Ομιλία Γ. Μαυρωτά στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση της συνταγματικής αναθεώρησης
Με τη διαπίστωση ότι η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης γίνεται σε ένα φορτισμένο κλίμα, όπου το πολιτικό σύστημα έχει χάσει μεγάλο κομμάτι της αξιοπιστίας του, ξεκίνησε την ομιλία του στην ολομέλεια ο βουλευτής Αττικής και Αντιπρόεδρος του Ποταμιού, Γιώργος Μαυρωτάς.
Υποστήριξε πως η συνταγματική αναθεώρηση είναι μια μεγάλη ευκαιρία να υπάρξει συναίνεση προς όφελος της κοινωνίας αλλά ταυτόχρονα υπέδειξε και τον κίνδυνο να «καεί» η ίδια η αναθεώρηση λόγω του άρθρου 110 το οποίο όπως είπε είναι το κλειδί της αναθεώρησης. Μάλιστα κάλεσε τον ΣΥΡΙΖΑ πως αν πιστεύει πραγματικά ότι πρέπει να αλλάξουν κάποιες διατάξεις όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών (άρθρο 86), τότε να ψηφίσει και την αναθεώρηση του άρθρου 110. Εξήγησε ότι η 5ετία «παγώματος» πρέπει να αναφέρεται μόνο για τις αναθεωρηθείσες διατάξεις και όχι στο σύνολο του Συντάγματος ώστε να διευκολύνεται η μεμονωμένη αλλαγή διατάξεων.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο άρθρο 32 και την απεμπλοκή της Προεδρικής εκλογής από τη διάλυση της Βουλής, το οποίο έκρινε σωστό και ότι θα συνεισφέρει στην πολιτική σταθερότητα.
Για το άρθρο 16 υπενθύμισε ότι πρέπει να αρθεί η απαγόρευση ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων, ως μια αναγκαία αλλαγή προς όφελος της κοινωνίας αλλά όχι υπέρ των ιδεολογικών αγκυλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα όπως είπε δεν είναι αν θα αναθεωρηθεί το άρθρο 16, αλλά το πότε.
Ως προς τους διακριτούς ρόλους Κράτους-Εκκλησίας, επανέλαβε τη σταθερή άποψη του Ποταμιού ότι αυτό είναι προς όφελος και των δύο, και πως πρέπει να προβλέπεται η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους με την έννοια της ευμενούς ουδετερότητας. Μάλιστα υποστήριξε πως η Εκκλησία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό και την περαιτέρω εκκοσμίκευση του καταστατικού χάρτη της χώρας μας. Γιατί, όπως συμπλήρωσε, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό και πληθυσμιακό προβάδισμα στην Ελλάδα καθώς είναι ένας θεσμός σχεδόν δύο χιλιάδων ετών, αλλά όπως τόνισε δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται πολιτικό εργαλείο.
Στο σημείο αυτό επεσήμανε την υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ πως από τη μία υποστηρίζει τη θρησκευτική ουδετερότητα αλλά ιδεοληπτικά αν όχι φοβικά, δεν προτείνει την αναθεώρηση της παρ. 2 του άρθρου 16 στο οποίο αναφέρεται ότι αποστολή της κρατικής παιδείας είναι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης.
Σημείωσε ότι το Ποτάμι είναι υπέρ της τροπολογίας για την προστασία από διακρίσεις λόγω φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού καθώς όπως είπε καλά τα ευχολόγια και οι διακηρύξεις περί δικαιωμάτων και ισότητας, αλλά η προοδευτικότητα που επικαλούνται κάποιοι φαίνεται στην πράξη, όχι στα λόγια.
Κλείνοντας, είπε ότι το Ποτάμι ανήκει στο προοδευτικό, φιλελεύθερο κέντρο και δεν μπαίνει σε αριστερά και δεξιά κουτάκια για αυτό και μπορεί να υποστηρίζει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων (άρθρο 16) και τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας – Κράτους (άρθρο 3).
Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας:
Στα 7’ της ομιλίας μου θα μείνω στα πιο σημαντικά που έχουν να κάνουν με τη συνταγματική αναθεώρηση και στο τι διακυβεύεται. Η διαδικασία γίνεται σε ένα φορτισμένο πολιτικό κλίμα. Το πολιτικό σύστημα με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις στη Βουλή έχει χάσει μεγάλο κομμάτι από την αξιοπιστία του.
Είναι μια μεγάλη ευκαιρία με την Συνταγματική Αναθεώρηση να ανατρέψουμε (κάπως) αυτήν την απαξίωση. Να δείξουμε ότι μπορούμε να συναινέσουμε σε 5 πράγματα να τα βελτιώσουμε προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας και να προχωρήσουμε παρακάτω.
Υπάρχει όμως ένας κίνδυνος που μπορεί να τα ανατρέψει όλα. Είμαστε μπροστά στην ακόλουθη κατάσταση: Να ψηφισθούν κάποιες αναθεωρητέες διατάξεις, να περάσουν στην επόμενη Βουλή… και επειδή ακριβώς δεν έχουν περάσει κάποιες άλλες που πρότεινε η τωρινή αξιωματική αντιπολίτευση (λέγε με άρθρο 16) να «κάψει» την αναθεώρηση ως επόμενη κυβέρνηση.
Τι σημαίνει να «κάψει»; Να την ματαιώσει ώστε να μην αρχίσει να μετράει ο χρόνος της 5ετίας που επιβάλει το άρθρο 110. Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πραγματικά ότι πρέπει να αλλάξουν κάποιες διατάξεις (όπως π.χ. ο νόμος περί ευθύνης υπουργών – άρθρο 86 ) πρέπει να ψηφίσει στις αναθεωρητέες διατάξεις και το άρθρο 110 .
Το άρθρο 110 θυμίζω, αναφέρεται στο πώς γίνεται η αναθεώρηση και αν γίνει πιο ευέλικτο μπορεί να σώσει την αναθεώρηση. Αν για παράδειγμα -όπως προτείνουμε κι εμείς και η ΝΔ- η 5ετία «παγώματος» αναφέρεται μόνο για τις αναθεωρηθείσες διατάξεις και όχι στο σύνολο του Συντάγματος όπως τώρα διευκολύνει την μεμονωμένη αλλαγή διατάξεων.
Έτσι, δεν θα έχει άλλοθι η ίδια η ΝΔ για να μπλοκάρει την αναθεώρηση επειδή δεν θα περιέχει το άρθρο 16. Θα μπορεί στη δική της αναθεώρηση να το βάλει, μαζί με όποιο άλλο δεν έχει προταθεί στην παρούσα αναθεώρηση. Το άρθρο 110 λοιπόν είναι το κλειδί της αναθεώρησης συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ αν θέλετε να προχωρήσει και δεν θέλετε απλώς να φρενάρετε για 10 χρόνια αλλαγές που πρέπει να γίνουν.
Άλλο άρθρο για το οποίο έγινε πολύς λόγος είναι το άρθρο 32 που οδηγεί στην απεμπλοκή της Προεδρικής εκλογής από τη διάλυση της Βουλής. Αυτή η απεμπλοκή είναι σωστή, θα δώσει ένα σήμα επιδίωξης πολιτικής σταθερότητας που τόσο έχει ανάγκη η οικονομία.
Την κατεύθυνση αυτή την επιθυμούν αν κατάλαβα καλά όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου. Μόνο ο τρόπος αλλάζει, στο πώς θα εκλέγεται στην τελική ψηφοφορία ο Πρόεδρος, αν δεν έχει βρεθεί η αυξημένη πλειοψηφία. Εμείς λέμε είτε παράταση θητείας έως ότου υπάρξει συναίνεση ή διευρυμένο εκλογικό σώμα, η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ απόλυτη πλειοψηφία, ο ΣΥΡΙΖΑ άμεση εκλογή από το λαό.
Για το άρθρο 16 τα έχω πει πολλές φορές, τα είπα και στην επιτροπή όπου κατέριψα τους ισχυρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ για τη συνέχιση της απαγόρευσης ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων.
Η δυνατότητα ίδρυσης
(1) μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων
(2) που θα είναι υπό την εποπτεία της ΑΔΙΠ όπως και τα δημόσια και
(3) θα έχουν υποχρεωτικά με νόμο, ένα ποσοστό εισακτέων της τάξης 15%-20% με υποτροφίες
απογυμνώνει το οποιοδήποτε επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ περί αισχροκερδούς, ανεξέλεγκτης, ταξικής εκπαίδευσης.
Είναι μια αναγκαία αλλαγή προς όφελος της κοινωνίας αλλά όχι υπέρ των ιδεολογικών σας αγκυλώσεων.
Για τα άρθρα 62 και 86 που είναι η βουλευτική ασυλία και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών υπάρχει νομίζω διακομματική σύμπλευση δεν θα επεκταθώ. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο άρθρο 3. Όπως ανέφερα και στην επιτροπή, στο Ποτάμι πιστεύουμε στους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας-Κράτους, γιατί ακριβώς πιστεύουμε ότι αυτό θα είναι προς όφελος και των δύο.
Οι διακριτοί ρόλοι λοιπόν εκφράζονται και ως θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους με την έννοια όμως της ευμενούς ουδετερότητας όπως αναφέρει και η επιστολή της Ιεράς Συνόδου 8/2/2019.
Δηλαδή, μη παρεμβατικό, αναγνωρίζοντας το ιδιαίτερο καθεστώς και την αποστολή των θρησκευμάτων και όχι ουδέτερο με την έννοια του θρησκευτικά αδιάφορου. Το ακριβές περιεχόμενο είναι όμως κάτι που θα το αποφασίσει, αν αποφασίσει, η επόμενη Βουλή.
Η αλλαγή υπαγορεύεται από την περεταίρω εκκοσμίκευση του Ελληνικού Συντάγματος. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτα η Εκκλησία μας από τον περαιτέρω εκσυγχρονισμό του καταστατικού χάρτη της χώρας μας.
Στη χώρα μας η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ένα αδιαμφισβήτητο προβάδισμα, και ιστορικό και πληθυσμιακό και απεικονίζεται και στη μεγάλη απήχηση που έχει και στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό ακριβώς αντιπροσωπεύει και ο όρος «Επικρατούσα Θρησκεία» του άρθρου 3.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ένας θεσμός σχεδόν δύο χιλιάδων ετών, είναι ο μακροβιότερος θεσμός του πλανήτη. Έχει βαθιές ρίζες. Οι ρίζες της, όμως, είναι στις ψυχές των ανθρώπων και όχι στις γραμμές του Συντάγματος.
Ταυτόχρονα όμως, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση η Εκκλησία να γίνεται πολιτικό εργαλείο. Η όποια δυσαρμονία συνήθως προκύπτει όταν τα κόμματα βλέπουν τους πιστούς (ή και τους άπιστους) σαν εκλογική πελατεία.
Όμως, υπάρχει ένα μεγάλο «όμως»… Είναι τελείως υποκριτικό συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ από τη μία να υποστηρίζετε τη θρησκευτική ουδετερότητα και από την άλλη να θεωρείτε ότι είναι αποστολή του κράτους, της κρατικής παιδείας η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης όπως λέει το άρθρο 16 παρ.2.
Η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης είναι αποστολή της εκκλησίας. Αποστολή του κράτους μπορεί να είναι π.χ. η ανάπτυξη δημοκρατικής συνείδησης. Για αυτό η αναθεώρηση του άρθρου 3 χωρίς την αναθεώρηση της παρ. 2 του άρθρου 16 θεωρώ ότι είναι απόλυτα υποκριτική για να μην πω ιδεοληπτική, επειδή φοβάστε ακόμα και να ακουμπήσετε το άρθρο 16 που είναι το άλλοθι της αριστεροσύνης σας.
Επίσης για την τροπολογία στο άρθρο 5 παρ. 2 για την προστασία από διακρίσεις είμαστε θετικοί στο να μπουν ρητά και οι διακρίσεις λόγω φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.
Καλά τα ευχολόγια και οι διακηρύξεις περί δικαιωμάτων και ισότητας, αλλά η προοδευτικότητα που επικαλούνται κάποιοι φαίνεται στην πράξη, όχι στα λόγια.
Το Ποτάμι ανήκει στο προοδευτικό, φιλελεύθερο κέντρο. Και όταν μας λένε «πέστε μας με ποιόν είστε;». Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ; Ή αλλιώς: Είστε στο αντιΣΥΡΙΖΑ ή στο αντιΔεξιό μέτωπο;
Δεν μπαίνει το Ποτάμι στα αριστερά και δεξιά κουτάκια τους όπως επιμένουν κάποιοι γιατί π.χ. μπορεί να υποστηρίζει ταυτόχρονα και τη δυνατότητα ίδρυσης μη κρατικών Πανεπιστημίων (άρθρο 16) και τους διακριτούς ρόλους Εκκλησίας – Κράτους (άρθρο 3). Κάτι που δεν μπορεί να το εκφράσει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η ΝΔ, ούτε το ΚΙΝΑΛ. Αλλά είναι κάτι που εκφράζει σημαντικό μέρος της κοινωνίας μας.
Αυτό λοιπόν το διακριτό στίγμα είναι που κάνει το Προοδευτικό φιλελεύθερο κέντρο και το Ποτάμι ξεχωριστό. Όπως επίσης και η συνέπειά του. Δεν μένει στα εύκολα λόγια και στα ευχολόγια.
Όταν έρχεται και η ώρα του δια ταύτα δεν κάνει μεταβολή, μένει συνεπές στις θέσεις του, που δεν τις κάνει λάστιχο για να μαζέψει ψηφαλάκια. Αυτήν την ειλικρίνεια έχει ανάγκη η κοινωνία που βλέπει την υποκρισία να περισσεύει από τις πολιτικές της ελίτ… είτε κυβερνώντας με πληρεξούσια βουλευτών είτε κάνοντας ψηφοθηρική αντιπολίτευση.
Η Συνταγματική Αναθεώρηση είναι μια ευκαιρία να αλλάξουν προς το καλύτερο κάποια πράγματα. Και εύχομαι να μην θυσιαστεί στο βωμό της τυφλής αντιπαλότητας. Και επιμένω ότι για να γίνει αυτό, το κλειδί είναι το άρθρο 110.
