Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που συζητάμε σήμερα παραβιάζει πράγματι κάθε όριο κοινοβουλευτικής αξιοπιστίας της κυβέρνησης.
Διαβάστε την ομιλία του Σπύρου Λυκούδη:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που συζητάμε σήμερα παραβιάζει πράγματι κάθε όριο κοινοβουλευτικής αξιοπιστίας της κυβέρνησης. Πέντε Νομοσχέδια με εμβόλιμες διατάξεις, 2 πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Πρόκειται για νομοθετικό απολογισμό των πρώτων 100 ημερών κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτο για μια κυβέρνηση που πρόσφατα, ως αντιπολίτευση, στιγμάτιζε τέτοιες πρακτικές και μάλιστα με μια απαράδεκτη από κάθε άποψη πολιτική γλώσσα. Τουλάχιστον σήμερα και επ’αυτού του θέματος ας λειτουργήσει πιο σεμνά. Ας σταματήσει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα. Όλα έχουν κάποιο όριο. Ακόμη και η βάπτιση του κρέατος σε ψάρι. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η επικοινωνιακή φούσκα βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης;
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι
Η αφαίμαξη των ταμειακών διαθεσίμων των Φορέων της Γενικής Κυβέρνησης που επιχειρείται με την πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου πέραν της ασάφειας, των ερωτηματικών και των προβλημάτων που εγείρει, αποτελεί, από πολιτική άποψη, απερίφραστη ομολογία παταγώδους αποτυχίας στη διαχείριση της δήθεν «σκληρής» διαπραγμάτευσης. Φανερώνει απελπισία και πανικό καθώς επιδεινώνει δραματικά τόσο τη διαπραγματευτική θέση της χώρας όσο και την εικόνα της οικονομίας.
Είναι λυπηρό να παρατηρεί κανείς την κυβέρνηση να πορεύεται χωρίς σχέδιο, να πέφτει θύμα των αυταπατών που ίδια δημιούργησε, να σφίγγει το βρόχο γύρω από το λαιμό της που δήθεν τον έφτιαξε για τους άλλους, να πέφτει στο λάκκο που η ίδια έσκαψε αυτοπαγιδευόμενη στην προεκλογική ρητορεία της. Δυστυχώς, την συνεχίζει και μετεκλογικά, όντας πλέον στο πηδάλιο της κυβέρνησης, με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, που είναι εφήμερα και σύντομα θα γυρίσουν ως μπούμεραγκ εναντίον της. Διότι δεν έχει το θάρρος να επωμιστεί με παρρησία το πολιτικό κόστος, να πάρει δύσκολες αλλά ζωτικές για τη χώρα αποφάσεις, ώστε να βγούμε επί τέλους όσο πιο σύντομα γίνεται από το μαύρο τούνελ της κρίσης.
Κι όλα αυτά διότι παραπλάνησε όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και τον ίδιο τον εαυτό της ότι η διαπραγμάτευση θα ήταν κάποιος ανώδυνος ακαδημαϊκός περίπατος στρωμένος με ροδοπέταλα ή ένας χορός με εμάς οργανοπαίχτες και τους δανειστές να χορεύουν. Μην ξεχνιόμαστε επ’αύτου. Θυμόμαστε τους ζουρνάδες.
Η κυβέρνηση πυροβολεί ντα πόδια της, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι πυροβολεί ταυτόχρονα την ίδια τη χώρα. Διότι, είναι ηλίου φαεινότερο ότι αποθέματα ρευστότητας δεν υπάρχουν. Οι πράξεις και η πρακτική της αναζωπυρώνουν την ανασφάλεια και την ανησυχία των πολιτών. Αντανακλάται αυτό στις τραπεζικές καταθέσεις. Η οικονομία έχει πέσει σε κώμα. Η ανεργία καλπάζει. Η μαύρη εργασία οργιάζει. Ο τουρισμός κλονίζεται. Σε ένα εκατομμύριο υπολογίζονται οι εργαζόμενοι που έχουν καθυστέρηση στην πληρωμή των μισθών, με μέσο χρόνο αναμονής 5 μήνες. Ότι ισχνό είχε διαφανεί πέρυσι, είναι βέβαιο ότι έχει πλέον εκμηδενιστεί. Οι προβλέψεις για εφέτος, που ήταν μεταξύ 2.5% και 2.9% έχουν πέσει στο 1%, σύμφωνα με τον ΙΟΒΕ, κι αν η σημερινή κατάσταση της αβεβαιότητας συνεχιστεί είναι αμφίβολο κι αν ο στόχος αυτός είναι εφικτός.
Η κυβέρνηση είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το γεγονός ότι η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και συνεχώς βυθίζεται στο τέλμα. Κι ίσως ορισμένες βλάβες να είναι ανεπανόρθωτες. Ενώ συνάμα αγωνιά μέρα με τη μέρα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, έχοντας στην ουσία κάνει στάση εσωτερικών πληρωμών. Ο ΕΟΠΠΥ και το Ασφαλιστικό ψυχοραγούν. Οι άνεργοι, ιδιαίτερα οι νέοι, μάταια περιμένουν κάποια αναπτυξιακή πολιτική για να ελπίζουν.
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Ο χρόνος τελειώνει. Η κυβέρνηση δεν θα αποφύγει το πικρό ποτήριον. Δεν υπάρχει ίχνος χαιρεκακίας σε μια τέτοια διαπίστωση. Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει για ενδεχόμενη αποτυχία της χώρας που θα έχει τραγικές συνέπειες, διότι ο λογαριασμός πλέον δεν θα πάει στα γνωστά υποζύγια αλλά σε όλους. Η πρόσκρουση στην πραγματικότητα, εάν αυτή αποτελεί συνάμα και το μοναδικό δρόμο για να βγούμε από τα αδιέξοδα δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτη. Γι αυτό οι κυβερνώντες, το επαναλαμβάνω για μια ακόμη φορά, οφείλουν, έστω την ύστατη ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν μπορούν να νίπτουν τας χείρας τους ως Πόντιος Πιλάτος και να «απειλούν» με δημοψηφίσματα και εκλογές.
Δημοψήφισμα με ποιο άραγε ερώτημα; και με ποια θέση της κυβέρνησης; Αιωρούνται στο κενό τέτοιες απειλές. Έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι οποιοδήποτε ερώτημα δεν θα είναι στην ουσία ευρώ ή δραχμή; Μα, υπάρχει «νωπή», όπως η ίδια λέει, η λαϊκή εντολή: λύση, συμφωνία εντός του ευρώ. Ας τη φέρει να τη δούμε. Όσο για τις εκλογές, τις εμφανίζετε ως απειλή;
Πείτε τε στους πολίτες γιατί τις θέλετε. Για να εγκρίνει ή να απορρίψει κάποια νέα Συμφωνία (Μνημόνιο); Θα πρέπει όλοι να γνωρίζουν ότι καμία νέα λαϊκή εντολή προς οιασδήποτε απόχρωσης κυβέρνηση δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα της διαπραγμάτευσης. Αντίθετα θα τα επιδεινώσει, ενώ εμείς αγέρωχα θα διαπληκτιζόμαστε στα τηλεπαράθυρα αποχαιρετώντας την «Αλεξάνδρεια». Η υπό κατάρρευση χώρα θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά, υπερηφάνως, καθ΄ οδόν προς τις κάλπες. Θα είναι η χαριστική της βολή. Τολμάει η κυβέρνηση να αναλάβει τέτοια ευθύνη;
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Η εύλογη περίοδος χάριτος έχει πλέον περάσει. Δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να εξακολουθεί να πορεύεται με τους ίδιους μύθους, να συνεχίζει το «βλέποντας και κάνοντας», να κατασκευάζει ανύπαρκτους εχθρούς, να ενισχύει τον αντι-ευρωπαϊσμό – βούτυρο στο ψωμί των απανταχού ευρωσκεπτικιστών και εχθρών της Ε.Ε. - να επιδίδεται σε εθνικιστικά παραληρήματα, να απομονώνει διαρκώς τη χώρα, να έχει ως μοναδικό διαπραγματευτικό όπλο την απελπισία του αδυνάτου, την απειλή αυτοκτονίας. Διότι, αν η χειροβομβίδα σκάσει στα χέρια της, μπορεί μεν να τραυματίσει ελαφρά τον περίγυρο αλλά εμάς θα καταστρέψει τελείως. Για δεκαετίες, εάν όχι εσαεί.
Γι αυτό, ας αναλογιστεί η κυβέρνηση τις ευθύνες της. Ήρθε η ώρα των αποφάσεων. Ο χρόνος λιγοστεύει απελπιστικά και τρέχει σε βάρος μας.
Οι τελευταίες αυταπάτες καταρρέουν. Η χώρα, όμως, πρέπει να μείνει όρθια.
Ήρθε η ώρα της αλήθειας και των σκληρών αποφάσεων. Προφανώς, όμως, η κυβέρνηση ή δεν θέλει ή δεν μπορεί. Εύχομαι και να θέλει και να μπορεί. Ας τολμήσει να μας διαψεύσει. Ευπρόσδεκτο. Διότι, πλησιάζουμε ταχύτατα το σημείο μη επιστροφής.
*Ο Σπύρος Λυκούδης είναι βουλευτής Α' Αθηνών και Στ’ Αντιπρόεδρος της βουλής
24 Απριλίου 2015
