του Περικλής Βαλλιάνου Η Ευρώπη δεν είναι μόνο ένας οικονομικός και πολιτικός χώρος, αλλά πρωτίστως μια κοινότητα πολιτισμού και αξιών. Ισότητα δικαιωμάτων. Κοινωνική δικαιοσύνη. Εξουσία του νόμου και όχι της αυθαίρετης βούλησης του ενός ή των ολίγων. Απόλυτη ελευθερία του κριτικού λόγου. Αυτή είναι ιστορικά η Ευρώπη.
του Περικλής Βαλλιάνου
Η Ευρώπη δεν είναι μόνο ένας οικονομικός και πολιτικός χώρος, αλλά πρωτίστως μια κοινότητα πολιτισμού και αξιών.
Ισότητα δικαιωμάτων.
Κοινωνική δικαιοσύνη.
Εξουσία του νόμου και όχι της αυθαίρετης βούλησης του ενός ή των ολίγων.
Απόλυτη ελευθερία του κριτικού λόγου.
Αυτή είναι ιστορικά η Ευρώπη.
Η Ελλάδα τύποις προσχώρησε στην Ευρώπη το 1981. Αλλά η πολιτική μας ηγεσία ποτέ δεν ενστερνίστηκε την πολιτιστική και αξιακή διάσταση του εγχειρήματος.
Την Ευρώπη την κατανόησε μονάχα εργαλειακά.
Πρώτα ως πηγή οικονομικών πόρων, όχι όμως για τον εκσυγχρονισμό της παραγωγικής μηχανής, αλλά για την χρηματοδότηση του φαύλου και αντικοινωνικού κράτους που είχε χτίσει η κομματοκρατία. Ο πακτωλός των χρημάτων που εισέρευσαν σπαταλήθηκε από την διαφθορά και τον καταναλωτισμό που απέρρεε βασικά από τα προνόμια διαφόρων συντεχνιών.
Ταυτόχρονα διαμορφώθηκε μια τριτοκοσμική και αντιευρωπαϊκή ιδεολογία, που έγινε λίγο πολύ η επίσημη ιδεολογία του κομματικού συστήματος και επιβλήθηκε στην κοινή γνώμη μέσω των ΜΜΕ.
Μια Ελλάδα όπου οι συνταγματικοί θεσμοί είναι απλώς το προπέτασμα για να επιβάλλουν το ιδιοτελές τους συμφέρον διάφορες επιχειρηματικές και συνδικαλιστικές φατρίες δεν είναι χώρα ευρωπαϊκή. Και αυτή η χώρα κατέρρευσε.
Μετά την χρεωκοπία ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός γιγαντώθηκε. Η κυβερνώντες κατηγορούσαν την Ευρώπη για τα μέτρα που ψήφιζαν -και δεν εφάρμοζαν στον βαθμό που περιείχαν προβλέψεις που πραγματικά θα ελευθέρωναν την οικονομία. από τον γραφειοκρατικό στραγγαλισμό.
Και η αντιπολίτευση ευαγγελιζόταν την επιστροφή στον παράδεισο της γενικευμένης διαφθοράς από τον οποίο μιας έδιωξαν οι «κακοί ξένοι».
Παρ’ όλα αυτά, την στιγμή της χρεωκοπίας η Ευρώπη αποδείχθηκε το δίχτυ που μας έσωσε από την τέλεια καταστροφή.
Όμως μια Ελλάδα που θα παραμένει πιστή στο κρατικίστικο μοντέλλο της πατρωνείας και της πελατείας, μια αντι-ευρωπαϊκή Ελλάδα δηλ., δεν μπορεί να απαιτεί την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Μονάχα μια Ελλάδα που αλλάζει ριζικά το πολιτικό και οικονομικό της σύστημα. Και στην παιδεία και την κοινωνική της ζωή υιοθετεί συνειδητά το ευρωπαϊκό αξιακό κεκτημένο και συμμετέχει θετικά στην εμβάθυνση της ένωσης θα έχει την συμπαράσταση όλων εκείνων, σε βορρά και νότο, που πιστεύουν στην αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής ιδέας και στην εγκατάλειψη της μονομερούς λιτότητας. Μια τέτοια Ελλάδα οφείλουμε στα παιδιά μας.
Μονάχα το Ποτάμι εκφράζει σήμερα αυτήν την προοπτική. Γιατί το πολιτικό του προσωπικό είναι καινούργιο, είναι συνειδητοί υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ιδέας και χωρίς ευθύνες για την παθογένεια που απαξίωσε την χώρα μας διεθνώς τα τελευταία χρόνια.