του Δημήτρη Κουμάνταρου Η Ελλάδα χρειάζεται την επανίδρυσή της. Το εγχείρημα είναι ιστορικό. Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε με την ανέχεια, που καταταλαιπωρεί 200 χρόνια τώρα τη χώρα. Η ανέχεια είναι ιδρυτική. Η ελληνική επανάσταση του 21 χρειάστηκε τη βοήθεια-παρέμβαση των ξένων για να κατακτήσει την ανεξαρτησία του νεοελληνικού κράτους αλλά και για να εξασφαλίσει τη λειτουργία του. Αυτή η ανέχεια διατρέχει με πολλές μορφές το σύνολο την νεώτερης ιστορίας μας και μας ακολουθεί μέχρι σήμερα.
του Δημήτρη Κουμάνταρου
Η Ελλάδα χρειάζεται την επανίδρυσή της.
Το εγχείρημα είναι ιστορικό.
Ήρθε η ώρα να ξεμπερδεύουμε με την ανέχεια, που καταταλαιπωρεί 200 χρόνια τώρα τη χώρα.
Η ανέχεια είναι ιδρυτική. Η ελληνική επανάσταση του 21 χρειάστηκε τη βοήθεια-παρέμβαση των ξένων για να κατακτήσει την ανεξαρτησία του νεοελληνικού κράτους αλλά και για να εξασφαλίσει τη λειτουργία του. Αυτή η ανέχεια διατρέχει με πολλές μορφές το σύνολο την νεώτερης ιστορίας μας και μας ακολουθεί μέχρι σήμερα.
Η πρόσφατη κρίση δεν ανέδειξε μόνο μιαν οικονομική τραγωδία αλλά και μια πολιτισμική. Η οικονομική βοήθεια-παρέμβαση των ξένων δεν μπόρεσε να συνοδευτεί από το παραμικρό αξιόπιστο σχέδιο εξόδου της χώρας από τη κρίση.
Πέντε χρόνια κοντά τώρα όλοι μιλούν για σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης και σχέδιο δε βλέπουμε. Οι κυβερνώντες τσαλαβουτούν ανάμεσα στις οδηγίες της τρόϊκας και οι αντιπολιτευόμενοι κριτικάρουν την τρόϊκα, όλοι περιμένουν ως συνήθως το μάνα από το εξωτερικό.
Το επιζητούμενο νέο ιδρυτικό υπόδειγμα, το σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, δεν είναι δεδομένο. Χρειάζεται για να υπάρξει, ξεσηκωμός, συστράτευση και συνέργεια ότι καλύτερου σε ανθρώπινο δυναμικό διαθέτει η χώρα.
Το υπόδειγμα πρέπει να δίνει απαντήσεις και σε διεθνή κι ευρωπαϊκά προβλήματα π.χ. δημοκρατίας, οικονομικής διαφάνειας, μετανάστευσης και στο ελληνικό χαοτικό πρόβλημα. Ουσιαστικά πρόκειται για την αναζήτηση μιας νέας ελληνικής σύνθεσης με διεθνή κι ευρωπαϊκή αναφορά, ενός νέου αξιακού, πολιτισμικού, κοινωνικοιοκονομικού και πολιτικού προτάγματος. Που υπερβαίνει τους παλιούς ιδεολογικούς και πολιτικούς διαχωρισμούς, που αναζητά απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο κι όχι για το χθες, με επίκεντρο όμως πάντα τον άνθρωπο και την καλύτερη δυνατή διαβίωσή του.
Η χώρα ταυτόχρονα με ένα σχέδιο καθολικής μεσομακροπρόθεσμης μεταρρύθμισης χρειάζεται και άμεσα μέτρα πολιτικοικονομικής διαχείρησης, σε ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο και δυσμενές εσωτερικό και διεθνές περιβάλλον. Και τα δύο, το άμεσο και το μεσομακροπρόθεσμο πεδίο, απαιτούν μελετημένες συγκεκριμμένες επεξεργασίες και την καλύτερη δυνατή διεξοδική τους υλοποίηση.
Κι εδώ ερχόμαστε στο πρόβλημα της κυβερνησιμότητας. Ποιοί και πως θα χαράξουν την πολιτική και ποιοί και πως θα την υλοποιήσουν.
Χρειαζόμαστε σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής τα καλύτερα, δηλαδή τα πιο ικανά κι έντιμα, επιτελεία, τους καλύτερους κυβερνήτες- επικεφαλείς των επιτελείων. Τώρα, το συντομότερο δυνατόν, χρειαζόμαστε θέσεις ιδιαίτερα για τους τομείς, της οικονομίας, των σχέσεών μας με τους δανειστές, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία, τη μετανάστευση.
Διαθέτουν τα υπάρχοντα παλαιά κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης τους πιο άξιους επιτελείς; Όχι. Κι επιπλέον η υπαρξιακή κομματική αυτοαναπαραγωγή τους παρεμποδίζει την όποια σοβαρή επιτελική δουλειά.
Τα πιο άξια στελέχη της κοινωνίας βρίσκονται κυρίως μακριά από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.
Κι εδώ αναδεικνύεται ο ρόλος Του Ποταμιού. Να συγκροτήσει αυτά τα επιτελεία, να μεριμνήσει για τη μεταξύ τους επικοινωνία, να έρθει σε ένα ανοιχτό κι απροκατάληπτο ενωτικό δημιουργικό διάλογο με κοινωνικές κι άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Το Ποτάμι μπορεί με βάση το εκλογικό τοπίο να προβάλλει ως η τρίτη λύση ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση όμως τις ανάγκες της χώρας πρέπει με την παρουσία του και το πρόγραμμά του να προβάλλει ως η μοναδική λύση. Μοναδική γιατί έχει συλλάβει το μέγεθος του ιστορικού εγχειρήματος, γιατί είναι συγκεκριμμένο, γιατί είναι ενωτικό.
Αργά ή γρήγορα θα γίνουν εκλογές και η χώρα θα αποκτήσει μια καινούργια κυβέρνηση. Πως προσανατολίζεται Το Ποτάμι; Ο παράγων χρόνος θα παίξει σίγουρα το ρόλο του. Σε κάθε περίπτωση όμως πρέπει συνέχεια να έχουμε ως κριτήριο μας τον στόχο, την επανίδρυση της Ελλάδας. Συγκεκριμμένες θέσεις κι όχι ευχολόγια για όλα τα σημαντικά ζητήματα, συγκεκριμμμένοι άνθρωποι, υπουργοί κι επιτελεία, που θα κληθούν να τις υλοποιήσουν. Διασφάλιση της ευρωπαϊκής ένταξης και της δημοκρατικής προοπτικής της χώρας.