Έναν νέο άνθρωπο που πάσχει από μία σοβαρή αναπνευστική νόσο χωρίς θεραπεία και με πεπερασμένο χρόνο επιβίωσης. Αυτός ο μοναχικός μαχητής της ζωής ήξερε πάντα ότι δεν έχει καιρό για χάσιμο. Σπούδασε, εργάστηκε, πρόκοψε, πολέμησε την αρρώστια του με πίστη και κάποια στιγμή αποφάσισε να αφιερώσει κάθε ακριβή του ικμάδα στην εθελοντική προσφορά προς τους ασθενείς που πάσχουν από την ίδια νόσο. Έγινε ο συμπάσχων προστάτης τους, ένας ανάπηρος εθελοντής σε μία γενναία αποστολή. Αυτός ο άνθρωπος με συγκλόνισε από τη στιγμή που τον γνώρισα και συνέχιζε να με συγκινεί για την προσφορά του. Ένας τέτοιος συνάνθρωπός μας κερδίζει τον σεβασμό όλων μας.
Ή μάλλον όχι όλων μας. Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποια θλιβερά όντα που επιτέθηκαν σε έναν ηρωικό ΑΜΕΑ, εθελοντή στην υπηρεσία άλλων ΑΜΕΑ. Δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος που γνώρισα, ταιριάζει η ιστορία του, αλλά ο νέος που έγραψε το συγκλονιστικό χρονικό της περιπέτειάς του είχε τη σεμνότητα να μη διαφημίσει τον εαυτό του. Περιέγραψε απλώς ψυχρά τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο χώρο που βρίσκει Άσυλο η βία και ο σκοταδισμός και εξοβελίζεται η ευγένεια και η γενναιότητα. Περιέγραψε την σκαιή επίθεση που δέχτηκε από 20 άτομα, τον ήρεμο τρόπο που τους μίλησε, το βάναυσο ξυλοκόπημά του, το στωικό μέτρημα των αναπνοών του για εξοικονόμηση οξυγόνου την ώρα που δεχόταν τα χτυπήματα, τη σύγκρουση δηλαδή της ωμής φασιστικής βίας με την εύθραυστη πραότητα.
Είχε προσκληθεί στην ΑΣΟΕΕ για να μιλήσει σε εκδήλωση σχετικά με τη εθελοντική δράση στην οποία έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά, για να παρουσιάσει δηλαδή σε νέους φοιτητές «το εμπειρικό παράδειγμα της ενδυνάμωσης μιάς ευπαθούς ομάδας με συγκεκριμένα μέσα και απτά αποτελέσματα». Όμως οι υψιπετείς αρνητές του συστήματος διαφωνούσαν. «Στο διάολο ο εθελοντισμός, στο διάολο η καριέρα», έγραφαν τα φυλλάδια που πετούσαν όταν μαζεύτηκαν να διαλύσουν την εκδήλωση. Τον έβρισαν, τον χτύπησαν, του πήραν το κινητό, τον πήγαν καροτσάκι στην έξοδο. Κανείς δεν τον υπερασπίστηκε, η πρυτανεία του έστειλε μήνυμα να αποχωρήσει για να μην οξυνθούν τα πνεύματα.
Όταν μιλάει η εξουσία των Πανεπιστημίων, οι άλλοι σιωπούν τρομαγμένοι. Η εξουσία της ανελευθερίας, του αυταρχισμού και της βίας, η εξουσία των υποτιθέμενων αντιεξουσιαστών υπό την αιγίδα της Πολιτείας, που πλουσιοπάροχα τους προσφέρει το Πανεπιστημιακό Άσυλο για να στεγάσουν τον σκοτεινό τους κόσμο. Πιστεύει κανείς ότι έχει μείνει κανένα πρόσχημα όρθιο μετά την επίθεση αυτή; Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι υπηρετούν κάποιες ιδέες, έστω τις πιο ποταπές, όπως κάποιοι ψέλλισαν όταν δέχτηκε την επίθεση ο καθηγητής Συρίγος και οι άλλοι Πανεπιστημιακοί στο παρελθόν; Διαλύθηκε και το τελευταίο προπέτασμα καπνού μετά την βάρβαρη ομαδική επέλαση εναντίον του μοναχικού πορσελάνινου ήρωα. Καμία ιδέα, κανένα ιδανικό, μόνο άγρια και ταπεινά ένστικτα μόνο ο αυτοσκοπός της βίας.
* Η Λίνα Παπαδάκη είναι Διευθύντρια στο Γραφείο Τύπου του Ποταμιού
Πηγή: Liberal
