Δείτε το βίντεο της ομιλίας εδώ:
Διαβάστε το κείμενο της ομιλίας εδώ:
Φίλες και Φίλοι,
Αυτή είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω ενεργά σε εκδήλωση ενός οποιουδήποτε πολιτικού φορέα. Δεν είμαι μικρός στην ηλικία. Ήμουνα όμως πάντα ένας άνθρωπος που αγαπούσε να παρατηρεί και να κρίνει ψυχρά, αντικειμενικά, από απόσταση. Αυτό με κρατούσε πάντα μακριά από την πολιτική. Η πολιτική ήταν για εμένα συνώνυμη της ωμής διεκδίκησης, της ατεκμηρίωτης φλυαρίας, του ετσιθελισμού και του ρεβανσισμού. Δεν ήταν για εμένα. Εγώ ήμουνα «αλλιώς». Στεκόμουνα λοιπόν ενεργητικά απέχων. Και προτιμούσα να διαβάζω και να γράφω απλώς για κόμματα που χαίρονταν να είναι μικρά, συνεπή και καθαρά στην Ολλανδία, στη Δανία, στη Βρετανία.
Ώσπου το 2014, ήρθε το Ποτάμι. Το Ποτάμι έμοιαζε με τα κόμματα που είχα γνωρίσει ως ερευνητής και στα κρυφά ζήλευα που δεν είχα την ευκαιρία να στηρίξω παρά μόνο στις τοπικές εκλογές των χωρών όπου είχα ζήσει! Μιλούσε για τα δικαιώματα, την παιδεία, το περιβάλλον, την Ευρώπη. Μιλούσε και για το κομματικό κράτος, κάτι που το διαφοροποιούσε από τα αγαπημένα μου κόμματα στον ευρωπαϊκό βορρά για προφανείς λόγος. Το ψήφισα ξανά και ξανά και η τύχη το έφερε να γνωρίσω τους ανθρώπους του πριν από δύο περίπου χρόνια. Τότε κατάλαβα ότι το Ποτάμι ήταν «αλλιώς». Δε χάιδευε, δε φλυαρούσε, δεν κοινολογούσε, δε κυνηγούσε φαντάσματα. Άλλη νοοτροπία, άλλη γλώσσα, άλλη αισθητική. Ήταν η πολιτική «αλλιώς».
Το Ποτάμι για μένα απενοχοποίησε την πολιτική. Συνειδητοποίησα ότι πολιτική δεν κάνουν μόνο όσοι κοιτάζουν την πάρτη τους, όσοι έτυχε να έχουν πατέρα ή παππού ή θείο τους έναν μικρό ή μεγάλο κομματάρχη, όσοι «σπούδασαν» πίσω από ένα τραπεζάκι στο ισόγειο ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος, όσοι πληρώνονται από το δημόσιο για να υπερασπίζονται τις εξτρά συνδικαλιστικές άδειες σε καφέδες και γεύματα έξω από το γραφείο, το σχολείο, την κλινική και το εργοτάξιό τους. Πολιτική κάνουν και άνθρωποι που σκέφτονται, τεκμηριώνουν, συζητούν, σέβονται. Η πολιτική «αλλιώς».
Βαρύ για ένα κόμμα να σηκώνει το βάρος της απενοχοποίησης όλων αυτών που κρατούν τη χώρα, χρόνια τώρα, στο σκοτάδι. Κι όμως πιστέψτε με είναι πολλοί εκείνοι που αγωνιούν να βρούνε αυτόν που θα τους κάνει να δούνε την πολιτική «αλλιώς». Οι ενεργητικά απέχοντες. Αυτοί που νοιώθουν ότι καταλαβαίνουν την πολιτική, θέλουν να έχουν λόγο, αλλά αισθάνονται ότι οι υπάρχοντες σχηματισμού δεν τους καλύπτουν γιατί δε θέλουν να τους καλύψουν. Ξέρετε πόσοι πολλοί είναι; Οι έρευνες κοινής γνώμης τους υπολογίζουν σε 600.000 ψηφοφόρους. Σήμερα δηλώνουν ότι θα μείνουν σπίτι τους την ημέρα των εκλογών. Στους ανθρώπους αυτούς το Ποτάμι οφείλει να δείξει ότι η πολιτική δεν είναι ένοχη. Ότι υπάρχει μια πολιτική δύναμη που μάχεται ενάντια στο κομματικό κράτος, που σέβεται τους θεσμούς και που τιμά τις επιλογές των ψηφοφόρων του. Ότι υπάρχει μια πολιτική δύναμη που επιδιώκει την εφαρμογή προοδευτικών πολιτικών για την κοινωνία, μεταρρυθμιστικών πολιτικών για την οικονομία και συνάμα έχει οδηγό της τον ορθολογισμό και το πολιτικό ήθος.
Το Ποτάμι οφείλει να γνωρίσει τους ανθρώπους του στους 600.000 ενεργητικά απέχοντες. Τους ανθρώπους του που είναι «αλλιώς». Που είναι διαφορετικοί, ίσως απόμακροι, ίσως αφ’ υψηλού, αλλά χρήσιμοι, δίκαιοι και με ανοιχτά μυαλά. Το Ποτάμι θα πρέπει να κάνει τον ελιτισμό του περηφάνια. Να κάνει τη σφαιρικότητά του αιχμή. Όχι να κρύψει τη διαφορετικότητα των ανθρώπων του, ούτε να διαλέξει πλευρές και να κλειστεί σε στρατόπεδα. Αλλά να κάνει τη συναίνεση ακτιβισμό. Να δείξει τους ανθρώπους του και εκείνοι να δείξουν τη νοοτροπία τους, τη γλώσσα τους και την αισθητική τους. Να κάνει τους ενεργητικά απέχοντες να του «πάρουν αλλιώς», να το «δούνε αλλιώς» και τελικά να «ψηφίσουν αλλιώς». Δεν είναι ευχή. Θα γίνει.
