23 Απριλίου, 2019

«Ο κόσμος αλλάζει και αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι, πρέπει να αλλάζουμε και εμείς και οι πολιτικές μας μαζί του»

Η πρώτη ομιλία της Αντιγόνης Λυμπεράκη ως βουλευτής του Ποταμιού μετά την παραίτηση του Γιώργου Αμυρά

Στην πρώτη της ομιλία στη Βουλή από το 2015, υπογραμμίζοντας την επιστροφή της και τη διάθεσή της να μην κάθεται σιωπηλά και φρόνιμα την ώρα που οι άλλοι τσακώνονται μεγαλειωδώς, κυρίως για θέματα κατά βάση άσχετα με την εκπαίδευση, η βουλευτής του Ποταμιού ξεκίνησε από τη διαπίστωση ότι για πολλά χρόνια η εκπαίδευση αποτελούσε σίγουρο όχημα για την προσωπική ευημερία. Όμως, από τις αρχές του 21ου αιώνα αυτή η σχέση εκπαιδευτικών τίτλων και οικονομικής ευδοκίμησης έχει διαταραχθεί με τρόπο οριστικό: Η διπλή πίεση που ασκεί από τη μια πλευρά η τεχνολογική εξέλιξη και ιδίως η Τεχνητή Νοημοσύνη και από την άλλη η «εξ αποστάσεως νοημοσύνη», που ενισχύεται όσο εξελίσσεται η παγκοσμιοποίηση, δημιουργούν μια νέα κατάσταση αβεβαιότητας, επισφάλειας και ευκαιριών στις αγορές εργασίας παντού -αυτό που ονομάζεται Globotics, από το συνδυασμό της παγκοσμιοποίησης και της ρομποτικής. Στην εποχή των Globotics οι εκπαιδευτικοί τίτλοι δεν επαρκούν, για να προστατέψουν τους ανθρώπους από την ανασφάλεια, ούτε ο πολλαπλασιασμός των τίτλων σπουδών είναι σε θέση να μειώσει τις ανισότητες.

Για τους εμπνευστές του Νόμου που συζητάει η Βουλή αυτές τις μέρες, ο κόσμος έχει σταματήσει σε προηγούμενη στάση -σε μια εποχή που τα τυπικά εκπαιδευτικά προσόντα είχαν κάποιο αντίκρυσμα. Έτσι η κυβέρνηση φαντάζεται πως με τον πολλαπλασιασμό των εκπαιδευτικών τίτλων αμβλύνει ανισότητες και προσφέρει ασφαλές καταφύγιο, για όσο γίνεται περισσότερους. Κατασκευάζει ένα ευρύχωρο ασανσέρ, που χωράει τις σπουδάστριες και τους σπουδαστές των ΤΕΙ, τις δασκάλες και τους δασκάλους τους, τους διοικητικούς υπαλλήλους και τους γονείς τους και τους προσκαλεί όλους μαζί να πατήσουν το μοναδικό κουμπί στο καντράν: «άνοδος προς το Πανεπιστήμιο». Και θεωρεί η κυβέρνηση ότι προσφέρει ρουσφέτι επικών διαστάσεων με πολλούς αποδέκτες.

Στην πραγματικότητα της διαφεύγει το ουσιώδες: η τροχαλία της ανόδου για τον έναν όροφο έχει ως αθέλητη παρενέργεια τη βύθιση ολόκληρου του οικοδομήματος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο 4ο υπόγειο.

Μα γιατί βυθίζεται το κτίριο της Ανώτατης Εκπαίδευσης; Απλώς επειδή ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει πολύ και αλλάζει συνεχώς. Και καθώς οι σοφοί της κυβέρνησης σκέφτονται το μέλλον σαν συλλογή κριτηρίων διορισμού στο δημόσιο, η σκληρή πραγματικότητα αδιαφορεί για το περιτύλιγμα (1, 2, 3 και ακόμα περισσότερα πτυχία) και ασχολείται με την ποιότητα των γνώσεων.

Και εδώ αρχίζει το παιχνίδι των παρεξηγήσεων: ο Υπουργός νομίζει ότι διευκολύνει την είσοδο περισσότερων νέων κάτω από την προστατευτική ομπρέλα ενός Πανεπιστημιακού τίτλου, ενώ στην πραγματικότητα κάνει τεράστιο ρουσφέτι μόνο στους κορνιζοποιούς. Οι τελευταίοι δεν θίγονται από τον πληθωρισμό πτυχίων, ούτε από την τεράστια σπατάλη πόρων (για πτυχία και κορνίζες), ούτε και από τη σύγχυση κινήτρων προς τους ενδιαφερόμενους. Η γενίκευση πτυχίων χαμηλών προδιαγραφών είναι ένας φόρος στην πραγματική προσπάθεια και μια ισχυρή ώθηση φυγής προς το εξωτερικό.

Η Αντιγόνη Λυμπεράκη έκλεισε με ένα θετικό σχόλιο και με μια αυστηρή επισήμανση. Το θετικό σχόλιο αφορούσε στην ανανεωμένη έμφαση στο ρόλο του Λυκείου, αν και, για να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο, θα πρέπει η σοβαρή δουλειά να ξεκινήσει από τις πρώτες βαθμίδες με σύστημα και νέα αντίληψη. Η αναγνώριση σημείων συμφωνίας είναι σημαντική, διότι διευκολύνει τη συνεννόηση εκεί που υπάρχουν διαφωνίες.

Η επισήμανση αφορούσε στην άρρητη πλην σαφή παραδοχή, ότι τα παιδιά και οι νέοι χάριν των οποίων ασκείται εκπαιδευτική πολιτική είναι αυτόχθονες και γηγενείς, ελληνόφωνοι από την πρώτη μέρα του νηπιαγωγείου. Αυτή είναι μια ανιστόρητη υπόθεση. Δεν ισχύει τώρα, και θα ισχύει ακόμα λιγότερο στο μέλλον. Αν δεν εμπλουτίσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα με διαδικασίες «ομαλής προσγείωσης» και fast track κάλυψης εκπαιδευτικών κενών, κινδυνεύουμε να σπαταλήσουμε πολύ ταλέντο, μεγάλη λαχτάρα επιτυχίας και εκφρασμένη επιθυμία για εκπαιδευτικές διακρίσεις. Και θα είναι κρίμα και για τα παιδιά και για όλους εμάς. Ο κόσμος αλλάζει και αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι, πρέπει να αλλάζουμε και εμείς και οι πολιτικές μας μαζί του.

Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ: