Η Χριστίνα Ταχιάου, Βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης με το Ποτάμι και Γραμματέας της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς του Ελληνικού Κοινοβουλίου παρέστη στην εκδήλωση της Βουλής για την μαύρη επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και ο ποντιακής καταγωγής Αντιπρόεδρος της Εθνικής Αντιπροσωπείας της Αρμενίας, κ. Eduard Sharmazanov.
Η Χριστίνα Ταχιάου, Βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης με το Ποτάμι και Γραμματέας της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς του Ελληνικού Κοινοβουλίου παρέστη στην εκδήλωση της Βουλής για την μαύρη επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων. Στην εκδήλωση παραβρέθηκε και ο ποντιακής καταγωγής Αντιπρόεδρος της Εθνικής Αντιπροσωπείας της Αρμενίας, κ. Eduard Sharmazanov.
Η Χριστίνα Ταχιάου, κατά την διάρκεια της ομιλίας της, τόνισε πως η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου μας αφορά όλους ως Έλληνες αλλά και ως πολίτες του κόσμου, γιατί αν ένα έγκλημα σαν αυτό περάσει στη λήθη της μνήμης, ελοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί ιστορικό προηγούμενο και να ξαναβρούμε μπροστά μας το ζοφερό πρόσωπο της βίας.
Ακολουθεί το πήρες κείμενο της ομιλίας:
«Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για καλύψει τη ντροπή του να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους» μας είπε ο Αμερικανός Ιστορικός Χάουαρντ Ζιν (Howard Zinn)
Η ημέρα της 19ης Μαΐου πρέπει να θυμίζει όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας, την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Βάση ενός οργανωμένου σχεδίου εξοντώθηκαν τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες ψυχές, θύματα μιας πολιτικής που καλλιέργησε και χρησιμοποίησε την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό για να χτίσει ένα ενιαίο κράτος - έθνος, σφαγιάζοντας τις μειονότητες.
Ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα, η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.
Το φρικτό αυτό έγκλημα στοιχειοθετεί αναμφισβήτητα γενοκτονία, που σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο δεν παραγράφεται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Η λέξη γενοκτονία φέρνει συνήθως στο μυαλό τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Εβραίων. Είναι χρέος μας να υπενθυμίζουμε και εκείνη των Ελλήνων του Πόντου που ακόμη δεν έχουν δικαιωθεί.
Ο Αρμενικός λαός, μετά από σκληρό αγώνα, αρχίζει, έστω και καθυστερημένα, να δικαιώνεται.
Το παράδειγμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων μας δείχνει πως όταν μια προσπάθεια είναι συντονισμένη, ο αγώνας για δικαίωση μπορεί να στεφθεί με επιτυχία.
Η υπενθύμιση ενός εγκλήματος δεν έχει χαρακτήρα εκδικητικότητας και μισαλλοδοξίας, οι λαοί, τα έθνη πορεύονται στο μέλλον ακόμα πιο σταθερά όταν έχουν αναγνωρίσει την ιστορία τους, ακόμα και με τα λάθη τους.
Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού είναι μια ιστορία που ξεκινάει από την αρχαιότητα. Η γλώσσα, τα έθιμα και η συνδρομή τους στην ιστορική συνέχεια του ελληνισμού είναι τεράστια.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός κράτησε αλώβητη την Ελληνικότητά του καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων.
Η εκρίζωση των Ελλήνων του Πόντου είναι ένα πρωτοφανές εγκλήμα στην ανθρώπινη ιστορία. Ύστερα από 27 αιώνες ζωής, ένας λαός ξεριζώθηκε από τη γη του αφήνοντας πίσω πατρογονικές εστίες, σπίτια, εκκλησίες, τάφους προγόνων.
Ο θάνατος τόσων αθώων ανθρώπων που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης εθνοκάθαρσης και οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εκπατριστούν και να εγκατασταθούν σαν πρόσφυγες στον κορμό της μητροπολιτικής Ελλάδος με τη συνθήκη της Λωζάνης δημιούργησε νέα δεδομένα.
Η Μακεδονία, η Θράκη, οι μεγάλες ελληνικές πόλεις, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη κ.α. είναι μερικές από τις περιοχές, όπου ρίζωσαν οι πόντιοι πρόσφυγες.
Σήμερα στην Ελλάδα και τη Διασπορά, οι Πόντιοι αγωνίζονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας, προσπαθούν να διασώσουν την κληρονομιά τους, καλλιεργούν την παράδοσή τους και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Οι από κοινού προσπάθειες με φορείς και εκπροσώπους του εξωτερικού είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Η Ομογένεια και οι ελληνικές παροικίες του εξωτερικού, πρέπει να αποτέλεσουν μοχλό πίεσης για τη διαρκή υπενθύμιση της ιστορικής αλήθειας και να αποτελέσουν το συνεκτικό κρίκο με τις απανταχού αρμόδιες ποντιακές οργανώσεις.
Στην πόλη μου, την Θεσσαλονίκη, οι Πόντιοι πρόσφυγες κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να σταθούν στα πόδια τους. Η Θεσσαλονίκη “υποδέχτηκε” το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων, καθώς 30.000 αστικού πληθυσμού εγκαταστάθηκε στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ενώ άλλες 33.000 στα γύρω χωριά του νομού, συμβάλλοντας παράλληλα στην οικονομική και πνευματική ανάπτυξη του τόπου. Οι ξεριζωμένοι αυτοί Έλληνες έφεραν στη νέα τους πατρίδα το πνεύμα ενός παλιού πολιτισμού και την αντίληψη μιας νέας κοινωνικής ζωής.
Έχουμε χρέος, όλοι μας, να μην ξεχάσουμε και να αγωνιστούμε για να διατηρηθεί ζωντανή η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Το έγκλημα αυτό μας αφορά όλους ως Έλληνες αλλά και ως πολίτες του κόσμου. Και αυτό γιατί όταν ένα έγκλημα, στην προκειμένη περίπτωση μια γενοκτονία, περάσει στη λήθη της μνήμης, ελοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί ιστορικό προηγούμενο και να ξαναβρούμε μπροστά μας το ζοφερό πρόσωπο της βίας.
Προσωπικά, εκπροσωπώντας μια πόλη της οποίας ο χαρακτήρας έχει καθορισθεί από την συνύπαρξη πολλών διαφορετικών εθνοτήτων, έτσι ώστε να αποκαλείται και «Πρωτεύουσα των προσφύγων», επιθυμώ να ενώσω τη φωνή μου και να συνδράμω με όλες μου τις δυνάμεις ώστε πότε να μην περάσει η Γενοκτονία των Ποντίων στη λήθη της μνήμης.»
*H Χριστίνα Ταχιάου είναι βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης
20 Μαΐου 2015
