Στην Ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, στο πλαίσιο της συζήτησης για την ενσωμάτωση δέσμης Ευρωπαϊκών Οδηγιών στο εθνικό Δίκαιο.
Αναφορικά με την επίμαχη Ευρωπαϊκή Οδηγία «περί εφαρμογής της αρχής της ίσης μεταχείρισης προσώπων ασχέτως φυλετικής ή εθνοτικής τους καταγωγής», που προκάλεσε και την σχετική ονομαστική ψηφοφορία, ο βουλευτής Ηρακλείου δήλωσε:
«Η Ευρώπη αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί μια όαση για τις αξίες της Δημοκρατίας, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων του πολίτη. Σήμερα, με την επέλαση των μετα-δημαγωγών, η ανθρωπότητα έχει ξαναμπεί σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των όσων με θυσίες αποκτήθηκαν μετά τις εκατόμβες του προηγούμενου αιώνα.».
Ο Σπύρος Δανέλλης τόνισε, πως αποτελεί προσωπική και συλλογική ευθύνη η στάση απέναντι στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η άρνηση σε κάθε είδους διάκρισης, που έχει σχέση με το χρώμα, τη γλώσσα, τη θρησκεία τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τις πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου.
Άλλωστε, σύμφωνα με τον βουλευτή Ηρακλείου, «η Δημοκρατία δοκιμάζεται στον σεβασμό και την διασφάλιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων», συμπληρώνοντας πως «η υποκρισία του να γίνεται κανείς ο φανατικότερος πολέμιος της πραγματικής του φύσης, έχει απασχολήσει κατά κόρον την επιστήμη της ψυχής, η πολιτική όμως αρνείται να συμφιλιωθεί με την ιδέα».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τις τελευταίες ημέρες το Κοινοβούλιο βρίσκεται σε ένα νομοθετικό πυρετό.
Επείγοντα και κατεπείγοντα νομοσχέδια, ενσωματώσεις ευρωπαϊκών οδηγιών σε πακέτα, και φυσικά πλήθος τροπολογιών. Παράλληλα, η χώρα ζει τη «μέρα της μαρμότας». Για πολλοστή φορά, στη διάρκεια της κρίσης περνάμε το μαρτύριο της αξιολόγησης.
Θα κλείσει ή δεν θα κλείσει; Θα έρθουν καινούρια μέτρα ή δεν θα έρθουν; Κι αν έρθουν ποιος θα τα πληρώσει; Μήπως πάμε σε εκλογές;
…
Η χώρα συνεχώς σε ρόλο «μετεξεταστέας» μαθήτριας.
Και πώς να είναι διαφορετικά;
Ας πάρουμε για παράδειγμα μια από τις ελάχιστες αποκρατικοποιήσεις που είχαν δρομολογηθεί, την πώληση του 66% του ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους της Socar.
Όπως μάλλον αναμένονταν, το όλο εγχείρημα κατέρρευσε.
Μείον 400 εκ. ευρώ λοιπόν στα ταμεία, αντιθέτως με το ό,τι είχε προϋπολογιστεί για τον τρέχοντα π/υ.
Πηγαίνουμε λοιπόν, έναν χρόνο πίσω, σύμφωνα με τις «νέες» εκτιμήσεις σας.
Χωρίς να μπούμε στα επιμέρους ζητήματα, του γιατί άλλαξε την στρατηγική του τελικά ο πλειοδότης, το αποτέλεσμα είναι πως πάλι μεθαύριο στο Eurogroup, πέρα από τα μεγάλα και ανοιχτά θέματα, θα προστεθεί κάτι που θεωρούσαμε ότι ήταν ήδη λυμένο.
Η παροιμιώδης αναξιοπιστία μας, ξαναχτύπησε. Γιατί η ιδιωτικοποίηση του ΔΕΣΦΑ υποτίθεται πως ανήκε στην δέσμη προαπαιτούμενων της πρώτης αξιολόγησης. Δεν γίνεται όμως να συνεχίσουμε έτσι.
…
Και σε ό,τι αφορά τα σενάρια περί εκλογών. Το να ζητά κανείς εκλογές με την αξιολόγηση σε αυτό το στάδιο και με την τέλεια καταιγίδα να πλησιάζει την Ευρώπη…
Ή δεν έχει αντίληψη της πραγματικότητας ή βάζει το μικροκομματικό του συμφέρον, υπεράνω του εθνικού, αρνούμενος να διδαχθεί οτιδήποτε από την εξέλιξη της περιπέτειας της χώρας από το 2011 μέχρι σήμερα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ζούμε σε μια εποχή γενικευμένων συγχύσεων σε όλον τον δυτικό κόσμο.
Η ελληνική κοινωνία ιδιαίτερα, ταλαιπωρημένη τα τελευταία 8 χρόνια, σηκώνοντας βάρη που τις περισσότερες φορές είναι δυσανάλογα με τις δυνατότητές της, ευρισκόμενη σε μια διαρκή αγωνία, σε μια διαρκή ανασφάλεια, και αβεβαιότητα, οργισμένη και αγανακτισμένη, βιώνει μια κλιμακούμενη σύγχυση.
Η προχθεσινή έρευνα της Public Issue που δείχνει ότι οι 9 στους 10 Έλληνες και Ελληνίδες θεωρούν ότι «ακολουθούμε λάθος κατεύθυνση» φωτογραφίζει μια κοινωνία, που αν δεν δει άμεσα παράθυρο προοπτικής, αν δεν νιώσει στοιχειώδη αυτοπεποίθηση, αν νιώσει ότι δεν έχει αύριο θα μας εκπλήξει ξανά. Και όχι με τον τρόπο που περιμένουμε.
Το μεγάλο ζητούμενο από εμάς, σε αυτήν την αίθουσα, είναι να διαβάσουμε, να ερμηνεύσουμε τι εννοεί ο μέσος Έλληνας και Ελληνίδα, με το «δεν πηγαίνουμε καλά».
Πώς δηλαδή θα διορθώναμε την πορεία;
Φοβάμαι ότι αν μπορούσε αυτό το 90% της κοινωνίας να μας εξηγήσει τους λόγους της «λάθος κατεύθυνσης» και να μας υποδείξει την διόρθωση της πορείας, θα βρεθούμε σε μια ακόμη ανορθολογική πραγματικότητα.
Γιατί φοβάμαι πάλι, πως ο μέσος πολίτης δεν έχει εξορθολογικοποιήσει τους λόγους της χρεοκοπίας, δεν έχει κατανοήσει τις διαχρονικές στρεβλώσεις και τις παθογένειες, που σήμερα είναι ακόμη περισσότερο διογκωμένες, λόγω της παρατεταμένης κρίσης.
Η πολιτική των υποσχέσεων στους πάντες για τα πάντα που διαψεύδονται την επαύριο των εκλογών, οδηγεί αναπόφευκτα στο παραπάνω σχήμα.
Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία που για χάρη των πελατειακών σχέσεων και της πολιτικής αντιπαροχής, τροφοδοτούν την άκριτη ελπίδα, οδηγούν μοιραία στην απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κοινωνία και πολιτικό σύστημα.
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες και οι λύσεις δεν κινούνται στην υπεραπλούστευση του άσπρου - μαύρου.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν.
Όσο το πολιτικό σύστημα αρνείται να αντιμετωπίσει τις παθογένειες, χειριζόμενο μικροκομματικά και μικροπολιτικά την καθημερινότητα, αποφεύγοντας πεισματικά κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση, οι πολίτες θα φαντασιώνονται εξωπραγματικές λύσεις και θα εφευρίσκουν ανύπαρκτους εχθρούς, ενώ θα σύρονται κάθε φορά από το άρμα του εκάστοτε πλειοδότη, (φανερού η κρυφού) λαϊκιστή και ανέξοδου υποσχεσιολόγου.
Η κοινωνία αγανακτεί και φοβάται.
Φοβάται το καινούριο, που κανένας δεν της εξηγεί πως αποτελεί κλειδί εξόδου από την κρίση.
Δεν είναι τυχαίο πως ο Οργανισμός Έρευνας και Ανάλυσης «δια-ΝΕΟσις» σε χθεσινή του δημοσιοποίηση αποτελεσμάτων έρευνας καταλήγει στο ότι η Ελλάδα αποτελεί εχθρικό περιβάλλον για την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα.
Και το χειρότερο είναι πως το ίδιο το ρυθμιστικό, το πολιτικό και το κοινωνικό περιβάλλον της χώρας, συνεπικουρούμενα από την οξεία οικονομική κρίση εμποδίζουν την άνθηση της καινοτομίας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα, όπως η δική μας, όπου η επιστημονική έρευνα ανταγωνίζεται την αντίστοιχη, άλλων ισχυροτέρων χωρών.
Ο μέσος όρος Ελλήνων κατόχων διδακτορικού τίτλου, ηλικίας 25-35 ετών, ανά χίλια άτομα είναι πολύ υψηλός σε σχέση με άλλες κανονικές, αναπτυγμένες χώρες.
Μάλιστα, τα περισσότερα διδακτορικά είναι στις φυσικές επιστήμες, στα μαθηματικά, στην πληροφορική, στην εφαρμοσμένη μηχανική, στην βιομηχανική παραγωγή και στις κατασκευές.
Αυτό το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο.
Αντιθέτως, αυτό το δυναμικό απαξιώθηκε με την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς και εξαναγκάστηκε σε φυγή από την χώρα.
Εξαϋλώνουμε τους πόρους που διαθέσαμε ως κοινωνία και ως οικονομία, χαρίζοντάς τους σε ήδη ισχυρές χώρες, που εκμεταλλεύονται ένα δυναμικό - ένα ανθρώπινο κεφάλαιο, για το οποίο οι ίδιες δεν έχουν πληρώσει ούτε ένα ευρώ.
…
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η Ευρώπη αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί μια όαση για τις αξίες της Δημοκρατίας, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων του πολίτη.
Σήμερα, με την επέλαση των μετα-δημαγωγών, η ανθρωπότητα έχει ξαναμπεί σε μια διαδικασία αμφισβήτησης των όσων με θυσίες αποκτήθηκαν μετά τις εκατόμβες του προηγούμενου αιώνα.
Δεν είναι όμως τυχαίο πως ακόμη και σήμερα, η Ευρώπη, που ομολογουμένως δεν διάγει τις πιο λαμπρές της μέρες, παραμένει ένα ασφαλές λιμάνι, στο οποίο κάθε διαφορετικότητα είναι ανεκτή και προστατεύεται.
Οι ευρωπαϊκές Οδηγίες που συζητούμε και καλούμαστε να εισάγουμε στο εθνικό μας δίκαιο, το αποδεικνύουν.
Αποτελεί προσωπική και συλλογική ευθύνη η στάση μας απέναντι στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η άρνηση σε κάθε είδους διάκριση που έχει σχέση με το χρώμα, τη γλώσσα, τη θρησκεία τις σεξουαλικές προτιμήσεις και τις πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε ανθρώπου.
Η Δημοκρατία δοκιμάζεται στον σεβασμό και την διασφάλιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.
Η κοινωνία μας δυστυχώς είναι ακόμη σε μεγάλο βαθμό δέσμια των κηρυγμάτων μισαλλοδοξίας και της φοβικότητας, που εκφράζονται από μέρος της δεξιάς –και δυστυχώς όχι μόνο της ακροδεξιάς, τα άδεια έδρανα της Ν.Δ. καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης ας προβληματίσει τους φιλελεύθερους ψηφοφόρους της - η από μέρος της εκκλησίας, καθώς και από μέρος των διαμορφωτών της κοινής γνώμης.
…
Η υποκρισία του να γίνεσαι ο φανατικότερος πολέμιος της πραγματικής σου φύσης, έχει απασχολήσει κατά κόρον την επιστήμη της ψυχής, η πολιτική όμως αρνείται να συμφιλιωθεί με την ιδέα.
Ευχαριστώ.
