Ο βουλευτής Αττικής του Ποταμιού Γ. Μαυρωτάς, τοποθετήθηκε στην Ολομέλεια της Βουλής στη συζήτηση επί της αρχής του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης «Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας - Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος - Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος και τυχερών παιγνίων».
Ο κ. Μαυρωτάς ξεκίνησε την ομιλία του τονίζοντας πως το πολιτικό μας σύστημα δεν θα πρέπει να είναι και πολύ περήφανο για το ότι κατάντησε το ασφαλιστικό, ένα ευνοιοκρατικό, πελατειακό σύστημα. Στο παρελθόν χάθηκαν ευκαιρίες εξορθολογισμού του ασφαλιστικού συστήματος με σημαντικότερη αυτή του Τάσου Γιαννίτση πριν από 15 χρόνια. Έτσι φτάσαμε τα τελευταία 15 χρόνια να έχουμε δώσει στο ασφαλιστικό 200 δις από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Συνέχισε αναφερόμενος στα δεδομένα του ασφαλιστικού μας συστήματος: 3.5 εκατ. εργαζόμενοι, 1.2 εκατ. άνεργοι, 2.6 εκατ. συνταξιούχοι (1,3 η αναλογία εργαζόμενων/συνταξιούχων).
Ο κ. Μαυρωτάς επέκρινε την Κυβέρνηση καθώς το νέο ασφαλιστικό βάζει μεν ενιαίους κανόνες αλλά τους λάθος κανόνες, δεν είναι δίκαιο, ούτε καν μεσοπρόθεσμα βιώσιμο.
Παρουσίασε την πρόταση των «τριών πυλώνων» που έχει παρουσιάσει το ΠΟΤΑΜΙ για το ασφαλιστικό (κρατικός-επαγγελματικός-συμπληρωματικός), ένα κοινωνικό συμβόλαιο που προσομοιάζει τα συστήματα που έχουν εισαχθεί στην Ευρώπη από τη δεκαετία του ’90, και που χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ανταποδοτικότητα των εισφορών και ευελιξία, σε σχέση με το παρόν νομοσχέδιο.
Αναφερόμενος στα λεγόμενα πολλών βουλευτών της συμπολίτευσης επισήμανε πως το καλοκαίρι ψηφίσαμε τον προορισμό, δηλαδή την παραμονή μας στην Ευρώπη, ενώ την διαδρομή έχει αποφασίσει να την χαράξει η Κυβέρνηση μόνη της.
Συνεχίζοντας με το φορολογικό μέρος του νομοσχεδίου, έκανε τη διαπίστωση πως πρόκειται για το καλύτερο δυνατό φορολογικό νομοσχέδιο… αλλά για τη Βουλγαρία και την Κύπρο, καθώς εκεί θα μεταφερθούν – αν δεν το έχουν κάνει ήδη- οι επιχειρήσεις που μπορούν. Για την κυβέρνηση, πρόσθεσε, ο ιδιωτικός τομέας είναι αόρατος και τον θυμάται μόνο όταν φτιάχνει φορολογικα νομοσχέδια για να τον «αρμέξει». Επέκρινε την Κυβέρνηση για το υφεσιακό φορολογικό σύστημα, που έρχεται να στηρίξει ένα κρατικοδίαιτο σύστημα, ενώ δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη η μείωση των δαπανών του σπάταλου κράτους. Τέλος, έκλεισε την ομιλία του τονίζοντας πως με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο η Κυβέρνηση θα οδηγήσει πολύ περισσότερο κόσμο στην φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή ενώ εκείνη θα είναι απασχολημένη με διορισμούς και ρουσφέτια.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Οι πολιτικοί μας τα τελευταία τριάντα χρόνια δεν θα πρέπει να είναι καθόλου περήφανοι για το πώς κατάντησε το ασφαλιστικό σύστημα -ένα ευνοιοκρατικό, πελατειακό δημιούργημα. Όσοι ήταν κοντά στα αυτιά της εξουσίας ή είχαν ψήφους να τάξουν είχαν γενναιόδωρη αντιμετώπιση.
Κι επειδή δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, κάποιος έπρεπε να πληρώνει τα κουβαρνταλίκια των πολιτικών, δηλαδή τις πρόωρες συντάξεις, τις πλασματικές συντάξεις, τα παχυλά εφάπαξ, τα υπερβολικά ποσοστά αναπλήρωσης. Και αυτός μαντέψτε ποιος ήταν: ο κρατικός προϋπολογισμός.
Έτσι, φτάσαμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια να έχουμε δώσει 200 δισεκατομμύρια ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό στον κορβανά του ασφαλιστικού. Για μια τάξη μεγέθους, να σας πω ότι το περίφημο PSI, για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, ήταν περίπου 14 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 7% αυτού του ποσού.
Στο παρελθόν χάσαμε ευκαιρίες να εξορθολογήσουμε το σύστημα, με σημαντικότερη την προσπάθεια του Τάσου Γιαννίτση πριν δεκαπέντε χρόνια. Τον φωνάξαμε και μας τα είπε και στην Επιτροπή. Δυστυχώς, όμως, το άτολμο πολιτικό σύστημα μαζί με τους συνδικαλιστές και βέβαια τη συμπαράσταση κάποιων λαϊκιστών -μην τους ξεχνάμε αυτούς- των μέσων μαζικής ενημέρωσης εμπόδισαν την όποια αλλαγή. Και όσο αργείς να διορθώσεις ένα πρόβλημα, τόσο αυτό κακοφορμίζει.
Ως γνωστόν, στην Ελλάδα οι επώδυνες αποφάσεις παραπέμπονται στις καλένδες, στο μέλλον. Το μέλλον, όμως, όταν δεν το προετοιμάζεις, έρχεται με φόρα και σκάει στα μούτρα σου.
Ας κοιτάξουμε, όμως, μπροστά. Την περίοδο των δανεικών είχαμε εύκολες λύσεις, που δεν ήταν δίκαιες. Σήμερα πρέπει να πάμε σε δίκαιες λύσεις, που δεν είναι όμως εύκολες. Δύσκολο πρόβλημα, σχεδόν άλυτο για μια υπερδανεισμένη χώρα που δεν παράγει, γερνάει και αρνείται να αλλάξει.
Ας δούμε τα δεδομένα. Τρεισήμισι εκατομμύρια εργαζόμενοι, ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες άνεργοι, δυο εκατομμύρια ευρώ εξακόσιες χιλιάδες συνταξιούχοι, δηλαδή μια αναλογία 1 προς 1,3 εργαζόμενοι προς συνταξιούχους. Τα μαθηματικά εδώ είναι αμείλικτα. Δεν παζαρεύονται. Δεν μπορείς να παραμυθιάσεις με δημαγωγίες.
Ναι, όντως, δεν υπήρχαν ενιαίοι κανόνες. Το παρόν ασφαλιστικό βάζει ενιαίους κανόνες, αλλά τους λάθος κανόνες. Δεν είναι δίκαιο, ούτε καν μεσοπρόθεσμα βιώσιμο. Δεν είναι δίκαιο, γιατί επιβραβεύει το «όποιος πρόλαβε, πρόλαβε» και οι νεότεροι θα δίνουν πολλά, για να πάρουν λίγα -αν πάρουν.
Δεν είναι ούτε μεσοπρόθεσμα βιώσιμο, γιατί μπερδεύει τα πράγματα. Άλλο φορολογικό σύστημα, άλλο προνοιακό σύστημα, άλλο συνταξιοδοτικό σύστημα. Εσείς προσπαθείτε να φτιάξετε τρία σε ένα. Το λέει και η ΟΚΕ στην έκθεσή της αυτό, η Οικονομική Κοινωνική Επιτροπή.
Προσπαθείτε να φτιάξετε, δηλαδή, ένα αναδιανεμητικό σύστημα, κάτι που είναι δουλειά της φορολογίας, που θα αντέξει δυο-τρία χρόνια, με το σκεπτικό «μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει».
Για τη δική μας πρόταση των τριών πυλώνων ακούσατε από τους ομιλητές μας. Είναι ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, που χρειάζεται ο τόπος.
Προσομοιάζει τα συστήματα που έχουν εισαχθεί στην Ευρώπη από τη δεκαετία του ‘90 και έρχεται να φέρει ισορροπία στο σύνολο των θεμάτων που έχουν προαναφερθεί και αποτελείται από τρεις πυλώνες, όπως αναφέραμε: τον κρατικό, που είναι σαν τη σημερινή κύρια σύνταξη, τον επαγγελματικό, σαν τη σημερινή επικουρική σύνταξη, και τον συμπληρωματικό, με ιδιωτική ασφάλιση. Η βασική διαφορά με το νομοσχέδιο της Κυβέρνησης είναι η ανταποδοτικότητα των εισφορών και η ευελιξία, κάτι που δεν υπάρχει στο παρόν νομοσχέδιο.
