Ομιλία Σπύρου Δανέλλη στο πλαίσιο του νομοσχεδίου για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια
Ο Σπύρος Δανέλλης ξεκαθάρισε, ότι η θετική του ψήφος δεν ακολουθείται από επαίνους και στηρίζεται στη λογική του «μη χείρον, βέλτιστον».
«Προτιμούμε να αφήνουμε τα παιδιά να σαπίζουν στα ιδρύματα, παρά να τους δώσουμε μια ευκαιρία να αλλάξουν το πεπρωμένο τους. Παρά να τους εξασφαλίσουμε να έχουν καλύτερες επιλογές ζωής και εξέλιξης από αυτές, που τους παρέχει ένα ίδρυμα, όσο καλές προθέσεις και αρχές να έχει», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Τέλος, ο βουλευτής Ηρακλείου τόνισε πως το «στρίβειν δια του αρραβώνος», η δήθεν ψήφος κατά συνείδηση σε τέτοιου είδους νομοσχέδια που αφορούν τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, είναι ψευδεπίγραφη και υποκριτική και δεν αρμόζει σε πολιτικούς.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η θετική μου ψήφος δεν ακολουθείται από επαίνους, στηρίζεται στη λογική του «μη χείρον, βέλτιστον». Πριν διαβάσω το νομοσχέδιο, από το ντόρο που προκλήθηκε, νόμιζα πως επιτέλους κλείνουμε κάποιες από τις μισές δουλειές του συμφώνου συμβίωσης. Άρα θα μιλούσαμε και για υιοθεσία.
Όρος που πρέπει να αλλάξει και να αντικατασταθεί από το τεκνοθεσία ή το παιδοθεσία, γιατί ας μην ξεχνάμε πως ο μόνος τρόπος να περιγράψουμε μεταξύ μας τον κόσμο και να συνεννοηθούμε είναι η γλώσσα και η ακρίβεια των όρων.
Δυστυχώς, διαψεύστηκα. Δεν είμαστε ακόμη ικανοί να το συζητήσουμε. Κι ας είναι κυρίαρχο το πρόταγμα της διευθέτησης και επίλυσης ζητημάτων που έχουν να κάνουν με τη ζωή των ανθρώπων και ειδικά των παιδιών.
Προτιμούμε να αφήνουμε τα παιδιά να σαπίζουν στα ιδρύματα, παρά να τους δώσουμε μια ευκαιρία να αλλάξουν το πεπρωμένο τους. Παρά να τους εξασφαλίσουμε να έχουν καλύτερες επιλογές ζωής και εξέλιξης από αυτές που τους παρέχει ένα ίδρυμα, όσο καλές προθέσεις και αρχές να έχει.
Ποιες είναι όμως οι αντιρρήσεις, με τι επιχειρήματα αντιστέκεται μεγάλη μερίδα της κοινωνίας στο «αναιμικά» φιλελεύθερο αρθρ. 8, που προβλέπεται η αναδοχή – προσοχή όχι υιοθεσία – από ζευγάρια τα οποία συνδέονται με σύμφωνο συμβίωσης.
Και προφανώς, σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και τα ομόφυλα ζευγάρια. Το πρώτο επιχείρημα προέρχεται από μια στείρα αναπαραγωγή στερεοτύπων. Μια δουλεία που θέλει όλους τους ομοφυλόφιλους ανεξαιρέτως σεξομανείς, παιδόφιλους και διαφθορείς, και μάλιστα τους μόνους δράκους στην «αγγελικά» πλασμένη κοινωνία μας.
Βέβαια είναι η νόρμα, που συνιστά ευκολία. Ευκολία σκέψης για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Αλλά και λογικά να το δει κανείς, δεν προκύπτει από πουθενά πως τα ομόφυλα ζευγάρια δεν είναι κατάλληλα για γονείς.
Έρευνες καταδεικνύουν πως έχουν κατά μέσο όρο υψηλότερο κίνητρο και επιδεικνύουν περισσότερη δέσμευση σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια στην ανατροφή παιδιών, αφού πάντα η επιλογή τους να μεγαλώσουν παιδιά είναι συνειδητή.
Επιπλέον, πρέπει να περάσουν τη δοκιμασία της υιοθεσίας, μια διαδικασία χρονοβόρα, ψυχοφθόρα και γραφειοκρατική, πριν φτάσουν στο τέλος του δρόμου. Ο χρόνος και οι διαδικασίες πρέπει να συντομευθούν, χωρίς βεβαίως εκπτώσεις στην ουσιαστική αξιολόγηση καταλληλότητας των αιτούντων την τεκνοθεσία.
Οι ομόφυλοι γονείς έχουν, λοιπόν, αποδείξει την ισχυρή επιθυμία τους και το κίνητρό τους να αποκτήσουν οικογένεια, πριν ακόμα πάρουν στην αγκαλιά τους το παιδί τους. Αντιθέτως, ίσως, το 50% των ετερόφυλων ζευγαριών γίνονται γονείς... κατά λάθος.
Και ξαναφέρνω το θέμα της υιοθεσίας. Στην υιοθεσία δεν υπάρχει κατά λάθος. Και για αυτό επιμένω. Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει τη δυνατότητα σε ζευγάρια του συμφώνου συμβίωσης και να υιοθετήσουν.
Η δικαιολογία είναι πως η υιοθεσία διέπεται από τον αστικό κώδικα και αφορά έγγαμα ζευγάρια και μόνο. Ας τροποποιήσουμε λοιπόν τον Αστικό Κώδικα, με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε για το σύμφωνο συμβίωσης, όπου λίγο ή πολύ τροποποιήθηκαν 15 άρθρα ή για τα συναινετικά διαζύγια, όπου τροποποιήθηκαν 2.
Και επιμένω, γιατί στα ιδρύματα της χώρας βρίσκονται 2.000 παιδιά. Ανά έτος τα παιδιά που υιοθετούνται είναι 200, ενώ μόλις 15-20 δίνονται σε ανάδοχες οικογένειες, όταν μάλιστα εκκρεμούν πολύ περισσότερες αιτήσεις.
Οικογένειες με δύο μπαμπάδες ή δύο μαμάδες υπάρχουν στην κοινωνία, κι ας κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε. Ας μην επιτρέψουμε τον στρουθοκαμηλισμό της κοινωνίας να παρεισφρήσει και στο νομοθετικό έργο της Βουλής. Γιατί το θέμα είναι να πάψουμε να υπεκφεύγουμε σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε αυτό που δοκιμαζόμαστε όλοι, κι όχι μονάχα όλοι όσοι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως προοδευτικοί, αλλά και εκείνοι που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, είναι τα ζητήματα εκείνα που έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα του ανθρώπου και τα δικαιώματα του πολίτη.
Τα δικαιώματα αυτά είναι πρώτης προτεραιότητας και βεβαίως δεν επιδέχονται συμψηφισμών, τακτικισμών και μικροπολιτικών θεωρήσεων. Εμείς, Το Ποτάμι, από την ίδρυσή μας δεν ετεροπροσδιοριζόμαστε ως προς την στάση μας σε τέτοιας τάξης ζητήματα και ψηφίζουμε σήμερα, για αυτό το θέμα, η επίλυση του οποίου δεν μπορεί να μετατεθεί αύριο.
Το «στρίβειν δια του αρραβώνος», η δήθεν ψήφος κατά συνείδηση σε τέτοιου είδους νομοσχέδια που αφορούν τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, είναι ψευδεπίγραφη και υποκριτική και δεν αρμόζει σε πολιτικούς. Άλλωστε η δουλειά των πολιτικών όπως έλεγε και ο Jacques Delors είναι να ανοίγει δρόμους κι όχι να χαϊδεύει αυτιά, αλλιώς αυτοακυρώνονται μην έχοντας ρολό.
Εξάλλου σύμφωνα με το Σύνταγμα η ψήφος κάθε βουλευτή, σε κάθε νομοσχέδιο πρέπει να είναι πάντα κατά συνείδηση. Το ότι στην καθημερινή κοινοβουλευτική μας πρακτική η συνείδηση των βουλευτών χρησιμοποιείται κατά τα δοκούν για να βγάλει τα κόμματα από τα πολιτικά τους αδιέξοδα, ας μας προβληματίσει.
Και όσοι μιλούν και κόπτονται για τις απειλές που το κράτος δικαίου κατά καιρούς αντιμετωπίζει, να σκεφτούν ότι αυτός ακριβώς ο σεβασμός στο κράτος δικαίου, τους υποχρεώνει να ψηφίσουν ΝΑΙ στο άρθρ. 8 του νομοσχεδίου.
Η à la carte σχέση μας με το κράτος δικαίου, με τον ευρωπαϊσμό και τον φιλελευθερισμό δεν μπορεί να ισχύει. Ισχύει μόνο στην ψευδή Δημοκρατία που φτιάχνουμε στο μυαλό μας. Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί.
Από τη μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους που ξαφνικά μας θυμήθηκε και μας έστειλε επιστολές, ενώ σιωπά «εν ειρήνη» σε όλα τα τόσο σημαντικά ζητήματα αδικιών που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, μέχρι τους αυτο-ονομαζόμενους «προοδευτικούς» ή «ευρωπαϊστές» και όλους όσοι κόπτονται για το δίκαιο και την προστασία των παιδιών.
Ευχαριστώ.
