«Στο Ποτάμι θα συνεχίσουμε, από αύριο το πρωί, την προσπάθεια της έναρξης ενός ουσιαστικού διαλόγου για την μεγάλη ασφαλιστική μεταρρύθμιση που χρειάζεται η χώρα και η οποία δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί με κόλπα και αναβολές Η πρότασή μας διαφοροποιείται από αυτή της κυβέρνησης γιατί δεν υπολογίζει την ανταποδοτική σύνταξη με βάση έναν μαθηματικό τύπο αλλά βασίζεται κυρίως σε αυτό που λέγεται νοητή κεφαλαιοποίηση, δηλαδή, υπολογίζεται με βάση το σύνολο των εισφορών που ο κάθε εργαζόμενος χωριστά έχει πληρώσει στη διάρκεια του εργασιακού βίου. Είναι μια τελείως διαφορετική λογική, σκοπός της οποίας είναι κυρίως να συνδεθεί η σύνταξη με τις εισφορές και μέσω αυτού να υπάρξει κίνητρο για τον εργαζόμενο κάθε φορά και η αίσθηση ότι υπάρχει ανταποδοτικότητα, η οποία κατά τη γνώμη μας διαταράσσεται με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο» τόνισε ο βουλευτής Λάρισας με το Ποτάμι, κ. Κώστας Μπαργιώτας, στην Ολομέλεια στη συζήτηση επί της αρχής του σχεδίου νόμου «Ενιαίο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλειας - Μεταρρύθμιση ασφαλιστικού-συνταξιοδοτικού συστήματος - Ρυθμίσεις φορολογίας εισοδήματος και τυχερών παιγνίων».
Στη συνέχεια ο κ. Μπαργιώτας επεσήμανε τη διαχρονική απροθυμία του πολιτικού συστήματος να προχωρήσει σε μια ουσιαστική μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος λέγοντας «Καμία πολιτική δύναμη στη χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης και πριν δεν θέλησε να απαντήσει με τρόπο οριστικό και μόνιμο στα προβλήματα του ασφαλιστικού. Θυμίζω, απλώς, ότι η ενοποίηση των ταμείων εκκρεμεί από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Έπρεπε να συζητάμε –έπρεπε να έχουμε κλείσει ήδη τη συζήτηση- για τη διάσωση της δυνατότητας που έχει το σύστημα να πληρώνει συντάξεις για τις επόμενες μία ή δύο δεκαετίες. Όχι για τη μετάθεση του προβλήματος, όπως κάνουμε διαρκώς από τη δεκαετία του 80, αλλά για μια οριστική, μεγάλη μεταρρύθμιση, που θα έπρεπε να είναι σύγχρονη, δίκαιη για όλους και κυρίως βιώσιμη και σταθερή τουλάχιστον για 25-30 χρόνια».
Ακολούθως, ο βουλευτής επέκρινε με σφοδρότητα το προτεινόμενο ασφαλιστικό σύστημα, το οποίο ολόκληρη η Ευρώπη έχει απορρίψει, λέγοντας χαρακτηριστικά «Ακούσαμε στις Επιτροπές περιχαρή τον κ. Υπουργό να λέει ότι το 90% των συνταξιούχων προστατεύεται. «Ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που επανέφερε στις ράγες το ασφαλιστικό σώζοντας τις συντάξεις και ταυτόχρονα περικόπτοντας 1,8 δις» ανέφερε χθες ο Πρωθυπουργός στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Όχι ριζοσπαστικό. Μαγικό λέγεται ένα τέτοιο κόλπο! Μόνο ο Χάρι Πότερ θα μπορούσε να το κάνει! Όχι πολιτικοί! Όλοι θα επιθυμούσαμε να πούμε ευχάριστα πράγματα: επαναφορά των συντάξεων στο επίπεδο του 2009, μείωση των εισφορών κλπ. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε όλοι λαϊκιστές. Κάποιοι πρέπει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Να λένε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν εύκολες, ανώδυνες λύσεις στο ασφαλιστικό. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν υφίσταται. Ακόμα και στον κόσμο της μαγείας. Αυτό που έχουμε σήμερα εδώ ως νομοσχέδιο, ως μεταρρύθμιση, είναι στην πραγματικότητα μια δημοσιονομική προσαρμογή 1,8 δις μεταμφιεσμένη σε μεταρρύθμιση. Οδηγός της μεταρρύθμισης είναι η εκτίμηση του πολιτικού κόστους και η ψηφοθηρία, δυστυχώς. Η ίδια η αναλογιστική μελέτη, που παρουσιάστηκε, κατόπιν εορτής, λέει ότι έχει γίνει χωρίς να ληφθεί υπόψη το κόστος της προσωπικής διαφοράς, δηλαδή το κόστος διατήρησης των σημερινών συντάξεων για την οποία επαίρεται ο Πρωθυπουργός. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: το 2018 τα νούμερα δεν θα βγαίνουν. Παρά τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης, ο νόμος Κατρούγκαλου δεν αποτελεί μεταρρύθμιση. Ολοκληρώνει τις μνημονιακές αλλαγές και -αν ακολουθεί κάποιες ράγες, που είπε ο Πρωθυπουργός- ακολουθεί τις ράγες της προηγούμενης μεταρρύθμισης που είχε συμφωνηθεί με την τρόϊκα στο 2011. Έχει ακριβώς την ίδια λογική, εφαρμόζει ακριβώς τα ίδια μέτρα με τη διαφορά ότι τα φέρνει μπροστά».
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στο βασικό πρόβλημα του νομοσχεδίου, την έλλειψη δικαιοσύνης και ανταποδοτικότητας, τονίζοντας «Βιώσιμη λύση στο ασφαλιστικό δεν σημαίνει να βγαίνουν μόνο τα νούμερα. Σημαίνει κυρίως την εξασφάλιση της δικαιοσύνης και της ανταποδοτικότητας. Σε μια χώρα με έντονο πρόβλημα εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής, η έλλειψη ανταποδοτικότητας κάνει τις εισφορές να φαίνονται τιμωρητικός φόρος στην εργασία. Το νομοσχέδιο στην πραγματικότητα αποτελειώνει την ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη των νέων ασφαλισμένων προς το σύστημα. Είναι άδικο, άνισο, ξεπερασμένο και αναχρονιστικό. Κανένας νέος εργαζόμενος δεν πιστεύει ότι θα πάρει σύνταξη ανάλογη των εισφορών του. Έτσι, αποτελεί κίνητρο για εισφοροδιαφυγή και μαύρη εργασία. Και τελικά οδηγεί τις εισφορές σε ιδιωτικά προγράμματα ασφάλισης. Όποιος έχει χρήματα για εισφορές και μπορεί να εισφοροδιαφύγει, θα αγοράσει ένα ιδιωτικό πακέτο στο οποίο δεν μπορεί να επεμβαίνει κάθε τρεις και λίγο ο Υπουργός με τη χατζάρα του».
Δείτε παρακάτω το βίντεο της ομιλίας:
Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της ομιλίας του κ. Μπαργιώτα:
«Καλημέρα, κυρίες και κύριοι. Με το ρυθμό που γίνονται οι αλλαγές αισθάνομαι την ανάγκη να ρωτήσω τους κ. Υπουργούς αν έχουμε άλλες τροπολογίες. Είμαστε στις 4 ή έχουμε προωθηθεί; Και επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ρωτήσω τι τάση έχει σήμερα το πρωί το αφορολόγητο; Ανοδική; Καθοδική; Σταθεροποιήθηκε στις 8.636 ή θα έχουμε και άλλες μεταβολές;
Σε ό, τι αφορά το ασφαλιστικό το οποίο σήμερα συζητάμε, ακούσαμε στις Επιτροπές περιχαρή τον κ. Υπουργό να λέει ότι το 90% των συνταξιούχων προστατεύεται. «Ριζοσπαστική μεταρρύθμιση που επανέφερε στις ράγες το ασφαλιστικό σώζοντας τις συντάξεις και ταυτόχρονα περικόπτοντας 1,8 δις» ανέφερε χθες ο Πρωθυπουργός στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Όχι ριζοσπαστικό. Μαγικό λέγεται ένα τέτοιο κόλπο! Είναι σαν την άνοδο του αφορολογήτου που πέφτει.
Όλοι θα επιθυμούσαμε να πούμε ευχάριστα πράγματα, όπως έκανε ο Πρόεδρος της Βουλής από το βήμα κατά καιρούς: επαναφορά των συντάξεων στο επίπεδο του 2009, μείωση των εισφορών, αύξηση των συντάξεων. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαστε όλοι λαϊκιστές. Κάποιοι πρέπει να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Να λένε την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν εύκολες, ανώδυνες λύσεις στο ασφαλιστικό. Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν υφίσταται. Ακόμα και στον κόσμο της μαγείας. Υπάρχουν δίκαιες και άδικες λύσεις στο ασφαλιστικό. Υπάρχουν βιώσιμες και θνησιγενείς. Δεν υπάρχουν μαγικές. Η κυβέρνηση προτίμησε τις κομματικά συμφέρουσες, ως συνήθως, εις βάρος του εθνικού συμφέροντος και του συμφέροντος των συνταξιούχων. Γιατί μιλώντας για το ασφαλιστικό στη χώρα και την κρίση του μιλάμε για την καρδιά της κρίσης χρέους. Έναν από τους σοβαρότερους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε σήμερα σε Μνημόνια. Ακόμα και σήμερα. Από το 2006 μέχρι το 2009 71,3 δις ή το 83% των δημοσιονομικών ελλειμμάτων της Γενικής Κυβέρνησης προήλθαν από το ασφαλιστικό. Το τραγικό είναι ότι συνεχίζουμε να έχουμε το χειρότερο σύστημα, το πιο άνισο σύστημα στην Ευρώπη. Πέρα από το δημογραφικό, την ανεργία, τις προβολές που από πολύ πολύ παλιά λένε ότι το ασφαλιστικό μας δεν βγαίνει –και το γνωρίζουμε όλοι- το κύριο πρόβλημα που μας έφερε εδώ ήταν ένα αναποτελεσματικό πολιτικό σύστημα, κοντόφθαλμο και ρουσφετολογικό, όπως ήταν και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι σήμερα, στόχευε στη συνεχή διεύρυνση των προνομίων και των εξαιρέσεων. Μέχρι και την παραμονή του δημοψηφίσματος ψηφίζαμε πρόωρες πλασματικά και εξαιρέσεις. Αναπηρικές και ούτω καθεξής. Καμία πολιτική δύναμη στη χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης και πριν δεν θέλησε να απαντήσει με τρόπο οριστικό και μόνιμο στα προβλήματα του ασφαλιστικού. Θυμίζω, απλώς, ότι η ενοποίηση των ταμείων εκκρεμεί από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Από αυτή την άποψη σήμερα και με δεδομένη την κρίση και την εμβάθυνσή της τη διαρκή δεν μιλάμε για τη διάσωση του ύψους των συντάξεων μιας μερίδας συνταξιούχων. Έπρεπε να συζητάμε –έπρεπε να έχουμε κλείσει ήδη τη συζήτηση- για τη διάσωση της δυνατότητας που έχει το σύστημα να πληρώνει συντάξεις για τις επόμενες μία ή δύο δεκαετίες. Όχι για τη μετάθεση του προβλήματος, όπως κάνουμε διαρκώς από τη δεκαετία του 80, αλλά για μια οριστική, μεγάλη μεταρρύθμιση, που θα έπρεπε να είναι σύγχρονη, δίκαιη για όλους και κυρίως βιώσιμη και σταθερή τουλάχιστον για 25-30 χρόνια, σύμφωνα με τις αναλογιστικές μελέτες και τις αναφορές και τα στοιχεία που ξέρουμε ήδη. Αυτό που έχουμε σήμερα εδώ ως νομοσχέδιο, ως μεταρρύθμιση είναι στην πραγματικότητα μια δημοσιονομική προσαρμογή 1,8 δις μεταμφιεσμένη σε μεταρρύθμιση. Η έννοια της μεταρρύθμισης είναι αυτό που λέμε «σως για να γλιστράει». Με στόχο το 1,8 δις του Μνημονίου. Οδηγός της μεταρρύθμισης είναι η εκτίμηση του πολιτικού κόστους και η ψηφοθηρία, δυστυχώς. Και η επιδίωξη είναι η πρόσκαιρη μετάθεση του ουσιαστικού, του δύσκολου κομματιού του προβλήματος στο άμεσο μέλλον πλέον.
Η ίδια η αναλογιστική μελέτη, που παρουσιάστηκε, κατόπιν εορτής, αλλά εν πάσει περιπτώσει παρουσιάστηκε κάτι σαν αναλογιστική μελέτη, λέει ότι έχει γίνει χωρίς να ληφθεί υπόψη το κόστος της προσωπικής διαφοράς, δηλαδή το κόστος διατήρησης των σημερινών συντάξεων για την οποία επαίρεται ο Πρωθυπουργός. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί: το 2018 τα νούμερα δεν θα βγαίνουν. Οι συντάξεις θα πρέπει να αναθεωρηθούν. Το πρόβλημα με τη βιωσιμότητα αυτού του ασφαλιστικού, επίσης, δεν δημιουργείται μόνο επειδή δεν βγαίνουν τα νούμερα. Το πρόβλημα του ασφαλιστικού διαχρονικά στη χώρα είναι ότι η οικονομία δε βγαίνει με αυτά τα νούμερα. Έχουμε ένα ασφαλιστικό το οποίο έχει φτάσει να έχει μέχρι 110% ποσοστό αναπλήρωσης. Η οικονομία δεν αντέχει περαιτέρω επιβαρύνσεις.
Η επιμήκυνση του προβλήματος, η μετάθεση του προβλήματος, η μη λύση του προβλήματος υπονομεύει και την παραγωγή και την ανάπτυξη, προσθέτοντας κόστος και διαιωνίζοντας την αστάθεια και τον κίνδυνο κατάρρευσης του ίδιου του ασφαλιστικού. Παρά τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης, ο νόμος Κατρούγκαλου δεν αποτελεί καμία καινούρια μεταρρύθμιση. Ολοκληρώνει τις μνημονιακές αλλαγές και -αν ακολουθεί κάποιες ράγες, που είπε ο Πρωθυπουργός- ακολουθεί τις ράγες της προηγούμενης μεταρρύθμισης που είχε συμφωνηθεί με την τρόϊκα στο 2011. Έχει ακριβώς την ίδια λογική, εφαρμόζει ακριβώς τα ίδια μέτρα με τη διαφορά ότι τα φέρνει μπροστά. Από το 2030 που εξαντλούνταν οι μεταρρυθμίσεις του προηγούμενου νόμου, πήγαμε στο 2016 για τους νέους, χωρίς περιόδους χάριτος και μεταβατικές περιόδους.
Ο τρόπος με τον οποίο υπολογίζονται οι συντάξεις είναι ο κλασικός. Μαθηματικός τύπος ανάλογα με τη συγκυρία και τις πολιτικές σκοπιμότητες. Οι νέοι συντελεστές, λοιπόν, σε αντίθεση με τους παλιούς -και λόγω της επιδείνωσης της οικονομίας και των προβλημάτων- οδηγούν σε μεγαλύτερες περικοπές από ό,τι ο νόμος Λοβέρδου-Κουτρουμάνη. Και αυτή είναι η βασική διαφορά μαζί με την κατάργηση των μεταβατικών περιόδων. Η διαρκώς επιδεινούμενη οικονομία, χάρη στα capital controls και στις επιδόσεις της κυβέρνησης, οδηγεί στην ανάγκη και για αυξημένες εισφορές. Ο προηγούμενος νόμος εξελίχθηκε στην πραγματικότητα σε νόμο «φάντασμα». Δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί. Ούτε μια σύνταξη δεν εκδόθηκε με αυτόν, καθώς δεν υπήρχε εγκύκλιος. Αυτό λοιπόν που κάνει ο σημερινός νόμος είναι ότι αντιμετωπίζει τα προβλήματα που δεν αντιμετώπισε ο προηγούμενος, με την ίδια ακριβώς λογική. Έτσι, αυτό που είχε μετατεθεί για το μέλλον, έρχεται μπροστά. Εφαρμόζεται από αύριο. Περικόπτει ριζικά τις συντάξεις αυτών που θα βγουν στη σύνταξη από αύριο και προετοιμάζει το έδαφος για περαιτέρω προσαρμογή στις καταβαλλόμενες συντάξεις μέχρι το 2018. Απαντά, παρεμπιπτόντως, και στο πρόβλημα των αντισυνταγματικών περικοπών, που και αυτές τις μεταθέτει για το 2018 πρακτικά. Και όλα αυτά τα κάνει πάντα μέσα στο πλαίσιο μιας παρωχημένης φιλοσοφίας. Στην παρούσα του εκδοχή το ασφαλιστικό, εκτός του ότι λεηλατεί κατάφωρα τους νέους, είναι και αναχρονιστικό. Με την έννοια ότι προσπαθεί η κυβέρνηση να εφαρμόσει μια φιλοσοφία, η οποία στην Ευρώπη απέτυχε παταγωδώς στη δεκαετία του 90 μία και δύο φορές και έκτοτε έχει μεταρρυθμιστεί ξανά. Επιχειρείται βασικά η διατήρηση ενός χρεοκοπημένου ήδη συστήματος για λίγα ακόμα χρόνια. Αυτή είναι η προσπάθεια. Και για να γίνει αυτό, ζητείται από τους εργαζόμενους να δουλέψουν περισσότερο, να πληρώσουν περισσότερες εισφορές, για να πάρουν πολύ χαμηλότερες συντάξεις, αν πάρουν. Στους μεν συνταξιούχους εφαρμόζει οριζόντια μέτρα, αγνοεί τις στρεβλώσεις και απλώς μεταθέτει τη λύση για το 2018.
Το άλλο για το οποίο επαίρεται ο Υπουργός είναι η εφαρμογή κοινών κανόνων. Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι κοινοί κανόνες αυτοί είναι οι λάθος κανόνες, για τον απλούστατο λόγο ότι ουσιαστικά είναι η ίδια λογική των οριζόντιων περικοπών και οριζόντιων λύσεων που ξέρουμε ότι είναι άδικη και αναποτελεσματική. Ούτε μεταξύ των γενεών ούτε μεταξύ των μορφών εργασίας εφαρμόζονται δίκαιοι και σωστοί κανόνες. Στις μεν γενεές δημιουργεί κατηγορίες, εισάγει κατηγορίες συνταξιούχων και ασφαλισμένων, τους κατέχοντες –αυτούς που πρόλαβαν και βγήκαν στη σύνταξη, των οποίων το εισόδημα δεν αγγίζετε-, τουλάχιστον κατά το 90% όπως λέει ο κ. Κατρούγκαλος, στους δικαιούχους μιας ευνοϊκότερης περικοπής από το 2016 μέχρι το 2018 (αυτού του τύπου η περίοδοι χάριτος είναι αποδεδειγμένα δηλητηριώδεις και για τον προϋπολογισμό και για το δημόσιο, κυρίως, καθώς θα οδηγήσουν σε ακόμα ένα μεγάλο κύμα αποχωρήσεων, με αποτέλεσμα ο κ. Φίλης να ψάχνει την επαύριο καθηγητές) και στην τρίτη κατηγορία, τους σημερινούς νέους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν τη γαλαντομία του Πρωθυπουργού. Ωραίοι ενιαίοι κανόνες!
Σε ό, τι αφορά τις κατηγορίες εργαζομένων, οι ενιαίες αρχές για ανόμοια μεγέθη είναι άδικες. Είναι, επίσης, εξωπραγματικές. Εισφορές δίκην φορολογικής επιβάρυνσης, οι οποίες ανεβαίνουν μέχρι το 55% του εισοδήματος είναι απλώς εξωπραγματικές. Και ως τέτοιες, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ποτέ. Ειδικά σε μια χώρα που εισφοροδιαφυγή και η φοροδιαφυγή είναι παράδοση. Αυτή άλλωστε νομίζω είναι η βασική αιτία για την οποία οι δανειστές απαιτούν πρόσθετα μέτρα. Ξέρουν πολύ καλά ότι αυτά που ψηφίζουμε σήμερα δεν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν στο μεγαλύτερο μέρος τους. Έτσι, οι ενιαίοι κανόνες είναι οριζόντια μέτρα και οριζόντιες περικοπές. Είναι κουρέματα. Αντί να ασχοληθεί με τις στρεβλώσεις – και υπάρχουν πάρα πολλές μεταξύ ταμείων, εργαζομένων κλπ- εισάγει κόφτες οριζόντιους. Κουρεύει. Στις 2000. Στα 1300. Κουρεύει. Παραγνωρίζοντας, αν υπήρξαν εισφορές, το ύψος τους, την κατάσταση των ταμείων και αγνοώντας ότι οι περικοπές των συντάξεων σωρευτικά πάνω από τα 1100 ευρώ είναι τεράστιες. Φαίνεται ότι ξανά οι ίδιοι πληρώνουν την κρίση. Και αυτό συνιστά άνιση μεταχείριση που παραβιάζει την αρχή της αναλογίας παροχών-εισφορών. Τι να πιστέψουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες που με το παρόν νομοσχέδιο τους ζητείται να πληρώσουν περισσότερα με την υπόσχεση ότι θα πάρουν πολύ μεγάλη σύνταξη; Πώς να πιστέψουν ότι οι εισφορές τους έχουν αντίκρισμα; Γιατί να μην τις κρύψουν; Η αδικία οδηγεί στην αστοχία.
Βιώσιμη λύση στο ασφαλιστικό δεν σημαίνει να βγαίνουν μόνο τα νούμερα. Σημαίνει κυρίως την εξασφάλιση της δικαιοσύνης και της ανταποδοτικότητας. Σε μια χώρα με έντονο πρόβλημα εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής, η έλλειψη ανταποδοτικότητας κάνει τις εισφορές να φαίνονται τιμωρητικός φόρος στην εργασία. Το νομοσχέδιο στην πραγματικότητα αποτελειώνει την ήδη κλονισμένη εμπιστοσύνη των νέων ασφαλισμένων προς το σύστημα. Κανένας νέος εργαζόμενος δεν πιστεύει ότι θα πάρει σύνταξη ανάλογη των εισφορών του. Έτσι, αποτελεί κίνητρο για εισφοροδιαφυγή και μαύρη εργασία. Και τελικά οδηγεί τις εισφορές σε ιδιωτικά προγράμματα ασφάλισης. Όποιος έχει χρήματα για εισφορές και μπορεί να εισφοροδιαφύγει, θα αγοράσει ένα ιδιωτικό πακέτο στο οποίο δεν μπορεί να επεμβαίνει κάθε τρεις και λίγο ο Υπουργός με τη χατζάρα του.
Το Ποτάμι έχει προτείνει ένα σύστημα τριών πυλώνων. Ένα ανάλογο σύστημα πρότεινε η Επιτροπή Σοφών το φθινόπωρο και ανάλογα συστήματα εφαρμόζει όλος ο πλανήτης , ειδικά από το 2000 και μετά. Θα αναφερθώ στην πρότασή μας λεπτομερέστερα αύριο. Ήθελα απλώς να επισημάνω ότι η κύρια διαφορά της πρότασης του Ποταμιού όσον αφορά την κύρια σύνταξη με αυτή του υφιστάμενου νομοσχεδίου είναι ο τρόπος υπολογισμού της αναπλήρωσης, η οποία στην πρόταση την δικιά μας δεν γίνεται με τον μαθηματικό τύπο, στον οποίο παρεμβαίνουν πάντα η πολιτική και οι σκοπιμότητες, αλλά με βάση το κεφάλαιο που έχει σωρευτεί στον λογαριασμό, με βάση δηλαδή το σύνολο των εισφορών που έχει καταβάλλει ο εργαζόμενος στο σύνολο του εργασιακού του βίου. Ο στόχος ενός συστήματος καθορισμένων εισφορών με νοητή κεφαλαιοποίηση, όπως είναι η πρότασή μας, είναι η σύνταξη να είναι ανάλογη με τις εισφορές, πράγμα που εξασφαλίζει την ανταποδοτικότητα και την δικαιοσύνη που με την σειρά τους λειτουργούν ως κίνητρο καταβολής των εισφορών και παραμονής στην εργασία. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται, για ότι αφορά την κύρια σύνταξη, η βασική παράμετρος που κρίνει την επιτυχία μιας ασφαλιστικής μεταρρύθμισης. Η παράμετρος της εμπιστοσύνης των ασφαλισμένων απέναντι στο ασφαλιστικό τους ταμείο.
Η χώρα έχει ανάγκη από μια μακροπρόθεσμη μεταρρύθμιση. Κακά τα ψέματα σε ένα τόσο δύσκολο θέμα, κανένα κόμμα δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνο του. Στην πραγματικότητα βέβαια, η μεταρρύθμιση ήταν και είναι ανεπιθύμητη. Η δημιουργία ενός βιώσιμου σε βάθος χρόνου ασφαλιστικού είναι πέρα από τις επιδιώξεις και το βεληνεκές και αυτής της κυβέρνησης. Ο παλαιοκομματισμός έχει κοντούς ορίζοντες. Τη δημοσιονομική προσαρμογή με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για το πελατειακό δίκτυο το οποίο εξυπηρετεί. Σε αυτή την κυβέρνηση οι ιδεοληπτικές της παρωπίδες δεν θα επέτρεπαν ανοίγματα έτσι κι αλλιώς προς τη σύγχρονη, ευρωπαϊκή πρακτική. Η κυβέρνηση υιοθετεί την κλασική, πολιτικάντικη τακτική που διαχρονικά χαρακτηρίζει το ελληνικό πελατειακό σύστημα, μεταθέτει το πραγματικό πρόβλημα στις καλένδες, προσποιείται ότι εξυπηρετεί αυτούς που για κάποιο λόγο θεωρεί προνομιακό ψηφοθηρικό της στόχο, δηλαδή τους ήδη συνταξιούχους, ενώ ξέρει πως η μετάθεση, υπονομεύει με χειρότερο και οξύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους.
Ο διάλογος έγινε με τρόπο προσχηματικό, μέσα σε ένα διχαστικό κλίμα. Η κυβέρνηση ουδέποτε ούτε ως αντιπολίτευση, αλλά ούτε τώρα ως κυβέρνηση δεν επιδίωξε συγκλίσεις. Εμείς στο Ποτάμι είμαστε υπέρ των ενεργητικών συμπράξεων του πολιτικού κόσμου και των κοινωνικών εταίρων. Δεν νομίζουμε ότι είναι δυνατή η εφαρμογή μιας πραγματικά μεγάλης μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό που και τεχνικά δύσκολη είναι και αντιδημοφιλής πολιτικά, χωρίς ευρύτερες πλειοψηφίες.
Το παρόν νομοσχέδιο είναι άδικο και άνισο. Είναι άδικο μεταξύ των γενεών, μεταξύ των παλαιών και των νέων συνταξιούχων, μεταξύ των εργαζομένων και των συνταξιούχων, μεταξύ των κατηγοριών των εργαζομένων μεταξύ τους. Είναι ήδη ξεπερασμένο και αναχρονιστικό. Απλώς μεταθέτει σε βάθος χρόνου για το μέλλον την λύση, η οποία έρχεται με μαθηματική ακρίβεια, με μεγαλύτερες θυσίες. Εμείς στο Ποτάμι, θα συνεχίσουμε, από αύριο το πρωί, την προσπάθεια της έναρξης ενός ουσιαστικού διαλόγου για την μεγάλη ασφαλιστική μεταρρύθμιση που χρειάζεται η χώρα και η οποία δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί με κόλπα και αναβολές».