Όταν το 2013 εκφωνούσα την πρώτη μου πολιτική ομιλία σε ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας σίγουρα δεν φανταζόμουν πως μόλις πέντε χρόνια αργότερα θα πήγαινα να μιλήσω στην αντίστοιχη εκδήλωση κάποιου άλλου κόμματος. Εκείνη την εποχή υπήρχε στην Ελλάδα ένα ισχυρό υπερκομματικό φιλοευρωπαϊκό κίνημα. Σχεδόν σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ, η δυνατή τότε ΔΗΜΑΡ αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας είχαν δημιουργήσει ένα μπετοναρισμένο μέτωπο απέναντι στην ανερχόμενη χυδαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Πλάι τους συστοιχίζονταν χιλιάδες πολίτες οι οποίοι απαιτούσαν δημοκρατία, δικαιοσύνη, μεταρρυθμίσεις. Εκείνη την εποχή, Το Ποτάμι δεν υπήρχε. Ίσως και να μην χρειαζόταν να υπάρχει.
Πόσα έχουν αλλάξει από τότε… Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και τρεισήμισι χρόνια κυβέρνηση.. Αναρριχήθηκε στην εξουσία στηριζόμενος στο ψέμα και την βία. Το 2015 δίχασε τη χώρα και κατέστρεψε την οικονομία της. Έκτοτε αγωνίζεται να βολέψει τους δικούς του και να περιορίσει την ελευθερία όσων έχουν αντίθετη άποψη. Το καταστροφικό του έργο δε σταμάτησε στιγμή με πρόσφατο, τραγικό παράδειγμα, την εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι.
Απέναντί του όμως τίποτα δεν έχει μείνει το ίδιο.
Οι ευρωπαϊστές του Μένουμε Ευρώπη έχουν παραχωρήσει σε τεράστιο βαθμό τη θέση τους σε ένα φανατικό σκοταδιστικό και μισαλλόδοξο κίνημα Αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Την δίψα για περισσότερη Ευρώπη και μικρότερο ευέλικτο κράτος έχει πλέον αντικαταστήσει το πατροπαράδοτο Πατρίς- Θρησκεία – Οικογένεια. Το σύνθημα «Ελλάς- Ευρώπη Δημοκρατία» που δονούσε τις πλατείες της χώρας το 2015 έχει μεταλλαχθεί σε «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ». Οι σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν υποσταλεί και πλέον ανεμίζουν οι πολεμικές του Βυζαντίου. Το αφήγημα είναι ξεκάθαρο: Το παν είναι να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και γι αυτό ό,τι πρεσβεύει η Αριστερά (προσέξτε: μια «ιδανική» Αριστερά- όχι η ντεμέκ Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ) εμείς θα λέμε το αντίθετο. Στον διεθνισμό, θα αντιπαρατάξουμε τον σκληρό εθνικισμό. Στα ανθρώπινα δικαιώματα θα αντιπαρατάξουμε την καταπάτησή τους. Στην πρόοδο θα αντιπαρατάξουμε τη συντήρηση. And so on…
Kαι κάπου εδώ έρχεται το Ποτάμι. Το μοναδικό κόμμα που αντιστέκεται σε αυτή την ισοπεδωτική λογική. Ακούγεται τραβηγμένο αλλά είναι αλήθεια. Το Ποτάμι σήμερα είναι το μόνο πραγματικά προοδευτικό κόμμα στη Βουλή. Και η γενναία τοποθέτησή του υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών το αποδεικνύει.
Όταν ήρθα στο Ποτάμι κάποιοι μου είπανε: «Καλά, εσύ δεν τους έβριζες ; Πως πήγες μαζί τους;» Είχα διαφωνίες, το ομολογώ. Δεν θα πω ψέματα, δεν θα υποστηρίξω πως «από μικρός ήμουν Ποτάμι» και πως μεγάλωσα με μια αφίσα του Γιώργου Μαυρωτά στο δωμάτιό μου όπως λένε οι ποδοσφαιριστές που αλλάζουν ομάδα. Ενστάσεις υπήρχαν. Κάποιες από αυτές υπάρχουν ακόμα. Υπάρχει όμως και κάτι που, θεωρώ, έχει αλλάξει 100%. Κάτι που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην απόφασή μου αυτή.
Πολλοί σύνεδροι υποστήριξαν ακριβώς το ανάποδο. Εγώ όμως διαφωνώ:
Το Ποτάμι σήμερα έχει το πιο ξεκάθαρο πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα στον πολιτικό χάρτη της χώρας. Πριν λίγες μέρες, στον ΣΚΑΪ με ρώτησαν πως γίνεται να βρίσκομαι σε ένα κόμμα το οποίο περιλαμβάνει από στελέχη της Δράσης έως στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς. Τους απάντησα πως αυτό είναι ο Μεσαίος Χώρος σήμερα. Το Κέντρο. Όλο το κομμάτι από την προοδευτική κεντροδεξιά έως και την κεντροαριστερά. Με την Νέα Δημοκρατία να έχει πάει τέρμα δεξιά, τον ΣΥΡΙΖΑ να υποδύεται τον κεντροαριστερό και τον σοσιαλδημοκράτη μπας και τσιμπήσει τίποτα ψηφαλάκια αφελών και το ΚΙΝΑΛ να προσπαθεί να μετατραπεί σε ένα κράμα ΣΥΡΙΖΑ light και ζόμπι ΠΑΣΟΚ μόνο το Ποτάμι, μόνο εμείς καλύπτουμε πλέον κομματικά τον συγκεκριμένο χώρο. Την Κεντροδεξιά. Τον Φιλελεύθερο Χώρο. Το Κέντρο, την Σοσιαλδημοκρατία. Όλο αυτό έχει έρθει πλέον πολύ κοντά και στέκεται απέναντι στον λαϊκισμό, τον εθνικισμό και τη χυδαιότητα. Γι αυτό έχουμε χρέος να συνεχίσουμε την προσπάθεια.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο τάσεις εντός εκτός κι επί τα αυτά του κόμματός μας . Η μία, προτείνει να συνεργαστούμε προεκλογικά με την Νέα Δημοκρατία. Τι σημαίνει αυτό; Ουσιαστικά την οριστική διάλυση και απορρόφηση του Ποταμιού από την Νου Δου. Εγώ είμαι καινούργιος εδώ. Ρωτάω λοιπόν εσάς: Γι αυτό ιδρύθηκε το Ποτάμι το 2014; Για να γίνει κάποτε συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας; Για να γίνουμε δηλαδή η Ρόζα του Κυριάκου; Και στην τελική, τι σχέση έχει το Ποτάμι με την σημερινή Νέα Δημοκρατία; Με αυτούς που «μαύρισαν» τα νομοσχέδια για την Ιθαγένεια και το σύμφωνο συμβίωσης; Με αυτούς που διαδηλώνουν πλάι στους χρυσαυγίτες, τον Φραγκούλη Φράγκο και τους γυμνόκωλους στα συλλαλητήρια μίσους δήθεν για τη «Μακεδονία μας»; Με αυτούς που φοβούνται τους εξωγήινους που θα κάνουν τα παιδιά τους gay; Αλήθεια, γιατί να πάμε στον κύριο Μητσοτάκη από τη στιγμή που ο κύριος Μητσοτάκης δεν ήρθε καν εδώ; Εδώ δεν ταιριάζει η παροιμία «Αν δεν πάει ο Μωάμεθ στο Βουνό πάει το Βουνό στον Μωάμεθ»; Πως τραγουδούσε ο Πορτοκάλογλου στην αρχή του συνεδρίου; «Το Ποτάμι δε γυρίζει πίσω στα βουνά». Ειδικά αν αυτά έχουν εξωγήινους πάνω τους.
Υπάρχει και η άλλη άποψη. Να συγκροτήσουμε, λέει, ένα προοδευτικό μέτωπο. Με αιχμή του δόρατος, φυσικά, τον ΣΥΡΙΖΑ. Και εγώ απορώ πάλι: Τι είναι προοδευτικό στον ΣΥΡΙΖΑ; Το ότι είναι κολλητάρια του Καμμένου; Το ότι έβγαλαν από τη φυλακή τους χρυσαυγίτες και χαριεντίζονται μαζί τους στα Καστελόριζα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησαν στη Μόρια και αλλού; Η αέναη προσπάθειά τους να φιμώσουν τα ΜΜΕ και όποιον έχει διαφορετική άποψη από τους ίδιους;
Καμία συνεργασία μαζί τους. Ούτε προεκλογικά ούτε μετεκλογικά.
Αγαπητοί φίλοι. Το είπα και πιο πριν: Η αυτόνομη κάθοδος του Ποταμιού δεν αποτελεί απλώς προσωπική μας επιλογή. Είναι χρέος μας. Γιατί την επόμενη μέρα των εκλογών, όποτε τις κάνει ο Τσίπρας, η προοδευτική φιλοευρωπαϊκή φωνή του Ποταμιού πρέπει να ακούγεται στην Βουλή. Κι ακόμα καλύτερα. Την επόμενη μέρα το Ποτάμι ως πολιτικό αυτόνομο κόμμα με δική του οντότητα πρέπει να αποτελεί την εγγυήτρια δύναμη σταθερότητας και ευρωπαϊκής προοπτικής στο σχήμα που θα κυβερνά τη χώρα.
Πόσοι είμαστε εδώ απόψε Χίλιοι; Εντάξει, κάποιοι θα πάνε στην Νέα Δημοκρατία. Κάποιοι άλλοι ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι απλώς θα γυρίσουν σπίτια τους. Αυτές οι εκατοντάδες που θα μείνουμε είμαστε το Ποτάμι ως κόμμα. Στην κοινωνία εκεί έξω όμως υπάρχουν χιλιάδες σαν κι εμάς. Άνθρωποι που έχουν τις ίδιες απόψεις, τις ίδιες ιδέες, τα ίδια οράματα, τους ίδιους φόβους με μας. Άνθρωποι που αγωνίζονται για να μη συνθλιβούν στις συμπληγάδες που αποτελούν το πολιτικό τέρας που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ και η ολοένα δεξιότερη και συντηρητικότερη Νέα Δημοκρατία. Άνθρωποι που στις επόμενες εκλογές δεν έχουν τίποτα να ψηφίσουν και θα αναγκαστούν με βαριά καρδιά να επιλέξουν τον έναν για να μη βγει ο άλλος. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να αγγίξει το Ποτάμι. Από εμάς εξαρτάται. Μόνο εμείς μπορούμε να τους πείσουμε. Να δείξουμε στην κοινωνία πως το Ποτάμι ξαναέχει πλέον δυναμική και προοπτική. Πως η ψήφος σε αυτό δεν είναι μια χαμένη ψήφος αλλά ένα κέρδος για την Ελλάδα.
Γνωρίζω πως θα είναι δύσκολο. Όπως όμως έχει πει ο Μπάρακ Ομπάμα: «Όταν περπατάς στον σωστό δρόμο και είσαι αποφασισμένος να συνεχίσεις ως το τέλος κάποια στιγμή θα φτάσεις εκεί που πρέπει». Η προσπάθεια πρέπει να ξεκινήσει από σήμερα. Ας έχουμε πάντα κάτι στο μυαλό μας: Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία, το ΚΙΝΑΛ είναι κόμματα του παρελθόντος. Εμείς είμαστε το μέλλον.
*Ο Θανάσης Χειμωνάς είναι στέλεχος του Ποταμιού
