Τη 13η Νοεμβρίου δεν ήμουν στο Παρίσι. Επέστρεψα δύο ημέρες αργότερα αφού διάβασα με προσήλωση πληροφορίες για το ισλαμικό κράτος, την ιδεολογία, τις τακτικές και τη στρατηγική του προσπαθώντας να καθησυχάσω τον εαυτό μου για το επερχόμενο ταξίδι.
Ποιος να φανταζόταν ότι εν έτει 2015 θα ένιωθε κάποιος ανασφάλεια να ταξιδέψει στο Παρίσι! Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην Αθήνα ήταν κάθε άλλο παρά καθησυχαστική με το φόβο να κυριαρχεί στα ΜΜΕ και την καχυποψία να αιωρείται. Οι θεωρίες που ακούγονταν άπειρες και η κοινωνία δεν είχε ενότητα ούτε στην απόφαση για την ώρα συγκέντρωσης στο προαύλιο της Γαλλικής πρεσβείας - οι συγκεντρώσεις έγιναν με κομματικά κριτήρια.
Με αυτά στο μυαλό μου περίμενα να συναντήσω ένα Παρίσι σε κατάσταση πανικού, δυσπιστίας και τρόμου. Είναι η αλήθεια, πως περίμενα τους Παριζιάνους να έχουν στραφεί κατά των μουσουλμάνων συμπολιτών τους και τη ρητορική της Marine Le Pen περί ξενοφοβίας να έχει κυριαρχήσει. Μην ξεχνάμε ότι στην πολυεθνική κοινωνία της Γαλλίας ζουν 6 εκατομμύρια μουσουλμάνοι και αποτελούν το 9% του πληθυσμού της χώρας. Στο Παρίσι και τα προάστιά του το 15% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι και κάποιοι από αυτούς ζουν στα περιθωριοποιημένα ghettos πολιτών ξένης καταγωγής - μη ενσωματωμένων στη Γαλλική κοινωνία, όπου κυριαρχεί η εγκληματικότητα και σημειώνονται φαινόμενα ισλαμικού φανατισμού και εξτρεμισμού.
Φτάνοντας, όμως, στο Παρίσι είχα ένα ζεστό καλωσόρισμα από τους κατοίκους που κάθε άλλο παρά οχυρωμένοι στα σπίτια τους ήταν. Η ζωή συνεχιζόταν κανονικά, παρά το γεγονός ότι πολλές από τις κουβέντες εμφανώς είχαν να κάνουν με τα συμβάντα. Σε κουβέντες που αντάλλαξα με ανθρώπους στη γειτονιά που έλαβαν χώρα τα γεγονότα παρατήρησα ένα πνεύμα δύναμης ότι «δεν θα το βάλουμε κάτω – δεν θα αφήσουμε τους τρομοκράτες να νικήσουν - θα συνεχίσουμε να ζούμε». Η φίλη μου η Céline, η οποία μένει στο δρόμο όπου έγινε μια από τις επιθέσεις και έχασε μια φίλη της, είπε περί αυτής της ψυχραιμίας που κυριαρχεί, ότι «όταν τόσο αιφνίδια έρχεσαι κοντά στο θάνατο, δεν μπορείς να έχεις άλλη αντίδραση».
Η Πολιτεία και τα ΜΜΕ διαδίδουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα εθνικής ενότητας. Από το Κοινοβούλιο που οι βουλευτές τραγούδησαν όλοι μαζί τη «Μασσαλιώτισσα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας, έως την ποπ κουλτούρα του περιοδικού Grazia που αφιέρωσε το εξώφυλλό στο μήνυμα ενότητας και ελπίδας, το μήνυμα είναι «είμαστε όλοι οι Γάλλοι ενωμένοι κατά της τρομοκρατίας».
Προς έκπληξή μου, ήταν ελάχιστες και μεμονωμένες οι φωνές που κατηγόρησαν το Ισλάμ για την τρομοκρατία. Αντιθέτως, η επίθεση αντιμετωπίζεται σαν μια επίθεση τρομοκρατών κατά του συνόλου των Γάλλων πολιτών (ανεξαρτήτως θρησκείας), της Γαλλικής Δημοκρατίας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης. Αυτό φαίνεται και στην απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να επικαλεστεί τη (μέχρι τώρα αχρησιμοποίητη) ρήτρα αμοιβαίας άμυνας του άρθρου 42 παρ. 7 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το αίτημα της Γαλλίας έγινε ομόφωνα δεκτό από τους άλλους 27 Υπουργούς Άμυνας των κρατών-μελών της Ε.Ε. στην έκτακτη συνάντηση Υπουργών Άμυνας.
Το μήνυμα μιας ομόφωνα ενωμένης Ευρώπης είναι ελπιδοφόρο! Όπως είναι και το μήνυμα μιας ενωμένης κοινωνίας μπροστά στο κακό. Όσον αφορά τη βίαιη επίθεση κατά φιλήσυχων πολιτών της περασμένης Παρασκευής που γράφτηκε ήδη στην ιστορία και μας άλλαξε την καθημερινότητα: δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, εκτός από το να βοηθήσει ο καθένας μας όσο μπορεί τα θύματα ακόμα και από μακριά. Πατώντας εδώ θα βρείτε έναν ηλεκτρονικό έρανο (έχει περιγραφή και στα Αγγλικά) για την οικογένεια της Claire, της ταλαντούχου νέας ζωγράφου, που ήταν ένα από τα θύματα στο Bataclan. Ο έρανος έχει στόχο να υποστηρίξει την οικογένεια της Claire στα έξοδα κηδείας και στη διατροφή των δύο μικρών παιδιών της.
* H Σίλια Λιάγκουρα είναι ιδρυτικό μέλος της Κοινότητας Το Ποτάμι στο Παρίσι