Ομιλία Γ. Μαυρωτά στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου των 120 δόσεων
Εκτός από τις θετικές διατάξεις στο νομοσχέδιο των 120 δόσεων, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και Αντιρπόεδρος του Ποταμιού, Γιώργος Μαυρωτάς, επεσήμανε την ύπαρξη αρκετών αρνητικών διατάξεων αλλά και άλλων χαριστικών και ρουσφετολογικών ρυθμίσεων, κατά τη σημερινή συζήτηση στην Ολομέλεια. Παρατήρησε ότι είναι ένα ακόμη νομοσχέδιο της Κυβέρνησης το οποίο αποτυπώνει την αποστροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την ιδιωτική πρωτοβουλία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα όπως είπε, τη ρύθμιση οφειλών προς την εφορία για τις επιχειρήσεις να είναι μόλις 18 δόσεις και όχι 120, όπως είναι για τα φυσικά πρόσωπα και τα νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Και με την ιδιότητα του Πανεπιστημιακού, στάθηκε στο άρθρο 20 όπου το χαρακτήρισε ως τον ορισμό του πελατειασμού καθώς ορίζει ότι λογίζεται ως πλασματικός συντάξιμος χρόνος, ο χρόνος εκπόνησης της διδακτορικής διατριβής από τα μέλη ΔΕΠ. Ο κ. Μαυρωτάς ζήτησε από την κα. Αχτσιόγλου να ενημερώσει ποιους έχουν υπόψη για αυτή τη φωτογραφική διάταξη. Επίσης εξέφρασε την απορία γιατί αυτή η ρύθμιση να ισχύει μόνο για τα μέλη ΔΕΠ και όχι και για τους ερευνητές που και αυτοί έχουν προαπαιτούμενο τη διδακτορική διατριβή; Και συμπλήρωσε λέγοντας γιατί να μην ισχύει για όλους τους δημόσιους λειτουργούς που προσελήφθησαν μέσω ΑΣΕΠ λόγω διδακτορικού τίτλου και τον αξιοποιούν στην εργασία τους. Όπως είπε χαρακτηριστικά, με την λογική της αιτιολογικής έκθεσης, θα έπρεπε να θεωρούνται συντάξιμα και τα χρόνια του Πανεπιστημίου για τους καθηγητές και δάσκαλους των σχολείων καθότι και εκεί το πτυχίο είναι προαπαιτούμενο.
Για την επονομαζόμενη από την Κυβέρνηση 13η σύνταξη, τη χαρακτήρισε ως επίδομα ενώ έκρινε ότι τη μείωση του ΦΠΑ και γενικά τη μείωση των έμμεσων φόρων ότι είναι καλοδεχούμενη καθότι οι έμμεσοι φόροι πλήττουν περισσότερο τους οικονομικά αδύναμους. Επανερχόμενος στο επίδομα προς τους συνταξιούχους, σχολίασε ότι δίνεται αφού έχει ήδη κοπεί από αλλού για να δημιουργηθούν τα γνωστά υπερπλεονάσματα. Υποστήριξε ότι οι νέοι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν χτυπηθεί περισσότερο από όλους στην κρίση πολλοί εκ των οποίων είναι άνεργοι, όπως βέβαια και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που βλέπουν τις δουλειές και τα εισοδήματά τους να εξατμίζονται.
Γενικά κατέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι προσφεύγει σε εύκολες προεκλογικές λύσεις και μετά «γαιά πυρί μιχθήτω», καθώς τα χρήσιμα μέτρα για επενδύσεις και για θέσεις εργασίας τα αφήνει για αργότερα μετά το 2020, όταν και δεν θα είναι πλέον Κυβέρνηση. Υποστήριξε πως για να κάνεις κοινωνική πολιτική χρειάζεται η χώρα να παράγει πλούτο και να υπάρχουν πόροι, όμως χωρίς επενδύσεις ούτε παραγωγή υπάρχει αλλά ούτε και θέσεις εργασίας. Επανέλαβε ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία στραγγίζεται από φόρους και εισφορές αποτρέποντας το όποιο κίνητρο για δημιουργικότητα και επενδύσεις.
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού δήλωσε ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από λόγια και υποσχέσεις, δεν έχει ανάγκη από την κάλπικη πόλωση ούτε από επιστροφή στις παθογένειες του παρελθόντος. Τόνισε ότι η χώρα έχει ανάγκη από σχέδιο για το μέλλον και κάλεσε τους πολίτες εν όψει Ευρωεκλογών να ακούσουν τις -ίσως- άβολες αλήθειες έναντι στα βολικά ψέματα και να ζητήσουν συγκεκριμένο σχέδιο και ουσία, και όχι παχιά λόγια και λάμψη.
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Συζητάμε σήμερα το περίφημο νομοσχέδιο των 120 δόσεων το οποίο αν είμαστε ακριβείς θα έπρεπε να το λέμε νομοσχέδιο των “έως 120 δόσεων” αφού στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν τις φτάνουμε.
Έχουμε να κάνουμε με ένα πολυνομοσχέδιο 118 Άρθρων που εκτός από τη ρύθμιση οφειλών σε Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης (Άρθρα 1 έως 18), σε Εφορία (Άρθρα 98 έως 109) και σε Δήμους (Άρθρα 110 έως 117), περιλαμβάνει ένα πλήθος άλλων διατάξεων.
Σε αυτά δίνει μια ανάσα σε ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί σε χρέη και δίνει μια βιωσιμότητα στον τρόπο αποπληρωμής τους. Στο νομοσχέδιο υπάρχουν θετικές διατάξεις, αρνητικές διατάξεις, χαριστικές και ρουσφετολογικές διατάξεις, διατάξεις που περισσότερο δυσκολεύουν τις προσλήψεις παρά προστατεύουν την εργασία.
Φανερή είναι δε και η αποστροφή της κυβέρνησης προς την ιδιωτική πρωτοβουλία αφού όλες οι διατάξεις που την αφορούν είναι όσο το δυνατόν αυστηρότερες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ρύθμιση οφειλών προς την εφορία που για τις επιχειρήσεις είναι μόλις 18 δόσεις και όχι 120, όπως είναι για τα φυσικά πρόσωπα και τα νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.
Και η απορία παραμένει γιατί να είναι μόνο 18 οι δόσεις για τις επιχειρήσεις που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν ζωντανές και το έχουν περισσότερο ανάγκη; Ας μην είναι δεκαετία (120 δόσεις) αλλά ας είναι 3ετία (36 δόσεις). Ήταν αυτό απαίτηση των θεσμών ή δική σας επιλογή;
Στις λεπτομέρειες αναφέρθηκε εκτενώς η εισηγήτριά μας που έκανε και προτάσεις (όπως πάντα κάνουμε ως Ποτάμι). Το άρθρο 20 είναι ο ορισμός του πελατειασμού (το οποίο φαντάζομαι θα ψηφίσουν σύσσωμα όλα τα κόμματα). Λογίζεται λοιπόν ως πλασματικός συντάξιμος χρόνος ο χρόνος του διδακτορικού για μέλη ΔΕΠ. Προσωπικά με συμφέρει η συγκεκριμένη διάταξη (θα μπορώ να το καρπωθώ κι εγώ ως μέλος ΔΕΠ) αλλά είναι δίκαιη και σωστή; Και θα ήθελα να σας ρωτήσω ποιους έχετε στο μυαλό σας όταν το προτείνατε; Προφανώς κάποιοι συγκεκριμένοι σας το ζήτησαν.
Και πριν προχωρήσω επί της ουσίας, μιλάει μέσα για μέλη ΔΕΠ ΤΕΙ; Δεν ξέρετε ότι δεν υπάρχουν πια ΤΕΙ στη χώρα; Και γιατί αυτή η ρύθμιση να ισχύει μόνο για τα μέλη ΔΕΠ και όχι και για τους ερευνητές που και αυτοί έχουν προαπαιτούμενο τη διδακτορική διατριβή; Και εν γένει γιατί όχι για όλους τους δημόσιους λειτουργούς που προσελήφθησαν μέσω ΑΣΕΠ λόγω διδακτορικού τίτλου και τον αξιοποιούν στην εργασία τους;
Και μου κάνει εντύπωση, γιατί οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουμε ότι τα περισσότερα μέλη ΔΕΠ επιθυμούν -και φωναχτά- να βγαίνουν αργότερα στη σύνταξη π.χ. στα 70; Άρα ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι την χρειάζονται την εν λόγω πρόνοια; Επίσης θα ήθελα να σας ρωτήσω πως προέκυψαν τα 5 έτη; Γιατί δεν είναι 3 έτη που είναι το επίσημο ελάχιστο; Είστε κι εδώ γαλαντόμοι…
Φοβάμαι ότι αν αρχίσουμε αυτήν την φάμπρικά των προεκλογικών εξυπηρετήσεων δεν θα έχουμε τελειωμό. Γιατί, θα πει κάποιος εύλογα με τη ίδια λογική, γιατί να μην είναι συντάξιμα τα έτη του πτυχίου για έναν καθηγητή στο σχολείο; Ή δάσκαλο στο δημοτικό; Δεν είναι προαπαιτούμενο το πτυχίο αυτό, για να διοριστεί και να διδάξει όπως αναφέρει ως λόγο η αιτιολογική έκθεση;
Για να σοβαρευτούμε λοιπόν ανοίγετε προεκλογικά μια κερκόπορτα που δύσκολα κλείνει και αυτό συχνά το κάνετε. Και φοβάμαι ότι θα το κάνετε ακόμα περισσότερο όσο πλησιάζουμε στις εκλογές…
Κλείνω με τις χθεσινές τροπολογίες που αφορούν στη μείωση του ΦΠΑ και στο επίδομα στους συνταξιούχους που μαξιμαλιστικά το βαφτίζεται 13η σύνταξη (όπως κάνετε και με τη βάφτιση του νομοσχεδίου των 120 δόσεων ενώ 120 προκύπτουν για ένα μικρό κλάσμα ενδιαφερομένων). Η μείωση του ΦΠΑ στα επίπεδα που ήταν πριν έρθετε στην εξουσία είναι ένα θετικό μέτρο. Γενικά η μείωση των έμμεσων φόρων είναι θετικό μέτρο άσχετα αν το φέρνετε κουτσουρεμένο.
Το επίδομα στους συνταξιούχους είναι ένα μέτρο που δεν πρέπει να το δούμε μεμονωμένα, Ποιος δεν θα ήθελε άλλωστε να δουν ο πατέρας του ή η μητέρα του κάποια χρήματα παραπάνω στο ΑΤΜ; ‘Όμως όταν δίνεις κάτι από κάπου κόβεις. Σε έναν κόσμο περιορισμένων πόρων ό,τι δίνεις, από κάπου αλλού λείπει. Τα υπερπλεονάσματα τα οποία μοιράζονται τώρα από κάπου λείπουν. Οι υπέρογκοι φόροι που τα δημιούργησαν λείπουν από επενδύσεις, από παραγωγή από θέσεις εργασίας.
Και επειδή ακούω τη ρητορική της κυβέρνησης που θεωρεί ότι έχει το μονοπώλιο της καρδιάς… Είναι όντως οι συνταξιούχοι οι πιο κτυπημένοι από την κρίση; Ή μήπως είναι οι νέοι, οι άνεργοι που αναγκάζονται να ζουν με τους γονείς τους στα παιδικά τους δωμάτια. Εκτός και αν θεωρείτε ότι οι συντάξεις θα πάνε εμμέσως σε αυτούς. Οπότε αντί να δώσετε προοπτικές τους δίνετε χαρτζιλίκια…Μήπως οι πιο κτυπημένοι από την κρίση είναι οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που είδαν τις δουλειές τους και τα εισοδήματά τους να εξατμίζονται… και χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους από την μια μέρα στην άλλη; Ή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που απολύθηκαν και έχουν προστεθεί στους μακροχρόνια άνεργους; Για να έχουμε λοιπόν ένα συνεπές πλαίσιο για όλους (και όχι μόνο για τις εκλογικά ενδιαφέρουσες κατηγορίες) πρέπει να σταθμίσουμε το μίγμα. Το μίγμα μεταξύ επιδοματικής και αναπτυξιακής πολιτικής μεταξύ του τώρα και του αύριο.
Όχι εύκολες λύσεις που κάνουν τη δουλειά τους για λίγο διάστημα, τουλάχιστον ως τις εκλογές και μετά «γαιά πυρί μιχθήτω». Πάθαμε και μάθαμε, (ελπίζω…). Όμως και για να κάνεις κοινωνική πολιτική χρειάζεται η χώρα να παράξει πλούτο να έχεις πόρους.
Δεν μπορεί η οικονομία να στηρίζεται μόνο στο μοντέλο της ιδιωτικής κατανάλωσης. Και για να παράξεις πλούτο χρειάζονται επενδύσεις ειδικά σε μια χώρα που έχει υποστεί δραματική αποεπένδυση τα τελευταία χρόνια. Χωρίς επενδύσεις, ούτε παραγωγή μπορείς να έχεις ούτε θέσεις εργασίας αντί λοιπόν για αύξηση 11.4% του Ακαθάριστου Σχηματισμού Παγίου Κεφαλαίου (δηλαδή του δείκτη των επενδύσεων) το 2018… είχαμε μια δραματική μείωση 12.2%. Αυτό αντικατοπτρίζει το ανύπαρκτο ΠΔΕ και το αντιεπενδυτικό κλίμα στον ιδιωτικό τομέα. Όταν η ιδιωτική πρωτοβουλία στραγγίζεται από φόρους και εισφορές για να δημιουργηθούν τα υπερπλεονάσματα δεν έχει κίνητρο να επεκταθεί, να επενδύσει γιατί ότι βγάζει πηγαίνει σε φόρους και εισφορές. Έτσι η δημιουργικότητα είτε μένει βαλτωμένη είτε μεταναστεύει.
Χρειαζόμαστε λοιπόν επενδύσεις σε εμπορεύσιμους κλάδους που θα αυξάνουν 8-9% τον χρόνο και εξαγωγές που θα αυξάνουν με 6-7% για πιάσουμε ένα στοιχειώδες 3% στην ανάπτυξη. Και η αλήθεια είναι ότι οι εξαγγελίες του ΠΘ στο Ζάππειο είχαν και μέτρα για τις επενδύσεις και τους νέους στην εργασία (κάποιες ήταν αντιγραφή των θέσεων του Ποταμιού όπως η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των νέων κάτω από 25).
Αυτά όμως τα αφήνετε για αργότερα για το 2020. Δηλαδή, όταν δεν θα είστε κυβέρνηση! Και διαλέξετε να φέρετε τώρα, πριν τις ευρωεκλογές τα μέτρα «άμεσης καύσης». Αν λοιπόν σκεφτόμαστε τους συνταξιούχους για το 2020, 2025, 2030, θα πρέπει να μιλάμε για επενδύσεις, θέσεις εργασίας, παραγωγή πλούτου. Αν σκεφτόμαστε τους συνταξιούχους μόνο για την 26η Μαϊου μπορούμε να μιλάμε για 13η σύνταξη. Η χώρα όμως δεν έχει ανάγκη από λόγια και υποσχέσεις. Δεν έχει ανάγκη από την κάλπικη πόλωση που όλο και περισσότεροι πολίτες της γυρίζουν την πλάτη. Η χώρα έχει ανάγκη από σχέδιο για το μέλλον και όχι επιστροφή στις παθογένειες του παρελθόντος. Έχει ανάγκη από άβολες αλήθειες και όχι βολικά ψέματα. Και αυτό πρέπει να το έχουν στο μυαλό τους οι πολίτες πηγαίνοντας προς τις Ευρωεκλογές. Να ζητήσουν, συγκεκριμένο σχέδιο και ουσία, όχι παχιά λόγια και λάμψη. Και να επιβραβεύσουν όσους με τόλμη και συνέπεια μένουν πιστοί σε αυτά που λένε και δεν κάνουν μεταβολή ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος…
