΠ.
Τον Νοέμβριο είχαμε ψηφίσει 2,7% ανάπτυξη για τον προϋπολογισμό, με την προϋπόθεση ότι θα μπαίναμε και στην ποσοτική χαλάρωση τον Μάρτιο κ.λπ., κ.λπ.. Το 2.7% τώρα με τις τελευταίες προβλέψεις του ΟΟΣΑ έχει γίνει 1,1%, δηλαδή περίπου μιάμιση μονάδα του ΑΕΠ, δηλαδή τρία δισεκατομμύρια εθνικού πλούτου. Τόσο μας κόστισε αυτή η καθυστέρηση.
Η ανάπτυξη και η παραγωγή πλούτου πρέπει, όμως, να είναι το πρωταρχικό μας μέλημα και όχι το χρέος. Γιατί το χρέος δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν απόλυτο μέγεθος, αλλά σε συνάρτηση με το ΑΕΠ.
Στο ΑΕΠ, λοιπόν, πρέπει να στοχεύουμε αν θέλουμε να γίνει βιώσιμο το χρέος. Και οι πρόσφατες μελέτες βιωσιμότητας που είδαν χθες-προχθές από την Ευρωπαϊκή Ένωση τη δημοσιότητα, το καμπανάκι που χτυπάνε ουσιαστικά είναι «δείτε το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ». Στα δυσμενή σενάρια για το ΑΕΠ, το χρέος θα γίνει μη βιώσιμο.
Η ανάπτυξη, όμως, για την οποία μιλάμε, για να έρθει χρειάζεται αλλαγές, χρειάζεται μετασχηματισμούς, χρειάζεται μεταρρυθμίσεις. Και η βασικότερη μεταρρύθμιση είναι η αλλαγή νοοτροπίας της Κυβέρνησης, να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δουλειές και πλούτος θα δημιουργηθούν κυρίως μέσω της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Όχι, δηλαδή, με μια κρατικοδίαιτη ανάπτυξη, αλλά με μια ανάπτυξη που θα πατήσει και θα στηριχτεί σε ένα αποτελεσματικό κράτος, ένα κράτος που θα παρέχει τις βασικές υπηρεσίες και θα είναι στελεχωμένο έτσι ώστε να παίζει τον επιτελικό και ελεγκτικό του ρόλο και όχι στελεχωμένο ανάλογα με τα κομματικά διαπιστευτήρια του καθενός. Σίγουρα, η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να περνάει μέσα από την πληβειοποίηση της μεσαίας τάξης, που είναι η ατμομηχανή της κάθε οικονομίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα, ακόμα και τα τελευταία δυόμισι χρόνια που είναι στην Κυβέρνηση, έκανε πολιτική μέσω της αντίδρασης. Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα να δράσει. Δεν αρκεί πλέον να λέει πόσο κακοί και ανίκανοι ήταν οι προηγούμενοι, αλλά να δείξει αν και πόσο καλός και ικανός είναι ο ίδιος. Δεν πρέπει, δηλαδή, να βάζει τον πήχη στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον. Πρέπει να προχωρήσει στον απαραίτητο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας μέσω των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Διότι τα τελευταία δύο χρόνια εμείς προσποιούμαστε ότι κάνουμε μεταρρυθμίσεις και οι εταίροι μας προσποιούνται ότι μας πιστεύουν.
Για να παράξουμε, να δημιουργήσουμε δηλαδή νέο πλούτο, χρειάζονται χιλιοειπωμένες μεταρρυθμίσεις: Αποκρατικοποιήσεις, κλίμα για προσέλκυση επενδύσεων, ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του δημόσιου τομέα, επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης, να δούμε πάλι το φορολογικό και το ασφαλιστικό, που είναι τελείως αντιαναπτυξιακά -το ασφαλιστικό έχει γίνει σχεδόν φορολογικό, μάλιστα- ψηφιοποίηση διαδικασιών, μείωση της γραφειοκρατίας, άνοιγμα αγορών και επαγγελμάτων, πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί.
Το βασικότερο, όμως, είναι ότι δεν μπορεί η Κυβέρνηση να συνεχίσει τις παθογένειες που μας έφεραν ως εδώ: Τον άκρατο κρατισμό και τις πελατειακές πρακτικές. Μέχρι το κλείσιμο του προγράμματος τον Αύγουστο 2018, η Κυβέρνηση έχει μπροστά της λίγες κλειστές στροφές, όπως, για παράδειγμα, την τρίτη αξιολόγηση με τα εργασιακά.
Μετά, λοιπόν, το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, πρέπει να τρέξει για να καλύψει το χαμένο έδαφος, το 1,5% του ΑΕΠ που χάσαμε με την καθυστέρηση. Πρέπει να βάλει τις ιδεοληψίες και τις εμμονές στο συρτάρι και να βγάλει από το συρτάρι σχέδιο και πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις των καιρών, αν βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο στο συρτάρι της.
Η χώρα έχει μια τελευταία ευκαιρία να προλάβει το «τρένο», αρκεί να κοιτάει προς τα μπρος και όχι προς τα πίσω. Άλλες χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος, το έκαναν. Άλλες χώρες το κάνουν, όπως η Γαλλία. Γιατί όχι και εμείς;
Ευχαριστώ πολύ.
