Στην Ολομέλεια της Βουλής τοποθετήθηκε ο βουλευτής Ηρακλείου και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού, Σπύρος Δανέλλης, για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Δείτε παρακάτω το βίντεο της ομιλίας:
https://youtu.be/qF8lT_7IddE
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Σχετίζεται άραγε η ψήφιση του νομοσχεδίου, με το Eurogroup της Δευτέρας και την επιδιωκόμενη συμφωνία – που όλοι βεβαίως δεν μπορούμε παρά να ευχόμαστε;
Η κ. Λαγκάρντ είπε:
«Nothing is agreed, until everything is agreed».
Που σημαίνει πως τίποτα δεν κλείνει, αν δεν υπάρξει συμφωνία για όλα.
Και πολύ φοβάμαι ότι πλέον, λίγα πράγματα εναπόκεινται στις δυνατότητες της ελληνικής κυβέρνησης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Στο συλλογικό μας ασυνείδητο αποτελεί σχεδόν αξίωμα πως ο έλληνας γονιός αγαπά παθολογικά και θυσιάζεται για τα παιδιά του.
Μύθος!
Απόδειξη το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που συζητούμε σήμερα.
Ένα νομοσχέδιο άδικο και ακόμη και μεσοπρόθεσμα μη βιώσιμο.
Ένα νομοσχέδιο που επιχειρεί να κρύψει τον διαχρονικό κυνισμό του πολιτικού συστήματος, αλλά και τον κυνισμό των πελατών του, από τις επόμενες γενιές.
Νέους ανθρώπους, που ήδη δοκιμάζονται από την κακοπληρωμένη εργασία και τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις ή τη μετανάστευση ή ακόμη χειρότερα από την ανεργία.
Νέους ανθρώπους που ως εργαζόμενοι, αναγκάζονται να πληρώνουν αυξημένους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, που εξαφανίζουν το ήδη μειωμένο εισόδημά τους
Νέοι που στην πιο παραγωγική τους ηλικία, ζουν καθημερινά τον εξευτελισμό της ελεημοσύνης των γονιών τους.
Ανθρώπων δηλαδή, που σε πολλές περιπτώσεις παίρνουν μεγαλύτερες συντάξεις από τους μισθούς που έπαιρναν όταν εργάζονταν.
Μηδενική ενσυναίσθηση διαγενεακής δικαιοσύνης.
Μας διέκρινε πάντα.
Μας διακρίνει και σήμερα.
Ο στρεβλωτικός αυτός φακός, με τον οποίο οι περασμένες γενιές έχουν επιλέξει να βλέπουν την πραγματικότητα αναδεικνύει το παράδοξο της Μεταπολίτευσης.
Ένα παράδοξο, το οποίο έγκειται στην εμμονή της υποστήριξης κοινωνικών κατακτήσεων του παρελθόντος, που όταν όμως λιμνάζουν και δεν ακολουθούν τις παγκόσμιες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις μετατρέπονται σε κατάφορες αδικίες.
Το δημογραφικό πρόβλημα έγινε ανάγλυφα ορατό, ήδη από το 2000.
Η σχέση εργαζομένων προς συνταξιούχους ήταν από τότε προβληματική με τάσεις σοβαρής επιδείνωσης.
Είναι θέμα μεγεθών.
Από τη μια ολοένα λιγότεροι εργαζόμενοι και από την άλλη κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου, του δημοσίου χρήματος.
Και βεβαίως μην ξεχνάμε πως ασφαλιστικό και ανάπτυξη πηγαίνουν μαζί.
Το ασφαλιστικό σύστημα - ένα ασφαλιστικό σύστημα που ούτε δίκαιο, ούτε βιώσιμο είναι - κόστισε στον έλληνα φορολογούμενο πολίτη από το 2000 έως σήμερα, περί τα 200 δις ευρώ.
Και για να έχουμε μια εικόνα των μεγεθών, το σύνολο του δημοσίου χρέους είναι περίπου 300 δις.
Μια από τις αιτίες και τις κακοδαιμονίες του ασφαλιστικού είναι ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας.
Ομάδες συμφερόντων, ομάδες επιρροής, συντεχνίες που συνδέονταν μεταξύ τους από την πελατειακή εξάρτησή τους από το κομματικό κράτος.
Πολιτικές εξαρτήσεις που στηρίζονταν σε σχέσεις πολιτικής αντιπαροχής, όπου το εκάστοτε κυβερνών κόμμα διαμοίραζε ως φέουδό του, τη δημόσια περιουσία.
Εικόνα αυτής της συνταγής χρεοκοπίας αποτελούν οι άπειροι φορείς που εμπλέκονται στο ασφαλιστικό.
Θύλακες που μάχονται ο ένας τον άλλον, αδιαφορώντας για το μέλλον των άλλων, γαντζωμένοι στο στενό τους μικρόθωρο συμφέρον.
Θύλακες που ζούσαν σε έναν πραγματικό λήθαργο επιφανειακής ευημερίας, αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση σαν επίθεση των ξένων στον «περιούσιο» λαό.
Έβλεπαν παντού κακόβουλες δυνάμεις που είχαν ως στόχο την περικοπή εισοδημάτων, συντάξεων και θέσεων εργασίας.
Δεν συνειδητοποίησαν ποτέ, όμως, πως ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός κυρίως μέσω του ασφαλιστικού είναι αυτός που οδήγησε και στην κατάρρευσή του.
Το κράτος αναγκαζόταν να συνεισφέρει ολοένα και μεγαλύτερα ποσά στα ελλειμματικά ασφαλιστικά Ταμεία.
Το 2009, η συνεισφορά του κράτους ήταν 17 δις, από τα περίπου 45 δις που εισέπραξε από άμεση και έμμεση φορολογία.
Και όλοι αυτοί φαίνεται πως έκαναν καλά τη δουλειά τους, καθώς ένα από τα παράδοξα της κρίσης είναι το γεγονός πως παρά τις περικοπές, η συνταξιοδοτική δαπάνη μειώθηκε μόνο ελάχιστα.
Παρότι στο πλαίσιο του Μνημονίου έγιναν τεράστιες περικοπές σε μεγάλες ομάδες συνταξιούχων, η συνταξιοδοτική δαπάνη παρέμενε σταθερά υψηλή, αφού το πολιτικό σύστημα, σε πλήρη αλληλεξάρτηση από τους πελάτες του, επέλεξε με χαριστικές ρυθμίσεις να αυξήσει τους πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες, αντί να προχωρήσει σε μια ουσιαστική ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
Ακόμη και το 2012, μετά από τόσες μειώσεις στις συντάξεις και μετά από τρία χρόνια περικοπών, η χώρα μας δαπάνησε για συντάξεις το 17,7% του ΑΕΠ, έχοντας το πιο δαπανηρό και άδικο συνταξιοδοτικό σύστημα στην Ευρώπη.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Επιβάλλεται αλλαγή παραδείγματος.
Και αυτό το παράδειγμα δεν μπορεί να στηρίζεται πλέον στην υπερφορολόγηση των μικρών και των μεσαίων εισοδημάτων.
Το γεγονός πως στο συζητούμενο σχέδιο νόμου, παρότι εμπεριέχει και φορολογικές διατάξεις δεν γίνεται καμία κουβέντα για την πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής αποκαλύπτει την προχειρότητά σας και την ευκολία με την οποία και εσείς νομοθετείτε.
Κι όμως, η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι ο καλύτερος φίλος του κράτους πρόνοιας.
Χτυπάτε τα συνήθη υποζύγια, γιατί στην πραγματικότητα δεν έχετε επεξεργασμένες λύσεις και δεν ξέρετε πώς να εφαρμόσετε, τα όσα με αμετροέπεια υποσχόσασταν.
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης.
Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα από όλα πως η αντιμετώπιση της κρίσης περνάει και μέσα από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
Αλλά όχι αυτήν που φέρνετε, ούτε με τον τρόπο που την προτείνετε.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση σκότωσε τη συζήτηση για το ασφαλιστικό, χωρίς καν αυτή να έχει αρχίσει.
Το σχέδιο του Υπουργού Εργασίας επιχειρεί στην πραγματικότητα να διατηρήσει βραχυπρόθεσμα ένα χρεοκοπημένο διανεμητικό σύστημα συντάξεων, το οποίο θα επιβαρύνει υπέρμετρα τους σημερινούς, λιγοστούς εργαζόμενους, υπονομεύοντας παράλληλα τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.
Δεν κατανοείτε πως δημιουργείτε κίνητρα περαιτέρω εισφοροδιαφυγής, αφού κανένας δεν θέλει να πληρώνει εισφορές σήμερα για μία αβέβαιη σύνταξη στο μέλλον;
Όπως και αντικίνητρα επιχειρηματικότητας, εξαιτίας της υπέρμετρης επιβάρυνσης του εργασιακού κόστους;
Ό,τι ακριβώς και οι προηγούμενοι.
Χρησιμοποιείτε την παλιά δοκιμασμένη συνταγή.
Κρύβετε το πρόβλημα κάτω από το χαλί, για να το καθαρίσουν οι επόμενοι.
Αυτό δεν συνιστά μεταρρύθμιση.
Λέγεται μετάθεση ευθυνών και διαιώνιση της μιζέριας στο διηνεκές.
Μια πραγματική ασφαλιστική μεταρρύθμιση θα όφειλε να έχει το βλέμμα στο μέλλον.
Δεν είναι αυτοσκοπός, πόσο μάλλον μεταρρύθμιση, η πρόβλεψη ενός ακόμη μεταβατικού σταδίου.
Είναι επανάληψη μιας αποτυχημένης συνταγής.
Αγνοείτε επιδεικτικά τον παράγοντα μέλλον.
Για να έχουμε μια σταθερή λύση είναι πια παραπάνω από προφανές πως απαιτείται ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο, μεταξύ του συνόλου του πολιτικού συστήματος και του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα φοβάστε να συνομιλήσετε με την ελληνική κοινωνία, που είναι πια έτοιμη να περάσει όχι μόνο σε μια συλλογική αναγνώριση λαθών, αλλά και σε μια συλλογική ανάληψη ευθυνών.
Το γεγονός πως η συζήτηση αυτή με την κοινωνία δεν έχει γίνει και ως εκ τούτου δεν ψηφίζουμε ένα βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, καταδεικνύει την απουσία οράματος από πλευράς σας.
Εμείς απαρέγκλιτα προτείνουμε ένα σύστημα τριών πυλώνων, όπως εφαρμόζεται στην Σκανδιναβία, την Ιταλία ή και σε άλλες χώρες.
Ο πρώτος πυλώνας πληρώνεται από όσους εργάζονται, προς όσους είναι τώρα συνταξιούχοι.
Σε αυτόν τον πρώτο πυλώνα περιλαμβάνεται μια Εθνική σύνταξη προνοιακού χαρακτήρα για όλους, η οποία θα συμπληρώνεται από μια διανεμητική σύνταξη ανάλογα με τα ένσημα του καθενός.
Ο δεύτερος πυλώνας θα αποτελείται από επαγγελματικά ταμεία που θα συμπληρώνουν την κύρια σύνταξη μέσω πραγματικών επενδύσεων, στις οποίες τα ίδια θα προβαίνουν, ενώ τα κέρδη τους θα καταλήγουν πάλι στους ασφαλισμένους τους.
Ο τρίτος πυλώνας εδράζεται κυρίως στην ιδιωτική ασφάλιση, με απόλυτη ανταποδοτικότητα.
Μέσα από ένα πλέγμα φορολογικών κινήτρων, πριμοδοτούνται όλοι όσοι έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν σε ένα ατομικό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, μέρος του εισοδήματός τους, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο την εθνική αποταμίευση.
Πρέπει να δώσουμε τη δυνατότητα ευελιξίας ειδικά για τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους, ως προς το ύψος της εισφοράς που θα καταβάλουν.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα δώσουμε κίνητρα σε νέους ανθρώπους να πραγματοποιήσουν το επιχειρηματικό τους σχέδιο, που είναι αυτό που θα τους βγάλει από την ανεργία.
Κυρίες και κύριοι της κυβέρνησης.
Ήρθατε στην εξουσία, υποστηριζόμενοι σε μεγάλο ποσοστό από τη γενιά που σήμερα καταδικάζετε με αυτό το νομοσχέδιο.
Μια γενιά που είναι εγκλωβισμένη σε μια κρίση χρέους, που υπονομεύει το μέλλον της και καθιστά ορατή μια δραματική διαγενεακή ανισορροπία.
Προστατεύστε την εξοντωμένη ελληνική κοινωνία από τη σύγκρουση γενεών που μαθηματικά έρχεται και θα είναι ιδιαίτερα σφοδρή.
Αναδιανομή εισοδήματος κάνεις μέσω του φορολογικού συστήματος.
Όχι μέσω του ασφαλιστικού.
Ασφαλιστικό, δίχως ανταποδοτικότητα, δεν νοείται.
Και βέβαια, άλλο πρόνοια, άλλο ασφάλιση.
Ευχαριστώ.
